συμψηφισμοί και ταυτίσεις

Το επεισόδιο στην Παιανία προκάλεσε ακόμη μία φορά συζητήσεις και συμψηφισμούς. Η εύκολη λύση είναι ο επιφανειακός εντοπισμός ομοιοτήτων που απλά μετά τα συνθηματολογούμε. Κανείς δεν θέλει να κάνει αναλύσεις πάνω στις διαφορές και φυσικά ουδείς ενδιαφέρεται να αιτιολογήσει την κάθε μορφή βίας. Για τους μεγαλόσχημους αναλυτές η βία είναι καταδικαστέα πάντα. Μάλιστα.
Τι κι αν ασκεί βία κάποιος εγκληματίας; Τι κι αν ασκεί βία η αστυνομία, τι κι αν έπεσε ένα γιαούρτι, ένα ποτήρι νερό ή αν είχαμε αυτοδικία ή άμυνα; Όλα θεωρούνται ίδια και καταδικαστέα. Τόσο εύκολα τόσα απλά. Τα αίτια, βέβαια, μάς αφήνουν αδιάφορους. Λες και υπάρχει περίπτωση σε νόμιμη άμυνα (υποθετικά) να είχε εναλλακτική ο δράστης. Λες και ο λαός έχει περιθώρια άμυνας απέναντι σε εκείνους που τους επιτίθενται.
Ταυτίζουμε δηλαδή τα προγκρόμ των φασιστών (όπου δεκάδες άτομα κυνηγούν να χτυπήσουν ή να σκοτώσουν έναν μετανάστη κι ενίοτε δύο). Ταυτίζουμε τη δράση των φασιστών στο πλευρό των αστυνομικών με το γιαούρτωμα πολιτικών. Ταυτίζουμε την εγκληματική δράση με τη λαϊκή αντίδραση.
Και τόσο απλά παραβλέπουμε ότι οι μεν ενεργούν οργανωμένα, ενώ το γιαούρτωμα (συνήθως) ήταν ανοργάνωτο και μεμονωμένο (ένα κεσεδάκι όχι πολλά, όχι επίθεση). Βία ονομάστηκε και η μούτζα και το χιουχάισμα.
Ονομάζουμε βία την κοινωνική αντιπολίτευση, αλλά βία ονομάζουμε και την εγκληματική δράση. Προφανώς κάποιοι θέλουν να αδιαφορήσουν για την ερμηνεία του όρου έγκλημα ή το ρόλο που έχει σε μία κοινωνία η ίδια η κοινωνία. Γιατί στην τελική κοινωνική αντιπολίτευση σημαίνει ότι το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας διαφωνεί κάθετα με την κυβέρνησή της. Και ποιος είναι εν τέλει εκείνος που δε θέλει κοινωνική αντιπολίτευση; Ποιοι κόπτονται για τη δημοκρατία κι αρνούνται τη λαϊκή αντίδραση, αλλά κωφεύουν στις εκκλήσεις για τη βία των αβγών ή τη βία του κράτους;
Ο γράφων πολλάκις έχει μιλήσει για το λαϊκισμό της βίας από ομάδες αριστερών ή αντιεξουσιαστών. Ωστόσο, είναι εντελώς διαφορετικό να κρίνουμε τη λαίκιστική οπτική της βίας κι άλλο να ταυτίζουμε με το φασισμό, επειδή βολεύει τις συντηρητικές μας οπτικές, επειδή φοβόμαστε το νέο που γεννάται (αν κυοφορείται). Μέσα στο συντηρητισμό τους οι φιλελεύθεροι απολογητές της δημοκρατίας παραβλέπουν ότι και η δημοκρατία γεννήθηκε με αίμα και βία.
Αλλά εκείνη η βία νομιμοποιείται. Τη βαφτίζουμε επανάσταση και τελείωσε. Τώρα θυμόμαστε τον ανθρωπισμό. Βέβαια όσοι ταυτίζουν τη βία κόκκινων και μαύρων, δεν καταδίκασαν τα πογκρόμ, δεν κατήγγειλαν τη συνεργασία αστυνομικών και Χρυσαυγιτών ούτε αναφέρθηκαν ποτέ ανθρωπιστικά στα προβλήματα των υποβαθμισμένων γειτονιών που δρούσε η Χρυσή Αυγή. Και όταν μετά από προειδοποιήσεις ή επανειλημμένα επεισόδια, η σιωπή συνεχίζεται, δεν υπάρχει δικαιολογία δεν ήξερα. Πολύ απλά κάποιοι προτίμησαν να κρίνουν τους αριστερούς κρύβοντας την αλήθεια για τους φασίστες.
Ποτέ δε θα επικροτήσω τη βία. Ωστόσο, ποτέ δε θα σιωπήσω απέναντι στα αίτια που τη γεννούν. Η βία δεν αποτελεί μεμονωμένο αποτέλεσμα.
Η Βία είναι αδελφή του Κράτους. Οι αρχαίοι θεοποίησαν τη Βία και το Κράτος -παιδιά της Στυγός- και τους έθεσαν στην περιφρούρηση του Ολύμπου και του Δία. Άλλοτε κατασκευασμένη και άλλοτε μεταμφιεσμένη, άλλοτε πραγματική κι άλλοτε εικονική, άλλοτε στοχευμένη και άλλοτε συγκυριακή, η κοινωνική οργή/βία είναι παρούσα πλέον στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Πάνω σ’ αυτήν χτίζονται και διακινούνται συμφέροντα, ιδεολογήματα και αναδρομικές εκδικήσεις. Πίσω από αυτήν κρύβονται πρόσωπα, διασυνδέσεις και αναδιατάξεις του συστήματος. Της έδωσαν πολλά ονόματα: κρατική ή αντικρατική, συστημική ή αντισυστημική, λαϊκή ή αντιλαϊκή, ανατρεπτική και τρομοκρατία. Ήδη ο Σαμαράς την κάνει σημαία του κράτους που θα δημιουργήσει (υδροφόρες, περιορισμός λαϊκών κινητοποιήσεων με αντίποινα στην ανυπακοή τη βία, βίαιος εξοστρακισμός μεταναστών για ανακατάληψη των πόλεων κλπ).
Η βία όμως απαντάται κυρίως μέσα στο ίδιο το σύστημα. Είναι η βία της επιβολής ισοπεδωτικών φόρων, η βία των αποφάσεων για το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας χωρίς να μας ρωτούν, είναι η βία της φτώχειας, είναι η βία της χρεοκοπίας.

27 έκριναν :

thinks είπε...

