για το χριστιανικό φονταμεταλισμό

Διαβάζοντας το βιβλίο του Dawkins[1] παρατήρησα με ιδιαίτερη λύπη την αλήθεια των λόγων του για ένα νέο χριστιανικό φονταμεταλισμό. Ενώ από τη μια μεριά παρατηρούμε την ολοένα αυξανόμενη εμφάνιση κριτικών στο Χριστιανισμό και περισσοτέρων άθεων που παραδέχονται την προς το Είναι φιλοσοφική τους θέση, εντούτοις ένας νεοσχημάτιστος χριστιανικός φανατισμός καλύπτει όλο και περισσότερο τις δυτικές κοινωνίες[2].

Προσπαθώντας να ιχνηλατήσουμε τα αίτια είμαστε υποχρεωμένοι να θυμηθούμε τα σύγχρονα ισλαμιστικά κινήματα που πιέζουν τη χριστιανική κοινή γνώμη και για ένα ζήτημα καθαρά πολιτικό την οδηγούν στην αναζήτηση της ουράνιας αλήθειας. Μάλιστα μπροστά στην απειλή -όπως επαναλαμβάνεται- ο φανατισμός χρησιμοποιείται ως ασπίδα οπλιτικής φάλαγγας καλύπτοντας εν σχηματισμώ κι άλλους.

Βέβαια, η αντίδραση στα ισλαμιστικά κινήματα δε θα ήταν τέτοια, αλλά πολιτική αντίσταση, αν δεν υπήρχε η προπαγάνδα των Μέσων Επικοινωνίας. Σε πολλές περιπτώσεις τηλε-ευαγγελιστές[3], άλλοτε επίσημοι σκοταδιστές[4] έρχονται να προβάλλουν δίνοντας λόγο και τηλεοπτικό χρόνο σε αστέρες των Ευαγγελίων[5].

Τα ίδια ΜΜΕ όμως ευθύνονται και για την απαξίωση των πολιτικών αναζητήσεων και συζητήσεων[6]. Μέσα από την προβολή της σκανδαλώδους -ομολογουμένως- πολιτικής ζωής οδηγούν στο τέλος των ιδεολογιών, στο τέλος της πολιτικής. Βέβαια, η τακτική εντάσσεται στην ανάγκη της δημοκρατίας να αποτρέψει την παρακολούθηση της πολιτικής σκηνής και να αφήσει ελεύθερο το πεδίο δράσης στους εξυπηρετητές των δημοκρατικών οικονομικών συμφερόντων. Το κενό όμως αυτό των ιδεών φροντίζουν πολύ καλά να το γεμίζουν με το σκοταδισμό της θρησκείας.

Ας μην ξεχνάμε όμως και τον εξουσιαστικό ρόλο της θρησκείας[7]. Μπροστά στην ολοένα αυξανόμενη κριτική απέναντι στη δημοκρατική παντοκρατορία που λειτουργεί ενάντια στη φύση και τις λαϊκές τάξεις -δηλαδή το 85% του ανθρώπινου είδους[8]- οι δημοκράτες προσπαθούν να ελέγξουν τις αντιδράσεις μέσα από την υπερπροβολή της θρησκείας. Προσπαθούν διακαώς να τονίσουν το ρόλο της και να δείξουν την τάχα ισχυρή κοινωνική της δύναμη, για να προβάλλουν συντηρητικές θέσεις, για να επιτεθούν σε κατακτήσεις και δικαιώματα[9], για να ελέγξουν τις λαϊκές απαιτήσεις (οικονομικές ή κοινωνικές)[10] για να αντιστρέψουν και να επιτεθούν στην ελεύθερη επιστημονική σκέψη που παράγει κρίση και απελευθερώνει το άτομο από την προπαγάνδα,

Ίσως είναι άδικο να κατηγορούμε μόνο τα ΜΜΕ για την τέτοια προπαγάνδα. Τον ίδιο ρόλο εξυπηρετεί και το σχολείο. Στις ΗΠΑ εμφανίζεται ο δημιουργισμός[11], στην ΕΕ το υποχρεωτικό μάθημα των θρησκευτικών ή της τάχα δυνατότητας επιλογής του, που ουσιαστικά όμως επιβάλλεται από τις κοινωνικές συνθήκες. Στην ί9δια κατεύθυνση λειτουργεί και ο επαγγελματισμός των πολιτικών δημοκρατικών που στην ψηφοθηρική ανάγκη τους προβάλλουν -έστω και με την παρουσία τους- το εκκλησιαστικό έργο[12].

