επειδή προέκυψαν άλλα σημαντικότερα γεγονότα
Η μιντιακή, λοιπόν, προπαγάνδα μάς βομβαρδίζει για συντάξεις-μαϊμού, επιδόματα-μαϊμού κλπ. Παραβλέπεται, βεβαίως, εντέχνως να σημειωθεί πως -όση δόση αλήθειας και αν έχουν- δεν παύουν να είναι αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης ρουσφετολογικής πολιτικής. Είναι, βέβαια, η ίδια πολιτική που καθόρισε και το λεγόμενο πολιτικό κόστος, δηλαδή το φόβο ορισμένων πολιτικών που έταζαν ανέδοξα κι έβλεπαν το λειτούργημά τους με μία πελατειακή λογική.
Μιλάμε για την απώλεια ενός δισ. ευρώ, αλλά παραβλέπονται τα 150 δισ. ευρώ που δόθηκαν σε τράπεζες μέσα σε δύο χρόνια, όπως και την εξάρτηση όλων των επιχειρηματικών κολοσσών από κρατικές επιδοτήσεις. Και όλα αυτά χωρίς να αναλογιστούμε τελικά τι γίνεται με τις υποθέσεις εκείνες στις οποίες ανακατεύτηκαν πολιτικά στελέχη.
Τα μίντια και οι ελίτ υποδέχθηκαν με χαρά τα σκάνδαλα πολιτών και των δημοσίων λειτουργών ή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Επιτέλους μετά από πολύ καιρό έχουν στα χέρια τους κάποιους να λοιδορούν, κάποιους να επωμίζονται τον εξευτελισμό της Δημόσιας Διοίκησης, ώστε να δικαιολογείται η λογική του "μαζί τα φάγαμε" και η νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθείται.
Παραβλέπεται επίσης όμως και ότι η ουσία της διαφθοράς στην μεταμοντέρνα -κατά τον Fredric Jameson- δημοκρατία η διαφθοράδεν είναι τίποτε άλλο από οικονομική συναλλαγή που αντιβαίνει το ορισμένο από τους νομικό πλαίσιο που ορίζει τα κέρδη, την επιχειρηματική δράση και τη φορολόγηση. Ουσιαστικά το μετανεωτερικό κράτος καταπολεμά τη διαφθορά που δεν ελέγχει. Γιατί εκείνη που ελέγχεται και το συντηρεί είναι καλή. Ονομάζεται "ανταγωνισμός", "νόμος της αγοράς", "επιχειρηματικό συμφέρον". Είναι η ίδια η διαφθορά των πολιτικών που στηρίζουν τα ιδιωτικά συμφέροντα, η κοίμηση των συνειδήσεων ή ο αποπροσανατολιστικός αφιονισμός τους, το ρουσφέτι για την πολιτική επιβίωση, το χάρισμα της περιουσίας του λαού. Διαφθορά νόμιμη είναι οι συναλλαγές των κυβερνήσεων με ιδιώτες, μόνο που αυτές ονομάζονται διαγωνισμοί για ιδιωτικοποίηση.
Κάθε προσπάθεια ελέγχου της διαφθοράς -της αθέμιτης- είναι πολύ απλά παραπλανητική. Είτε βοηθά το σύστημα να ελέγξει παράπλευρες απώλειες είτε το συντηρεί άμεσα περιορίζοντας τον αθέμιτο ανταγωνισμό των επιχειρήσεων και ελλογικεύοντάς του –άλλη μία αντίφαση της δημοκρατίας- για να κρατά τις ισορροπίες.
Από μία άλλη οπτική, η δημοκρατική προπαγάνδα, αφενός αποπροσανατολίζει από την ταξική προέλευση της κατασπατάλησης δημόσιου χρήματος ενοχοποιώντας τα λαϊκά και μεσοαστικά στρώματα. Κατηγορούνται οι πολίτες ότι ευθύνονται για τη διάλυση των Ταμείων για να συγκαλύψουν την πολύμορφη λεηλασία της περιουσίας τους από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης.
Ενόψει εκλογών και κυρίως ενόψει αντιδράσεων η νεοφιλελεύθερη κατήχηση με τη στήριξη τηλεοπτικής κι έντυπης εξαπάτησης μέσων ενημέρωσης, προσπαθεί να πείσει ότι φταίμε όλοι για τη διαφθορά. Στόχος της προπαγάνδας είναι υπό το πρίσμα του μαζί τα φάγαμε να υποταχθεί η λαϊκή αγανάκτηση στη μοιρολατρία και τον περιορισμό της ολοένα αυξανόμενης αριστερής κοινωνικής επιρροής που "κινδυνεύει" να εκφραστεί κι εκλογικά. Κανείς από τους κατηγόρους της διαφθοράς δεν αναρωτιέται γιατί οι έλεγχοι που έγιναν τόσο γρήγορα κι εύκολα έφεραν στο φως τέτοιες αποκαλύψεις, ενώ κάτι ανάλογο δεν μπορούσε να γίνει επί δεκαετίες.
Σε μια προεκλογική περίοδο όπου θα κυριαρχήσουν τα διλήμματα που αφορούν τη οικονομική κατάσταση, την αξιοπρέπεια και την επιβίωση των πολιτών, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, που στηρίζουν με κάθε τρόπο τη νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική, προσπαθούν να ρίξουν όλες τις ευθύνες στους πολίτες.
Και ας προσθέσουμε πως η αυτοκτονία του
συνταξιούχου (επιλέγω να μην τον προσωποποιώ, επειδή ακριβώς και τούτη η
αυτοχειρία εντάσσεται στο πλέγμα αύξησης αυτοκτονιών κι εγκλημάτων που
συνδέονται με την πείνα και την πτώση του βιοτικού επιπέδου) άλλαξε
άρδην το προεκλογικό κλίμα. Κι ενώ την ατζέντα του δημόσιου διαλόγου την
καθόριζαν τα κυρίαρχα κόμματα (διλήμματα περί χρεοκοπίας και πατρίδας,
περί ασφάλειας και μετανάστευσης) προχτές στο δίπολο μπήκε και η οργή κι
ο φόβος για το ατομικό μας μέλλον, ο φόβος μήπως κι εμείς
οδηγηθούμε/επιλέξουμε ίδιο τέλος.
24 έκριναν :
Παραβλέπεται, βεβαίως, εντέχνως να σημειωθεί πως -όση δόση αλήθειας και αν έχουν- δεν παύουν να είναι αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης ρουσφετολογικής πολιτικής.