Ο Αίσωπος είπε ότι ο Τύραννος θα βρει πάντα αιτιολογίες και δικαιολογίες για την τυραννία που ασκεί, και ο Γκάντι είπε ότι οφθαλμός αντί οφθαλμού αφήνει όλο τον κόσμο τυφλό.

Δήμο διάβασα το κείμενο τρεις φορές και ακόμα δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις -γιατί πετάγεσαι από το ένα στο άλλο, αιτιολογείς το παρακάτω... βασικά βλέπω μια σαλάτα... και θέλω να πιστεύω ότι όταν και αν το δουλέψεις αρκετά το κείμενο ίσως να βρω καθαρούς λόγους να συμφωνήσω... εφ' όσον δεν δικαιολογείς την βία υπό οποιαδήποτε ενδυμασία ή αιτιολογία...

Δημήτρης Πασχαλίδης είπε...

Αγαπητέ Δήμο, δεν κατάλαβα τελικά πολλά πράγματα από το κείμενό σου. Δεν διέκρινα το στόχο σου, δεν κατανόησα την επιχειρηματολογία σου. Για να πω την αλήθεια, κατάλαβα ότι επιδοκιμάζεις τις πράξεις του Κασιδιάρη (μάλιστα διάλεξες και ίδιο παράδειγμα [ποτήρι νερό]). Θα μου επιτρέψεις λοιπόν να κάνω τις εξής παρατηρήσεις:
1. Γιατί είναι «μεγαλόσχημοι» αναλυτές όσοι δέχονται πως η βία είναι «καταδικαστέα πάντα»; Κατά τη δική σου γνώμη, δεν είναι καταδικαστέα η βία, όποιας μορφής, όταν φυσικά ζούμε σε ένα δημοκρατικό καθεστώς νομιμότητας; Δηλαδή επιτρέπεται όποιος διαφωνεί μαζί σου (όπως εγώ) να σου πετά (να σου πετάξω) ένα στραγγιστό γιαούρτι ή ένα ποτήρι νερό; Αν πιστεύεις πως επιτρέπεται, είναι φανερό ότι νομιμοποιείς τον Κασιδιάρη (εντάξει, δε σκότωσε και άνθρωπο! Διαφώνησε, έριξε ένα ποτήρι νερό και δυο – τρεις γροθιές!!! Κατά την άποψή σου είναι πλήρως νομιμοποιημένος! Σε βλέπω και μάρτυρα υπεράσπισής του!!! Αυτό αποτελεί και απόδειξη ότι τέτοιες αντιλήψεις σαν τις δικές σου οπλίζουν τα χέρια των Κασιδιάρηδων!!!). Για να βρεις μάλιστα ερείσματα στο συλλογισμό σου, καταλήγεις σε ένα αποκλειστικά δικό σου και αυθαίρετο συμπέρασμα: «Όλα είναι ίδια και καταδικαστέα». Ποιος νουνεχής το λέει αυτό; Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, όσα ανέφερες παραπάνω είναι, πράγματι πράξεις βίας (ακόμη και μια βρισιά, προσβολή, χειρονομία, μούντζα ή γιουχάισμα). Γιατί η βία δεν είναι μόνο σωματική. Είναι και ψυχολογική και λεκτική. Αν όχι, κάνε πρόταση στα λεξικά να αλλάξουν τον ορισμό. Φυσικά όλες οι μορφές βίας δεν είναι ίδιες.
2. Μου άρεσε το επιχείρημά σου ότι «το γιαούρτωμα (έστω και: συνήθως) ήταν ανοργάνωτο». Δηλαδή πήγε κάποιος σε κάποια εγκαίνια και κουβαλούσε μαζί του και ένα κεσεδάκι γιαούρτι, γιατί είχε … «λιγούρες» στο στομάχι του.
3. Ποιος ονομάζει βία την «κοινωνική αντιπολίτευση»; (τι ωραίος όρος για κάθε λογής αναρχικούς και φασίστες!). Και η Χρυσή Αυγή «κοινωνική αντιπολίτευση» κάνει, όταν πλακώνει στο ξύλο όποιον μετανάστη βλέπει στο δρόμο! Προφανώς με τη λογική σου και αυτά τα γεγονότα δεν είναι βία αλλά «κοινωνική αντιπολίτευση» !
Ειλικρινά δεν κατάλαβα τι εννοείς, όταν γράφεις «… αλλά κωφεύουν στις εκκλήσεις (τίνων και για ποιο πράγμα;) για τη βία των αβγών ή τη βία του κράτους; Εκτός αν ήθελες να υποστηρίξεις ότι η δημοκρατία δικαιολογεί να εκδηλώνεται η λαϊκή αντίδραση με τη ρίψη αυγών!!! Τότε, θα μου επιτρέψεις να πω πως έχεις πολύ παράξενη άποψη για το νόημα της λαϊκής αντίδρασης (πάντα εννοώ σε δημοκρατικό καθεστώς). Και μην απορείς πώς εκκολάπτονται τα «αυγά του φιδιού». Από τέτοιες απόψεις!
4. Γράφεις: «Μέσα στο συντηρητισμό τους οι φιλελεύθεροι απολογητές της δημοκρατίας παραβλέπουν ότι και η δημοκρατία γεννήθηκε με αίμα και βία». Δηλαδή, κατά τη γνώμη σου, είναι κακό να είσαι «απολογητής» της δημοκρατίας (απολογητής: ο υπερασπιστής, αυτός που προφορικά ή γραπτά υποστηρίζει κάτι ή κάποιον, ιδίως όταν βρίσκεται υπό κατηγορία, π.χ. του φασισμού, της δικτατορίας …). Δηλαδή, κατά τη γνώμη σου, είναι κατ’ αρχήν κακό να είσαι υπερασπιστής της δημοκρατίας!!! Και τι σημαίνει ότι «η δημοκρατία γεννήθηκε με αίμα και βία»; Προφανώς ότι κάποια χούντα ή ένα φασιστικό καθεστώς στέρησε από το λαό τα στοιχειώδη δημοκρατικά του δικαιώματα: την ελευθερία έκφρασης, το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, του εκλέγειν και εκλέγεσθαι κτλ. Μήπως πρέπει και σε καιρό δημοκρατίας να φτάνουμε σε τέτοιες καταστάσεις βίας και αίματος; Τελικά, Δείμο, σε βλέπω σύντροφο του Κασιδιάρη και του Κουφοντίνα! Έλεος!

thinks είπε...

