ψύχραιμες σκέψεις για του Ρέντη

Το πρόσφατο περιστατικό στην εκπαιδευτική μονάδα του Ρέντη μας έφερε αλγεινές εικόνες για τη νεανική παραβατικότητα. Μέχρι τώρα βέβαια όλοι οι απολογητές της δημοκρατίας έβλεπαν την παραβατικότητα κυρίως στο πρόσωπο κουκουλοφόρων ταραξιών. Λίγοι μόνο εκπαιδευτικοί κι επιστήμονες ήταν εκείνοι που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου. Ακόμα λιγότεροι όμως σήμερα προσπαθούν να δουν με ψύχραιμο μάτι τα όσα συνέβησαν. Βλέπουμε, λοιπόν, δημοσιογράφους να σημειώνουν το πόσο περίεργα ντύνονταν ο νεαρός μετανάστης β΄ γενιάς, πόσο απόμακρος ήταν από τους συμμαθητές του, πόσο αμίλητος. Και φυσικά όλα αυτά σκιαγραφούν στο δημοσιογραφικό μάτι μία ολόκληρη προσωπικότητα.


Κι όμως η νεανική παραβατικότητα συνδέεται άμεσα με την παθολογία της ίδιας της οικογένειάς του, το πόσο κοντά δηλαδή στέκεται το συγγενικό περιβάλλον στο άτομο και πόσο το προσέχει ή το στηρίζει συναισθηματικά. Η ηθική και η συναισθηματική συμπαράσταση, η αίσθηση της προστασίας και της ασφάλειας είναι τα κυρίαρχα στοιχεία που στηρίζουν ένα πρόσωπο μέσα σε μία κανιβαλιστική κοινωνία. Και, βέβαια, η σχολική βία δεν είναι κάτι καινούριο. Χρόνια τώρα πια έχουμε δείγματα ανάλογης συμπεριφοράς, απλά σε μικρότερη κλίμακα, απλά χωρίς όπλα. Πόσα χρόνια έχει που οι εκπαιδευτικοί τονίζουν ότι αυξάνονται τα κρούσματα βιοπραγίας σε σχολεία ανάμεσα σε μαθητές ή μαθητών με εξωσχολικούς;

Κανείς, από την άλλη, δε θέλησε να προσεγγίσει τα συναισθήματα ενός μετανάστη β΄ γενιάς. Και αυτοί οι μετανάστες είναι στη χειρότερη μοίρα. Εισπράττουν τον αρχικό ρατσισμό, την απόρριψη που εισέπρατταν και οι γονείς τους αν και ουσιαστικά έχουν γεννηθεί στη χώρα φιλοξενίας και έχουν εκπαιδευτεί στο δικό της σύστημα -κοινώς σκέφτεται και μιλούν ελληνικά καλύτερα συχνά από τη μητρική τους γλώσσα. Κι όμως ζουν απομονωμένοι, περιχαρακώνονται σε ομοεθνείς παρέες και σαφώς στιγματίζονται μη μπορώντας να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία.

Η νεανική παραβατικότητα σαφώς και σε σχετίζεται με κανένα τρόπο με τα βίαια τηλεπαιχνίδια -κι εμείς παίζαμε πολεμικά παιχνίδια και μάλιστα πιο βίαια και πιο ρεαλιστικά- ή με το διαδίκτυο, αλλά με μία γενικότερη βιωματική βία που καθημερινά εισπράττεται από τη νέα γενιά. Βία που δέχεται στη σχολική καταπίεση της παιδικής ψυχολογίας, στο βιασμό της προσωπικότητάς του που επιφέρει η σχολική αξιολόγηση με τον τρόπο που γίνεται, και στην κούραση χωρίς αντίκρυσμα που προκαλεί ένα στείρο σχολείο, ικανό μόνο να τσαλαπατά συνειδήσεις και να ομαδοποιεί τα παιδιά. Η βία εισπράττεται όμως και από τις κινήσεις της υπόλοιπης κοινωνίας. Μίας κοινωνίας που αφήνει ατιμώρητες τις βιαιοπραγίες -νόμιμες ή παράνομες- αστυνομικών, που αφήνει ατιμώρητα τα πολιτικά εγκλήματα και τα συγκαλύπτει, μία κοινωνία στην οποία όλοι τελικά παραβαίνουμε τους νόμους και τις αρχές που διδάσκουμε στο όνομα της ατομικής ευδαιμονίας κι επιτυχίας. Και βέβαια πού βρήκε τόσο όπλα ο νεαρός δράστης κι αυτόχειρας;

