ψύχραιμες σκέψεις για του Ρέντη

Το πρόσφατο περιστατικό στην εκπαιδευτική μονάδα του Ρέντη μας έφερε αλγεινές εικόνες για τη νεανική παραβατικότητα. Μέχρι τώρα βέβαια όλοι οι απολογητές της δημοκρατίας έβλεπαν την παραβατικότητα κυρίως στο πρόσωπο κουκουλοφόρων ταραξιών. Λίγοι μόνο εκπαιδευτικοί κι επιστήμονες ήταν εκείνοι που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου. Ακόμα λιγότεροι όμως σήμερα προσπαθούν να δουν με ψύχραιμο μάτι τα όσα συνέβησαν. Βλέπουμε, λοιπόν, δημοσιογράφους να σημειώνουν το πόσο περίεργα ντύνονταν ο νεαρός μετανάστης β΄ γενιάς, πόσο απόμακρος ήταν από τους συμμαθητές του, πόσο αμίλητος. Και φυσικά όλα αυτά σκιαγραφούν στο δημοσιογραφικό μάτι μία ολόκληρη προσωπικότητα.

Κι όμως η νεανική παραβατικότητα συνδέεται άμεσα με την παθολογία της ίδιας της οικογένειάς του, το πόσο κοντά δηλαδή στέκεται το συγγενικό περιβάλλον στο άτομο και πόσο το προσέχει ή το στηρίζει συναισθηματικά. Η ηθική και η συναισθηματική συμπαράσταση, η αίσθηση της προστασίας και της ασφάλειας είναι τα κυρίαρχα στοιχεία που στηρίζουν ένα πρόσωπο μέσα σε μία κανιβαλιστική κοινωνία. Και, βέβαια, η σχολική βία δεν είναι κάτι καινούριο. Χρόνια τώρα πια έχουμε δείγματα ανάλογης συμπεριφοράς, απλά σε μικρότερη κλίμακα, απλά χωρίς όπλα. Πόσα χρόνια έχει που οι εκπαιδευτικοί τονίζουν ότι αυξάνονται τα κρούσματα βιοπραγίας σε σχολεία ανάμεσα σε μαθητές ή μαθητών με εξωσχολικούς;

Κανείς, από την άλλη, δε θέλησε να προσεγγίσει τα συναισθήματα ενός μετανάστη β΄ γενιάς. Και αυτοί οι μετανάστες είναι στη χειρότερη μοίρα. Εισπράττουν τον αρχικό ρατσισμό, την απόρριψη που εισέπρατταν και οι γονείς τους αν και ουσιαστικά έχουν γεννηθεί στη χώρα φιλοξενίας και έχουν εκπαιδευτεί στο δικό της σύστημα -κοινώς σκέφτεται και μιλούν ελληνικά καλύτερα συχνά από τη μητρική τους γλώσσα. Κι όμως ζουν απομονωμένοι, περιχαρακώνονται σε ομοεθνείς παρέες και σαφώς στιγματίζονται μη μπορώντας να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία.

Η νεανική παραβατικότητα σαφώς και σε σχετίζεται με κανένα τρόπο με τα βίαια τηλεπαιχνίδια -κι εμείς παίζαμε πολεμικά παιχνίδια και μάλιστα πιο βίαια και πιο ρεαλιστικά- ή με το διαδίκτυο, αλλά με μία γενικότερη βιωματική βία που καθημερινά εισπράττεται από τη νέα γενιά. Βία που δέχεται στη σχολική καταπίεση της παιδικής ψυχολογίας, στο βιασμό της προσωπικότητάς του που επιφέρει η σχολική αξιολόγηση με τον τρόπο που γίνεται, και στην κούραση χωρίς αντίκρυσμα που προκαλεί ένα στείρο σχολείο, ικανό μόνο να τσαλαπατά συνειδήσεις και να ομαδοποιεί τα παιδιά. Η βία εισπράττεται όμως και από τις κινήσεις της υπόλοιπης κοινωνίας. Μίας κοινωνίας που αφήνει ατιμώρητες τις βιαιοπραγίες -νόμιμες ή παράνομες- αστυνομικών, που αφήνει ατιμώρητα τα πολιτικά εγκλήματα και τα συγκαλύπτει, μία κοινωνία στην οποία όλοι τελικά παραβαίνουμε τους νόμους και τις αρχές που διδάσκουμε στο όνομα της ατομικής ευδαιμονίας κι επιτυχίας. Και βέβαια πού βρήκε τόσο όπλα ο νεαρός δράστης κι αυτόχειρας;

Αυτά εισπράττονται από κάθε νέο, είτε ασχολείται με τα κοινά είτε όχι. Δε φταίνε λοιπόν ούτε τα βιντεοπαιχνίδια, ούτε το ντύσιμο, ούτε το διαδίκτυο. Ευθύνεται ο κανιβαλισμός με τον οποίο διαπαιδαγωγούμε τα παιδιά μας και τα οπλίζουμε εμείς οι ίδιοι. Ήταν θέμα χρόνου η εκπυρσοκρότηση όσων διδάσκαμε τόσα χρόνια από κανάλια ή δια ζώσης. Και είναι άραγε τυχαίο ότι το περιστατικό συνέπεσε σε μία χρονική στιγμή που αυξάνεται η εγκληματικότητα; Ή είναι τυχαία η χρονική σύμπτωση της αύξησης της εγκληματικότητας και του φόνου του νεαρού Αλέξανδρου; Ακόμα ζούμε τα απόνερα από το τεράστιο τσουνάμι που έφερε ο εξοστρακισμός. Και όμως ακόμα δε τραβήχτηκαν τα νερά για να μετρήσουμε τα θύματα...