Έ, το ότι λες πως "το κείμενο γράφτηκε μέσα σε 10 λεπτά" δικαιολογεί την σαλάτα που δεν βγάζει νόημα. Στις δικαιολογίες βλέπω δεν υπάρχει πρόβλημα. Για να ικανοποιήσεις τουλάχιστον την περιέργεια του αναγνώστη που σου δίνει τον χρόνο του, έχεις την δυνατότητα, σε μια φράση (φράση, όχι παράγραφο) να μου πεις το ζουμί της θέσης που υποστηρίζεις; ...αν μπορείς;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αγαπητέ Δημήτρη, με ξαφνιάζεις ευχάριστα με την επίσκεψή σου. Μεγαλόσχημοι αναλυτές είναι όλοι εκείνοι οι έγκριτοι αναλυτές, δημοσιολόγοι και δημοσιογράφοι που καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται.
Δεν καταδικάζω τις πράξεις του Κασιδιάρη απλά (όχι σε αυτό το άρθρο, δεν έχω τέτοιο σκοπό). Καταδικάζω την ταύτιση της φασιστικής βίας με τις κινητοποιήσεις του λαού και τις αυθόρμητες λαϊκές αντιδράσεις. Μία ταύτιση που μόνο θέλει να σπείρει το φόβο και το δείμο στους πολίτες.
Για να απαντήσω συγκεκριμένα:
α) έχω γράψει αρκετές φορές για τη βία (και το κείμενο ήδη έχει αρκετούς συνδέσμους που παραπέμπουν σε παλαιότερες θέσεις/άρθρα μου).
Αν η βία είναι και λεκτική και ψυχολογική (που συμφωνώ βεβαίως) τότε μάλλον πρέπει να παραδεχτείς ότι η άμυνα του λαού απέναντι στους επιτιθέμενους στα έσοδα, την αξιοπρέπεια, το μέλλον του ιδίου και των παιδιών του θα είναι επίσης νόμιμη ως αυτοάμυνα.

β) ξαναδιάβασε το κείμενο. Το γιαούρτωμα κολλάει στην οργανωμένη πολλών αντίδραση/επίθεση. Δηλαδή, το γιαούρτωμα το έκανε ένας άνθρωπος κι όχι μία ομάδα.
γ) Ο Βενιζέλος το ονόμασε κοινωνική αντιπολίτευση, όχι εγώ. Είναι δε όρος που χρησιμοποιούν κατά κόρον οι δημοκράτες πολιτικοί όταν θέλουν να "χτυπήσουν" τη λαϊκή αγανάκτηση και τις κινητοποιήσεις ή τα κοινωνικά κινήματα. Δεν εμπορεύομαι κουκουβάγιες... Ο όρος που εντέχνως προσπαθείς να αλλοιώσεις τη σημασία του έχει σαφέστατη έννοια.
δ) σε τούτο το ιστολόγιο η λέξη δημοκρατία (σε πλάγια γραφή ή σε εισαγωγικά έχει σαφέστατη έννοια. Και ναι είμαι είμαι κατά αυτής της εξαπάτησης που δημαγωγικά ονομάζουν δημοκρατία (κλικ στο σύνδεσμο). Το να είναι κάποιος απολογητής της δημοκρατίας δεν είναι κακό (λεφτά βγάζει και μάλιστα πολλά). Κακό είναι για τους πολίτες, το πολίτευμα και τον τόπο.
Η δημοκρατία γεννήθηκε με αίμα και βία (πάλι καλά που δεν το αρνείσαι και τούτο), αλλά τη βία (γιαούρτι, μούντζα, λαϊκές κινητοποιήσεις και κοινωνικά κινήματα) εναντίον της την αρνούμαστε. Ενδιαφέρουσα άποψη για τη δημοκρατία. Και μετά λες εμένα ότι κινδυνεύω να γίνω φασίστας...

σ.σ. Ένα ιστολόγιο έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. αβγά στο διαδίκτυο σήμερα είναι οι Χρυσαυγίτες.
Ίσως όμως θα άξιζε να κάνεις μία βόλτα, σε παλαιότερα άρθρα και δοκίμια. Τουλάχιστον για να μην κρίνεις βιαστικά.
Το αν βολεύεσαι να ταυτίσεις τη αγωνία του λαού που όσα δέχεται μετατρέπεται σε αντιδράσεις που ενοχλούν (ενίοτε και σε βία) με το φασισμό, μπορείς να το κάνεις. Προσωπικά όμως δε δεχτώ κανένα συμψηφισμό ποτέ, όσο κι αν βολεύει κάποιους.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δημήτρη/thinks, εχθές ήμουν χάλια το βράδυ. Ξαναδιάβασα το κείμενο 2-3 φορές. Και παρά το ότι το έγραψα σε 10 λεπτά, ως απλές σκέψεις, δεν το έκρινα ασυνάρτητο.

Προφανώς ήθελες ένα δοκίμιο με αρχή μέση τέλος (ως συνήθως δηλαδή). Προτίμησα να γράψω ένα άρθρο με αναφορές σε παλαιότερες θέσεις μου, με κατάθεση των ενστάσεων απέναντι συγκεκριμένα στο συμψηφισμό. Κινήθηκα καθαρά συνειρμικά γύρω από έναν άξονα. Δεν υπάρχει σαφές γεγονός για να αναφερθώ, αλλά συνειρμικά αρνούμαι τους συμψηφισμούς και τις ταυτίσεις όλων των ειδών βίας. Και αυτό είναι νομίζω ξεκάθαρο από τον τίτλο ακόμα.

σ.σ. κατά λάθος έσβησα το προηγούμενο σχόλιο/απάντηση.
Για την ιστορία του ιστολογίου σημειώνω απλά ότι σχολίαζα πως το κείμενο γράφτηκε γρήγορα.

teleytaios είπε...

