Το χρονικό μιας γιορτής

Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου

αισθάνονται ζυγόν δουλείας ας έχωσι

θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία

Ανδρέα Κάλβου, Εις Σάμον

 

    Εκείνο το πρωί με τίποτα δε σηματοδοτούσε το σκοτάδι και το γύψο που θα κάλυπταν τη χώρα. Κανείς δεν περίμενε τέτοια ανατροπή. Κι όμως τα τανκς έστειλαν το νόημα… Όλοι κρύφτηκαν, όλοι φοβήθηκαν… φοβήθηκαν όχι για αυτούς, αλλά για το μέλλον της χώρας που γέννησε τη δημοκρατία. Θρήνησαν το παρελθόν. Εκείνο το παρελθόν που οι τύραννοι πρόβαλαν ως ιδεώδες αποκρύπτοντας όμως τη γέννηση της δημοκρατίας.

    Κάποιοι αποφάσισαν να αντισταθούν. Η σκληρότητα της τυραννίας φάνηκε από την αρχή. Πριν ακόμα προβάλλουν να φωνάξουν οι διαφωνούντες, οι προσαγωγές, οι φυλακίσεις και οι κρατήσεις ήρθαν σαν το φοίνικα. Έδιωξαν μακριά την ασφάλεια, εκείνη την αίσθηση που επιτρέπει το διάλογο, τις ιδέες, τις προτάσεις και την πρόοδο.

Τα επεισόδια στις δύο κηδείες, οι διαδηλώσεις φοιτητών και πολιτών, οι συγκρούσεις και οι συλλήψεις, προαναγγέλλουν ότι ο Νοέμβριος του ηρωικού εκείνου έτους θα σφραγίσει τη νεώτερη ιστορία με καθοριστικά γεγονότα.

    Δίπλα σε όλο εκείνο το βουβό πλήθος που τρομαγμένο έσκουζε χαμηλόφωνα στη γωνιά του σπιτιού, πλάι στον απλό πολίτη που τρόμαζε στη σκέψη πως το οικογενειακό του άσυλο θα αλωθεί, ήρθαν πρόσωπα νέα. Από τις 14 του μήνα ο αγώνας παίρνει μορφή, αποκτά όνομα. Κατάληψη στο
Πολυτεχνείο˙ συνθήματα εναντίον της χούντας και συγκεντρώσεις έδειξαν ότι η ανοχή και ο φόβος πια είχαν χαθεί. Δεν πήγαινε άλλο πια.

Ο αγώνας έβγαλε από το φόβο και τον άλλο κόσμο. Μέγα πλήθος προσφέρει εφόδια: τρόφιμα, φάρμακα, τσιγάρα, αλλά και λουλούδια. Ως τις 8.00 το βράδυ γίνηκαν 50.000. Ο πομπός καλεί σε μία μάχη ιερή˙ μία μάχη για τη Δημοκρατία.

    Μα, η γιορτή κράτησε λίγο. Στις 17, μόλις πέντε λεπτά μετά τα μεσάνυκτα, μέσα στο πέπλο της νύχτας από το φόβο των αντιδράσεων, ξεκινούν από το Γουδί οι πρώτες φάλαγγες. Γύρω από τη γιορτή όμως εξεγερμένοι πολίτες πολεμούν˙ δίνουν μάχη με τις αστυνομικές δυνάμεις στήνονται οδοφράγματα με αυτοκίνητα, λεωφορεία και οικοδομικά υλικά.

    Στις 3.00 οι τύραννοι έδωσαν την εντολή: το άρμα πέφτει με ορμή στην κεντρική πύλη. Όρθιοι μπροστά στον τύραννο τρόμο, πέφτουν. Αγέρωχοι αντιστέκονται με το κορμί τους σε άρματα και πολυβόλα. Έπεσαν. Τα ασθενοφόρα ουρλιάζουν στους έρημους δρόμους του τρόμου. Μα, οι μάχες γύρω από τη γιορτή συνεχίζονται. Οι οδομαχίες συνεχίζονται. Οι πολυκατοικίες προσφέρουν καταφύγιο, κανείς δεν κλείνει την πόρτα του σπιτιού μπροστά στα νέα πρόσωπα με το όνομα του αγώνα. Πριν το πρωί, όλα μοιάζουν να τελειώνουν… νέες συλλήψεις, νέες κακοποιήσεις. Μα, και νέες συγκρούσεις έρχονται να σπάσουν την πένθιμη σιωπή. Η γιορτή δεν τελείωσε ακόμα. Εργάτες και φοιτητές μαζί πολεμούν ακόμα. Κι άλλα οδοφράγματα κι άλλοι νεκροί. Το πρωί, και οι μαθητές.

