Σήμερα δεν εντυπωσιάζει καθόλου το γεγονός ότι στην αποικιοκρατική και ιμπεριαλιστική Ευρώπη πληθαίνουν οι φωνές που στρέφονται κατά της πολυπολιτισμικότητας. Η αποδιδόμενη "τρομοκρατία" και η "εγκληματικότητα" είναι τα κύρια επιχειρήματα των μέσων επικοινωνίας που ενισχύουν ολοένα την κοινωνική ακροδεξιά. Δίπλα σε αυτά προστίθενται τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η μεσαία τάξη και τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, αλλά και ο οικονομικός εθνικισμός της αστικής τάξης που φοβάται την χρηματοπιστωτική κρίση -παρά το γεγονός ότι η μετανεωτερικότητα έχει καταστήσει τα διεθνικά δίκτυα απαραίτητα για την οικονομική επιβίωση. Κι όμως η πολυπολιτισμικότητα αποτελεί γνήσια έκφραση ανθρωπιστικών αξιών κόντρα στη μαζοποίηση (που νοσταλγεί η σύγχρονη ευρωπαϊκή ελίτ) και στον ατομισμό.
Η πολυπολιτισμικότητα στην αποικιοκρατική Ευρώπη είχε αναχθεί από νωρίς σε κυρίαρχη τάση, ακόμα κι αν δε χρησιμοποιούνταν ο όρος αυτό. Και τούτο επειδή δίπλα στις μεταναστευτικές ροές προστίθενται η μετα-αποικιακή ενοχή, ο πολιτισμικός σχετικισμός και μία τοποθετημένη σε λάθος βάση έννοια του σεβασμού των πολιτισμικών και θρησκευτικών διαφορών [...] Κυρίως στους πολιτισμικούς θεσμούς και στους θεσμούς των ΜΜΕ της Δύσης, συναντάται η άποψη ότι ο πολιτισμός μας και το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που θεσμοποίησε, είναι ένοχο, καταπιεστικό, που δεν είναι άξιο υπεράσπισης[1].
Αυτή η ενοχή πρόσφερε γόνιμο έδαφος στους μέχρι εχθές καταπιεσμένους λαούς να προβάλλουν με κάθε τρόπο τη δική τους κουλτούρα, ακόμα κι αν έρχονταν σε αντίθεση με τα ήθη της χώρας υποδοχής. Μια τέτοια όμως δράση έχει πάντα και τη ρατσιστική της αντίδραση είτε ως άμυνα είτε ως λίπασμα στις ακροδεξιές αντιλήψεις.
Ωστόσο, η δημοκρατική ανεκτικότητα δεν μπορεί να εκτείνεται, στο όνομα της πολυπολιτισμικότητας, σε εκείνες τις πολιτισμικές μορφές που απειλούν αυτό το θεσμικό υπόβαθρο[2]. Έτσι όμως ο ίδιος ο πολιτισμός της δημοκρατίας και της νεωτερικότητας αυτοπαγιδεύεται στον πλουραλισμό και στην ανεκτικότητα που είναι τα βασικά του χαρακτηριστικά.
Σε πολλές, βέβαια, περιπτώσεις η πολυπολιτισμικότητα -η ελευθερία και η αυτονομία- χρησιμοποιήθηκαν από τις κυβερνήσεις ως άλλοθι για την εγκατάλειψη των μειονοτήτων και την απουσία ουσιαστικών δράσεων και δομών για την κοινωνική ενσωμάτωση των μεταναστών. Ο πολυπολιτισμικός διαχωρισμός οδήγησε πρακτικά στα γκέττο των στερημένων και σύντομα η πολυπολιτισμικότητα ως πολιτική πράξη μετατράπηκε σε όπλο κατά της κοινωνικής συνοχής.
[1] Γιάννης Κολοβός, Μετανάστευση και Πολυπολιτισμικότητα: τα λάθη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
5 έκριναν :
Οι αποικιοκρατικές χώρες κυρίως Γαλλία, Αγγλία, όταν το καθεστώς της αποικιοκρατίας δεν άντεχε άλλο, μέχρι να παραχωρήσουν την ελευθερία στις αποικίες τους, προσπάθησαν να φανούν δημοκρατικές ενσωματώνοντας τους μετανάστες που είχαν από τις αποικίες τους.
Οι Γερμανοί είχαν ανάγκη από εργατικά χέρια και φρόντισαν για ελεγχόμενη μετανάστευση στην χώρα τους κυρίως από Ευρώπη και Τουρκία.
Στην Ελλάδα ή ανεξέλεγκτη εισροή οικονομικών μεταναστών τα πρώτα χρόνια βοήθησε στην ανάπτυξη με τα φτηνά εργατικά χέρια.
Μέχρις εδώ τα πράγματα πήγαιναν καλά και δεν υπήρχε ούτε ξενοφοβία και ούτε ιδιαίτεροι προβληματισμοί για πολυπολιτισμικότητα.