Δήμο, νομίζω ότι προσπαθείς να κάνεις μια διάκριση μεταξύ της βίας που προέρχεται από τη λαϊκή αντίδραση με την εγκληματική βία, στην οποία συγκαταλέγεις και το κυνήγι του μετανάστη. Βέβαια, κάποιος ακροδεξιός θα έλεγε ακριβώς τα ανάποδα, έτσι δεν είναι; Θέλω να καταλήξω στο εξής συμπέρασμα: Η βία συνήθως τοποθετείται σε ένα αξιακό σύστημα ανάλογα με το πιστεύω του καθενός και αναλόγως ονομάζεται με διάφορα ονόματα. Εξακολουθεί όμως και παραμένει βια, έστω κι αν κάποιοι θεωρούν ότι δε συμβαίνει αυτό. Η λαϊκή αντίδραση Δήμο, κατά τη γνώμη μου, όταν εκδηλώνεται με βία ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΘΕΣΗ μέσα σε ένα συντεταγμένο κράτος, όσο κι αν θέλουμε να την ωραιοποιήσουμε και να την ονομάσουμε επανάσταση. Βία είναι αποδεκτή, από εμένα τουλάχιστον, μόνο σε δυο περιπτώσεις. Όταν κάποιος μπει στο σπίτι μου και απειλεί τα παιδιά μου και όταν κάποιος μπει στην πατρίδα μου και την κυριεύσει. ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ άλλοτε η βια δεν είναι ούτε μέσον για να δηλώσει κάποιος τη διαφωνία του ούτε βεβαίως είναι αποδεκτή.

Την καλημέρα μου και καλή εβδομάδα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κωστή, δε διαφωνώ, επί της ουσίας. Αλλά πρέπει να δούμε τελικά τη είναι βία και κατά πόσο η "λεκτική βία" κατά ενός πολιτικού είναι βία.
Πάντως με τη θέση σου είναι σα να λες ότι δε χρειάζονταν ούτε η Γαλλική Επανάσταση ούτε οι αστικές του 1848... Εκτός αν το συνδέσεις με ελευθερία, οπότε μάλλον πρέπει να εξετάσουμε και την ίδια την ελευθερία.

teleytaios είπε...

Δήμο, η Γαλλική Επανάσταση δεν έχει σχέση με τη βια έτσι όπως την περιγράφεις στο άρθρο σου γι' αυτό και τις επαναστάσεις αυτού του τύπου τις άφησα έξω από την απάντησή μου. Η απόταξη του (νόμιμου;) ζυγού που βαραίνει τους λαούς σε τέτοιες περιπτώσεις είναι θεμιτή. Βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι έγιναν και μη βίαιες επαναστάσεις, θυμίζω τον Γκάντι ή τη Βελούδινη Επανάσταση στην Τσεχοσλοβακία.

αθεόφοβος είπε...

Αγαπητέ μου Δήμο ο teleytaios με την φράση:
Όταν κάποιος μπει στο σπίτι μου και απειλεί τα παιδιά μου και όταν κάποιος μπει στην πατρίδα μου και την κυριεύσει. ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ άλλοτε η βια δεν είναι ούτε μέσον για να δηλώσει κάποιος τη διαφωνία του ούτε βεβαίως είναι αποδεκτή.
νομίζω πως έκλεισε το θέμα.
Η βία είτε προέρχεται από την δεξιά που σαφώς την κατακρίνεις, είτε προέρχεται από την αριστερά που σαφώς προσπαθείς να την δικαιολογήσεις είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΡΙΤΕΑ και ας με κατατάξεις στους "μεγαλόσχημους αναλυτές" !

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μα βλέπεις, Κώστα, ότι ξεκίνησες τις εκπτώσεις; Κρίνεις ως παράνομη μία κυβέρνηση αιώνων με θεσμούς αιώνων και κρίνεις δίκαιη τη βία της επανάστασης προς την νόμιμη/παράνομη αυτή κυβέρνηση... Χωρίς να διαφωνώ, καθόλου, επισημαίνω την έκπτωση.
Οι νόμοι και μία νόμιμη κυβέρνηση, χάνει εύκολα τη λαϊκή νομιμοποίηση. Τότε λοιπόν ο λαός αναζητά οποιοδήποτε τρόπο προκειμένου να συγκρουστεί με την απονομιμοποιημένη στη συνείδησή του κυβέρνηση.
Απέναντι στη συστημική βία όπως την εκλαμβάνει ο πολίτης κι ο λαός χρησιμοποιεί αντι-βία (άλλοτε θεμιτές δράσεις ή ελαφριάς μορφής, κι άλλοτε ξεφεύγοντας από κάθε έλεγχο).
Το θέμα, λοιπόν, για να σταματήσει η βία, το κράτος να προσπαθήσει να ακούσει το λαό και να σεβαστεί τα δικαιώματά του, τις επιδιώξεις και να τον υπηρετήσει, αφού για αυτό εξελέγη.
Για να το πούμε αλλιώς, αν θέλουμε να σταματήσει η κοινωνική αντιπολίτευση (γιατί δε βλέπω και βία σε αυτήν) να επεκταθεί η δημοκρατία και να ξεφύγει από την ανούσια θεσμική της έκφραση, να απλωθεί σε περισσότερο κόσμο θεσμικά και συμμετοχικά ή αμεσοδημοκρατικά (όπου γίνεται βεβαίως).

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αθεό, δε δικαιολογώ τη βία. Αιτιολογώ αντισυμβατικές δράσεις που μεταχειρίζονται πολίτες και την κοινωνική αντιπολίτευση. Αν το γιαούρτωμα είναι βία, τότε πρέπει να επιστρέψουμε σε άλλες εποχές...
Τη βία την καταδικάζω και την έχω καταδικάσει ως μορφή πάλης. Αλλά δε θα δεχτώ το γιαούρτωμα στο ίδιο τσουβάλι την κοινωνική αντιπολίτευση με τη φασιστική βία.
Και σημειώνω ξανά ότι δεν αναφέρομαι στη σωματική βία σε πολιτικούς, αλίμονο. Αλλά λεκτική και ψυχολογική βία προς τους πολιτικούς δεν υφίσταται ως πολιτική αντίληψη. Γιατί η λεκτική και η ψυχολογική βία (κινητοποιήσεις, απεργίες, μούντζες κλπ) είναι το μόνο όπλο του λαού. Γιατί η Ιστορία απέδειξε πως όταν μία κυβέρνηση δεν ακούει το λαό της, τότε ο λαός γίνεται πραγματικά κι επικίνδυνα βίαιος, ένοπλος κλπ. Ας σώσουν ακόμα την ασφάλειά μας, ακούγοντας τις ανάγκες του λαού.

thinks είπε...

Δήμο δεν βλέπω να έχεις πιάσει το γεγονός ότι σε αυτή την ανάρτηση δεν διακυβεύεται κάποια συζήτηση, γνώμη, κλπ. Και ο ικανότερος συγγραφέας γράφει καμιά φορά κάτι που δεν στέκεται στο ύψος των άλλων γραπτών του. Και τότε το παραδέχεται. Αυτό που διακυβεύεται εδώ Δήμο είναι κάτι άλλο.

