η θυσία του διαλόγου

6 χρόνια μόνιμος κάτοικος του ιστοχωριού (με κάποια ταξίδια και μικρές απουσίες), πολλάκις έχω καταθέσει έμμεσες απόψεις για το διάλογο στο κυβερνοχωριό. Έμμεσες λέω επειδή ακριβώς όταν κρίνεις έναν διάλογο εκ των πραγμάτων κρίνεται και ο συνδιαλεγόμενος. Και αυτό πάντα προσπαθούσα να το αποφύγω, επειδή βασική μου αρχή είναι ότι πρέπει να κρίνοται μόνο οι θέσεις κι οι ιδέες, όχι το άτομο. Μία ρατσιστική, μία συνωμοσιολογική ιδέα, μία ανεδαφική πρόταση δε σημαίνει ότι κάποιος είναι ρατσιστής ή συνωμοσιολάγνος ή ανόητος. Η θέση μπορεί, ο συνομιλών όχι απαραίτητα. Και σίγουρα ποτέ δε θα φτάσω να τον/την χαρακτηρίσω εγώ.

- Τι θέλεις τώρα και γράφεις για αυτά; Με σκέψεις και ρόδια θα ασχολούμαστε τώρα; Καλά δεν ήσουν στις μελέτες-προσεγγίσεις, τα δοκίμιά σου; Αναζητούσες θυμάμαι εκδότη και δουλειά; Γιατί να μιλάμε για διάλογο και μάλιστα στο ιστοχωριό; Έγινε ποτέ διάλογος;

Η αλήθεια είναι ότι θυμάμαι καλούς διαλόγους. Αλλά μόνο όταν συμφωνούσαμε απέναντι σε κάποιον κοινό «κακό». Παλιά υπήρχε και η τακτική για να ανεβάσουμε νούμερα και σχόλια να προκαλούμε καβγάδες κι επιθετικές συμπεριφορές σε ιστογείτονες. Ενίοτε κάποιοι το θυμούνται και σήμερα (αλλιώς οι τυχούσες παρεξηγήσεις θα λύνονταν με προσωπικά e-mail, κι όχι δημοσίως).

Καλοί διάλογοι γίνονταν και επειδή κάποιοι αδιαφορούσαν για τα νούμερα. Τουλάχιστον εγώ ποτέ δε νοιάστηκα για τα νούμερα. Ίσως είμαι από εκείνους που ναι μεν έχουν αρκετούς φίλους που με παρακολουθούν τακτικότατα, αλλά ουδέποτε θυσίασα τη γνώμη και τη θεματολογία μου για τις επισκέψεις και τα σχόλια. Μάλιστα, αν γνώριζα πού θα έφτανε ο διάλογος για τις δωρεές οργάνων, ίσως να μην έγραφα ποτέ αυτό το άρθρο. Όχι ότι φοβάμαι το διάλογο ή τον καβγά. Μάλωσα πολλές φορές (και θα το ξανακάνω) προκειμένου να διατηρήσω το δικαίωμα να έχω γνώμη. Μάλωσα σε προσωπικό επίπεδο, σε πολιτικό επίπεδο όταν είχα να θυσιάσω πολλά για τούτο το δικαίωμα (κι ακόμα το κάνω), πόσο μάλλον μέσα στο κυβερνοχώρο. Απλά δε θέλω να προκαλώ με τέτοιο τρόπο (έχω καλύτερους).

Στον αντίποδα στέκονται όσοι απλά αναζητούν τρόπους επίδειξης της δική τους γνώμης. Κι ο καλύτερος τρόπος είναι ο διασυρμός, η συκοφάντηση και η μισαλλοδοξία. Εγώ το δήλωσα: να μη δώσουμε σημασία στις συγνώμες, αλλά αλλού. Πού αλλού; Στην απουσία ψυχραιμίας και στο φανατισμό να κυριαρχήσει η δική μας θέση και να γίνει ένας διάλογος γύρω από τη δική μας θέση στο δικό μας ιστοχώρο. Να μάσουμε μερικά νούμερα, μερικά σχόλια.