Τι σχέση έχει με το ρουσφέτι η απάτη όσων συνέχιζαν να εισπράττουν την σύνταξη της μάνας τους ή του πατέρα τους όταν πέθαναν;
Όταν πέθανε η μάνα μου τον ίδιο μήνα πήγα και δήλωσα στο ταμείο της τον θάνατο της όπως είμαι βέβαιος πως θα έκανες το ίδιο και συ όπως και κάθε στοιχειωδώς έντιμος άνθρωπος.
Μόνο που κινδυνεύουμε να να καταντήσουμε μειονότητα στην Ελλάδα.
Γνήσιοι απατεώνες ήσαν επίσης και όσοι έπαιρναν επιδόματα τυφλότητας κτλ και είμαι σίγουρος πως το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού τους περίγυρου θα τους ζήλευαν και θα τους θεωρούσαν και πολύ "ξύπνιους"
Δεν συζητάω δε για όλους αυτούς που έπαιρναν επιδοτήσεις για ανύπαρκτη παραγωγή ή για τις χιλιάδες μικρο και μεγαλοαπάτες σε βάρος του δημοσίου σε όλη την Ελλάδα.
Όλος αυτός ο κόσμος λοιπόν δεν έχει όπως καταλαβαίνεις καμιά αριστερή θεώρηση της πολιτικής αλλά φροντίζει να προωθεί αντίστοιχης ποιότητας πολιτικούς βάσει του δόγματος το ένα χέρι νίβει το άλλο.
Οι πολιτικοί αυτής τής χώρας δεν προήλθαν από τον Άρη ούτε από παρθενογένεση η από αναπαραγωγή κάποιου ιδιαίτερου είδους.
Δυστυχώς πολύ φοβάμαι πως αυτή η χώρα έχει πλέον τελειώσει.
Δήμο, αν και συμφωνώ με την ανάγκη να λεχθούν αυτά που λες, ανησυχώ με το ότι κάνεις τον διαχωρισμό μεταξύ πολιτικών και πολιτών, και σε προέκταση ρωτάς αν πράγματι οι πολίτες έχουν όλη την ευθύνη. Πιστεύω ότι η πολιτικοί αναδείχθηκαν από ανάμεσα από τους πολίτες, και, ότι τους πολιτικούς, την πολιτεία και τις πολιτικές, τις στήριξαν οι πολίτες.
Όπως σωστά μιλάς για ανταγωνισμό και νόμους της αγοράς, δεν μπορείς να παραβλέψεις ότι το ρουσφέτι είναι ένα προϊόν και οι πολίτες είναι οι αγοραστές που το επιτρέπουν να θεριεύει στην αγορά.
Επίσης, ξεκινάς επισημαίνοντας ότι "τον τελευταίο καιρό ήρθαν στο φως της δημοσιότητας πολλά επεισόδια διαφθοράς κι εξαπάτησης του κράτους από πολίτες", όμως πιστεύω ότι πιο ακριβές θα ήταν να πει κανείς ότι τον τελευταίο καιρό λέγεται επιτέλους και επισήμως εκείνο που σχεδόν όλοι έπρατταν και πράττουν, και εκείνο που όλοι, μα όλοι, γνώριζαν ότι γίνεται. Έχει πολύ διαφορά από το να λέμε ότι ξαφνικά ήρθε στο φως κάτι που δεν ξέραμε.
Βάση των παραπάνω, νομίζω ότι από το να χρησιμοποιούμε ορολογίες "ταξικές" και να μιλάμε για "νεοφιλελευθερισμό", βάζει μπαμπάκι στα μάτια όταν η πραγματική κατάσταση ποσώς έχει να κάνει με ταξικές και πολιτικές αναζητήσεις αλλά ευθέως μιλά για το ποιόν μιας ανύπαρκτης κοινωνίας της οποίας το κάθε άτομο σκέφτεται τον εαυτούλη του και ουδέποτε πράττει ομαδικά ή συλλογικά για οτιδήποτε.
Και λέω "ανύπαρκτη κοινωνία", επειδή το παρελθόν την κοινωνίας τούτης υπάρχει σε μια φούσκα που ήθελε κάστρα στα σύννεφα, και μέλλον δεν έχει αν δεν αλλάξει την δομή του κοινωνικού ήθους του κάθε ατόμου που την αποτελεί άσχετα με πολιτικές τοποθετήσεις και ταξικές πραγματικότητες.
Αθεόφοβε, οι περισσότερες εξαπάτηση του δημοσίου όταν δεν είναι αποτέλεσμα καθαρής διαπλοκής οφείλεται στη ρουσφετολογική τακτική βουλευτικών γραφείων που συχνά σύστηναν σε πολίτες να πηγαίνουν σε συγκεκριμένες επιτροπές ή μεσολαβούσαν σε επιτροπές ώστε να βγαίνουν ευκολότερα τα χαρτιά ή να παίρνουν ειδικά χαρτιά από δημοτικές επιτροπές κλπ. Φυσικά και ευθύνονται και δήμοι και νομαρχίες κλπ. Δεν είναι απλή εξαπάτηση.
Ενίοτε βουλευτικά γραφεία έδιναν οδηγίες κι ενημέρωση σε πολίτες/ψηφοφόρους για τις διαδικασίες και τα παραθυράκια. Η ίδια, εξάλλου, η ανυπαρξία ελέγχων ήταν αυτό ακριβώς: ρουσφετολογική.
Οι δε πολιτικοί έχουν την ευθύνη επειδή ακριβώς επέτρεπαν αυτές τις καταστάσεις. Ο λαός έβγαζε με μικροαπάτες χρήματα ή με τη φοροδιαφυγή κι εκείνοι απέφευγαν στο παρόν να πληρώσουν ή να αυξήσουν τους μισθούς.
Δημήτρη, σε εκλογές που λειτουργούν με τρόπο καλπονοθευτικό και εκλέγονται μόνο προβεβλημένοι σε μίντια, σίγουρα η ευθύνη δεν είναι των πολιτών υπό την έννοια ότι ουσιαστικά οι πολίτες καθοδηγούνται με την προβολή ή μη προβολή θέσεων και προσώπων.
Ωστόσο, θα συμφωνήσω με το ότι ήρθε στο φως ο λογαριασμός όλων εκείνων που πράτταμε σε βάρος συμπολιτών μας (που αισθάνονταν και μαλάκες στην τελική, όπως είπε με άλλο τρόπο ο αθεόφοβος). Αλλά η ευθύνη των πολιτικών και των ταγών που από επιλογή τους βρέθηκαν στα ύπατα αξιώματα δεν είναι ισοβαρής. Όλες οι ευθύνες όλων των πολιτών είναι ελλειψοβαρείς συγκριτικά με των πολιτικών μας.