Έγραψες ασυναρτησίες. Παραδέξου το και προχώρα. Ξαναγράψτο αν θέλεις με περισσότερη διαύγεια και συνοχή. Εδώ θα είμαστε εμείς να σε διαβάζουμε και ένας άνθρωπος που αναγνωρίζει ένα λάθος μερικές φορές δέχεται περισσότερο σεβασμό λόγω της παραδοχής. Αντί όμως να το κάνεις αυτό προσπαθείς να εξηγήσεις τις ασυναρτησίες σου και να τις παρουσιάσεις σαν να έχουν δήθεν συνοχή, σε κάθε σχολιαστή που με τον τρόπο του σου υποδεικνύει ότι κάτι δεν πήγε καλά σε αυτό το κείμενο.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Βρε, Δημήτρη, δεν έχω πρόβλημα να παραδεχτώ κάτι που έκανα λάθος (εδώ αποδέχομαι λάθη που δεν έκανα, τώρα θα κολλήσω); Δεν κατάλαβα ποιες είναι οι ασυναρτησίες.
Η λογική ενός κειμένου με βάση τη συνειρμικότητα δεν είναι ούτε αδόκιμη ούτε ανοίκεια. Το θέμα είναι αν περνάει ένα μήνυμα. Αν θεωρείς ότι δεν περνάει κάποιο μήνυμα, πες μου το και πες μου πού είναι το πρόβλημα να το διορθώσω (πρώτη φορά θα διορθώσω λάθος);

teleytaios είπε...

Δήμο, ξέρεις ποια είναι η διαφορά της Γαλλικής Επανάστασης σε σχέση με αυτό που περιγράφεις; Το γεγονός ότι για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, δε λέω για το σύνολο για να μην είμαι απόλυτος, η εξουσία με τους θεσμούς της, όπως λες, είχε χάσει τη νομιμοποίησή της. Όπως έγινε και με την επανάσταση στην Αμερική. Σε τέτοιες περιπτώσεις κι αφού οι κυβερνώντες δεν παραδίδουν την εξουσία, η βια είναι μονόδρομος. Μια εξαίρεση γνωρίζω, κι αυτήν την ανέφερα πιο πάνω, η Βελούδινη Επανάσταση στην Τσεχοσλοβακία. Δεν μπορούμε όμως να μιλάμε για επανάσταση μέσα σε ένα κράτος στο οποίο η πλειοψηφία του λαού δεν επιθυμεί την αλλαγή του καθεστώτος. Είναι σαν να λέμε ότι σε μια δημοκρατία, με τα όποια αρνητικά της, θα επαναστατήσουμε για να φέρουμε τι; Ποιο θα είναι το διάδοχο καθεστώς της δημοκρατίας;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κώστα, κάτι δεν κατάλαβα (μάλλον στο ύφος). Τέλος πάντων. Την Τσεχοσλοβακία την προσπέρασα γιατι ήταν όπως το είπες. Στους δε Γκάντι κλπ προϋπήρχαν βίαιες εξεγέρσεις και δεν ήταν μόνο ο Γκάντι. Απλά εκείνος συγκέντρωνε τον περισσότερο κόσμο ως πιο μετριοπαθείς και με λιγότερο θρησκευτικό φανατισμό (ίσως κάτι ανάλογα με τον Κίνγκ).
Από εκεί και πέρα, σήμερα είναι ήδη γνωστό ότι η πλειονότητα των Ελλήνων δε θέλουν το μνημόνιο. Κι όπως κρίνουμε εκ των υστέρων τη βία των επανάστασεων από τη συμμετοχή του λαού, έτσι και τώρα κρίνουμε τη στάση των Ελλήνων όπως εκφράστηκε από τις εκλογές. Η κυβέρνηση που υπερψήφισε τη μονομερή λιτότητα και τη διάλυση του κράτους (πρόνοιας), αποδείχθηκε ότι δεν είχε λαϊκή νομιμοποίηση.
Το ότι δεν πήρε ακόμα και ο κόσμος τα όπλα, είναι μάλλον από μία εσωτερική ανάγκη, μία ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει. Γιατί, όταν μία κυβέρνηση δεν ακούει τις λαϊκές αντιδράσεις, τότε έρχεται κοντύτερα στην πραγματική λαϊκή βία και την εξέγερση.

Αλλά εγώ δε θυμάμαι να μίλησα για επανάσταση στο παρόν. Αντίθετα, δε θεωρώ καν βία το γιαούρτωμα κλπ προς πολιτικούς (αντίθετα είναι βία η σωματική επίθεση).

thinks είπε...

Αυτό που με ρωτάς να σου πω Δήμο είναι παντού στο κείμενο και η απάντηση που ζητάς από εμένα θα είχε διπλό μέγεθος από το κείμενο. Όμως ως συνήθως, είτε "έντεχνα", είτε γιατί απλά δεν το είδες, κλείνεις τα μάτια σου στο ότι ήδη σου το εξήγησα στο σχόλιό μου των 12:56 πμ, όπου σε ρωτώ αν μπορείς να αποδόσεις το ζουμί της ανάρτησης σε μια φράση.

Όπως ξέρεις, και σε ακαδημαϊκούς και σε επιστημονικούς κύκλους θεωρείται πως όσο μεγάλο και πολύπλοκο να είναι ένα κείμενο, πρέπει να είναι δυνατόν να αποδοθεί ο πυρήνας του με μια απλή φράση. Στην προκειμένη περίπτωση, όταν διυλίσεις το κείμενό σου σε μια φράση θα δεις ότι δικαιολογεί την βία υπό συνθήκες μονομερώς, με τρόπο με τον οποίον αντίστοιχα θα μπορούσαν να την δικαιολογήσουν και οι της άλλης όχθης.

Το ότι προσπαθείς μετά να δικαιολογήσεις το αδικαιολόγητο μέσω κάποιας νεφελώδους και υποκειμενικής ερμηνείας των διαφόρων ειδών και προελεύσεων βίας -και τελικά να βρεις τρόπο για να δικαιολογήσεις κάποιο είδος βίας, αντιφάσκει με μεγάλο μέρος του κειμένου σου.

Κάτω από το κείμενο, στα σχόλια, χρησιμοποιείς την παλιά και κουρασμένη σου τεχνική του να απαντάς εκτός πλαισίου σε μέρος σχολίων και να αγνοείς την ουσία.

