Όχι, κύριοι δε θα χαρώ για το καλό της πατρίδας σας…

Προσπαθώ εδώ μέρες να αποκρυπτογραφήσω τη μεγάλη επιτυχία της πατρίδας. Κάποιοι ίσως βιαστούν να με εντάξουν στους δραχμολάγνους κι άλλοι στους λαϊκιστές (λες και έχω κάποιοι απώτερο συμφέρον ή ενεργώ πατερναλιστικά στο λαό). Κανείς όμως από όσους με κρίνουν με τους παραπάνω χαρακτηρισμούς, δεν κάνουν λόγο για την ταξική πολιτική της κυβέρνησης. Όλοι τους αποσιωπούν την ταξικότητα των ενεργειών της και τελικά το ποιος κερδίζει. Γιατί αν περιμένουμε να κερδίσει ο λαός μετά το 2020 (μην πω 2040) τότε… θα τους συστήσω κάποιο καλό γιατρό.

Κάθε απόκρυψη της ταξικής διάστασης της πολιτικής ουσιαστικά είναι μια εκ του πονηρού πολιτική κρίση. Μία κατάθεση πολιτικής σκέψης με στόχο είτε να προστατεύσει είτε να υποστηρίξει την πολιτική αυτή (ως επί το πλείστον). Και πολλάκις έχω εκφραστεί κρίνοντας τη σημερινή πολιτική ως ευθεία ταξική επίθεση στη μεσοαστική τάξη.

Το "κούρεμα" δεν αποτελεί ένα ξαφνικό νέο. Εδώ και μέρες όλοι εκείνοι που υπερασπίζονται τα αντιλαϊκά μέτρα -παρά το φιλολαϊκό μανδύα τους-, μας προετοίμαζαν για το χαρμόσυνο γεγονός. Αλλά όπως γράφει κι ο Θύμιος η εμπειρία των 2 τελευταίων χρόνων μου έχει διδάξει μερικά απλά πράγματα. Ένα από αυτά είναι το εξής: Αν πανηγυρίζει για κάτι το ΜΕΓΚΑ, ο ΣΚΑΙ, μερικοί σκόρπιοι ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι και 10-15 εξαγορασμένοι καθηγητές πανεπιστημίων, τότε πρέπει να ανησυχώ. Να ανησυχώ πάρα πολύ. Από χτες ανησυχώ πάρα πολύ. Η ανησυχία μου ξεκίνησε όταν όλος αυτός ο συρφετός, είχε προδικάσει το «θετικό αποτέλεσμα», και συνεχίστηκε από χτες το πρωί μέχρι το βράδυ,  όταν τα μικρά καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια, αναμασούσαν τα ίδια χαζά επιχειρήματα, φορώντας το σιχαμένο χαμόγελό τους.

Και εδώ μέρες πολλοί είναι εκείνοι που πανηγυρίζουν. Ποιοι όμως πανηγυρίζουν; Εκείνοι που πρόδωσαν το πολίτευμα και συμφώνησαν στο διορισμό ενός μη αιρετού Πρωθυπουργού, εκείνοι που πρόδωσαν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων τους, εκείνοι που πρόδωσαν τις δεσμεύσεις τους· εκείνοι που χειραγωγούν το λαό με μισές αλήθειες κι απόκρυψη της άλλης γνώμης, εκείνοι που ήταν διαπλεκόμενοι τόσες δεκαετίες· είναι οι ίδιοι που κατηγορούσαν το ΓΑΠ για το μόνο δημοκρατικό πράγμα που είπε (δημοψήφισμα), αλλά όχι για τα μέτρα που επέβαλε. Είναι εκείνοι που βαφτίζουν την ταξική επίθεση, καλό για την πατρίδα.

Και φυσικά όταν ο ταξικός μου εχθρός, οι ξεπουλημένοι και προδότες ταυτίζονται με τη χαρά των τραπεζών, των ξένων κυβερνήσεων και των διορισμένων, τότε τάσσομαι απέναντι. Η χαρά του ταξικού εχθρού, δεν μπορεί να είναι δική μου, ειδικά όταν έχουμε πόλεμο.