Η ταξική πολιτική έγκειται ακριβώς στο ότι αντί να βελτιώνεται νομίμως το βιοτικό επίπεδο και η ευμάρεια των πολιτικών, οι πολιτικοί επέλεγαν την εξαπάτηση του δημοσίου ή την άφηναν να "τρέχει" χωρίς αιδώ. Και η πολιτική επιλογή των μη ελέγχων είναι βαθιά ταξική, όπως και η επίρριψη ευθυνών στους πολίτες (μαζί τα φάγαμε).
"αλλά παραβλέπονται τα 150 δισ. ευρώ που δόθηκαν σε τράπεζες μέσα σε δύο χρόνια"
Δείμο δεν δόθηκαν 150 δις ευρώ σε τράπεζες (αλήθεια πως θα μπορούσε να είχε γίνει αυτό;). Δόθηκαν εγγυήσεις και αγοράστηκαν κάποιες προνομιούχες μετοχές των τραπεζών. Η επίδραση των κινήσεων αυτών στο δημ.έλλειμμα υπήρξε μηδενική.
Δήμο, λες ότι η ευθύνη δεν είναι των πολιτών επειδή καθοδηγούνται από τα μίντια. Αλλά εσύ το ξέρεις ότι καθοδηγούνται από τα μίντια οι πολίτες. Και εγώ το ξέρω ότι καθοδηγούνται από τα μίντια οι πολίτες. Αλλά... εμείς δεν είμαστε πολίτες; πως καθοδηγούνται οι πολίτες, αλλά δεν καθοδηγούμαστε τόσο εύκολα εμείς που το ξέρουμε; οι υπόλοιποι πολίτες δεν έχουν την ευθύνη να ξέρουν αυτό που ξέρεις εσύ; πως το έμαθες εσύ και δεν το έμαθαν εκείνοι; Δεν είναι ευθύνη αυτό;
Συμφωνώ ότι ευθύνες δεν πρέπει να απονέμονται ισοβαρείς, φυσικά. Αλλά πρέπει να απονέμονται. Και αν δεν είναι 50-50, δεν μπορείς να πεις ότι είναι 5-95; μπορείς;
Στην τωρινή σου χρήση της λέξης, η "τάξη" μπορεί να εννοεί την τάξη εκείνων που τρώνε και εκείνων που δεν τρώνε, τις τάξεις των επιτήδειων και εκείνες των πιο τίμιων... τις τάξεις των ημετέρων και των απ' έξω, κλπ., σε ευρύτερες έννοια. Αν σου κάνει κέφι η λέξη "ταξική οτιδήποτε" επειδή μας θυμίζει τα αθώα νιάτα μας των ταξικών ερμηνειών και ρητορικής, δεν έχω πρόβλημα να την χρησιμοποιήσω μαζί σου. Απλά δεν έβλεπα το ταίριασμα της παραδοσιακής "ταξικής" ορολογίας με τις σημερινές πραγματικότητες. Όρισε τον όρο λίγο πιο ρεαλιστικά, και μάλλον δεν θα έχω πρόβλημα.
Το γεγονός παραμένει πάντως, ότι, όπως και να ορίσεις τις ορολογίες, η Ελληνική κοινωνία με τα σημερινά "άτομα" να την αποτελούν χωρίς ριζική προσωπική αλλαγή, δεν βλέπω να έχει μέλλον γιατί δεν έχει εφόδια και εργαλεία να το δημιουργήσει και να το διασχίσει.
Ανώνυμε, παραθέτω ένα πολύ συγκεκριμένο σχόλιο που εστάλη στο facebook, αφού σημειώσω ότι το νούμερο το βρήκα στο Ριζοσπάστη, προ ημερών. Ο φίλος σημειώνει πως οι εγγυήσεις του δημοσίου που δόθηκαν στις τράπεζες είναι περίπου (28+25+20+50=)123δις και από αυτές τα (8+5=) 13δις ήταν ζεστό χρήμα που βάρυνε μάλιστα το δημόσιο χρέος/έλλειμμα. Τα χρήματα αυτά φυσικά δε χρησιμοποιήθηκαν για τη χρηματοδότηση του ελληνικού δημοσίου (πως θα μπορούσαν άλλωστε!), αλλά για την εξυγίανση των χαρτοφυλακίων των ίδιων των τραπεζών τα οποία για να μην ξεχνιόμαστε είναι εκτεθειμένα στην ΕΚΤ κοντά στα 240δις ευρώ (τόσο είναι το ιδιωτικό χρέος) και έχουν αποκλειστεί από τις κεφαλαιακές αγορές εδώ και 3 σχεδόν χρόνια (εάν εξαιρέσει κανείς κάποιες λίγες τιτλοποιήσεις που κατάφεραν να πουλήσουν σε «γνωστούς και φίλους», με την ανοχή της κεντρικής τράπεζας, πριν από 1,5 χρόνο).
Σε αυτά λοιπόν τα 123δις πρέπει να προσθέσει κανείς και τα 50κοντά δις (σχεδόν δλδ όσο το σύνολο των ελληνικών ομολόγων που είχαν στην κατοχή τους) ζεστό χρήμα που θα κοστίσει η επανακεφαλαιοποίηση τους. Σε τούτο το νούμερο μπορούμε να προσθέσουμε και το 20-23 δις που έδωσε νωρίτερα ως εγγυήσεις η ΝΔ αμέσως άμα το κραχ του 2008.
Δημήτρη, δική μας ευθύνη που το αντιλαμβανόμαστε είναι ακριβώς να το δείξουμε/αποδείξουμε στους συμπολίτες μας. Ο κοινωνικός κομφορμισμός είναι τέτοιος που κάθε φορά μία προσπάθεια ενημέρωσης ή συζήτησης καταλήγει ανεπιτυχής (αν βέβαια εμείς κατέχουμε την αλήθεια). Η ευθύνη -και συμφωνούμε σε τούτο- είναι και των πολιτών που δεν ενημερώνονται πιο αναλυτικά. Μέσα όμως σε τέτοιο καταιγισμό πόσο δυνατόν είναι; Όταν η ενημέρωση είναι τόσο απαισιόδοξη πόσο κουράγιο έχει κάποιος να μελετήσει (για μελέτη πρόκειται ουσιαστικά); Δεν ξέρω...
Φυσικά, από εκεί και πέρα η τοξικότητα δεν εννοούνταν με τους απατεώνες και τους "ηλίθιους"/τίμιους. Το δημόσιο χρήμα σπαταλάτε όχι από τις κατώτερες τάξεις, αλλά από τις ανώτερες. Ας δούμε -όπως σημειώνεται και στο άρθρο- το σύνολο των χρημάτων που στο όνομα της ανάπτυξης πήραν οι μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες, ας δούμε ποιοι και πόσα μοιράστηκαν στην Ολυμπιάδα κι άλλα 'μεγάλα έργα'. Αυτή είναι η ταξική διάσταση της σπατάλης του δημόσιου χρήματος.