Ελπίζω αυτή μου η απάντηση να βοήθησε λίγο.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κι όμως σου το απάντησα, Δημήτρη μήπως εσύ δεν το είδες;
Σημειώνω χαρακτηριστικά ότι αρνούμαι τους συμψηφισμούς και τις ταυτίσεις όλων των ειδών βίας. Και αυτό είναι νομίζω ξεκάθαρο από τον τίτλο ακόμα. Και με άλλα λόγια το επαναλαμβάνω προς τον αθεόφοβο (Τη βία την καταδικάζω και την έχω καταδικάσει ως μορφή πάλης. Αλλά δε θα δεχτώ το γιαούρτωμα στο ίδιο τσουβάλι την κοινωνική αντιπολίτευση με τη φασιστική βία).
Το αν αφήνω κενά στις προσεγγίσεις μου είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και μπορείς κάλλιστα να το επισημάνεις. Μου λες ότι δικαιολογώ το αδικαιολόγητο χωρίς να το κατονομάζεις και απαιτείς να γίνω συγκεκριμένος εγώ :)
Κάτω από το κείμενο (μάλλον υπονοείς τα σχόλια) γίνεται ένας παράλληλος διάλογος με αφορμή το κείμενο κι όχι απαραίτητα πάνω σε αυτό. Ποια είναι η τεχνική μου ούτε εγώ ξέρω. Το δε πλαίσιο έχω την αίσθηση ότι είναι της ανάρτησης. Αν σφάλλω...

thinks είπε...

Όταν λες ότι αρνείσαι τους συμψηφισμούς και τις ταυτίσεις όλων των ειδών βίας, στο πλαίσιο του αν υπάρχει βία που να δικαιολογείται, αφήνεις την πόρτα ανοιχτή για πιθανή δικαιολόγηση (άρα ηθικά παραδεκτή) κάποιου είδους ή προελεύσεως βίας. Μετά λες ότι ένα τόσο-δα κεσεδάκι γιαουρτάκι πρόβειο δεν είναι δα και βία, οπότε αρχίζεις να τραβάς υποκειμενικές γραμμές ως προς τα είδη της βίας και τι μπορεί να γίνει αποδεκτό. Μετά αρχίζεις τα περί επανάστασης, βίας κλπ... και τελικά, σε κείμενο το οποίο υποτίθεται ότι αντιτίθεται στην βία, μέσω της διαφοροποίησης και την υποκειμενικής απόδοσης/ερμηνείας, αφήνεις ορθάνοικτη την πόρτα να υπάρχουν ήδη βίας που να είναι αποδεκτά.

Από την αρχή των σχολίων μου δεν σου έχω πει πότε ότι διαφωνώ με αυτό που νομίζω ότι εννοείς, αλλά σου έχω επισημάνει ότι κατά την γνώμη μου το κείμενο θέλει αρκετή δουλειά ακόμα, γιατί αφήνει τρύπες, πόρτες και παράθυρα που συγχύζουν αντί να διευκρινίζουν.

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Απόψεις που είχαν απασχολήσει εκτενώς το 2008, Δείμο, με απόψεις Ιγκλετον κοκ.

με ποστ griots
Αρχίσαμε πάλι την ίδια ιστορία;

Θυμίζω,

Η αριστερά και η βία
Φάουστο Μπερτινότι
Αυγή, 21/01/2009

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μέρος από εισήγηση -περαιτέρω επεξεργασμένη- του Φ. Μπερτινότι στο διήμερο (28-29/2/04) που οργανώθηκε από την Κομ. Επανίδρυση στη Βενετία με θέμα: «Να κάνουμε πράξη τη μη-βία. Σκέψεις και πολιτικές απελευθέρωσης στην εποχή της παγκοσμιοποίησης».


Η περίσκεψη του Μπερτινότι ξεκινά από δύο αφετηριακές γραμμές.

Πρώτον: Η ήττα του εργατικού κινήματος τον εικοστό αιώνα και η απόρριψη των μέσων επιδίωξης και δόμησης που οδήγησαν στον «υπαρκτό σοσιαλισμό», καθώς και η αναγκαιότητα επαναπροσδιορισμού του περιεχομένου του σοσιαλισμού.

Τα μέσα εκείνα, πέρα από το ότι θεωρούνται τρομακτικά, όχι μόνο είναι αναποτελεσματικά και ανίκανα σήμερα να δημιουργήσουν συνθήκες νίκης, αλλά, σε συνδυασμό με το περιεχόμενο, δεν είναι ικανά «ούτε να προκαλέσουν τη φαντασίωση μιας εναλλακτικής κοινωνίας». Σήμερα δεν μπορεί «να προταθεί μια αυτονομία των μέσων από τον σκοπό».

Δεύτερον: ο τρόπος με τον οποίο το κίνημα απάντησε στην καταστολή κατά τη συνάντηση του G8 στην Γένοβα το 2001: [...] συνέβη ένα γεγονός απόλυτα καινούργιο, μια ρήξη, μια κάθετη τομή σε σχέση με τις δικές μας συμπεριφορές, σε σχέση με τις απαντήσεις μας και την ιστορία μας. Σε εκείνη την καταστολή το κίνημα απάντησε [...] με μια μαζική μη-βίαια συμπεριφορά». Το κίνημα, δηλαδή, δεν ταμπουρώθηκε στη λογική «του συσχετισμού δυνάμεων».

**Καταλήγοντας, ο Μπερτινότι καλεί την αριστερά να δηλώσει ανοιχτά ότι είναι υπέρ της μη-βίας.

Δηλώνει πεπεισμένος ότι η απαραίτητη και αναγκαία κριτική στον σημερινό καπιταλισμό μπορεί να λάβει σάρκα και οστά στο πλαίσιο μιας μη-βίαιης και δημοκρατικής ανέλιξης της κοινωνίας και μιας ειρηνικής θεώρησης των ανθρωπίνων σχέσεων. Και υπενθυμίζει την προφητεία που η Κασσάνδρα απηύθυνε στον Αινεία: «Δεν θέλω να ζω με έναν ήρωα, δεν θέλω να ζω τον μετασχηματισμό σου σε μνημείο».

Στον προβληματισμό αυτόν συνέβαλε σημαντικά ο Πιέτρο Ινγκράο:

Πρώτον: με τις έρευνες και τις πολιτικές του αναλύσεις για τις σχέσεις μεταξύ πολιτικής και πολέμου (όρα το βιβλίο «La guerra sospesa. Ο μετέωρος πόλεμος»).

**Δεύτερον: με τον όρο που έθεσε, για να γίνει μέλος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς,

που δεν ήταν άλλος από εκείνο της καταδίκης του σταλινισμού σε όλες τις εκφράσεις του που, πέραν των άλλων, έχουν σχέση και με τη βία, με την ενοχοποίηση της διαφορετικής γνώμης, την αποδοχή της ενοχής για τη διαφορετική γνώμη.."

