Όταν η δημοκρατία καταντά απλά μία τυπική εκδήλωση θεσμών

Το πρώτο συναίσθημα ήταν θυμηδία, μάλλον ένα αδιόρατο μειδίαμα. Μούδιασμα και ξάφνιασμα σίγουρα. Η εικόνα στην επανάληψη που ακολούθησε μεγάλωνε το μούδιασμα. Η νέα επανάληψη έδωσε την αφορμή να αρχίσει η σκέψη να τρέχει και τελικά να ξεκολλήσει από το συγκεκριμένο. Με θουκυδίδεια ακρίβεια ξέφυγε από το μερικό κι επεκτάθηκε στο γενικό. Και μετά "τα πολλά μερικά" σχημάτισαν ένα κομμάτι του παζλ.
 Η πρώτη οργή δεν ήταν για το χαστούκι. Ήταν για το βήμα που στο όνομα της δημοκρατίας και της πολυφωνίας παρείχαν στη Χρυσή Αυγή. Μπορεί να μην ήταν απλόχερη η πρόσκληση κι εγκάρδια, αλλά ήταν ένα τηλεοπτικό βήμα. Κι ο Παπαδάκης δεν μπορούσε να υστερήσει, ούτε τα άλλα κανάλια που μετά τις εκλογές άρχισαν να πληθαίνουν τις εμφανίσεις. Κάποιοι πίστευαν ότι ως κοινοβουλευτικό κόμμα θα ηρεμήσουν και θα γίνουν κόμμα κατεστημένου σαν το ΛΑΟΣ. Δεν ήξεραν όμως τη Χρυσή Αυγή.
Τα έδρανα απλά τους αποθράσυναν. Το βιώναμε τόσο καιρό στα πογκρόμ στην Αθήνα. Ωστόσο, λίγοι έδωσαν σημασία. Αντί να αναδειχθούν ως ρατσιστικά εγκλήματα, οπλισμένων συμμοριών του κοινού ποινικού κώδικα μα ρατσιστική διάθεση, απλά περνούσε στις ειδήσεις περί εγκληματικότητας. Το είδαμε και στο πατρινό πογκρόμ και τις επιθέσεις σε αστυνομικούς. Αλλά και εκεί μόνο με τα επεισόδια με τους αστυνομικούς απασχόλησαν τα περισσότερα μίντια κι όχι η ίδια επίθεση στους μετανάστες· η δολοφονία ενός Έλληνα αποτελούσε μία καλή δικαιολογία προκειμένου να μην ασχοληθεί κανείς με τη φασιστική και ρατσιστική βία.
Τώρα ενοχλήθηκαν επειδή χτυπήθηκαν δύο βουλευτές, επειδή η βία έφτασε στους θεσμούς. Ουσιαστικά όμως αυτή η ενόχληση και η αντίδραση, ήρθε να επιβεβαιώσει ότι η δημοκρατία λειτουργεί μόνο σε επίπεδο θεσμών. Από χρόνια πια ακυρώθηκαν οι ουσιαστικές δημοκρατικές διαδικασίες. Από χρόνια μιλάμε για έλλειμμα δημοκρατίας.
Όταν το κράτος βιαιοπραγεί, δείχνει το παράδειγμα. Όταν η νομοθετική εξουσία εθελοτυφλεί για τη ρατσιστική βία, τότε δίνει το παράδειγμα. Όταν η εκτελεστική εξουσία και τα αστυνομικά όργανα συγκαλύπτουν τη ρατσιστική βία, την υποβαθμίζουν ή και συνεργάζονται με τους εγκληματίες, τότε όχι μόνο παραδειγματίζουν, αλλά αποθρασύνουν τη φασιστική εγκληματικότητα.
Βέβαια, και οι ίδιοι οι πολίτες σε ανάλογο κλίμα κινούνταν. Πόσοι κατηγορούσαν τους πολίτες που αυθόρμητα αντιδρούσαν με φωνές ή γιαούρτια ως βίαιες αντιδράσεις κι εμάς ότι υποθάλπταμε ή λειτουργούσαμε ως ιδεολογικοί πομποί τους. Πόσες φορές κατηγορήθηκε η αριστερά και ταυτίστηκε με τη φασιστική βία ή τα άκρα… Όψεις όλα μιας δημοκρατίας που στο όνομα των ταυτίσεων και των συγκυριακών κι επιφανειακών, έκρυβε την ουσία της πολιτικής βίας. Κάποιοι επιτίθονταν στην αριστερά, στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας, και την ταύτιζαν με τη φασιστικά μορφώματα...
Όποιος νομίζει ότι ο τηλεοπτικός ξυλοδαρμός και η επίθεση έδειξε το αποτρόπαιο πρόσωπο ενός φασίστα ή ενός εκπροσώπου πολιτικού κόμματος, τότε σφάλλει. Η εγκληματική πράξη  δείχνει μόνο ότι δημοκρατία μας μένει στην επιφάνεια. Αδιαφόρησε για την καλλιέργεια πολιτών με σθένος συζήτησης κι έκφρασης επιχειρημάτων. Δεν προσπάθησε να διαμορφώσει κριτικά σκεπτόμενους πολίτες, αλλά υποχείρια. Κρύφτηκε πίσω από την υιοθέτηση -άλλοτε κι επιβολή νόμων- και ως άλλη Αντουανέττα καμώνονταν ότι δεν ξέρει τι συμβαίνει γύρω της.
Είναι μία δημοκρατία που δεν τόλμησε να ξεφύγει από τα ακροδεξιά παραληρήματα που καλλιεργούνταν στο σχολεία, τις εκκλησίες, τα κανάλια. Η ίδια η δημοκρατία, εξάλλου, στο όνομα του εκλογικού ανταγωνισμού επέτρεψε σε κυβερνητικό κόμμα να μιλά διχαστικά, με ακροδεξιές εντάσσεις θυμίζοντας το εμφυλιακό παρελθόν της χώρας. 
Μα αυτή δεν ήταν η δημοκρατία των πολιτών. Αυτή ήταν η δημοκρατία που κάποιοι διαμόρφωσαν επειδή έτσι βόλευε. Βόλευε για τη διαιώνιση ενός συστήματος ξεπουλημένου να διαπλεκόμενου. Συνέφερε για την εναλλαγή ενός πολιτικού προσωπικού που σήμερα ακόμα εγκαλεί την αριστερά και τις διεκδικήσεις των πολιτών και των εργαζομένων για περισσότερη δημοκρατία κι ικανότητα επιβίωσης.
Είναι ένα πολιτικό σύστημα που αφήνει ατιμώρητους τους εγκληματίες της φασιστικής δεξιάς. Όταν η αριστερά διαμαρτύρονταν κι αντιδρούσε, όλοι αδιαφορούσαν γιατί ήλπιζαν ότι θα περιοριστεί ή ότι ο φασισμός δεν αναβιώνει. Μόλις χτυπήθηκε ένας θεσμός, τότε όλοι φώναξαν. Φώναξαν γιατί τελικά έχουμε μία δημοκρατία που κοιτά μόνο τους θεσμούς.
Άκρως τραγική και χαρακτηριστική ήταν η παρέμβαση-καταγγελία του Προέδρου της Δημοκρατίας. Έκρινε ο θεσμός, αυτό ο απών από τα προβλήματα των χρεοκοπημένων Ελλήνων, ο αδιάφορος θεσμός για την αύξηση της αυτοκτονικότητας, ο ανεύθυνος θεσμός που κρύβονταν και δεν είπε λέξη για το γεγονός ότι υπόδικοι του ποινικού δικαίου έγιναν μέλη του ανώτατου νομοθετικού σώματος.
Προσβάλλει, λέει, το δημοκρατικό αίσθημα του ελληνικού λαού. Αυτό προσβάλλει όχι τα άλλα, όχι η χρεοκοπία που μας επέβαλαν χωρίς τη γνώμη μας, όχι η ταξική επίθεση που εξαπέλυσαν οι αντιπρόσωποί μας χωρίς να τους ορίσουμε για τούτο. Η Πολιτεία δεν έχει ανοχή σε φαινόμενα που παραβιάζουν τους κανόνες μιας δημοκρατικής πολιτείας και θίγουν το συλλογικό αξιακό μας υπόβαθρο. Μα αυτή η Πολιτεία δεν είναι που τόσα χρόνια επέτρεπε τα λαδώματα και τις μίζες; Τη βία των μπάτσων στο όνομα της ασφάλειας; Αυτή η Πολιτεία δεν είναι αυτός ο ίδιος υπηρετεί;
Θα έχει συνέχεια, να είστε σίγουροι. Δεν είναι απλά ένα μικρό πογκρόμ ούτε μόνο ένα χαστούκι ή ένα νερό... Θα έχει συνέχεια. Θα έχει συνέχεια γιατί ακόμα οι θεσμοί στη δημοκρατία μας λειτουργούν μόνο τυπικά. Στην ουσία έχουν καταστεί ανενεργοί από καιρό πριν.
Και κάποιοι, Εξοχώτατε, φρόντισαν για αυτό.


