αποχωρούν όταν μιλάμε για το πρώην στρατόπεδο

Πριν από λίγες μέρες στο Δημοτικό Συμβούλιο Σταυρούπολης, η μείζων αντιπολίτευση αποχώρησε τη στιγμή που θα συζητούνταν η πρόταση της Διοίκησης για την αξιοποίηση του πρώην στρατοπέδου Παύλου Μελά. Η αποχώρηση ήταν ενορχηστρωμένη καλά, δε λέω. Αφού συζητήθηκαν όλα τα επόμενα θέματα κι έμεινε τελευταίο το επίμαχο, αποχώρησαν με την πρόφαση ότι έπρεπε να τοποθετηθούν πρώτα εκείνοι και μετά να γίνει η εισήγηση.

Η ίδια η πρόταση, βέβαια, ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη από την προηγούμενη, που ο πρώην Δήμαρχος -και νυν επικεφαλής της αντιπολιτευόμενης αποχωρησάσης παράταξης- είχε καταθέσει. Μία πρόταση την οποία έκρινε ο λαός το 2006, και προέβλεπε ούτε λίγο ούτε πολύ έναν οικισμό στρατιωτικών, ένα Δημαρχείο, ένα κτίριο ΙΚΑ, ένα εμπορικό κέντρο-λαϊκή αγορά και όλα αυτά σε νέα κτίρια. Μάλλον η φράση περί Μητροπολιτικού Πάρκου ήταν για να στολίσει την τούρτα της τσιμεντοποίησης και απλά συμπλήρωνε την καταδικαστική θέση για τη Δυτική Θεσσαλονίκη της τότε Διοίκησης.

Η νέα πρόταση προάγει την ιδέα του πρασίνου και δεν επιτρέπει την οικοδόμηση κανενός νέου κτιρίου, αλλά μόνο αξιοποίηση των υπαρχόντων ιστορικών κτιρίων (πλην εκείνων που κρίνονται στατικώς επικίνδυνα για την ασφάλεια του κοινού). Μία πρόταση που ολοκληρώνει το σχεδιασμό για τη μετεξέλιξη ενός ιστορικού χώρου[1] σε πραγματικό πνεύμονα πρασίνου, σε χώρο αναψυχής δίπλα στις ομορφιές της φύσης. Μία πρόταση που μεταφέρει την ίδια την ύπαιθρο μέσα στην πόλη  -και μάλιστα το πιο πυκνοδομημένο κομμάτι της.

Ωστόσο, γιατί η μείζων αντιπολίτευση αποχώρησε; Μήπως δεν ήθελε να νομιμοποιήσει την άρνηση των παραχωρήσεων που εκείνη έκανε; Βέβαια, ας θυμίσουμε ότι με τόσες παραχωρήσεις, κάθε λίγο και λιγάκι εμφανίζονταν κι ένας φορέας κι απαιτούσε κοντόφθαλμα να του δοθεί χώρος στο πρώην στρατόπεδο να χτίσει. Αντίθετα, όμως, η άρνηση σε όλους και η προβολή της αναγκαιότητας ενός αληθινού Μητροπολιτικού Πάρκου, έκοψε τη φόρα σε πολλούς.

Ή μήπως τελικά ο παραταξιακός εγωισμός είναι ισχυρότερος από το κοινό καλό της πόλης; Ο ίδιος ο πρώην Δήμαρχος κάθε τόσο έθετε θέμα για το στρατόπεδο και όταν ήρθε αυτό να συζητηθεί επίσημα, εκείνος αποχώρησε μαζί με μία κομπανία φωνασκόντων συμβούλων (υπήρχαν βέβαια και οι σοβαροί που αποχώρησαν ήσυχα, χωρίς προκλήσεις σεβόμενοι φυσικά την παραταξιακή υπακοή).

Το ζήτημα είναι τελικά αν θέλουμε ή όχι πράσινο σε μία πόλη που έχει το χαμηλότερο συντελεστή. Οι εργολαβικές αντιλήψεις δε συνάδουν όμως με τον τελευταίο χώρο στο οποίο μπορεί να ελπίζει η νεότερη γενιά. Οι εργολαβικές ιδέες δε συνάδουν όμως ούτε με τον την ιδιοκτησιακή σκέψη του ίδιου του Στρατού που βλέπει ως δικό του φιλέτο γης τον εν λόγω χώρο. Οι απαιτήσεις των στρατιωτικών –για οικισμό μέσα στο χώρο- όχι μόνο καταδικάζουν την πόλη να πνιγεί στο τσιμέντο, αλλά καταδικάζουν κι εμάς τους ίδιους, την υγεία μας και τα παιδιά μας.

Αντί, λοιπόν, να μηρυκάζουμε την άρνηση και αναζητούμε με κάθε τρόπο την πολεοδόμηση του πρώην στρατοπέδου, ας αναζητήσουμε όλοι μαζί -υπαρκτοί κι ανύπαρκτοι στο κίνημα- τη διέξοδο. Ήδη το στρατόπεδο και η ιδέα του Μητροπολιτικού Πάρκου είναι κτήμα όλης της Θεσσαλονίκης. Εξάλλου, για αυτό το λόγο και ο Στρατός προβαίνει σε πιέσεις, αρνείται τη χρήση του χώρου για πολιτιστικές εκδηλώσεις και καταθέτει μηνύσεις σε στελέχη.

---

[1] Το πρώην στρατόπεδο αποτέλεσε τόπο φυλάκισης αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης πριν τη μεταγωγή τους για εκτέλεση. Εκεί κρατούνταν και 101 αγωνιστές της πόλης που εκτελέστηκαν.