Δήμο, μου φαίνεται ότι τα απλοποιείς λιγάκι τα πράγματα. Δεν μπορούμε να πούμε ότι εμείς μελετάμε καλύτερα από τους άλλους γιατί αυτό θα ήταν ελιτιστικό αν όχι υπεροπτικό. Δεν μπορείς να πεις ότι τα φάγανε οι ανώτερες τάξεις, γιατί στο Ελλάντα ανώτερη τάξη γίνεται οποιανού ο βουλευτής μπει μέσα. Δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις τον όρο κομφορμισμό για να περιγράψεις ότι ο καθένας κοιτάει τον εαυτούλη του και η γιαγιά ψήνει πίτα στον Άγιο Φανούριο για δουλειά στο δημόσιο.
Το καταλαβαίνω ότι προσπαθείς να δώσεις αναλύσεις με επιστημονικές εξηγήσεις και ορολογίες κοινωνιολογίας και πολιτικών επιστημών στο πρόβλημα της χώρας μας... αλλά Δήμο κοίτα γύρω σου. Οι επιστήμες αυτές δεν γράφτηκαν ούτε από, ούτε για την Ελληνική κοινωνία.
Τέλος πάντων, εγώ τουλάχιστον δεν αποδέχομαι ότι έχω ευθύνη να δείξω/αποδείξω στους άλλους αυτά που αντιλαμβάνομαι γιατί τότε θα αποδεχόμουνα ότι εγώ έχω κάτι να διδάξω άνω των γύρω μου και έτσι θα έβαζα τον εαυτό μου σε θέση τελικά υπεροπτική. Η ευθύνη που έχω σαν πολίτης είναι αφ' ενός να μην αποποιούμαι τις ευθύνες μου και να κάνω ερωτήσεις οι οποίες ίσως να κάνουν τους άλλους να σκεφτούν για να τις αξιολογήσουν, και ότι συμπέρασμα βγάλουν από μόνοι τους. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν δημαγωγία. Πολλοί που βλέπω γύρω μου πάντως κάνουν το αντίθετο: αποποιούνται τις ευθύνες τους και προσπαθούν να υποδείξουν στους άλλους την πραγματικότητα όπως την βλέπουν εκείνοι.
Και το ρουσφέτι, οι ημέτεροι και το μαύρο χρήμα συνεχίζουν όπως ήταν πάντα...
Παρεξήγησες, δεν το έθεσα ως γνώστης. Ρητορικό ήταν. Ο διάλογος και η δημοσιοποίηση θέσεων και κρίσεων αυτό ακριβώς επιτυγχάνουν μέσω του διαλόγου φυσικά. Ωστόσο, δεν "τρώνε" περισσότερα οι πολίτες. Είδες για τις τράπεζες. Ας δούμε και όλα εκείνα τα έργα που πληρώθηκαν, αλλά δεν υλοποιήθηκαν. Πού πήγαν εκείνα τα λεφτά;
Δείμο τα 13 δις πήγαν σε ανακεφαλαιοποίηση - δηλαδή αγορά προνομιούχων μετοχών. Δεν δωρίστηκαν στις τράπεζες αλλά ούτε και κονιορτοποιήθηκαν. Η συγκεκριμένη πράξη δεν επηρεάζει ούτε το έλλειμμα αλλά ούτε και το χρέος (αντιστοίχως η αγορά οικοπέδων, ομολόγων της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης της Γερμανίας, μετοχών της Apple κ.ο.κ. δεν έχει καμία επίδραση στα ελλείμματα). Το ίδιο και τα 50δις που αναμένονται. Η εναλλακτική θα ήταν να αφεθούν οι τράπεζες στη χρεωκοπία - πράξη που θα είχε πολλαπλάσιο κοινωνικό κόστος (απώλειες καταθέσεων, αφανισμός της πίστωσης κτλ κτλ.). Όσο για τις εγγυήσεις...
Τι αξία έχουν οι εγγυήσεις ενός φαλιρισμένου κράτος; Η ονομαστική τους μπορεί να είναι 110δις. Η πραγματική τους είναι ουσιαστικά μηδέν....
"..Οι πελατειακές σχέσεις, είναι πρώτα απ’ όλα σχέσεις με αμοιβαία ωφέλεια, όπου ο μεν πάτρωνας, δηλαδή ο πολιτικός εξασφαλίζει εύνοια και ψήφους από τους ψηφοφόρους, ο δε ψηφοφόρος εξασφαλίζει διαφόρου τύπου εξυπηρετήσεις, οι οποίες αντί να διανέμονται στην ελεύθερη αγορά και να είναι προσιτές ισότιμα σε όλους, διανέμονται προσωπικά και χέρι-χέρι.
Επειδή όμως πρόκειται περί εκτεταμένου δικτύου, συντηρούμενο διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις, η ωφέλεια δεν αποτελεί μονοπώλιο κάποιας συγκεκριμένης μερίδας, αλλά διασπείρεται σε ένα σημαντικό ποσοστό των κατώτερων κυρίως στρωμάτων, κι αυτός είναι και ο λόγος που το δίκτυο μακροημερεύει.
Στο κορπορατικό κράτος, αντιπροσωπευτικό δείγμα του οποίου αποτελεί η δημοκρατία των ΗΠΑ, η γραφειοκρατία μπορεί να μην δρα ευνοιοκρατικά προς τη μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, είναι όμως σαφέστατα προσαρμοσμένη προς τις απαιτήσεις και τα ενδιαφέροντα των μεγάλων εταιριών και του μεγάλου κεφαλαίου.
Στο κορπορατικό κράτος, οι πελατειακές σχέσεις έχουν μικρότερη διείσδυση στο κοινωνικό σώμα, είναι περισσότερο επιλεκτικές, αλλά έχουν πολύ μεγαλύτερο βάρος και κοινωνικό αντίκτυπο.
Σε σχέση με το παραδοσιακό πελατειακό κράτος, εδώ παρατηρούμε μια αντιστροφή των εξαρτήσεων· στο μεν πρώτο, ο δότης (εξυπηρετήσεων) είναι ο πολιτικός, στο δε δεύτερο, ο πολιτικός υποβιβάζεται σε παραλήπτη (χρήματος) και κατά συνέπεια σε απλό εντολοδόχο. Στο πελατειακό κράτος ο πολιτικός εκλέγεται ανταλλάσσοντας κάποιο διορισμό, κάποια διαμεσολάβηση, ή κάποια καλή κουβέντα, ενώ στο κορπορατικό κράτος, ο πολιτικός εκλέγεται δίνοντας πολύ μεγαλύτερα ανταλλάγματα, ισοδύναμα τουλάχιστον με το ποσόν χρηματοδότησής του, που μπορεί να ανέρχεται σε αρκετές δεκάδες ή εκατοντάδες εκατ. δολάρια, αναλόγως των προσδοκιών."
