Γιατί αμφιβάλλουν αν ζει;

Το πολυτεχνείο μάς δείχνει το δρόμο όχι για να κάνουμε τα ίδια, αλλά για να τα κάνουμε καλύτερα σε αυτή τη γενιά, άλλωστε έχουν αλλάξει τόσα πολλά από τότε στον κόσμο και στην Ελλάδα έγραψε μία φίλη ποιήτρια.

Κι όμως τούτες τις μέρες διαβάζω πλήθος κειμένων που αμφιβάλλουν για την αξία της γιορτής/επετείου. Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά ή χρονιά που κάποιοι βάλουν κατά του εορτασμού. Αντιθέτως. Απλά μέχρι χτες το ζούσαμε από κλασσικούς δεξιούς, όχι από προοδευτικούς πολίτες. Τι άλλαξε όμως; 

Φαίνεται πως τα αίτια δεν είναι ο ίδιος ο εορτασμός, αλλά οι συμμετέχοντες σ' αυτήν και η μονοπώληση της γιορτής και του αντιδικτατορικού αγώνα από αριστερούς. Βέβαια, όλοι ξεχνούν ότι σχεδόν κατ΄αποκλειστικότητα αριστεροί (όλης της κλίμακας) και λίγοι άλλοι προοδευτικοί ύψωσαν το ανάστημά τους. Από την άλλη, οι πρόσφατες λαϊκές δράσεις κατά την εθνική εορτή έκαναν κάποιο κόσμο -σε συνδυασμό με τα καθ' έτος επεισόδια στην καθιερωμένη πορεία- να μη βλέπουν με καλό μάτι τούτη τη γιορτή.

Κάποιοι άλλοι δε θέλουν να γιορτάζεται τίποτε άλλο παρά μόνο η μνήμη των νεκρών/δολοφονηθέντων. Βέβαια, αυτοί συνειδητά η ασυνείδητα απλά επιθυμούν ένα μνημόσυνο, κάτι να που μας φέρνει στη λήθη τον επταετή αγώνα των δημοκρατικών πολιτών κατά των συνταγματαρχών. ίσως φοβούνται ακόμα και τις όποιες προεκτάσεις εκείνου του αγώνα προς το παρόν.

Μία επέτειος -πολιτική ή εθνική- δεν έχει στόχο μόνο να θυμίζει όσα έγιναν, αλλά και να εμφυσά στις νεότερες γενιές την αγάπη για εκείνα που οι θυσιαζόμενοι αγωνίστηκαν (ελευθερία, δημοκρατία). Ειδικά σήμερα που η δημοκρατία αποτελεί καθαρή δημαγωγία, ο αγώνας είναι επίκαιρος. Ειδικά σήμερα που βιώνουμε μία καθαρά ταξική επίθεση κατά της μεσαίας τάξης και των φυσικών της συμμάχων, τα αιτήματα για παιδεία (άλλη παροχή που πνίγεται) και δημοκρατία είναι άκρως επίκαιρα. Εξάλλου, η πρωτοπορία των φοιτητών δεν ήταν μακριά από τον ίδιο το λαό. Ο φόβος και τα άλλα συναισθήματα φυσικά και δεν επέτρεψαν μια ευρύτερη συνεργασία σε ορατό βαθμό, αλλά και τα συναισθήματα που εσύ ένιωθες αποδεικνύουν ότι ο λαός ήταν στο πλευρό των φοιτητών.