(Είχα γύρω στα είκοσι ποστ με αυτά τα θεματα,)

πάλι τα ίδια; η βία μαμή της ιστορίας και τα γνωστά.

Πόσα χρόνια με αυτές τις συζητήσεις που είναι οι ίδιες και οι ίδιες;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σπίθα, το κείμενο δεν αναφερόταν στη θέση της αριστεράς για τη βία. αυτό το θέμα το έχω πιάσει με διάφορους τρόπους παλαιότερα. Ωστόσο, θα πρέπει κατά τη γνώμη σου να καταγγείλουμε τη "βία" του γιαουρτιού, της μούντζας κλπ; Είναι βία; Συνδέονται και ταυτίζονται με τη φασιστική βία τόσων μηνών;
Γιατί κάποιοι βρήκαν ευκαιρία μέσα στις εκλογές να εκμεταλλευτούν τη φασιστική βία για να λασπολογήσουν προς την αριστερά. Εμείς αμάσητο θα το φάμε;
Για να μην αναφέρουμε γνωστά ονόματα από το ευρύτερο χώρο της μεταρρυθμιστικής αριστεράς (διανόηση κλπ).

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Καταλαβαίνω Δείμο, τι θες να πεις, αλλά δεν το εκφράζεις σωστά σε αυτό το άρθρο.

Το θέμα δεν είναι καθόλου απλό και το ξέρεις πολύ καλά, αφού έχεις ασχοληθείς με τις πολλές από τις μορφές βίας.

Αλλά..
Επί προσωπικού.

Είμαι (δικαιολογημένα) πολύ οργισμένος, και πολύ θυμωμένος, για πολλά από όσα συμβαίνουν γύρω μου.

1.
Πιστεύω, όμως, ότι αυτό θα μπορούσαν να το ισχυριστούν παρά πολλοί άνθρωποι και ταυτόχρονα να έχουν πιο σοβαρούς λόγους από όσους έχω εγώ.

2.
Δεν θα πετούσα ένα γιαούρτι ή μούντζα:)
Το θεωρώ αδυναμία, κιτς, σαν κάτι κλαψ κλαψ, ας πούμε..

3.
Δεν προσφέρει τίποτα, εκτός του ότι ενισχύει αφάνταστα την αντίθετη πλευρά, η οποία αυτό επιδιώκει, βεβαίως, βεβαίως.

Την δικαιολογημένη οργή απέναντι στην κρατική βία, ή σε άλλες μορφές που διακρίνονται από την " αυθαιρεσία της εξουσίας" την μετουσιώνουμε σε μια δημιουργική ριζοσπαστική διαδικασία.

υ.γ.
Βία θεωρώ και το απαξιωτικό βλέμμα, ας πούμε, ενώ η χειρότερη μορφή της είναι η συνεχόμενη και η κατ'επανάληψη.

π.χ. η κατά επανάληψη και συνεχόμενη λεκτική βία επί μακροχρόνιο διάστημα αποτελεί έγκλημα, είναι πολύ σοβαρότερη από άλλες μορφές.

Τέλος πάντων,μεγάλο θέμα..

Ανώνυμος είπε...

Δείμε διαβάζοντας κείμενο και σχόλια θα σχολιάσω αρχικά το εξής. Ακόμα και αν δεχόμουν πως το κείμενό σου έχει κενά(που δεν το πιστεύω) ή δεν ξέρω τι άλλο, να μου επιτρέψεις να πω πως και τα σχόλια έχασαν από ένα σημείο και μετά την ουσία τους έτσι πως αναλύθηκε το πράγμα. Από τη βία ως έννοια κατέληξε να συζητιέται αν καλύπτεις όλη την βιβλιογραφία με το λήμμα βία. Καταλήγω στο συμπέρασμα πως η βία μάλλον είναι ένα θέμα πολύ λεπτό, όσο και να το συζητήσεις, κάποιος θα είναι λιγότερο απόλυτος κάποιος άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο ή περισσότερο ριζοσπαστικός ή ακραίος.

Όταν ήμουν στα 20 έλεγα πως μόνο μία επανάσταση, μία εξέγερση θα άλλαζε το σημερινό πολιτικό σκηνικό. Μα σαφώς εννοούσα την χρήση βίας για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. ΟΚ βία θα μου πεις, αλλά δεν σκεφτόμουν με γνώμονα το καλό και το δίκαιο; Πώς λοιπόν μπορείς να ορίσεις την καλή και την κακή βία; Την βία ή την αντι-βία; Θεωρώ πως αντικειμενική απάντηση δεν υπάρχει. Προσωπικά διακρίνω τα κίνητρα της βίας. Η βία που απειλεί την κοινή ειρήνη, τους θεσμούς και την κοινωνία ενός κράτους την απορρίπτω και την καταδικάζω. Λόγου χάριν την βία της Χρυσής Αυγής. Την βία που συμβάλλει στην απομάκρυνση τέτοιων παράσιτων από την κοινωνία, την βία για απελευθέρωση ενός λαού από τυχόν δεινά κλπ την στηρίζω την συζητάω υπό προϋποθέσεις. Την βία ως έννοια σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να την απορρίψω. Όχι όταν αυτή αναγκάστηκε να χρησιμοποιηθεί προς όφελος μιας κοινωνίας ελεύθερης και περισσότερο δημοκρατικής.

Την καλημέρα μου.

Δημήτρης Πασχαλίδης είπε...

