Οικονομικοί ανταγωνισμοί, προτεσταντική ηγεμονία και εκλογές

Ήδη από τις αρχές του ΚΑ΄ αιώνα είχε αρχίζει να διαφαίνεται μία αλαζονεία στη γερμανική πολιτική, μία τάση να κυριαρχίσουν πολιτικά στην ΕΕ χάρη στη μεγάλη τους οικονομική δύναμη. Ειδικά όμως μετά την κρίση στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του νέου αιώνα, η αλαζονεία αυτή άρχισε να αποκαλύπτει ένα εθνικιστικό πρόσωπο. Ο παλιός μεσοπολεμικός εθνικισμός είχε αρχίσει να εμφανίζεται ξανά στο προσκήνιο με την οικονομική αίγλη των αθρόων εξαγωγών προς το ευρωπαϊκό νότο και την ανατολή και με την επιβολή μίας χρηματοπιστωτικής πολιτικής που μόνο το γερμανικό δόγμα εξυπηρετούσε ιδεολογικά και οικονομικά.

Η πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας, που ηλίου φαεινότερο δε ευνοεί εκείνον που την εισπράττει, εξυπηρετεί τις ανάγκες των γερμανικών ελίτ και των δορυφόρων τους, εκείνων των αστικών οικονομικών που έχουν δεθεί στο γερμανικό άρμα.

Η νέα real politik μετονομάστηκε σε εσωτερική υποτίμηση, σε λιτότητα, σε 3%. Την ίδια στιγμή, η πανίσχυρη γερμανική ηγεμονία, επιβάλλεται όχι μόνο με την οικονομική δύναμη της βιομηχανίας και των τραπεζών της, αλλά με τρόπο άκρως αντιδημοκρατικό μέσα από την παράκαμψη των ενωσιακών πολιτικών θεσμών. Όλες οι σημαντικές αποφάσεις και η πολιτική της ΕΕ ορίζονταν ως τώρα στις διμερείς συναντήσεις των προέδρων του γαλλογερμανικού άξονα παρακάμπτοντας κάθε αιρετό όργανο.

Το Ευρωκοινοβούλιο λειτουργεί μόνο τυπικά, οι Επιτροπές υπολειτουργούν και δεν έχουν καμία ουσιαστική παρέμβαση, ο Πρόεδρος υπάρχει μόνο τύποις. Ακόμα και η πανίσχυρη τρόικα (που πια ελέγχει όλη των Ευρωμεσόγειο) και η ΕΚΤ δε δίνουν λόγο παρά μόνο στη γαλλογερμανική ηγεμονία. Και σε αυτά ας συμπληρώσουμε και τις διορισμένες κυβερνήσεις τεχνοκρατών χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση.

Όργανα που δε δίνουν λόγο σε συλλογικούς αιρετούς θεσμούς αλλά καθορίζουν με την τακτική οικονομικών δολοφόνων την πολιτική όλου του ευρωμεσογειακού χώρου. Τα έθνη υποβιβάζονται σε δουλοπαροικιακής λογικής αποικίες χάνοντας όχι μόνο την υπερηφάνεια τους, αλλά κάθε μορφή οικονομικής ανεξαρτησίας.

Απέναντι στη γερμανική νεοφιλελεύθερη κι εθνικιστική ηγεμονία αντίπαλοι υπάρχουν. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες επιθέσεις απέναντι στη γερμανική πολιτική προέρχονται από αγγλοσαξονικά έντυπα. Στο δυτικό κόσμο οι οικονομικοί ανταγωνισμοί σε υφεσιακό περιβάλλον έχουν φέρει τους αγγλοσάξονες σε σχεδόν συγκρουσιακή πορεία προς το γερμανικό οικονομικό ολοκληρωτισμό. Και οι ελληνικές με τις γαλλικές εκλογές πρέπει να εξεταστούν και μέσα σε ένα τέτοιο ευρωπαϊκό πρίσμα.

Και στο μέσο αυτού του οικονομικού πολέμου έχουμε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ένα δημοψήφισμα και ένα λαϊκό κίνημα που αντιδρά ολοένα και πιο δυναμικά απέναντι στη γερμανική επίθεση. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο, που τα αγγλοσαξονικά έντυπα στηρίζουν έμμεσα ή άμεσα τον Ολάν και τον Τσίπρα (με διαφορετικό βάρος ο καθένας τους, φυσικά). Αποτελούν δύο σημαντικά αντίβαρα/εμπόδια στο γερμανικό εθνικισμό. Οι εκλογές της 6^ης Μάη στο πλαίσιο του οικονομικού ανταγωνισμού ήταν μία ισχυρή αντίσταση απέναντι  στη γερμανική πολιτική.

Ο δρόμος της αριστεράς ποτέ δεν ήταν ο εύκολος. Η λογική της σύγκρουσης προκειμένου να εξασφαλιστεί το μέλλον ήταν όμως πάντα ο βασικός άξονας. Ιστορικά γνωρίζουμε πολύ καλά πώς αντιδρούσαν απέναντι στην επεκτατική πολιτική οι πολιτικοί σχηματισμοί της χώρας: δραπέτευαν στον εξωτερικό ή συμμαχούσαν με τον εχθρό. Μόνο η αριστερά έχει στην κουλτούρα της το λογική της παραμονής στο εσωτερικό πεδίο και την ύψωση μίας επιθετικής ασπίδας μάχης. Η αριστερά ήταν μπάντα μπροστά όταν όλοι οι άλλοι λάκιζαν. 

Όχι γιατί η αριστερά έχει κάποια θεϊκή εσωτερική εφόρμηση ή δύναμη. Πολύ απλά γιατί η αριστερά ποτέ δε λειτουργούσε από τα πάνω (κι όποτε το έκανε έχασε ή αποξενώθηκε από το λαό της), αλλά πάντα μέσα από το λαό, αφού η αριστερά είναι ο ίδιος ο λαός.

δημοσιεύτηκε στο tvxs