Αυτά εισπράττονται από κάθε νέο, είτε ασχολείται με τα κοινά είτε όχι. Δε φταίνε λοιπόν ούτε τα βιντεοπαιχνίδια, ούτε το ντύσιμο, ούτε το διαδίκτυο. Ευθύνεται ο κανιβαλισμός με τον οποίο διαπαιδαγωγούμε τα παιδιά μας και τα οπλίζουμε εμείς οι ίδιοι. Ήταν θέμα χρόνου η εκπυρσοκρότηση όσων διδάσκαμε τόσα χρόνια από κανάλια ή δια ζώσης. Και είναι άραγε τυχαίο ότι το περιστατικό συνέπεσε σε μία χρονική στιγμή που αυξάνεται η εγκληματικότητα; Ή είναι τυχαία η χρονική σύμπτωση της αύξησης της εγκληματικότητας και του φόνου του νεαρού Αλέξανδρου; Ακόμα ζούμε τα απόνερα από το τεράστιο τσουνάμι που έφερε ο εξοστρακισμός. Και όμως ακόμα δε τραβήχτηκαν τα νερά για να μετρήσουμε τα θύματα...

 


15 έκριναν :

Zaphod είπε...

Πολύ καλή και νηφάλια προσέγγιση του όλου θέματος με μια μικρή διαφωνία. Η περίπτωση του πιτσιρικά δεν νομίζω να εμπίπτει στα φαινόμενα "σχολικής" βίας. Άλλο οι συμμορίες πιτσιρικάδων ή οι συμπλοκές αντιπαλων ομαδων ή το bulling και αλλο ενας άνθρωπος ο οποίος δίκαια ή άδικα τρελός ή λογικός είχε φτάσει σε σημείο να μην τον νοιάζει αν θα ζήσει και ποιους θα φάει ενδιάμεσα. Και δεν ήταν ανήλικος αλλά 19αρης.

Δεν ξέρουμε από πόσα και ποια αίτια μπορεί α φτάσει κάποιος σε αυτό το σημείο αλλά ο ρατσισμός (υποτιθέμενος ή όχι) που μπορεί να δέχτηκε κάποιος δεν φτάνει. Οι άλλες περιπτώσεις στο εξωτερικό δεν νομίζω να είχαν βιώσει ρατσιστικές διακρίσεις.

doctor είπε...

Συμφωνώ και επαυξάνω. Μου αρέσει που οι δημοσιογράφοι απορούν κι από πάνω...
Παρόμοια περιστατικά που συνέβησαν στο εξωτερικό έχουν υπερπροβληθεί από τα ίδια κανάλια που σήμερα απορούν...

doctor

Αntidrasex είπε...

Και εγώ συμφωνώ με την ανάλυση σου, δίνω και ένα + στη διαφωνία του Zaphod...
Η αντιμετώπιση από κανάλια και υπεύθυνους, εντάσσεται σε ένα πλαίσιο "απεταξάμην την ευθύνη", όχι όχι, δεν φταίμε εμείς, δεν είμαστε εμείς που πλάθουμε τερατουργήματα...
Δεν είναι τα δικά μας παιδιά, είναι οι απόβλητοι, οι απόκληροι οι μιαροί...
Έλα όμως που δεν είναι έτσι τα πράγματα...

Mandalore είπε...

Το να βρεις όπλο είναι πανεύκολο. Δεν θα πω περισσότερες λεπτομέρειες για το θέμα.
Σίγουρα το γεγονός οτι υπάρχουν διαθέσιμα όπλα για τον οποιονδήποτε επιτρέπει να γίνονται πιο εύκολα τέτοια γεγονότα, αλλά δεν είναι η ρίζα του κακού.

Το να "ξεφύγεις" και να φτάσεις να κάνεις κάτι το οποίο δεν συνηθίζεται στην κοινωνία του 21ου αιώνα είναι ακόμα πιο εύκολο. Αν κάποιος έχει ως δόγμα το οτι, για να φτάσεις ψηλά πρέπει να πατήσεις στα πτώματα των άλλων, ε λοιπόν, γιατί δεν κερδίζουμε λίγο χρόνο, δημιουργώντας τα πτώματα εμείς οι ίδιοι. Και αυτό το "δόγμα" λίγο πολύ το πιστεύουμε όλοι μας, άσχετα αν το ακολουθούμε ή όχι, μέσα μας ΞΕΡΟΥΜΕ οτι αυτός είναι ο εύκολος τρόπος να φτάσεις ψηλά, να ξεχωρίσεις. (μιλάω για τον κοινωνικό κανιβαλισμό, όχι για την παράνοια του αγρότη με την καραμπίνα)