1. Αγαπητέ μου Δήμο, χάρηκα πολύ που ... χάρηκες. Επισκέπτομαι συχνά την ιστοσελίδα σου, αλλά δε μου μένει χρόνος για να γράφω! Εξάλλου, έχω και το "κουσούρι" να γράφω, κυρίως όταν κάτι μ' ενοχλεί.
2. Μόλις έστειλα το πρώτο κείμενο, διάβασα και την τελευταία αποστροφή σου για τα είδη της βίας: «Είναι η βία της επιβολής ισοπεδωτικών φόρων, η βία των αποφάσεων για το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας χωρίς να μας ρωτούν, είναι η βία της φτώχειας, είναι η βία της χρεοκοπίας». Αυτή η άποψη είναι βέβαια του «συρμού» και ξεχειλίζει από λαϊκισμό, αλλά δε συνάδει (πλήρως τουλάχιστον) με το δημοκρατικό πολίτευμα, που έχει κανόνες και αρχές στη λειτουργία του. Όταν ψηφίζεις, παρέχεις μέσω των αντιπροσώπων – εκπροσώπων σου το δικαίωμα να παίρνει αποφάσεις κάποια εξουσία (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική). Αν οι αποφάσεις για το μέλλον των παιδιών σου δε σου αρέσουν, στις επόμενες εκλογές θα διορθώσεις το λάθος σου. Φυσικά αυτό δε σου απαγορεύει να εκδηλώνεις τη διαμαρτυρία σου με ειρηνικές πορείες και διαδηλώσεις, όχι όμως με πράξεις βίας και ανομίας. Αυτό δικαιολογείται μόνο όταν ζεις σε καθεστώς δικτατορίας και χούντας.
3. Πάλι λίγο τα περιπλέκεις τα πράγματα στις απαντήσεις σου (κατά το κοινώς λεγόμενο: επάνω στο ξεμπέρδεμα μπερδευτήκαμε!). Επιμένω ότι δε φαίνεται ο κεντρικός άξονας του κειμένου. Μην ξεχνάς ότι ξεκινάς από τα γεγονότα της Παιανίας. Δεν είναι λογικό η κεντρική ιδέα να "περιφέρεται" ή να αφορμάται από τα συγκεκριμένα περιστατικά;
4. Παρόλο και εγώ δεν είμαι λακωνικός, μην ξεχνάς τη ρήση του Γκαίτε (ορθότερον:Γκέτε): "Αγαπημένη μου αδελφούλα, σού γράφω πολλά, γιατί ... βιάζομαι!", ὅ εστί μεθερμηνευόμενο: πιο δύσκολο είναι να γράφεις λίγα!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σπίθα, ούτε κι εγώ θα πετούσα γιαούρτι ή θα έμενα σε ήπιες μορφές (μούντζα)... Θα επέλεγα μία πιο συμμετοχική διάσταση σύγκρουσης σε πολιτικό επίπεδο. Δεν είναι αντίσταση στο σύστημα ούτε το γιαούρτι ούτε τα υπόλοιπα, όπως δεν είναι και βία. Βέβαια, το ότι εγώ, εσύ και χιλιάδες/εκατομμύρια άλλοι δεν το επιλέγουμε και δε συμφωνούμε, δε σημαίνει ότι συμφωνούν μαζί μας οι δράστες. Μην παραβλέπεις ότι κάποιοι προτίμησαν και την αυτοκτονία.
Προσωπικά, προτιμώ μία ενεργή αντι-δράση παρά μία κατινιά (όπως κρίνω το γιαούρτωμα). Αλλά απέναντι σε εκείνους που θέλουν να το ταυτίσουν με τη φασιστική, θα το υπερασπιστώ μέχρις ε4σχάτων.

Κουφετάριε, ακριβώς έτσι λοιπόν πρέπει να εξετάζουμε κάθε φορά τη χρησιμότητά της και να την προσεγγίζουμε όχι αφοριστικά και μηδενιστικά, αλλά κριτικά. Και για το παρελθόν είναι εύκολο να κρίνουμε τη χρησιμότητά της για το λαό. Σήμερα όμως δύσκολο επειδή είναι άμεσες οι σκοπιμότητες καθενός ενώ πρέπει να λάβουμε υπόψη και το συντηρητισμό των πολιτών.
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δημήτρη, αν θέλουμε να μιλήσουμε για το πολίτευμα θα ξεφύγουμε πολύ σε έκταση και χρόνο. Βλέπει;ς επιλέγουμε/εκλέγω μόνο για το νομοθετικό σώμα κι όχι για την εκτελεστική ή δικαστική εξουσία (κι αυτό είναι ένα πρόβλημα. Στις ΗΠΑ πχ μέλη του δικαστικού σώματος εκλέγονται, όπως και μέλη της εκτελεστικής εξουσίας, και τυπικά τουλάχιστον είναι δημοκρατικότερο).
Αν είχαμε μία ολοκληρωμένη δημοκρατία, ο λαός θα εισακούονταν όταν υπήρχε χρόνος και δε φτάναμε σε αντιδράσεις, ανάπτυξη κοινωνικών κινημάτων κλπ. Και αυτό δείχνει επαγωγικά ότι οι νόμοι δεν μπορούν να είναι (και ιστορικά δεν ήταν) πάντα σεβαστοί, ειδικά όταν ακτικρούουν το λαϊκό αίσθημα περί δικαιοσύνης, ηθικής ή δημοκρατικότητας. Βλέπεις μία από τις προηγούμενες κυβερνήσεις δεν είχε λαϊκή νομιμοποίηση. Άρα, πώς να μιλάμε για σεβασμό σε νόμους και θεσμούς από τον πολίτη, όταν οι θεσμοί και το νομοθετικό σώμα δεν τον σέβεται (το δε επιχείρημα περί αντιπροσώπων το κρίνω έωλο στη συγκεκριμένη περίπτωση, επειδή ακριβώς επιλέγησαν ως αντιπρόσωποι με συγκεκριμένη ατζέντα κι όχι για να μας χρεοκοπήσουν);
Διδάσκουμε ένα ωραίο δοκίμιο στη Γ΄ Λυκείου του Σεφέρη (με παρεξηγήσεις, δεν κάνω σύγκριση) που θα μπορούσε να αποτελεί και τον ορισμό του συνειρμικού δοκιμίου...
Ένα πρόβλημα στο διαδίκτυο είναι πρέπει να γράφονται σύντομα κείμενα. Ωστόσο, τα σύντομα κείμενα έχουν το μειονέκτημα ότι σε μεγάλα ζητήματα δεν μπορούν να αναλύσουν μία έννοια. Πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη το παρελθόν του αρθρογράφου. Για αυτό ακριβώς το λόγο και κάνουμε τις υπερσυνδέσεις σε παλαιότερα άρθρα, για να διατηρείται ένα εσωτερικό δέσιμο και να μπορεί κάποιος να δει παλαιότερες -κι ίσως αναλυτικότερες- θέσεις επί του θέματος.
Την καλημέρα μου.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Σπίθα, αν βία είναι και ένα απαξιωτικό βλέμμα, τότε αυτό που κάνεις στη δόλια την Κάντυ (και σε μένα) που σε παρακαλάμε γονατιστοί να γυρίσεις κι εσύ μας γράφεις κανονικά, πώς λέγεται;
Γενοκτονία;

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Ασκαρ, δεν θέλω να υποφέρετε για μένα. Θα σας προτείνω να φορέσετε..επιγονατίδες.

ShareThis