Επιστροφή στην Ιθάκη

στη χώρα των κανιβάλων

Αποφάσισα να κάνω ένα ταξίδι. Εγκατέλειψα τα πάντα πίσω μου. ταξίδεψα· χάθηκα από τον κόσμο· επέστρεψα. Στην άφιξή μου όμως δεν αναγνώρισα την Ιθάκη. Το ταξίδι με οδήγησε σε εμπορειά φοινικικά, σε πόλεις αιγυπτιακές. Έφερα πίσω σεντέφια, μυρωδικά ηδονικά και γνώσεις· γνώσεις πολλές. Ωστόσο, την Ιθάκη δεν την αναγνώρισα. Δεν αντάμωσα τον Κύκλωπα ή τους Λαιστρυγόνας ούτε και τον άγριο Ποσειδώνα· δεν τους κουβανούσα στην ψυχή μου. Μα, την Ιθάκη δεν την αναγνώρισα.

Διηγήθηκα τα ταξίδια μου. Περιέγραψα την Κίρκη. Μίλησα για την τύφλωση του Οιδίποδα. Έδειξα τον Αίαντα και το Νάρκισσο. Εξιστόρησα το μίτο και το Μινώταυρο. Κατέγραψα τα ήθη, το μίσος των κανιβάλων, την ελευθερία και την άγνοια, τη φιλαυτία και την απαξίωση. Μα με φυλάκισαν, φοβήθηκαν μη βλάψω τον εαυτό μου είπαν. Δεν υπάρχει τέτοιος κόσμος, είπαν. Ή λες ψέματα ή είσαι παράφρων. Με κλείδωσαν σ’ ένα θιακό κελί και δεν αναγνώρισα την Ιθάκη.

Η Πηνελόπη έλειπε. Ταξίδεψε στο κατόπι μου. Μα… αντάμωσε τον Ποσειδώνα. Την κράτησε μακριά μου, την ταλαιπώρησε και στην Ιθάκη ακόμα δεν επέστρεψε. Μόνος πια φωνάζω… ζωγραφίζω στο χαρτί με μπαστούνια και κουλούρια όσα έζησα. Ζωγραφίζω ήχους, ιχνογραφώ λέξεις. Βέβαια, και ο Γκιούλιβερ καταδικάστηκε, ο Πόλο και ο Κολόμβος. Ελπίζω ακόμα να τελειώσω το ταξίδι μου. Την Ιθάκη, βλέπετε, ακόμα δεν την αναγνώρισα.

Ζω το όνειρό μου, τρέφομαι με τις ελπίδες μου. Παλεύω με το σχεδόν και το ίσως. Αγωνίζομαι πάνω από τις μισοφαγωμένες σάρκες των συντρόφων μου για να κρατήσω τις σκέψεις τους, να κλέψω από τον οχτρό τα όνειρά τους, να ζωντανέψω τις ελπίδες τους. Πολεμώ τον ολοκληρωτισμό των κανιβάλων νηστικός.

Μα, στη χώρα των κανιβάλων δε χωρούν αυτά. Δε μ’ αφήνουν λεύτερο. Τρώνε το κορμί μου, κατασπαράζουν την ελπίδα μου, τεμαχίζουν τα σχέδιά μου, πίνουν τις προσδοκίες μου. Απλόχερα μου προσφέρουν απελπισία.

Ίσως, γι’  αυτό δεν αναγνώρισα την Ιθάκη.

Ίσως… οι κανίβαλοι κατέκτησαν την Ιθάκη που άφησα.

...και σε πειραματική ζωντανή απαγγελία...