πελατειακό και κορπορατικό κράτος
Νομίζω στα δικό μας πολιτικό σύστημα, τα δικά μας πολιτικά "σαίνια, (πασοκ-νδ) έκαναν την υπέρβαση.!
Από ένα σημείο και πέρα κατάφεραν τον τετραγωνισμό του κύκλου.
Νομίζω ότι έχουν καταφέρει να συνδυάσουν σε ικανοποιητικό βαθμό και τα δύο...:))
@ thinks: "Και εγώ το ξέρω ότι καθοδηγούνται από τα μίντια οι πολίτες. Αλλά... εμείς δεν είμαστε πολίτες; πως καθοδηγούνται οι πολίτες, αλλά δεν καθοδηγούμαστε τόσο εύκολα εμείς που το ξέρουμε; οι υπόλοιποι πολίτες δεν έχουν την ευθύνη να ξέρουν αυτό που ξέρεις εσύ; πως το έμαθες εσύ και δεν το έμαθαν εκείνοι; Δεν είναι ευθύνη αυτό;
Συμφωνώ ότι ευθύνες δεν πρέπει να απονέμονται ισοβαρείς, φυσικά. Αλλά πρέπει να απονέμονται. Και αν δεν είναι 50-50, δεν μπορείς να πεις ότι είναι 5-95; μπορείς;"
Δημήτρη, νομίζω ναι, μπορώ να πω ότι είναι 95% - 5%
Είναι και ένα ποσοστό που αντιστοιχεί στο ποσοστό που κατανέμεται ο δημόσιος πλούτος, από την ανάποδη.
Το 5% έχει το παγκόσμιο πλούτο και έχει την δυνατότητα να διαμορφώνει και να ελέγχει,δια της "συναίνεσης" τη κοινή γνώμη."
Επειδή αναφέρεσαι στην ελευθερία της βούλησης, ναι υπάρχει.
Λέγοντας όμως ελεύθερος "για" ένα στόχο
και όχι ελεύθερος "από.."
Εδώ όμως έρχονται οι επιλογές οι οποίες έχουμε και τότε προκύπτει οι επιλογές μας είναι, δυστυχώς, πολύ πειορισμένες και προκαθορισμένες.
Νόαμ Τσόμσκι: " Ομως, οι έρευνες που αποκαλύπτουν την έντονη αντίθεση του κοινού σπανίως δημοσιεύονται από τα μέσα.
Ως αποτέλεσμα, οι πολίτες όχι μόνο αποκλείονται από τα κέντρα των πολιτικών αποφάσεων αλλά, επιπροσθέτως, αυτά αγνοούν τις πραγματικές τάσεις της ίδιας της κοινής γνώμης την οποία διαμορφώνουν."
Θα πρέπει να εξετάσουμε, να συζητήσουμε πιο εμπεριστατωμένα αν λάβουμε υπόψη μας το βιβλίο του Ν.Τσόμσκι
" Η βιομηχανία κατασκευής υπηκόων"
Είχα αναφερθεί, παλαιότερα και ο Δείμος τόχει υπόψη του..
Επίσης ας μην έχουμε αυταπάτες.
Είμαστε υποχρεωμένοι να διεκδικούμε την ελευθερία της βούλησης, δεν αντιλέγω, αυτή είναι η μέγιστη υποχρέωσή μας.
Βέβαια, θα ζοριστούμε όταν ανατρέξουμε στον σπουδαίο Κώστα Αξελό,
- Μπορεί ο άνθρωπος να προχωρήσει έτσι;
Η τεχνική προχώρησε με γιγαντιαία βήματα. Ο άνθρωπος, όμως, αμφιβάλλω πολύ.
- Θα μπορούσατε να διαβλέψετε στον αυριανό κόσμο;
Ο αυριανός κόσμος, ο βιομηχανικός, μαζικός, μηδενιστικός, ηλεκτρονικός και τεχνικοποιημένος πολιτισμός, θα τεχνικοποιήσει ακόμη και τη φαντασία. Υπάρχει ένα πέρα από την τεχνική; Και από ποιον κυριαρχείται η τεχνική; Δεν μπορώ να απαντήσω.
Επικυρίαρχη η τεχνική;
Σήμερα φαίνεται ότι είναι το κυρίαρχο στοιχείο.
-Αν τελειώνει η φιλοσοφία, μετά τι;
Η εποχή μας έχει πέσει χαμηλά και η φιλοσοφία ζει το τέλος της. Μετά από αυτήν υπάρχει χώρος για μια ανοιχτή ποιητική σκέψη.
- Τι κρατά ζωντανή τη σκέψη σας;
Η αναζήτηση, στη ζωή και στη σκέψη, της σύγκλισής τους και η αδυναμία της απόλυτης συνέπειας.
- Είναι ποιοτικό κριτήριο για σας η συνέπεια ζωής και έργου σε έναν στοχαστή;
... Η συνέπεια είναι μια απαίτηση την οποία βρίσκω πιο πολύ στους μεγάλους ποιητές σαν τον Χέλντερλιν και τον Ρεμπώ.
- Ποια η ελπίδα, η απελπισία σας;
Ελπίδα και απελπισία είναι αντιμετωπίσεις σχετικές, στενές. Είναι και μένουν ψυχολογικές, άρα περιορισμένες.
Ο,τι ψυχολογικό, περιορίζει;
Οι ψυχικές δυνάμεις σπρώχνουν τη σκέψη. Το ψυχικό όμως, που γίνεται ψυχολογικό, είναι εμπόδιο. Παραδείγματος χάριν, ο ναρκισσισμός σαν το αποκορύφωμα του ψυχολογισμού είναι κάτι που όλα τα αναχαιτίζει, τα συρρικνώνει.
Κάποιες στιγμές δεν νιώσατε ναρκισσισμό, ματαιοδοξία…
Τα θεωρώ ευτελή, αλλά αναγκαία. Συγκροτούν κι αυτά την ολότητα και κανείς δεν μπορεί να βγει από την Ιστορία με καθαρά χέρια. Αν θέλει να κρατήσει τα χέρια του εντελώς καθαρά, δεν θα έχει χέρια. Ο άνθρωπος παίρνει μέρος σε αυτή την απογύμνωση, δεν είναι ποτέ έξω απ' ό,τι γίνεται.
