Τελικά πόσα γενόσημα κόμματα;

Δίπλα στα δεκάδες κόμματα που εμφανίζονται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση μπορούμε με σχετική ασφάλεια να συμπεριλάβουμε και τα γενόσημα... κόμματα.

Έτσι, εκτός της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ (έστω και τσακισμένου εκλογικά), το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, το ΛΑΟΣ και τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ-ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ ως παλαιότερα κόμματα καταγράφουμε:

• ΔΗΜοκρατική ΑΡιστερά του Κουβέλη (μέσα/έξω από το μνημόνιο, ναι μεν αλλά)
• ΔΗμοκρατική ΣΥμμαχία της Μπακογιάνη (αμιγώς μνημονιακό και νεοφιλελεύθερο)
• ΑΡΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ του Δημαρά (με επίσης κεντρώα αντιμνημονιακή ρητορεία)
• Ανεξάρτητοι Έλληνες του Καμμένου (με καθαρή αντιμνημονιακή δεξιά πορεία)
• ανώνυμο -ακόμα- του Καστανίδη (εντέχνως αντιμνημονιακό, αλλά με σοσιαλδημοκρατική αναζήτηση, λέμε τώρα).

Σε τούτα μπορούμε να συμπεριλάβουμε ακόμα

• τον όμιλο προβληματισμού ΠΑΤΡΙ.Δ.Α του Ψωμιάδη (που αναζητά ρόλο και λόγο στα πολιτικά μετά την καθαίρεσή του) με αντιμνημονιακή κι εθνικιστική/πατριωτική χροιά
• το μόρφωμα του Μίκη Θεοδωράκη και
• τη ΔΡΑΣΗ, τον τραγέλαφο του άκρως φιλελεύθερου Μάνου

 Στην ουσία παρατηρούμε μία γαλλοποίηση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου με δεκάδες μορφώματα. Η διάλυση του κεντρώου γαλλικού χώρου είχε έρθει ως αποτέλεσμα της κυριαρχίας της δεξιάς από την εποχή της αντίστασης και των πολλών ιδεολογικών ρευμάτων που κυριάρχησαν στη χώρα μεταπολεμικά, σε μια εποχή αναζητήσεων, εμφύλιων συγκρούσεων και αντίδρασης στην ΕΣΣΔ μετά το θάνατο του Στάλιν (1953). Χρειάστηκαν πολλά χρόνια κι ένας αιματηρός Μάης με έναν πανίσχυρο Ντε Γκωλ, ώστε υπό το Μιτεράν (αν θυμάμαι καλά) να κατορθώσουν όλα τα σοσιαλδημοκρατικά μορφώματα να ενταχθούν σε έναν κομματικό φορέας.

Στην Ελλάδα αντίθετα επιλέξαμε τη μαρξιστική λογική της φάρσας και της κυριαρχίας των γενοσήμων. Το ΠΑΣΟΚ διαλύεται σε τιμάρια με βάση κυρίως την αντιμνημονιακή ρητορεία. Προς το παρόν ακόμα δεν ακούσαμε καμία ιδιαίτερη αυτοκριτική από υπουργούς ή βουλευτές που υπερψήφισαν το Μνημόνιο Ι, το Μεσοπρόθεσμο και τον  Εφαρμοστικό Νόμο, αλλά περιμένουμε (αν και ξέρουμε/υποψιαζόμαστε τι θα πουν, αλλά ας μην προλαμβάνουμε).

Είμαι από εκείνους που δεν αρνούνται μεταρρυθμίσεις, αλλά δε δέχονται και κανένα Μνημόνιο επειδή στόχος είναι αποκλειστικά και μόνο η ανταγωνιστικότητα (sic) της ελληνικής οικονομίας, με άλλα λόγια ο νεοσυντηρητισμός και η πληβειοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως τη διάλυση της μεσαίας τάξης. Και τούτο δεν είναι συνωμοσιολογία, αλλά μία καθαρή εικόνα από όλες τις δυτικές οικονομίες (πλην των ΗΠΑ που παλεύουν να σώσουν τη μεσαία τάξη, με τους δικούς τους όρους βέβαια).

Ωστόσο, τα νέα κομματικά μορφώματα δεν είναι παρά πλατφόρμες για την τοποθέτηση των ψηφοφόρων, τη διατήρηση της κομματικής πελατείας που αναλογεί στον καθένα. Στόχος των γενοσήμων όμως δεν είναι η θεραπεία, αλλά το κέρδος. Κέρδος από τη συγκράτηση της αντιμνημονιακής ψήφου διαμαρτυρίας προς τα αριστερά και την αποφυγή ενίσχυσης των αριστερών κομμάτων (όσο κι αν το ΚΚΕ θέλει τον όρο μόνο για τον εαυτό του).

Ο δικομματισμός διαλύθηκε και αυτό το βλέπαμε από καιρό. Τώρα το επιδιώκουν κι οι ίδιοι. Προτιμούν τη διάσπαση του δικομματισμού (3 δεξιά κόμματα -και το μόρφωμα Ψωμιάδη- και 3 σοσιαλδημοκρατικά -και το μόρφωμα του Μίκη), ώστε να συγκρατήσουν ψήφους παρά να ενισχυθεί η αριστερά που έχει ενισχύσει απειλητικά την κοινωνική της επιρροή. Ουσιαστικά, απώτερος στόχος είναι η πλειοψηφία αθροιστικά να βρίσκεται στα χέρια αυτών των κομμάτων και πάλι, ώστε να ελέγξουν το πολιτικό σκηνικό.

Στόχος είναι η αποσυσπείρωση της Αριστεράς που επιμένει να κινείται αυτόνομα, περιχαρακωμένη στα κλειστά της κόμματα.

Μπροστά σε μια τέτοια απειλεί, αδυνατούν ακόμα τα κόμματα να αντιληφθούν την αναγκαιότητα κοινής συνύπαρξης τόσο σε κινηματικό πεδίο αντιπαράθεσης με τα κόμματα/βουλευτές που στηρίζουν το νεοφιλελευθερισμό, όσο και σε μετέπειτα κυβερνητικό επίπεδο. Αλλά, κάποιοι "αριστεροί" επιδιώκουν την απομόνωση της αριστεράς στο όνομα ιδεολογικών διαφοροποιήσεων, λες κι οι πολίτες που θα υπερψηφίσουν το ΚΚΕ ή τη ΔΗΜΑΡ ή το ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούν 100% μαζί τους.

Οι ιδεολογικές αγκυλώσεις ακόμη μία φορά στέκονται εμπόδιο στην κοινή πορεία.