ιδεολογική η κόντρα στη ΝΔ

Και ενώ η κυβέρνηση προσπαθεί με εντατικούς ρυθμούς να πετύχει να το στόχο των 100 ημερών, η ΝΔ ζει τα δικά της. Στα ύψη ανεβαίνει το θερμόμετρο στη ΝΔ, δέκα ημέρες πριν από τις εκλογές για την ανάδειξη της νέας ηγεσίας. Τα επιτελεία της Ντόρας Μπακογιάννη και του Αντώνη Σαμαρά αφήνουν τη μάχη χαρακωμάτων και περνούν πλέον σε μετωπική σύγκρουση. Μέσα από δεκάδες παλινδρομήσεις σχετικά με τον τρόπο, τελικά έγινε το μόνο ευρωπαϊκό δεξιό κόμμα που ανοίγει κάλπες εκτός συνεδρίου σε όλα τα μέλη του. Είναι κι αυτό φυσικά μια ΠΑΣΟΚική επιρροή, αν και δε φτάνουν στο σημείο να ψηφίσουν οι φίλοι. Φυσικά οι αναλογίες είναι πολλές.

Και στα δύο κόμματα η διαφωνία ήταν/είναι ιδεολογική. Αυταπατάστε αν νομίζετε ότι πρόκειται απλά για κόντρα προσώπων ή μηχανισμών γύρω από τα πρόσωπα αυτά. Στο ΠΑΣΟΚ η διαφωνία αυτή ήταν πιο φανερή, μια και το κόμμα πάντα ήταν πιο ανοιχτό σε ιδεολογικές ζυμώσεις και μάλιστα αυτές τις έκανε συχνότατα φανερές στα μέλη και τους ψηφοφόρους του. Η σημερινή ιδεολογική διαφωνία στο εσωτερικό της ΝΔ είναι πιο αφανής, αλλά υφίσταται.

Από τη μια, λοιπόν, η Μπακογιάννη εκφράζει ένα πιο φιλοευρωπαϊκό όραμα, πιο ανοιχτό στις επιρροές και τις απαιτήσεις της ΕΕ, και βέβαια πιο δεξιό στην οικονομική του πολιτική, με στόχο ένα κόμμα που να μοιάζει περισσότερο με τα κλασσικά κεντροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα. Στο ίδιο πλαίσιο προκειμένου να πετύχει και ένα μεγάλο άνοιγμα στη μεσαία τάξη, είναι και πιο ελεύθερη στις παροχές προς τη μεσαία τάξη.

Από την άλλη, ο Σαμαράς εκφράζει μία πιο κλασσική δεξιά αντίληψη. Χωρίς να παύει τον φιλοευρωπαϊκό του προσανατολισμό, δίνει μεγαλύτερη σημασία στην εθνική οικονομία και στην ενίσχυση της εθνικής αστικής τάξης. Πιο κοντά στις λαϊκότερες μάζες του πληθυσμού και με το πρόσχημα του πατριωτισμού, προάγει τα εθνικά ζητήματα σε μείζονα αφήνοντας το δρόμο της Ευρώπης λίγο πιο πίσω.

Η εικόνα που παρουσιάζουν φυσικά και αποκρύπτει την όποια ιδεολογική διαφωνία. Και σε τέτοιο τελικά επίπεδο κινείται και η διαφωνία Καραμανλικών και Μητσοτακικών. Ειδικά οι εκφραστές τους σε κάθε περίπτωση κρατούν σε επίπεδο προσώπων την κόντρα γιατί αν ανοίξει ο διάλογος τότε θα φτάσει μέχρι τα αίτια της ήττας και στην πολιτική που χάραξαν οι πρώην κυβερνητικοί υπουργοί (είχα γράψει και παλαιότερα για το θέμα τούτο). Σε καμία περίπτωση οι λαϊκές μάζες (αγρότες και χαμηλόμισθοι) δεν πρέπει να αντιληφθούν την ουσιαστική πολιτική των δύο υποψηφίων, αλλά μόνο να κινηθούν στο επίπεδο Ελλάδα-Ευρώπη (αν και πάλι το αντιληφθούν).

Και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με το ΠΑΣΟΚ. Στον κεντροαριστερό χώρο, πέρα από τους μηχανισμούς, οι διαφωνίες στην ασκούμενη πολιτική και οι ιδεολογικές διαφωνίες πάντα έφταναν στα μέλη του Κινήματος. Ίσως όχι σε όλους τους φίλους (κάτι που έγινε τελικά με τις εσωκομματικές εκλογές), αλλά σίγουρα σε όλα τα ενεργά μέλη. 
Άλλες ομοιότητες που μπορούμε να βρούμε είναι: 

·        Ο ρυθμός των ψηφισάντων ήταν και για τα δύο κόμματα ένα μεγάλο στοίχημα για την επέκταση της επιρροής τους και για την επικοινωνιακή τους εικόνα.

·        Και στα δύο κόμματα η αντιπαλότητα είχε πάρει μία πολωτική μορφή –αν και στο ΠΑΣΟΚ αυτή η πόλωση μάλλον έφερε περισσότερους ψηφοφόρους, κάτι που είναι εκτός κουλτούρα στη ΝΔ.

·        Και στις δύο περιπτώσεις τα ΜΜΕ φαίνονταν να στηρίζουν τον ένα από τους δύο υποψήφιους περισσότερο από τον άλλο (στο ΠΑΣΟΚ το χαμένο και σύμφωνα και στις δημοσκοπήσεις το ίδιο ισχύει και στη ΝΔ).

·        Στήριξη φυσικά παρείχαν και βουλευτές. Μία διαφορά είναι προς το παρόν ότι στο ΠΑΣΟΚ όλοι σχεδόν είχαν εκφράσει τη στήριξή τους προς το ένα ή το άλλο πρόσωπο, ενώ στη ΝΔ οι "κυανόκρανοι" είναι αρκετοί προσπαθώντας να κρατήσουν την ουδετερότητά τους, καθώς ο αγώνας είναι ακόμα αμφίρροπος. 
 ·        Όπως το ΠΑΣΟΚ δε διαλύθηκε έτσι φυσικά δε θα διαλυθεί κι η ΝΔ, κι ας λένε ό,τι θέλουν οι διάφοροι δοσίλογοι δημοσιογράφοι. Κι αυτοί μαθαίνουν (αλλά χωρίς ιδεολογικά κριτήρια, επηρεασμένη από την προσωπική τους προπαγάνδα χάνονται στα ψεύδη τους) και ο κόσμος έμαθε.

σ.σ. Οι μεγάλοι κερδισμένοι προς το παρόν είναι ο Ψωμιάδης που από το τίποτα έγινε υποψήφιος με διψήφια δημοσκοπικά ποσοστά (που θα διατηρήσει στην πρώτη Κυριακή) και ο Σπηλιωτόπουλος που για να φανεί ότι η Μπακογιάννη απέκτησε έναν σημαντικό σύμμαχο, εμφανίστηκε από το πουθενά ως ισότιμος συνομιλητής, ως αντίβαρο ενός υποψήφιου (αν και αποχωρίσαντα) Αβραμόπουλο, που όχι μόνο ήταν Δήμαρχος Αθηναίων για χρόνια, αλλά και ακόμα πιο δημοφιλής ως Υπουργός Υγείας.