- Αν τα αφήνατε ως χειρόγραφα στο συρτάρι σας;
Ο άνθρωπος δεν είναι απομονωμένο ον. Δεν είναι ανεξάρτητος, είναι στοιχείο του κόσμου. Κάθε πράγμα θέλει να λεχθεί, να φανεί. Και η μετριότητα και η βλακεία. Και γι' αυτό έχουν κι αυτά το χώρο τους.
- Τι θα νέκρωνε τη σκέψη μας;
Η έλλειψη του παιχνιδιού.
Το παιχνίδι… Ας θέσουμε πρώτα μια ερώτηση: πώς ξετυλίγεται ο κόσμος; Δεν θα έλεγα τι είναι ο κόσμος, γιατί τότε τον καθιστούμε στατικό. Οι μεν λένε προϊόν της ιδέας, οι άλλοι λένε προϊόν της ύλης, άλλοι λένε δημιούργημα του Θεού, άλλοι λένε φαντασίωση του ανθρώπου. Ολα αυτά είναι νοήματα που δίνουμε σαν να βρισκόμαστε έξω από τον κόσμο, ενώ ο κόσμος ο ίδιος ξετυλίγεται χωρίς νόημα, χωρίς γιατί και επειδή, σαν παιχνίδι.
- Λέτε «να μοχθήσουμε να σώσουμε το όνειρο αφού δεν μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε»…
Ολοι κινούμεθα και από διάχυτα όνειρα. Τα όνειρα είναι τα ανοίγματα της ζωής μας. Εχουμε να μάθουμε περισσότερα πράγματα από τα όνειρά μας.
- Η μη πραγματοποίησή τους…
Ισως κλονιστεί και η έννοια της πραγματοποίησης. Ισως κάποτε καταλάβουμε ότι το «πραγματοποιώ» σημαίνει συγχρόνως και συντρίβομαι.
- Γιατί υποφέρει ο άνθρωπος;
Διότι δεν είναι το όλον. Είναι ένα τμήμα του.
- Θα μπορούσε να είναι αλλιώς;
Δεν θα μπορούσε, αλλά πνίγεται μέσα σε αυτόν τον περιορισμό. Οτι δεν μπορεί να είναι εδώ και κει συγχρόνως…
- Μεγαλύτερος φόβος σας;
Το στέγνωμα της ψυχής και της σκέψης.
...
- Από πού να πιαστεί ο σύγχρονος άνθρωπος για να υπάρξει;
Να πιαστεί δεν μπορεί από πουθενά. Του είναι ίσως δυνατόν να ανοιχτεί στο αποσπασματικό Ολον.
- Με τι όπλα;
Χωρίς όπλα. Και χρησιμοποιώντας όλα τα όπλα"
@ thinks
Και τώρα ας έρθουμε λίγο πεδίο σου :))
"Ωστόσο, με βάση τα παραπάνω ευρήματα, αυτό δεν επιβεβαιώνεται: όχι μόνο δεν είμαστε «υπεύθυνοι» για μία απόφασή μας, αλλά ο εγκέφαλος μάς «εξαπατά» με κάποιο μυστηριώδη έμφυτο τρόπο, πείθοντάς μας ότι συνειδητά πήραμε τη συγκεκριμένη απόφαση.
**Το ζήτημα, σήμερα που η νευροεπιστήμη τείνει να «αποκτά λόγο» επί όλων των πάλαι ποτέ φιλοσοφικών αναζητήσεων, είναι πλέον θεμελιωδώς παρεξηγημένο, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ο καθένας που διαφωνεί καταφεύγει στις βασικές αρχές της εκπαίδευσής του, χωρίς να αναγνωρίζει άλλες δυνατότητες προσέγγισης.
Μήπως η κάθε πράξη προσδιορίζεται πλήρως (ντετερμινιστικά) από το συνδυασμό γονιδιακών, ορμονικών και νευρωνικών δράσεων στις οποίες δεν έχουμε δυνατότητα εκούσιας παρέμβασης;
Οι οπαδοί του ντετερμινισμού διατείνονται ότι σε ένα κόσμο που κυριαρχείται από τις αρχές του Νεύτωνα, κάθε φυσικό συμβάν οδηγεί αμείλικτα σε κάθε επόμενο.
Εάν δεχτούμε ότι ο εγκέφαλος δεν είναι τίποτε περισσότερο από μόρια διατεταγμένα με συγκεκριμένο τρόπο, άσχετα με το περιεχόμενο σκέψης που η διάταξη αυτή θα γεννήσει, είμαστε πολύ κοντά στο να δεχτούμε την άποψη των ντετερμινιστών ως αυτονόητη. Θεωρητικά, σε μία μελλοντική χιλιετία, θα μπορούσαμε να μετρήσουμε όλες τις παραμέτρους του εγκεφάλου σε δεδομένη χρονική στιγμή και να προβλέψουμε με ακρίβεια τη σκέψη που θα αναπηδήσει αμέσως μετά.
*Εάν όμως η συμπεριφορά του κάθε μορίου του μυαλού μας είναι προδιαγεγραμμένη, δεν υπάρχει κανένας χώρος για την «ελεύθερη βούληση».
υ.γ.
Είναι η συνέχεια από το προηγούμενο ποστ και τον διάλογο μας
άρα έχει σχέση με τα ερωτήματα που σου είχα απευθύνει.
Καταλήγοντας.
...πρέπει να μας βοηθήσεις..:)
Αν η επιστήμη μπορεί να δώσει επαρκείς απαντήσεις και να εξηγεί τις ενέργειες των ανθρώπνω, τότε "καταργεί" την ελευθερία της βούλησης.
Αν τώρα υσχυρίζεσαι ότι μπορούμε να υπερβούμε τις εξωθεν προσλαμβάνουσες και τις δεδομένες προπαγάνδες πάσης φύσεως,
τότε δεν οδηγούμαστε σε μια άλυτη αντίφαση, από τις δύο παραπάνω θέσεις;
υ.γ.
Συγγνώμη για τα απανωτά σχόλια, αλλά ήταν μια καλή αφορμή και μια ευκαιρία να τα παραθέσω, όλα αυτά, σαν ελάχιστο προβληματισμό, πάνω στο ζήτημα που άνοιξε ο Δείμος.
Αν είμαι εκτός θέματος ή όχι, δεν ξερω
θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο να ξαναβρώ ευκαιρία στο άμεσο μέλλον..λόγω ανυπέρβλητων υποχρεώσεων και επιλογών μου,
οι οποίες υποχρώσεις και "επιλογές" μου με προβληματίζουν αν είναι αποτέλεσμα της ελευθέρας βούλησής μου !!