Οι περισσότερες αν όχι όλες οι παρόμοιες περιπτώσεις στο εξωτερικό έγιναν απο βαριεστημένα απο την κακή καθημερινότητα τους παιδάκια, που δεν είχαν αρκετή "άμυνα" μέσα τους για να παλέψουν. Ψυχολόγοι έχουν βγάλει ως πόρισμα οτι ήταν περιπτώσεις ανθρώπων που ζητούσαν απελπισμένα την προσοχή των τριγύρω τους. Και εφόσον τίποτα απο όσα έκαναν δεν προκαλούσε την παραμικρή προσοχή απο κάποιον (πχ η κατα επιλογή απομόνωση - για να φανεί η διαφορετικότητα του ατόμου) φτάνουν στα άκρα. Αποτέλεσμα είναι να έχουμε νεκρούς ανάλογα με το πόσες σφαίρες είχε μέσα στο όπλο ο δράστης.


Τι κάνουμε για να το αποτρέψουμε? Εφόσον ο άνθρωπος είναι απο την φύση του "ζώο" ακόμα και το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα (απο το οποίο απέχουμε κατα πολύ) θα άφηνε ενα μικρό αριθμό τέτοιων περιπτώσεων. Άρα αναγκαστικά θα ασχοληθούμε με την προσωρινή λύση, να μειώσουμε τις πιθανότητες να βρεί όπλο ο οποιοσδήποτε. Διότι αν βρει, πολύ πιθανό να το χρησιμοποιήσει.

ένας είπε...

Αντί σχολιασμού θα ευχηθώ σε όλους
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ
με υγεία και αγάπη...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Η ρατσιστική αντιμετώπιση, Zaphod, δεν έχει να κάνει με τον άμεσο ρατσισμό, αλλά με μία συνολικότερη αντιμετώπιση του κάθε ατόμου. Φυσικά, δε φτάνει από μόνη της, αλλά χρειάζεται και η παθολογία της οικογένειας, η φτώχεια ίσως -ξέρουμε ότι η οικογένειά του είναι φτωχή- και η αντιμετώπιση από άλλους. Για παράδειγμα γνωρίζουμε ότι στο περσινό βίαιο ξέσπασμά του μόνο αυτός τιμωρήθηκε και όχι και ο άλλος, όπως θα γινόταν σε άλλη περίπτωση. Κανείς δεν τον υπερασπίστηκε.

Mandalore, ενώ γενικά συμφωνώ με το σχόλιό σου, το τέλος του ήταν πολύ απαισιόδοξο. Πράγματι πάντα θα υπάρχει μία πιθανότητα σχιζοφρενικής-αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Αλλά, τουλάχιστον δε θα έχουμε πιθανότητες αύξησής της. Εξάλλου, ας μάθουμε ότι δεν έχει ευθύνες μόνο το άτομο, αλλά και το κοινωνικό σύνολο.

Σέξυ αντιδραστικέ σχολιαστή, τα κανάλια είναι γνωστό ότι φέρνουν ή τον πανικό ή πολύ απλά απροσανατολίζουν.

Σουίτα, καλά να περάσεις.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πραγματικά έτσι είναι, Γιατρέ.

Tristanos είπε...

Θα διαφωνήσω σχετικά με τα ηλεκτρονικά παιγνίδια. Τα βίαια ηλεκτρονικά παιγνίδια είναι 1000% περισσότερο παραστατικά σήμερα σε σχέση με αυτά του παρελθόντος με πολύ περισσότερη σκληρότητα ρεαλισμό και αίμα. Δεν είναι παράξενο που με ειδική σήμανση απαγορεύονται σε ηλικίες κάτω των 18 χρονών κάτι βέβαια που δεν παρακολουθείται. Προφανώς και δεν γίνεται δολοφόνος κάθε ένας που παίζει τέτοια παιγνίδια αλλά αν αυτά τα παιγνίδια κάτω από κατάλληλες συνθήκες προσφέρουν μια δυναμική τότε σίγουρα είναι προς την βίαιη μιμητική συμπεριφορά. Θα τα συμπεριελάμβανα στην ίδια κατηγορία με τις βίαιες ταινίες με την διαφορά ότι ο παίκτης έχει ενεργή συμμετοχή κάτι που εμένα (προγραμματιστής στο επάγγελμα) με τρομάζει όταν ο παίκτης είναι ένα παιδί.

Mandalore είπε...

