Μια κριτική στην επικοινωνιακή τακτική των Οικολόγων-Πρασίνων

Μετά το άρθρο με τηνκριτική που έκανα προς την προεκλογική τακτική των Οικολόγων-Πρασίνων και δεχόμενος επαφή επιφανούς στελέχους του κόμματος με αυτοκριτική διάθεση (ή τουλάχιστον με διάθεση αποδοχής εκείνη της κριτικής μου) άρχισα να παρατηρώ/αναζητώ όλο και προσεκτικότερα τις κινήσεις των Οικολόγων-Πρασίνων. Εις μάτην.

Όσο και να προσπαθούσα, το κόμμα παραμένει εξαφανισμένο από το διαδίκτυο. Περιμένουν μάλλον πότε κάποιος θα τους αναζητήσει. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι στο διαδίκτυο πρέπει να βομβαρδίζεται (όχι spam) ο πολίτης με ειδήσεις και προβολή θέσεων.

Δε θα είναι ο χρήστης εκείνος που θα αναζητήσει τις θέσεις του κόμματος (ειδικά όταν μιλάμε για μικρό και πιεσμένο εκλογικά κόμμα), αλλά το κόμμα και οι θέσεις είναι που πρέπει να τον αναζητήσουν και να τον βρουν. Η όλη προσπάθεια μου θυμίζει τη γραφειοκρατική λογική του κράτους όπου ο πολίτης υποχρεώνεται να αναζητήσει τις αρμόδιες υπηρεσίες (sic).

Από την άλλη, έχω το ευτύχημα να παρακολουθώ ορισμένους φίλους που τυγχάνουν μέλη και υποψήφιοι του κόμματος. Ωστόσο, και πάλι αδυνατώ να εντοπίσω τις θέσεις των Οικολόγων. Οι υποψήφιοι και οι φίλοι του κόμματος αντί να προβάλουν τις θέσεις τους, αντί να αναζητούν ψήφους, προτιμούν να κάνουν ολομέτωπη επίθεση και κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα η επίθεση γίνεται με τέτοια εμμονή ώστε έχουν ξεχάσει εντελώς τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, πόσο μάλλον τη ΔΗΜΑΡ. Όταν είμαστε με φίλους, τούτο δικαιολογείται. Όταν όμως μιλάμε για εκλογές μάλλον πρέπει να συνεκτιμηθούν ορισμένα δεδομένα.

Η δεξαμενή των Οικολόγων-Πρασίνων είναι ο ευρύτερος -σχηματικά ειρημμένος- κεντροαριστερός χώρος. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε κάποιο βαθμό αντλεί από το χώρο αυτό ψηφοφόρους. Ομοίως και το ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ. Είναι όμως πολύ περίεργο που επιλέγεται η μονόπλευρη επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ προς άγραν ψήφων αφήνοντας στο απυρόβλητο το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

Δεν θέλω να πιστέψω πως πρόκειται για μία "οικολογική" γραμμή. Ελπίζω να είναι οι αστοχίες μόνο ενός υποψηφίου και ότι η τακτική αυτή δεν εκφράζει το ίδιο το κόμμα. Τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ δέχεται από παντού επιθέσεις, η συσπείρωση πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Και φυσικά δεν προσφέρεται καμία υπηρεσία στον τόπο ή το κόμμα όταν εχθρός θεωρείται ένα κόμμα κι όχι η πολιτική λιτότητας και σύμμαχος η αγωνία του πολίτη για το ατομικό και συλλογικό μέλλον.

Γιατί αν το δούμε με στενό εκλογικό σκεπτικό, η επίθεση ενός προβεβλημένου ιστολογίου όχι μόνο θα κάνει κακό στους Οικολόγους-Πράσινους και τους εκθέτει, αφού υποσυνείδητα περνά το μήνυμα συμφωνίας με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ειδικά επί του μνημονίου και της λιτότητας, αλλά αντίθετα θα συσπειρώσει έτι περαιτέρω το ΣΥΡΙΖΑ λόγω αγανάκτησης.

Ακόμα δεν έχουν καταλάβει οι Οικολόγοι-Πράσινοι ότι δεν μπορούν να κινούνται με τον τρόπο που επιλέγουν τα αστικά κόμματα. Χωρίς μιντιακή προβολή κι εξαφανισμένοι από το διαδίκτυο, η μονόπλευρη επίθεση δε χαρίζει ψήφους, αλλά αγανάκτηση και μείωση ποσοστών (το βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις, δε θέλει άλλες αποδείξεις).

Και αυτό δε θα γίνει με χαριεντισμούς, ήπιο λόγο και γλώσσα τύπου νιρβάνα. Όταν οι πολίτες αυτοκτονούν, όταν τρέμουν για το μέλλον τους, η γλώσσα εκείνου που αναζητά να τους νατιπροσωπεύσει πρέπει να είναι ανάλογα δυναμική κι επιθετική. Δεν υπάρχει μετριοπάθεια στη γλώσσα εκείνου που αποζητά να κάνει επανάσταση και να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον, σε μία παραπαίουσα κοινωνία, σε ένα τόπο όπου η φθορά γίνεται ατομικό χαρακτηριστικό.

Οι Οικολόγοι-Πράσινοι επέλεξαν να μην ακολουθήσουν κινηματική λογική. Την ίδια στιγμή επιλέγουν να έρθουν σε αντιπαράθεση μόνο με ένα κόμμα. Μα και τούτο το κάνουν λάθος. Ή η αντιπαράθεση θα είναι σημείο προς σημείο (τι λέμε εμείς τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ) ή θα πρέπει μέσα από προγραμματικά κείμενα να προβάλλονται οι θέσεις τους. Σε ένα κείμενο θέσεων και κριτική γίνεται επί των θέσεων και ο αναγνώστης (ανάλογα το κείμενο) αντιλαμβάνεται τι προτείνεται.

Αντί να χτυπιούνται η ανικανότητα και οι πολιτικές επιλογές του δικομματισμού, κατηγορείται ο τρίτος νεοεμφανιζόμενος πόλος που ακόμα δεν έχει αναπτύξει σχέσεις χειραγώγησης με τους ψηφοφόρους. Έτσι, αφήνεται εντελώς ελεύθερο το πεδίο για εκείνους που διατηρούν πελατειακές σχέσεις με τον πολίτη και τους επιτρέπουν ανεμπόδιστα να τις ξανακάνουν εκλογικές. Η λογική της αντιπαράθεσης και της μονόπλευρης επίθεσης έχει περάσει πια. Οι πολίτες δε δέχονται ούτε μονομερείς επιθέσεις (αφού δε φταίει μόνο ένας, πόσο μάλλον εκείνος που δεν είχε εξουσία) ούτε και γκρίζες κριτικές.

Ο γράφων σε κάθε περίπτωση και σε όποιον Οικολόγο-Πράσινο έχει αυτιά, θα πρότεινε να κινηθούν ή εναντίον όλων των άλλων κομμάτων ή μονόπλευρα κατά των κομμάτων που μας έφεραν το μνημόνιο (για τον πρότερο ή τον τωρινό τους πολιτικό βίο). Η επίθεση πρέπει να γίνεται ενάντια σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και λιγότερο στους άλλους.

Και πάνω από όλα, ας ανακαλύψουν το διαδίκτυο. Ας βομβαρδίσουν όλοι οι υποψήφιοι με θέσεις του κόμματος, ας φτιάξουν ομάδες στο facebook, ας δείξουν ότι είναι κοινωνικά αλληλέγγυοι με τα προβλήματά μας κι ας αγκαλιάσουν έστω κι αργά το κίνημα.