Η κυριαρχία της ακροδεξιάς επί της δεξιάς

Η επικράτηση του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας από την αρχή έδειξε ότι έφερνε μέσα το ιδεολογικό στίγμα του πατριωτικού λαϊκού φιλελευθερισμού. Ωστόσο, κανείς δεν περίμενε την ιδεολογική επικράτηση ακροδεξιών αντιλήψεων στο χώρο που μέχρι χτες ήθελε να δείχνει κοντά στο κέντρο. Αν και η ρητορεία του μεσαίου χώρου έφυγε τη νύχτα που έχασε ο Καραμανλής τις εκλογές, ωστόσο οι πολίτες τοποθέτησαν τη ΝΔ κοντά στο κέντρο (έστω και λίγο δεξιότερα) ως ένα γνήσιο συναινετικό δεξιό κόμμα.

Εντούτοις, η προεκλογική περίοδος και η ανατροπή της αντιμνημονιακής ρητορείας που έκανε τη ΝΔ να χάνει σημαντικό μέρος του κόσμους της, την υποχρέωσαν να στραφεί ακόμα δεξιότερα.

Στην ουσία δηλαδή το Ζάππειο ΙΙΙ και οι προτάσεις του Αντώνη Σαμαρά ήταν πλειοδοτήσεις στον ακροδεξιό πλειστηριασμό των εκλογών. Κοντολογίς έβγαλε το δεξιόμετρο, θέλοντας να αποδείξει πόσο πιο δεξιός μπορεί να γίνει από τους Ανεξάρτητους Έλληνες και το ΛΑΟΣ ή τη Χρυσή Αυγή.

Ως άλλος Σαρκοζύ, επιλέγει τον επικίνδυνο δρόμο της ακροδεξιάς δημαγωγίας, προσπαθώντας να συλλέξει ό,τι έχασε με τη φιλομνημονιακή πολιτική στην οποία σύρθηκε και την οποία τελικά απέφευγε μόνο με ρητορικά πυροτεχνήματα.
Κι αν κατηγορεί -με το νέο δόγμα που προσπαθεί να εισάγει- την αριστερά για ιδεολογική κυριαρχία που κατέστρεψε τη χώρα, τώρα πλέον φαίνεται πως άρχισε πια να κυριαρχεί η ακροδεξιά. Την αρχή της έκανε η έντονη τηλεοπτική προβολή του ΛΑΟΣ ώστε να μειωθεί η αριστερή ρητορεία με αποτέλεσμα να αρχίσει (συμβοηθούντων και εκπομπών με θέματα εθνοχαρδαβελικού ενδιαφέροντος) να απλώνεται η ακροδεξιά αντίληψη σε πλατύτερες λαϊκές μάζες. Όχι ότι αυτή χάθηκε ποτέ, αλλά τώρα απέκτησε νέα χαρακτηριστικά, επικαιροποιημένα και επιθετικότερα). Η συνέχεια έγινε με την ακροδεξιά πλειοδοσία του Λοβέρδου και του Χρυσοχοϊδη (και ίσως με τις τάχα φοβίες του αστικού κόσμου για την είσοδο της Χρυσής Αυγής) για να φτάσουμε στην είσοδο των Βορίδη και Γεωργιάδη στο κόμμα και τώρα πια στο άκρως δεξιό Ζάππειο ΙΙΙ.

Αφού έθεσε έρμα στην ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς (sic) και θριαμβολόγησε επειδή ήδη αλλάξε νοοτροπίες της Αριστεράς και έσπασε την ιδεολογική της τρομοκρατία (sic), στράφηκε κατά του ίδιου του δικαιώματος στη διαμαρτυρία. Και αν η εμμονή κατά της αριστεράς είναι μία ανάγκη ρητορική πώς να κρίνουμε την απειλή κατά των απεργιών και της διαμαρτυρίας , αφού αυτά τα καμώματα θα σταματήσουν μετά τις 6 Μαΐου;

