Οδύσσεια...

Τελευταία χάνομαι συχνά σε δύσβατα μονοπάτια σκέψεων. Αναζητώ λύσεις· παλεύω να καταλάβω. Όμως οι ορίζοντες κλείνουν και η ομίχλη του άμυαλού μου πυκνώνει όσο ανεβαίνω. Ο εξοπλισμός για την ορειβασία όμως τούτη είναι φτωχός. Περιδιαβαίνω μόνος -συχνά με την περίεργη διαδικτυακή μου παρέα- στενά δρομάκια συλλογισμών και κρίσεων. Κουβαλώ μόνο ιδέες που η φτωχή μου διάνοια διατυπώνει μέσα από το σκάλισμα μιας πένας ανάξιας αναφοράς.

Προσπαθώ να ζήσω τη δική μου οδύσσεια. Σήμερα ταξιδεύω με πλοίο σαν του ομηρικού ήρωα χωρίς να φοβάμαι τις φωτιές του Ναυπλίου ή την Κίρκη των μέσων μαζικής προπαγάνδας. Αναζητώ την Ωγυγία της Καλυψούς να ξαποστάσω στην αγκαλιά της· εφτά χρόνια είναι τόσα λίγα μπροστά στην αιωνιότητα της άφιξής μου στο ηδονικό νησί.

Ταξιδεύω το νόστο μου· ένας νόστος προς τον Άδη, τη φυσική κατάληξη, το τέλος των πάντων. Μα σημασία για τον Κώστα είχε το ταξίδι όχι ο νόστος· ένα τέλος που οφείλουμε να δεχτούμε με γενναιότητα· όπως δεν αντιμετώπισε με γενναία καρδιά ο Αντώνιος το μήνυμα του θιάσου που τον εγκατέλειπε. Φάρος στο ταξίδι δεν είναι η Αλεξάνδρεια, αλλά η Κρήτη. Εκεί γεννήθηκε και βρήκε το νόστο του ο δικός μου αγαπημένος Οδυσσέας[1].

Το ταξίδι στον Άδη όμως είναι μακρύ -ελπίζω. Είναι βέβαια τόσο κοντά στην Ιθάκη, μα φαντάζει δύσκολος ο πλους· θα αντιμετωπίσω τους δικούς μου Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες. Ο Ποσειδώνας πολλές φορές θα μου στείλει Σκύλες και Χαρύβδεις, αλλά εγώ θα τις αντιμετωπίσω. Δε θα σταθώ στη μοίρα μου.

Μη πιστεύοντας στο ακατόρθωτο και με εγγύηση ψυχική τον αγώνα μου για επιβίωση θα φτάνω κάθε φορά στην Ωγυγία ή τους Φαίακες για να νιώσω την ερωτική θαλπωρή. Δε θα βάλω εχέγγυο τις ελπίδες μου για να πάρω μικρές δόσεις απόδρασης. Δε θα ξεπουλήσω το Είναι μου, τη δουλειά μου, την καρδιά μου για το νόστο, μα τελικά θα φτάσω. Και η καζαντζάκεια οδύσσειά μου θα ξαναρχίζει.

---

[1] Ο Νίκος Καζαντζάκης έγραψε ένα ποίημα, την Οδύσσεια (33.333 στίχοι), στο οποίο ο ήρωας λίγο μετά την άφιξή του στην Ιθάκη ξαναρχίζει νέο ταξίδι.