:)
Ανώνυμε (γράψε και κανένα nick να συνενοούμαστε) τα 13 δις μπροστά στα +150ν μάλλον είναι παρωνυχίδα. Αλλά και πάλι αποδεικνύουν ακριβώς την ταξική διάσταση της κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος και πως ουσιαστικά δεν ευθύνονται οι πολίτες για την οικονομική καταστροφή της χώρας. Η καταστροφή (αν τη λογίσουμε ως τέτοια την κρίση, κι όχι ως αφορμή όπως θεωρώ για νεοφιλελεύθερη πολιτική) οφείλεται ακριβώς στις κρατικές δαπάνες υπέρ των μεγάλων επιχειρήσεων. Στο κάτω κάτω οι οπαδοί της θεωρίας της ευθύνης των πολιτών ας μας δώσουν όλα εκείνα τα στοιχεία που αποδεικνύουν το αντίθετο.
Σπίθα, ήσουν καταιγιστικός.
δειμε
ίσως ο "ανώνυμος" δεν γνωρίζει ότι το χρήμα σήμερα δεν είναι τίποτε περισσότερο από "εγγυητικές" Ουσιαστικά δεν υπάρχει σχεδόν καμία διαφορά μεταξύ του «ζεστού χρήματος»( μην φαντάζεται κανείς ότι καταφτάνουν σε κάποια υπόγεια της τράπεζας της Ελλάδος μια νύχτα χωρίς φεγγάρι δυο τρία φορτηγά και κάτι περίεργοι τύποι και αρχίζουν και ντανιάζουν τα τσουβάλια με ευρά) και των «εγγυήσεων». Και τα 13δις αλλά ΚΑΙ τα 103 δις βαρύνουν τον λογαριασμό της τράπεζας της Ελλάδος η οποία υποχρεούται να εγγράφει και τις άμεσα απαιτητές και τις μελλοντικές(«μεταχρονολογημένες» ουσιαστικά γιατί και οι εγγυήσεις είναι σαν τις επιταγές με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης) υποχρεώσεις της στο ενεργητικό της. Με λίγα λόγια εάν πχ η ΕΚΤ έδειχνε την ίδια μεγαλοψυχία στην χώρα μας και στους πολίτες της που δείχνει στις εμπορικές τράπεζες θα μπορούσε σε λιγότερο από ένα λεπτό να μεταφέρει_ με τις δικές μας εγγυήσεις_ το σύνολο του χρέους μας στο απώτερο μέλλον χωρίς ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα. Κι αν δικαιολογημένα αναρωτηθεί κανείς ανυποψίαστος , μα ποιες εγγυήσεις μπορεί να δώσει μια χρεοκοπημένη χώρα(?) πρέπει εξίσου να προβληματιστεί από το γεγονός ότι παρ ότι χρεοκοπημένοι η ίδια ακριβώς η ΕΚΤ δέχεται με ιδιαίτερη ευκολία τις εγγυήσεις μας για να πιστώσει στον λογαριασμό των ιδιωτικών τραπεζών μας εκατοντάδες δις ευρώ. Τέλος πάντων μπορεί όλα αυτά να φαίνονται ακαταλαβίστικα για τους περισσότερους πολίτες αλλά ακριβώς γι’ αυτό και τα έχουν έτσι μαγειρέψει- για να μην καταλαβαίνει κανείς το παίγνιο εύκολα
Δήμο, ξεκίνησα να απαντήσω, αλλά παρασύρθηκα από τα σχόλια του Σπίθα και κόντεψα να ξεχάσω το κυρίως θέμα!
Δε θα ήθελα να κάνω καμία εικασία, παρά να μιλήσω μόνο εκ πείρας. Όσο υπάρχει αυτό το σύστημα διακυβέρνησης, και θα υπάρχει για πάντα γιατί δεν μπορεί να υπάρξει εύκολα μια αμιγώς άμεση δημοκρατία, το πελατειακό κράτος θα εξακολουθήσει να υφίσταται όπως άλλωστε και η διαφθορά. Πουθενά και ποτέ νομίζω, δε θα ήταν δυνατός ο διαχωρισμός της πολιτικής με τη διαφθορά, η οποία είναι, κατά τη γνώμη μου, συστατικό στοιχείο του DNA της πολιτικής. Όπου να γυρίσεις να κοιτάξεις, σε όποιο μέρος του κόσμου και σε όποια εποχή κι αν δεις, πάντα υπήρχαν φαινόμενα διαφθοράς. Και πάντα θα υπάρχουν.
Το θέμα εδώ όμως είναι καθαρά ο τρόπος με τον οποίο τη χειρίζονται τα ΜΜΕ, όπως πολύ εύστοχα αναφέρεις. Η διαφθορά χρησιμοποιείται από τα ΜΜΕ όχι για να παταχθεί αλλά για να χρησιμοποιηθεί ως όχημα προκειμένου να δώσει τη δυνατότητα να ξαναυπάρξει! Απλώς στρέφει, έστω και προσωρινά, την κοινή γνώμη προς ένα φαινόμενο διαφθοράς, που λίγο πολύ ξέραμε ότι υπάρχει, για να μη στραφούν τα μάτια και η προσοχή μας σε κάποιο άλλο θέμα. Και το οξύμωρο είναι πως αυτοί που τη δημιούργησαν έρχονται τώρα να το παίξουν τιμητές της διαφάνειας και τιμωροί του εγκλήματος! Αν είναι δυνατόν...
Καπετάνιε, σ' ευχαριστούμε για τη συμβολή σου. Γιατί τελικά φτάνουμε να εξισώνουμε όσα κλέβουν οι πολίτες με εκείνα που χαρίζονται σε τράπεζες κι ιδιωτικές εταιρείες.
Κώστα, όντως η διαφθορά είναι δομικό στοιχείο του καπιταλισμού. Αλλά και αυτή έχει διαβαθμίσεις και δε μοιράζεται ισοδύναμα σε ταξικό επίπεδο.
@ teleytaios
Κώστα, έχεις δίκιο, εν μέρει:))
Εκτός από μια τοποθέτηση στο καλό άρθρο του Δείμου, τα σχόλια μου απαντούσαν
* στον διάλογο που ακολούθησε μεταξύ του Δημήτρη(thinks) και του Δείμου.
Οι θέσεις μου για το άρθρο του Δείμου δίνονται πολύ εύλογα από τις παρακάτω απόψεις..
Νόαμ Τσόμσκι: " Ομως, οι έρευνες που αποκαλύπτουν την έντονη αντίθεση του κοινού σπανίως δημοσιεύονται από τα μέσα.
Κ.Αξελός: "Ως αποτέλεσμα, οι πολίτες όχι μόνο αποκλείονται από τα κέντρα των πολιτικών αποφάσεων αλλά, επιπροσθέτως, αυτά αγνοούν τις πραγματικές τάσεις της ίδιας της κοινής γνώμης την οποία διαμορφώνουν."