    Εκείνη η μέρα όμως άλλαξε τα πάντα. Άνοιξε το δρόμο για τη μεταπολίτευση. Η απομόνωση και η ταπείνωση χάνονται πίσω από το γύψο που έσπασε στις 17 Νοέμβρη.

 


    

    Προτείνω και πάλι μερικά κλασσικά ηχητικά ντοκουμέντα του ραδιοφωνικού πομπού του Πολυτεχνείου που είχαν οι εξεγερθέντες φοιτητές. και μία σχετική παρουσίαση φωτογραφικού υλικού του Δήμου Σταυρούπολης.


17 έκριναν :

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία...

Μαύρος Γάτος είπε...

Εμπρός προς τα πισω για όλα ίσον τίποτα...

Δεν ελπίζω τίποτα, λες να είμαι λεύτερος;;;;

Σ;0)

αθεόφοβος είπε...

Μα, και νέες συγκρούσεις έρχονται να σπάσουν την πένθιμη σιωπή. Η γιορτή δεν τελείωσε ακόμα. Εργάτες και φοιτητές μαζί πολεμούν ακόμα. Κι άλλα οδοφράγματα κι άλλοι νεκροί.

Δυστυχώς με την πτώση της πύλης η γιορτή τελείωσε.Ούτε οδοφράγματα υπήρξαν ούτε κανείς πολέμησε.
Μόνο νεκροί υπήρξαν από πυροβολισμούς που έριχναν από τα τανκ για εκφοβισμό.
Έτσι σκοτώθηκε και ένα βρέφος στο σπίτι του στου Ζωγράφου.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Όχι, ρε αθεόφοβε, μετά την πτώση έγιναν δεκάδες συλλήψεις και όχι μόνο φοιτητών. Άσε τα επεισόδια και τα οδοφράγματα στους γύρω δρόμους, που δεν ήταν μόνο από φοιτητές.

Μαύρε γάτε, η θεϊκή ελπίδα μπορέι να είναι σκλαβιά. Αλλά η προσπάθεια να αλλάξουμε τον κόσμο και η ελπίδα ότι μπορέι να θέσουμε ένα δα μικρό λιθαράκι, δεν αποτελέι αυταπάτη.

vita, συμφωνούμε απολύτως.

akrat είπε...

καλημέρα...
καλημέρα...

αθεόφοβος είπε...

Δεν έχεις δεί τα πατημένα από τα τανκ αυτοκίνητα να έχουν γίνει πίτα στους δρόμους της Αθήνας όταν δεν χωρούσαν να περάσουν, για να καταλάβεις ότι κανένας άοπλος δεν καθόταν να φτιάξει οδόφραγμα ή να αντισταθεί.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Μην ξεχνάμε, όμως, πως η Χούντα έπεσε απ' την κυπριακή τραγωδία!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Akrat, καλή σου μέρα.

Αθεό, τα έχω δει, αλλά τα οδόφραγματα έσπασαν ώρες μετά. Μην ξεχνάς ότι τα άρματα μάχης ξεκίνησαν από το Γουδί πέντε λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Οδομαχίες και συμπλοκές με μπάτσους υπήρχαν ήδη από τις 8. Εξάλλου, τα οδοφράγματα δε διαλύθηκαν από τα άρματα που περίμεναν, αλλά από μπάτσους κλπ. Οι άοπλοι, που λες, πετούσαν πέτρες κλπ.

Μην ξεχνάς ότι αυτή πάντα η μορφή της οδομαχίας. Άοπλοι προς ενόπλους και άρματα στρατού ή αστυνομίας (Γαλλία '68, '05, Σιατλ κτλ).