Ο φονταμεταλισμός πάντως πρέπει να ομολογήσουμε ότι ενισχύεται πολιτικά μέσα από τη σύνδεση του Κράτους με το επίσημο δόγμα. Πέρα από το ρατσισμό και τις δυσχέρειες που συχνά τούτο συνεπάγεται για αλλόθρησκους -πλην των ΗΠΑ- αποτελεί το κατάλληλο έδαφος για τη θρησκευτική προπαγάνδα ακόμα και από την παιδική ηλικία. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, είναι αναγκαίος ο χωρισμός του Εκκλησίας και του Κράτους.

---

[1] Μπορείτε να το βρείτε σε e-book έκδοση εδώ.

[2] Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά απαντάται στο σύνολο των δημοκρατικών κοινωνιών με προεξάρχουσα τη Βόρεια Αμερική και τους δημιουργιστές της.

[3] Ποιος ξεχνά την υπερπροβολή του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου μετά την εκλογή του και ως τη σύγκρουσή του με την τότε κυβέρνηση για το ζήτημα των ταυτοτήτων; Ποιος ξεχνά την εικόνα του προοδευτικού τάχα που διαμόρφωσαν τα μέσα, ώσπου να φανεί η πολιτικά φασίζουσα και ολοκληρωτική θέση του;

[4] Ράδιο ή κανάλι της Εκκλησίας κτλ

[5] Ειδικά στην Ελλάδα το φαινόμενο ξεφεύγει από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, όταν σε κάθε σαβουροεκπομπή της μεσημβρινής ζώνης εμφανίζεται ένας μαϊντανός-παπάς, ενίοτε και με το φαρισαϊκό ένδυμα του επιστήμονα.

[6] Οι λέξεις δεν είναι τυχαίες, αφού βάση τους έχουν το ρήμα ζητώ>ζητούμενο = ερώτημα.

[7] Αναλυτικότερα η θέση μου επί του θέματος παρουσιάζεται στο δοκίμιό μου για τη θρησκεία.

[8] Σε 4-6% υπολογίζονται οι εθνικές αστικές τάξεις και το πολυεθνικό κεφάλαιο (οι δημοκράτες) και αφήνουμε ένα 10% περίπου για τα ανώτερα στρώματα μεσαία στρώματα που ταυτίζονται με τους πρώτους οικονομικά, κοινωνικά και ιδεολογικά. Περισσότερες λεπτομέρειες βλέπε το παλαιότερο άρθρο μου για τη μεσαία τάξη.

[9] Βλ. τη σκοταδιστική συμφωνία Γάλλου ιερέα και του Χριστόδουλου υπέρ της μαντίλας -όλοι οι σκοταδιστές συμφωνούν ανεξάρτητα από θρησκεύματα και δόγματα.

[10] Βλ. ζητήματα για την έκτρωση, για την αυτοκτονία ή την ευθανασία κτλ.

[11] Μία σύγχρονη σκοταδιστική τάση που απορρίπτει τη δαρβίνεια θεωρία της εξέλιξης των ειδών και επιχειρεί αντεπιστημονικά να δείξει ότι η Βίβλος και η Γένεσις παρέχουν την ακριβή θεώρηση για τη δημιουργία της γήινης ζωής. Αναλυτικότερα προτείνεται το άρθρο στο ελληνικό Λεξικό του Σκεπτικιστή ή στη live pedia ή στη Wikipedia.

[12] Ποιο έργο άραγε; Της χειραγώγησης του λαού; Της απάθειας και του ατομικισμού; Της πλάνης των ιδεών;