- Μα, ρε δείμε, πόσο κακό είναι υπερασπίσει κανείς τη θέση του;

Καθόλου, θα απαντήσω. Αλλά, ρε φίλε/φίλη, μετά από τρία post δε νομίζεις ότι το παρατραβάς; Δε νομίζεις ότι μετά από 24 (ως τώρα) αναρτήσεις σε περίπου 17 ιστολόγια ότι το θέμα ξεχειλώνει; Ότι μειώνεις διά της επανάληψης τη βαρύτητα που έχει; Αυτό είναι μιντιακή λογική: μιλάμε/γράφουμε για ένα σοβαρό θέμα με ένταση και τόσες επαναλήψεις, ώστε στο τέλος μισιέται και ξεχνιέται.  Δεν είναι κακό να υπερασπιζόμαστε τη θέση μας. Κάθε άλλο.

- Αν εσύ βάζεις όρια στον εαυτό σου, θα το κάνουν κι άλλοι;

Όχι. Θα το ήθελα, αλλά και αυτό είναι δικαίωμά τους. Η γοητεία του διαδικτύου είναι ότι ο καθένας βάζει τα δικά του όρια. Έχω τη δική μου δεοντολογία, τη δική μου αντίληψη για το διάλογο. 6 χρόνια με πάνω από 800 αναρτήσεις γραμμένες και χιλιάδες σχόλια, έχω δείξει ποιος είμαι. Την πλάκα μου κάνω (με σοβαρότητα ελπίζω, ευγένεια κι ειλικρίνεια), τη γνώμη μου καταθέτω, τις ιδέες μου εκθέτω και δια μέσου αυτού τον εαυτό μου. Έτσι, με θέλουν, έτσι μένω.

Συμφωνούμε-διαφωνούμε αυτή είναι η θέση μου/σου. Γιατί πρέπει να απαραίτητα κάποιος να πιεστεί για να παραδεχτεί κάτι άλλο; Γιατί πρέπει να κρίνουμε τα πρόσωπα κι όχι τις ιδέες; Η αλαζονεία που μας μετέφεραν τα ΜΜΕ στην έκθεση απόψεων και η ταχύτητα κρίσεων (επίσης οιδιπόδειο κληροδότημα των ΜΜΕ) κυριαρχούν και στο διαδίκτυο. Η δε μισαλλοδοξία απέναντι στο δικαίωμα κάποιου να διατηρεί τη θέση του, ακόμα κι αν τη γράψει μόνο μία φορά, είναι θέματα που μόνοι μας ορίζουμε.

- Και τόση ώρα μας πρήζεις με τόσα κενά λόγια; Γιατί;

Μα, επειδή συχνά δε βλέπουμε ούτε το δάχτυλό μας μπροστά στο φανατισμό της γνώμης μας. Με λεκτικές επιθέσεις, ειρωνείες και συκοφαντίες, νομίζουμε… Δεν πειράζει. Η βιολογική ηλικία τελικά δεν έχει καμία σχέση με τη διαδικτυακή.

Τη διαδικτυακή εφηβεία την πέρασα. Παντρεύτηκα πολλούς φίλους, με έκριναν ακόμα περισσότεροι, χώρισα με πολλούς. Κάποιοι κουράστηκαν το χωριό και μετακόμισαν στην πόλη. Είναι δύσκολη η έκθεση των απόψεων, αγαπητέ κι αγαπητή. Ακόμα πιο δύσκολη η επιχειρηματολογία. Αλλά το πιο δύσκολο είναι να μάθεις να ακούς και να δέχεσαι ότι κι άλλοι έχουν ανησυχίες. Και μάλιστα τις ζουν. Δεν τις γράφουν εκ του ασφαλούς, ούτε κρίνουν εκ του ασφαλούς από ένα καναπέ. Τουλάχιστον ο υπογράφων είναι μαχόμενος και στην πολιτική και στον κοινωνικό στίβο.

Δύο νέες μεγάλες προσπάθειες ξεκινούν… Το παλεύουμε μέχρι να μην μπορούμε, αλλά με την αξιοπρέπεια που ήθελε ο ποιητής. Ακόμα μένω στην Αλεξάνδρεια. Ακόμα δεν εμφανίστηκε ο θίασος…