Η ξενοφοβία άρχισε να αναπτύσσεται, και θα διογκώνεται δυστυχώς συνεχώς, όταν οι ξένοι είναι περισσότεροι από όσους μπορεί να χρειάζεται σαν εργατικά χέρια κάθε μια χώρα.
Το πρόβλημα αφορά πλέον όλη την Ευρώπη και πιο έντονα την Ελλάδα που αποτελεί εκ των πραγμάτων και πύλη εισόδου λαθρομεταναστών.
Η εξαθλίωση δε όλων των μεταναστών που δεν βρίσκουν δουλειά αυξάνει όπως είναι φυσικό την εγκληματικότητα και δημιουργεί και ξενοφοβία ακόμα και στην πρώτη γενιά μεταναστών που έχουν πλέον ενσωματωθεί σε μια χώρα.
Δυστυχώς το πρόβλημα δεν έχει εύκολες λύσεις και αποτελεί πρόσφορο έδαφος για ακροδεξιές θέσεις για την πολυπολιτισμικότητα με εμφανές αποτέλεσμα την ανάπτυξη του εθνικισμού.
Αθεόφοβε, συμφωνούμε απολύτως.
Από την αρχή υπήρχαν βέβαια κάποιες ξενοφοβικές αντιστάσεις, αλλά επειδή έπεφτε εκμετάλλευση -ειδικά στους αγροτικούς χώρους- κανείς δεν εξωτερίκευε το ρατσισμό του. Ωστόσο,η πολυετής -αργή στην αρχή, καταιγιστική σήμερα- οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια όλα εκείνα τα αισθήματα που υπόφωσκαν.
Θα συμφωνήσω και θα θέσω υπόψη σας και τον εξής προβληματισμό μου. Μήπως λόγω της κακής οικονομικής συγκυρίας που διέρχεται η Ευρώπη, οι κυβερνώντες θέλοντας να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου από τα πραγματικά προβλήματα που υπάρχουν κι από εκείνα που θα έρθουν, χρησιμοποιούν τους μετανάστες και όλο αυτό το ζήτημα όπως το περιγράφεις; Με τη βοήθεια των ΜΜΕ πάντα. Νομίζω ότι είναι το πιο πρόσφορο αποπροσανατολιστικό επιχείρημα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτή την χρονική περίοδο.
Δήμο, είναι νομίζω απόλυτα σωστό το ζουμί του θέματος σου, όπως προσδιορίστηκε, και από το κείμενο, και από το σχόλιο του Αθεόφοβου και την απάντησή σου. Οπωσδήποτε, η οικονομική κρίση αλλά και ο κορεσμός, με περισσότερους μετανάστες από όσους μπορεί να υποστηρίξει μια οικονομία, "έριξε τις μάσκες" για να φανεί ο βαθύτερος ρατσισμός -και ο ρατσισμός, όπως ξέρουμε, έχει ρίζες στον ανθρώπινο φυσικό φόβο, και όχι τόσο σε οποιαδήποτε δεξιά, αριστερά, πάνω ή κάτω. Μιλάει ο ρατσισμός σε ένστικτα πολύ αρχαιότερα των σημερινών πολιτευμάτων μας και κοινωνικο-οικονομικών συνθηκών.
Η Ευρώπη ήταν σαφώς αποικιοκρατική επί αιώνες, συμπληρωθείσα στο έργο της από τις ΗΠΑ πρόσφατα στους αιώνες. Και βέβαια, αν ο "ιμπεριαλισμός" και η "αποικιοκρατία" στηρίζονται σε μεγάλους στόλους και στρατούς, ή σε μπίζνες μίτινγκς, τράπεζες και πολυεθνικές εταιρίες, το ζουμί παραμένει με την ίδια γεύση. Η αντιμετώπιση όμως αυτής της πραγματικότητας θα είναι πιο αποτελεσματική αν οι μέθοδοι της άμυνας εξελίσσονται μαζί με τις μεθόδους επίθεσης, συμπεριλαμβανομένων των επιφανειακά ορατών φαινομένων και της φρασεολογίας.
Ειλικρινά, πιστεύω ότι αν και η ουσία δεν αλλάζει ανά τους αιώνες, αλλάζει η όψη της επιφάνειας. Πιστεύω, και ήμαρτον αν ακούγεται σκληρό αυτό, ότι οι όροι "δεξιά", "αριστερά", κλπ., δεν αντιπροσωπεύουν την σημερινή πραγματικότητα των δύο στρατοπέδων: εκείνων που τρώνε (φορώντας οποιοδήποτε προσωπείο), και εκείνους που δεν τρώνε...
Τελευταίε, πιστεύω ότι αυτό είναι ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι για κυβερνήσεις σοβαρές. Ωστόσο, συμφωνώ εν μέρει ότι μπροστά στις δικές τους μικροπολιτικές σκοπιμότητες αφήνουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
thinks, πραγματικά οι όροι σριστερός και δεξιός στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν παίζουν κάποιο ρόλο, αφού τα ξενοφοβικά σύνδρομα εντοπίζονται σε όλο το πολιτικό φάσμα.
Δημοσίευση σχολίου