Άσκαρ, η χούντα έπεσε επειδή οι Αμερικανοί φοβήθηκαν τελικά την αντίδραση του κόσμου που δεν ήξεραν πόσο δυναμική μορφή μπορεί να πάρει. Και φυσικά μετά την αποστολή της χούντας.

Ανώνυμος είπε...

Ποτέ πια δικτατορία, ποτέ πια στρατιωτική χούντα!

demetrat είπε...

εν μέρει έχει δίκιο ο αθεόφοβος.
τα τανκς πάτησαν τα εκαταλελειμμένα οδοφράγματα.
Θάταν και γελοίο να κάτσουν να πατηθουν εκεί και ζωντανοί.
Πάντως υπήρξαν στην πατησίων οδοφράγματα που έπεσαν άνθρωποι απο τις σφαίρες των ελεύθερων σκοπευτών.
Και όντως οι πιό πολλοί θάνατοι έγιναν έξω και γύρα απ το πολυτεχνείο.
Και αρκετοί χτυπήθηκαν μετά από τις 17.
Γεγονός πάντως παραμένει, πως ο κόσμος φοβήθηκε .
Ίσως επειδή είχε ξανασκοτωθεί γιά να βολευτει το κόμμα.Ονόματα δε λέμε.

ikor είπε...

Μόνο η σιωπή νομίζω ότι μπορεί να αποδώσει το μεγαλείο εκείνης της θυσίας.

Αλλά και τα λόγια, αν είναι τόσο καλοπροαίρετα όπως σ' αυτό το post, νομίζω ότι ενισχύουν το διαχρονικό μήνυμα:

Οι καταπιεστές κι οι δυνάστες πρέπει πάντα να φοβούνται εκείνους τους οποίους καταπιέζουν!

Κι αυτοί οι καταπιεστές δεν εξαφανίστηκαν αυτομάτως το 1974...

Μια καλησπέρα κι από μένα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

N.Ago, κάτι ξέρεις κι εσύ από την Αλβαβία για ανελεύθερα καθεστώτα που στραγγαλίζουν την κρίση και τη σκέψη.

Δήμητρα, Όντως τους ελεύθερους σκοπευτές τους ξέχασα. Πάντως ήταν μια περίοδος όπου το σκουλήκια έβγαλαν φτερά και οι αετοί λαβωμένοι κρύφτηκαν στο χώμα. Αλλά σε κάθε περίπτωση η θέση των σκουλικιών είναι μέσα στη γη παρέα με τους αρουραίους.

ikor, το καλύτερο το άκουσα στην εκδήλωση που κάναμε στη Σταυρούπολη: η χούντα δεν έπεσε παρά το 75 με το πραξικόπημα της πυτζάμας.

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Αντισταθείτε.
Κατά Μ. Κατσαρό, αυτή είναι η "Διαθήκη" του.

ΤΑΣΟΣ είπε...

Kάποτε πρέπει μα μάθουμε και τις θέσεις των παρατάξεων για τα γεγονότα του Πολυτενείου και της Νομικής

Γιατί άν είναι έτσι που ακούγονται θα βρεθούμε προ εκπλήξεων.

Εδωσαν ελπίδα σε διωκόμενους φυλακισμένους εξορίστους γιά το τέλος της δικτατορίας.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σπίθα, η αντίσταση πρέπει να είναι καθημερινή και ακατάπαυστη. Αλλά η αντίσταση αυτή δεν έρχεται μόνο μέσα από συγκρούσεις, αλλά και με την καθημερινή παρέμβαση βιωματικά και κοινωνικά.

Τάσο, Οι παρατάξεις ξέρουμε τι λένε. Κάθε μία θέλει να τονίσει το δικό της μοναδικό ρόλο.

πνευμα είπε...

Εμείς άραγε θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στη σύγχρονη χούντα αυτή τη ντυμένη με τη φορεσιά της δημοκρατίας?

Την καλησπέρα μου Δείμο.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δεν ξέρω, πνεύμα. Προσωπικά το παλεύω, αλλά αποτελέσματα δεν βλέπω πολλά-πολλά.

ShareThis