Tristane μην ξεκινήσεις αυτην την συζήτηση αλα "Τζακ Τομπσον" καν.
Σε καμία περίπτωση δεν φταίνε τα ηλεκτρονικά παιχνίδια ή οι ταινίες, άσχετα με το τι προβάλουν. Το μόνο που μπορούν να κάνουν, είναι να οξύνουν τα πράγματα, σε ένα ήδη "κατεστραμμένο" μυαλό. Έχω δει άπειρες ταινίες τρόμου/δράσης, είμαι απο τους πρώτους gamers (να 'ναι καλα το Atari) και μέχρι στιγμής δεν έχω πυροβολήσει κανέναν. Αν εσύ με θεωρείς οτι είμαι εν δυνάμει δολοφόνος για αυτον τον λόγο, είσαι τουλάχιστον παρανοϊκός (όποιες και να είναι οι "συνθήκες" που αναφέρεις). Νομίζω το μεγάλο πρόβλημα εδώ είναι η προσβασιμότητα στα όπλα για τον καθένα μας, και κάποια κοινωνικά αίτια που αμφιβάλλω αν θα λυθούν ποτέ, όπως ανέλυσα παραπάνω.

ανεστης είπε...

Τείνω να συμφωνήσω με την άποψη ότι η κατοχή του όπλου είναι ένα καθημερινό "τσίγκλισμα" για να χρησιμοποιηθεί αυτό σαν λύση. Παράλληλα δεν μπορεί να κριθεί απο εμάς εδώ αν η βία των ταινιών ή παιχνιδιών (GTA π.χ.) παίζει ρόλο ή όχι. Η επίδρασή τους στον ψυχισμό των νέων παιδιών είναι δυναμικά ανάλογη με άλλα πράγματα (π.χ.πόση επιθετικότητα έχουν ήδη συσσωρεύσει ανέναντι στην "κοινωνία"). Μην παραγνωρίζετε οτι αναπτύσσεται μια ολόκληρη κουλτούρα βίας που την κάνει να μοιάζει cool. Κι όσο οι νέοι περιθωριοποιούνται πιο πολύ, τόσο πιο cool είναι το πιστολίδι κατα διακαίων και αδίκων.

αθεόφοβος είπε...

Εκτός όσων αναφέρθηκαν μην παραγνωρίζουμε ότι σε τέτοιες ψυχοπαθητικές προσωπικότητες είναι σημαντικός παράγοντας ο μιμητισμός που προάγεται από την δημοσιότητα που παίρνουν τέτοιες πράξεις.
Πόσα άτομα κάθε μέρα ξεφτιλίζονται δημοσίως στην τηλεόραση, και πολλές φορές και οικογενειακώς,όπως στην στιγμή της Αλήθειας,για τα 5 λεπτά δημοσιότητας.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Τριστάνε, σήμερα το αίμα είναι εικονικό και όχι αληθινό. Επιπλέον, όλα τα παιδιά γνωρίζουν ότι η βία στην τηλεόραση και τα βιντεοπαιχνίδια είναι ψεύτικα (κάτι που δεν ισχύει για τις ειδήσεις). Και βέβαια όταν μιλάμε για παιδιά δεν αναφερόμαστε σε 5χρονα, αλλά στις προεφηβικές και εφηβικές ηλικίες. Σαφώς ότι εθίζουν στην εικόνα της βίας, ναι, φυσικά και παίζει ένα ρόλο, αλλά μπροστά στον οικογενειακό και το λοιπό κοινωνικό παράγοντα έχει δευτερεύοντα ρόλο.

Ανέστη, το θέμα της βιαιότητας των παιχνιδιών ακι των ταινιών το έχουν λύσει προ πολλού οι παιδοψυχολόγοι. Παλαιότερα, ο κινηματογράφος ακι η πρώτη βίαη αμερικάνικη τηλεόραση επηρέαζαν, αλλά σήμερα η επιρροή είναι μικρότερη (σε αυτό το ζήτημα). Μόνο οι παπάρες επιστήμονες-μαϊντανοί στις τηλεοράσεις λένε το αντίθετο.

Αθεόφοβε, διαφωνώ με το μιμητισμό, επειδή οδηγεί στην αυτοκτονία. Ο μιμητισμός ψυχολογικά και κοινωνιολογικά απαιτεί την παραμονή στη ζωή για την ευχαρίστηση του αποτελέσματος. Η αυτοκτονία υποδηλώνει πολύ απλά ότι είναι μία πράξη απελπισίας (σχεδιασμένη ή όχι).

αθεόφοβος είπε...

Σχεδόν όλες οι παρόμοιες επιθέσεις στο εξωτερικό σε σχολεία κατέληξαν με αυτοκτονία του θύτη όπου δεν πρόλαβαν να τον σκοτώσουν.

ritsmas είπε...

αψογο κείμενο

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αθεόφοβε, στις επιθέσεις αυτές πράγματι αυτοκτονούσαν οι θύτες. Το ερώτημα είναι γιατί; Μήπως επειδή αδιαφόρησαν για την ίδια τη ζωή μέσα στο βούρκο που θεωρούσαν ότι ζουν;

Σ' ευχαριστώ πολύ, ritsmas.

ShareThis