Η γιορτή δεν είναι μόνο για τη θυσία των φοιτητών (αυτό είναι το τυπικό γεγονός και η αφορμή). Η γιορτή είναι ένας συμβολισμός για όλο τον αντιδικτατορικό αγώνα. Και σε τούτο τον αγώνα συμμετείχαν ευρύτερα στρώματα του λαού, από πανεπιστημιακούς και μουσικούς μέχρι εργαζόμενους και κομματικές οργανώσεις της αριστεράς. Είναι λάθος πολιτικό να περιορίσουμε τη γιορτή μόνο στη θυσία και να ξεχάσουμε τον υπόλοιπο αγώνα. Αλλιώς δε θα έπρεπε να γιορτάζουμε την Επανάσταση του 1821 και τις νίκες στο αλβανικό μέτωπο ή την Εθνική Αντίσταση, αφού το εορταζόμενο ιστορικό γεγονός είναι μόνο μηδαμινό (χρονικά) σημείο.

Καλά όλα αυτά, αλλά σήμερα τι συμβολίζει; (θέλουμε να σημειώσουμε εμφατικά ότι ο εορτασμός του Πολυτεχνείου κακώς παραμένει ακόμα σχολική/εκπαιδευτική γιορτή. Θα έπρεπε να έχει χαρακτηριστεί επίσημη αργία κι εθνική γιορτή).

Σήμερα που η δημοκρατία αποκάλυψε τις πραγματικές τυραννικές της πτυχές με διορισμένο πρωθυπουργό, με μόνο στόχο το ίδιο το λαϊκό κίνημα, οι αναλογίες είναι πολλές. Δε θα ισχυριστώ ότι έχουμε χούντα. Αλλά δημοκρατία σίγουρα δεν έχουμε. Η δημοκρατία είναι τόσο δημαγωγική σήμερα που έχει ξεχάσει τις ρίζες της. Φτάσαμε στο σημείο εκείνοι που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο να συνεργάζονται στην κυβέρνηση με εκείνους που ήταν δίπλα στα τανκς. Φτάσαμε στο σημείο οι οπαδοί των συνταγματαρχών και τα ζόμπι του φασισμού να αναρριχώνται στην εξουσία χωρίς καν λαίκή εντολή, απλά και μόνο για να "χτυπήσουν" το λαϊκό κίνημα.

Ναι, λοιπόν, όχι μόνο θα γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο, αλλά φέτος που η μεσαία τάξη και οι φυσικοί της σύμμαχοι δέχονται τέτοια βίαιη επίθεση -χωρίς καν να έχουν δικαίωμα ουσιαστικής παρέμβασης-, φέτος θα γιορτάσουμε με υψωμένη για πρώτη φορά τη σημεία στα μπαλκόνια και τους δρόμους.

Ύστερα από πολλά χρόνια (πανηγυριώτικης) αδράνειας, ο αυριανός εορτασμός αναμένεται ουσιαστικός, ενάντιος στην κυβέρνηση-έκτρωμα, μια κυβέρνηση που υπογράφει δήλωση, όταν κάποιοι πέθαιναν για να δηλώσουν τα φρονήματά τους. Το Πολυτεχνείο ζει, κόντρα στα λογής φασιστοειδή που καπηλεύονται την εξουσία και εναντιώνονται στα εκλογικά δημοκρατικά αποτελέσματα. Όπως κάποιοι άλλοι κάποτε με τη δύναμη των όπλων, έτσι και η κυβέρνηση Παπαδήμου με τη στήριξη βουλευτών και των ελίτ κατέκτησαν την εξουσία. Δεν πρόκειται όμως να έχουν την κοινωνική αποδοχή που επιθυμούν. Ειδικά όταν τούτο το κυβερνητικό έκτρωμα δίπλα στην κατάλυση της δημοκρατίας (εκλογικό αποτέλεσμα) έρχεται να διαλύσει και την παιδεία και την εργασία (ψωμί).

Το Πολυτεχνείο μάς δείχνει το δρόμο. Τίποτα δε χαρίζεται. Η ελευθερία, η παιδεία και η δημοκρατία δεν παραδίδονται αμαχητί ούτε απεμπολούνται. Δεν είναι προγονικά αξιώματα που απλά μάθαμε να τα διεκδικούμε ανέξοδα. Είναι ο μόχθος που μας διδάσκει την αρετή τους.