"Ο αυριανός κόσμος, ο βιομηχανικός, μαζικός, μηδενιστικός, ηλεκτρονικός και τεχνικοποιημένος πολιτισμός, θα τεχνικοποιήσει ακόμη και τη φαντασία. Υπάρχει ένα πέρα από την τεχνική; Και από ποιον κυριαρχείται η τεχνική; Δεν μπορώ να απαντήσω."
Αυτός είναι ο χώρος εντός του οποίου αναζητείται η έννοια της ελευθερίας μας.
Επίσης
@ Ο Καπετάνιος,
πολύ συγκεκριμένα και χειροπιαστά το έκανε πενηνταράκια..:)
Αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα όπως ακριβώς την περιγράφει.
όλα τα υπόλοιπα που παρέθεσα δεν τα θεωρώ καθόλου εκτός θέματος..
Αναφέρονται στο πόσο "ελεύθεροι" ή όχι μπορούμε να είμαστε μέσα σ'ένα τέτοιο εγχώριο και παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Καθόλου, ή περιορισμένα;
Επιγραμματικά θα απαντήσω με Κ. Αξελό:
" Ισως κάποτε καταλάβουμε ότι το «πραγματοποιώ» σημαίνει συγχρόνως και συντρίβομαι."
Αν θέλουμε και μια πρόσθετη άποψη, τότε θα θυμηθώ τα λόγια ενός πολύ μεγάλου μας επιστήμονα του Δ. Νανόπουλου.
"ππροσπαθούμε, αγωνιζόμαστε στη ζωή μας να βρισκόμαστε "εν τάξει", γνωρίζοντας όμως ότι αιωνίως θα βρισκόμαστε στο κέντρο του χάους και της αταξίας"
* Αυτά αφορούν στο ποιές είναι οι ευθύνες μας και οι "σχετικές μας ελευθερίες"
Από το 5% το αλλάζω στο 0,001 όσο είναι και η γονιαδιακή διαφορά μας από ένα πίθηκο.:))
Αλλά αυτό το 0,001 είναι τελικά που μας χαρακτηρίζει και ας το χρησιμοποιήσουμε
όσο πιο δημιουργικά μπορούμε.
όσοι ακόμη διακατέχονται από την φενάκη της απόλυτης ελευθερίας και θεωρούν ότι το "εγώ" μας και η συνείδησή μας είναι το κέντρο του κόσμου.,
απαντώ ότι είμαστε ένας κόκκος ανάμεσα σε μια απέραντη έρημο.
"Διαφθορά από ποιόν και τίνος ευθύνη τελικά;"
"Έχουμε την ευθύνη που έχει ένα λέπι
ενός ψαριού που έχει καταβρωμίσει το κεφάλι του."
Αυτό είναι της στιγμής, δικό μου.:))
Τα υπόλοιπα είναι για να συντηρούν το σάπιο ψάρι στην φορμόλη.
Μια απάντηση ο καπιταλισμός φταίει, όσο και αλήθεια να είναι δεν μου λέει τίποτα
Μια απάντηση, όπως "η κρίση είναι δική σας", είναι αλήθεια.
Ας δώσουμε, λοιπόν μερικές προεκτάσεις
στο κείμενο, πέρα από όσες έχουν ειπωθεί, κατά κόρον.
Ας 'φυτέψουμε", λοιπόν, έναν σπόρο ζωής, όσο μάταιο και αν φαίνεται.
Δεν θα κάνουμε μόνο πολιτικό γκάλοπ σε ένα τέτοιο κείμενο, ούτε θα πούμε τα τετριμμένα.
Θα ήταν πολύ ανιαρό σε σημείο αφόρητης βαρεμάρας, όπως αυτής που μας σερβίρουν τα Μ.Μ.Ε και πολλάκις τα αναμασάμε και τα αναπαράγουμε..
Δήμο, πράγματι η διαφθορά δε μοιράζεται ισοδύναμα, αλλά μοιράζεται αναλογικά. Ο μικρός παίρνει ένα επίδομα, ο μεγάλος μια μίζα εκατομμυρίων. Και οι δυο όμως παίρνουν αυτό που θέλουν!
Σπίθα, πραγματικά οι θέσεις του Νόαμ Τσόμσκι και του Κώστα Αξελού με βρίσκουν σύμφωνο. Συζητώντας κάποτε με έναν άνθρωπο της τηλεόρασης μου είπε επί λέξει πως η βρωμιά που υπάρχει εκεί δε συναντάται πουθενά αλλού. Έχω και μια προσωπική εμπειρία. Κάποτε, δημοσιογράφος μεγάλου καναλιού ξεκίνησε να κάνει ένα ρεπορτάζ λαυράκι στα μέρη τα δικά μου. Λίγο πριν φτάσει στο σημείο του ρεπορτάζ δέχτηκε τηλεφώνημα από τα υψηλά κλιμάκια που του είπαν ή γυρίζεις πίσω ή γυρίζεις πίσω. Όπως καταλαβαίνεις το θέμα θάφτηκε. Τα ΜΜΕ όχι μόνο χειραγωγούν, όχι μόνο διαμορφώνουν συνειδήσεις, αλλά ενίοτε ρυθμίζουν και καθορίζουν την ίδια την πραγματικότητα, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράδοξο! Κι όσο εμείς κι αν προσπαθούμε να κοιτάξουμε πίσω από τα γεγονότα, τόσο αυτοί έχουν ήδη ετοιμάσει και το από πίσω, και το παρασκήνιο που νομίζουμε ότι ανακαλύψαμε. Έχω να πω παραδείγματα πολλά. Σε μερικά μάλιστα βρέθηκα και πρωταγωνιστής άθελά μου! Η θέση του Δήμου ότι τα μίντια χειραγωγούν, παραπλανούν και προπαγανδίζουν κατά το δοκούν είναι κατά τη γνώμη μου απολύτως σωστή.
Σπίθα, ιστολόγιο έχεις;
@ teleytaios
Κώστα, συμφωνώ.
Προσωπικές εμπειρίες έχω :)
Και να θέλουν κάποια άτομα, δεν γίνεται, με τίποτα.!!
Μ.Μ.Ε. και "Βιομηχανία Κατασκευής Υπηκόων".
.."στα δημοκρατικά καθεστώτα η «επικοινωνία» ανάγεται σε μόνιμο όργανο διακυβέρνησης, υποκαθιστώντας την προπαγάνδα δικτατορικών καθεστώτων..."
Παιδιά, συγνώμη, αλλά είχα μερικά άλλα τρεχάματα. Σπίθα, Κώστα, συμφωνούμε απολύτως. Ειδικά οι επιλογές του Σπίθα ήταν το κάτι άλλο.
Δημοσίευση σχολίου