Πάσχα: Ανάσταση της Άνοιξης

Ακόμα μία χρονιά έφτασε η Μεγάλη, Άγια Εβδομάδα. Πέμπτη σήμερα και περιμένω κι εγώ πώς και πώς να ξεμπερδέψω λίγο και να ξεκουραστώ από μαθήματα και λοιπά τρεξίματα και να αρχίσω πάλι να διαβάζω. Ήδη τελείωσα τη δημαγωγία της δημοκρατίας και έχω αρχίσει εδώ και μέρες να συλλέγω το νέο μου υλικό και να το μελετώ, ενώ σε μερικά σημεία έχω αρχίσει και τη συγγραφή σημειώσεων.

Χαρακτηριστικό και πάλι βέβαια των ημερών τούτων είναι η η αγιοσύνη των ημερών. Μία αγιοσύνη που εκφράζεται τηλεοπτικά με σωρεία ταινιών ανάμνησης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και των ιστοριών της Βίβλου. Ντοκιμαντέρ σε επανάληψη στοΣΚΑΪ, ταινίες στο STAR και το ALTER και όχι μόνο βέβαια. Ακόμα όμως μία φορά χωρίς καν να έχει αποδειχθεί τίποτα, όλοι μιλούν για το θαύμα της ζωής του Ιησού, για βιβλικές πόλεις και το ελληνικό Πάσχα με το θαύμα της φλόγας της Ανάστασης (για την οποία γράφει και ο Γιατρός).

Ας θυμίσουμε έτσι με τρόπο αιρετικό ότι το Πάσχα δεν είναι τίποτε άλλο από μία ανοιξιάτικη γιορτή. Το Πάσχα ήταν για τους παλαιστινιακούς λαούς η γιορτή της αναγέννησης της φύσης και εορτάζονταν ένα μήνα περίπου μετά την ισημερία, όταν ουσιαστικά είχε ήδη αρχίσει να γλυκαίνει ο καιρός -και δεδομένων των εκεί κλιματολογικών συνθηκών είχε ήδη αρχίσει να κάνει καλή ζεστούλα. Η παγανιστική αυτή γιορτή της άνοιξης στην εβραϊκή μυθολογία μεταφράστηκε με την απαρχή των κατακτήσεων αυτής της ομάδων βεδουίνων, οπαδών του μονοθεϊστή (υποτίθεται) Φαραώ Ακενατών και λοιπών πληθυσμών που ήταν η λεγόμενη Έξοδος. Ανεξάρτητα σε ποιο ιστορικό γεγονός μπορεί να αναφέρεται η Έξοδος (ένα τακτικό φυσικό φαινόμενο στο δέλτα του Νείλου προς το Σινά), αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτή την απαρχή των κατακτήσεων και των κινήσεων μιας ομάδας πληθυσμού της περιοχής προς το βορρά (αντιιστορικά μπορούμε -για να γίνει πιο εύγλωττο- αυτή τη γιορτή μπορούμε να τη συγκρίνουμε με τη δική μας 25η Μαρτίου που είναι η έναρξη της Επανάστασης ή το "όχι" της 28ης Οκτωβρίου και όχι τις ίδιες τις επιτυχίες). Σαφώς και σε θρησκευτικό επίπεδο και εφόσον η ανοιξιάτικη παγανιστική γιορτή συνδέθηκε με την Έξοδο άλλαξε το τυπικό της, άλλαξε η τελετουργία και ο σκοπός της.

Το ελληνοχριστιανικό Πάσχα δεν είναι τίποτε άλλο από μία άλλη γιορτή της Άνοιξης. Οι Έλληνες τέτοια εποχή σε κάθε πόλη και περιοχή είχαν αξιόλογες γιορτές σχετικά με την Άνοιξη. Γιορτές αναγέννησης (ανάστασης αν θέλετε μετά το θάνατο που επέφερε ο Χειμώνας) της φύσης. Ήταν η εποχή που ακόμα πιο παλιά η Κόρη επέστρεφε από τον Άδη στη Μητέρα (Σεμέλη, Δήμητρα, Ρέα κτλ) και η Άρτεμις κυνηγούσε στα δάση, ενώ ο Φοίβος ασχολούνταν με τη χαρμόσυνη ανοιξιάτικη μουσική. Οι γιορτές εκτός από αγώνες -τοπικής εμβέλειας- περιλάμβαναν όπως ήταν φυσικό θυσίες ζώων που μετά τα έτρωγαν οι συμμετέχοντες και σούβλισμα μικρών ζώων σε ορισμένες γιορτές. Σε παράλληλες εκδηλώσεις εορτασμού, αυτές οι γιορτές πλησίαζαν την ανοιξιάτικη Πρωτομαγιά με τα στεφάνια και τις χαρές στη φύση με παράλληλο γλέντι φαγητού και οινοποσίας.

Σήμερα βέβαια από εκείνα τα έθιμα έμειναν μόνο μερικές τελετές, όπως το αρνί (από τις θυσίες ή το γλέντι), το κοκορέτσι (από τις νεκρομαντείες), η λιτανεία του Επιταφίου, η έννοια της Ανάστασης και το κόκκινο χρώμα. Ακόμα ελπίζουμε σε μία Ανάσταση βέβαια. Όχι ίσως στην Ανάσταση του Ιησού, αλλά ελπίζουμε στην αναγέννηση της τσέπης μας, στην ψυχολογική ηρεμία μας που θα επέλθει αν κάποτε τα πράγματα ηρεμήσουν και έχουμε ένα πιο σίγουρο μέλλον, ευελπιστούμε στον Ευαγγελισμό μιας κανονικής κοινωνικής ζωής. Οι θυσίες έχουν ήδη γίνει και περιμένουμε την εύνοια των "θεών". Η γιορτή της Άνοιξης για το σύγχρονο Έλληνα έχει απλά μετατραπεί σε γιορτή Ζωής, σε Ανάσταση της Ελπίδας μας ζήσουμε. Καλή Ανάσταση.