Συμπλήρωσε δε πως οι δυνάμεις ασφαλείας θα χρησιμοποιούν πλέον τις κάμερες (για συλλογή επιπλέον υλικού) και υδροφόρες ώστε οι αστυνομικοί να είναι πιο αποτελεσματικοί. Στο ίδιο, άλλωστε, ακροδεξιό μοτίβο στράφηκε και κατά των μεταναστών, μιλώντας για άοπλη εισβολή που πρέπει να σταματήσει και να αντιστραφεί. Βέβαια, όπως πάντα παρέβλεψε τα αίτια των μεταναστευτικών ροών.  
Οποιοσδήποτε πλέον στραφεί κατά της πολιτικής της επόμενης κυβέρνησης ουσιαστικά θα έχει να αντιμετώπιση τις ενισχυμένες δυνάμεις καταστολής και την κλιμάκωση της αστυνομικής βίας. Η ρητορεία άκρως δεξιά και κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων είχε τον αναγκαίο χώρο στα δεξιά της για κομματικούς στρατούς που καταλαμβάνουν κάθε τόσο τα λιμάνια και ακινητοποιούν τα πλοία, που πνίγουν την οικονομία των νησιών, πλήττουν τον τουρισμό, καταστρέφουν τη μόνη βιομηχανία που μπορεί να μας βγάλει από τα δύσκολα αυτή τη στιγμή, αλλά και την επαναστατική γυμναστική που κάνουν κάθε μέρα λίγες δεκάδες κομματικοί στρατιώτες, παραλύοντας την οικονομική ζωή της πόλης.

Ουσιαστικά, ο Αντώνης Σαμαράς επιβάλλοντας την ακροδεξιά ρητορεία επί της δεξιάς λογικής του κόμματός του, έδειξε το δρόμο για επιστροφή σε σκοτεινές κι αυταρχικές, βίαιες εποχές κατά των λαϊκών στρωμάτων, όπου η κατάργηση δικαιωμάτων -κατακτημένων με αίμα- βρίσκονται στο στόχαστρο. Η ρητορεία του δεν είναι απλό χάδι σε ψηφοφόρους του ακροδεξιού γραμμικού άξονα, αλλά ολική επικράτηση της ακροδεξιάς φιλοσοφίας ως σύμμαχος στο νεοφιλελεύθερο οικονομικό πλέγμα που ορίζει η κομματική φιλοσοφία του και το Μνημόνιο ΙΙΙ που υπέγραψε.

Και έχει μεγάλη σημασία ότι τούτες οι εξαγγελίες δεν προέρχονται από οποιοδήποτε άλλο κόμμα (ο Καρατζαφέρης ήδη έτρεξε να πάρει την πατρότητα των εξαγγελιών), αλλά από εκείνο που θα κυριαρχήσει μάλλον στις εκλογές.

Στόχος του ήταν η επικράτηση του φόβου για όποιον σκεφτεί να στραφεί κατά των νέων μέτρων που προβλέπονται και σχεδιάζονται να κατατεθούν. Ο λαός πρέπει να τρομοκρατηθεί και διαμορφώσει μια υποτακτική συνείδηση απέναντι στη βέβαια αστυνομική βία ενάντια στις μελλοντικές του διαμαρτυρίες. Γνωρίζει πολύ καλά ότι η επόμενη κυβέρνηση δε θα έχει τη νομιμοποίηση του συλλογικού θυμικού (όπως λέγαμε προ ημερών) και άρα μόνος τρόπος επιβολής της μνημονιακής πολιτικής είναι η τρομοκρατία και η βία.

Θέλει, παράλληλα, να (από)δείξει και στους δανειστές ότι είναι σε θέση να κυβερνήσει και να επιβάλλει όσα αποδέχτηκε με την υπογραφή και την ψήφο του στη Βουλή. Δεν έχει ακόμα συμφιλιωθεί με την ήττα του και προσπαθεί ως πνιγμένος να πιαστεί από τα μαλλιά του!