Γιατί να χαρώ όταν ξένοι μου επιβάλλουν συνταγματική αναθεώρηση και απειλούν κάθε κυριαρχικό μας δικαίωμα στο δικό μας πολίτευμα; Γιατί να συγχαρώ με τους δημοσιογράφους που ωρύονταν για τον υφυπουργό της Γερμανίας για ελληνικά θέματα, αλλά κάνουν γαργάρα τον τοποτηρητή που υπέγραψαν οι Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Οικονομικών; Πώς να βρεθώ στην ίδια όχθη με τους δημοσιογράφους που κατηγορούσαν αποπροσανατολιστικά τον κακό ΓΑΠ, αλλά επικροτούν με διθυράμβους εκείνους που ακολουθούν ακριβώς την ίδια πολιτική; Και αν αυτά δεν είναι προδοσία του λαού, τι είναι; Πώς να χαρώ όταν η μεσοαστική τάξη (το 80% δηλαδή της εθνικής παραγωγικής διαδικασίας) έχει μειωθεί στο μισό;

Και πώς να χαρώ μαζί τους όταν μου επιβάλλουν λιτότητα και νεοσυντηρητικές πολιτικές ως το 2020 και το 2040; Όταν αφού με χρεοκόπησαν, μου επέβαλαν κι άλλους φόρους, με εξευτέλισαν ως ανθρώπινο ον, με ξαναέκαναν παιδί (που θα διαχειρίζεται απλά ένα χαρτζηλίκι) και έστειλαν στο οικονομικό ικρίωμα κάθε αξιοπρέπεια; Πώς να χαρώ με την πατρίδα που έσωσαν αφού πρώτα υποδούλωσαν στη χρεοκοπία τους πολίτες της, τους ξεσπίτωσαν, αφού τους αφήνουν νηστικούς; Με ποιους να χαρώ; Με εκείνους που μετέτρεψαν το κράτος, τα κανάλια και την Εκκλησία σε ΜΚΟ με συσσίτια;

Γιατί να χαρώ όταν για να σωθεί η πατρίδα (sic) ένας στους δύο Έλληνες νέους είναι άνεργος, 25.000 άστεγοι περιπλανώνται -μόνο- στους δρόμους της Αθήνας, το 30% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας, χιλιάδες οικογένειες υποχρεούνται να βάλουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα προκειμένου να μην πεθάνουν από την πείνα και το κρύο, νεόφτωχοι και πρόσφυγες δίνουν μάχες για τους σκουπιδοτενεκέδες στους δημόσιους χώρους;

Όχι, κύριοι ούτε θα χαρώ ούτε θα σιωπήσω για το καλό της πατρίδας σας…

Εξάλλου, αυτό που εσείς ονομάζεται πατρίδα, δεν είναι τίποτε άλλο από το σώσιμο των πιστωτών, την αύξηση των κερδών τους σε βάθος χρόνου… Η πατρίδα που σώσατε είναι το πειραματοζώο για τη μεταβολή των εργασιακών και παραγωγικών σχέσεων σε όλη την ΕΕ. Αρχικά η Ελλάς, ακολούθως οι ευρωμεσογειακοί εταίροι κι ακολούθως η υπάλοιπη ΕΕ. Η πατρίδα σας είναι ένα σχέδιο μετεξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας σε μεσαιωνικό εργασιακό παράδεισο για τις βορειοευρωπαϊκές ελίτ. Η πατρίδα που επικαλείστε είναι η διάλυση του κράτους και της μεσοαστικής οικονομικής δραστηριότητας προκειμένου να παραδοθούν στα χέρια των ιδιωτικών πολυεθνικών κι εθνικών επιχειρήσεων.

Τι  κι αν γεννήσετε φαβέλες, κλοσάρ, γκέτο οικονομικά; Η πατρίδα πρέπει να σωθεί. Οι ευπαθείς ομάδες χρειάζονται ως ευχαριστημένο εναλλακτικό φτηνό εργατικό δυναμικό. Οι πληβειοποιμένοι μεσοαστοί είναι καλοί μόνο για μισθωτοί εργαζόμενοι στη δική σας πατρίδα. Τι κι αν το 35% της ελληνικής οικονομίας στηρίζεται σε αυτοαπασχολούμενους; Ας γίνουν υπάλληλοι μισθωτοί, προλετάριοι, δούλοι ίσως…

Όχι, κύριοι ούτε θα χαρώ ούτε θα σιωπήσω για το καλό της πατρίδας σας…