27 έκριναν :

Ανώνυμος είπε...

Το ποίο σύντομο ανέκδοτο φίλε δείμε, είναι αυτό.. Ελληνική Δημοκρατία.. Δεν ξέρω για πόσο άκομα θα μας επιτρέπετα ως πολίτες αυτής της χώρας να βαυκαλιζόμαστε πως είχαμε σε οποιαδήποτε ιστορική περίοδο δημοκρατία, έστω κοινοβουλευτισμό.. Το προβληματικό φαινόμενο δεν εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια, ούτε καν τις τελευταίες δεκαετίες.. Στην ουσία ο λαός μας ποτέ δεν αναγνωρίσε τα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις που εκπορεύονται από ένα τέτοιο σύστημα, ένω κι η οικογενοιοκρατία σαν από άλλοτε φατριασμός πότε δεν επέτρεψε σ'αυτό το λουλούδι ν'ανθίσει.. Οι ευθύνες αγγίζουν πολλούς, ακόμη και την αριστερά αλλά και τους γιαουρτοβόλους.. Να σκεφτούμε μόνο πόσο δημοκρατικά λειτουργούν τώρα και στο παρελθόν οι κρατικοί θεσμοί.. Το φαινόμενο Χ.Α αποτελεί την εύλογη έξαρση μιας κατάστασης που επί πολλά χρόνια υπέβοσκε...

Κώστας

Ανώνυμος είπε...

Πολύ σωστά όσα λες. Είναι λεπτό το θέμα βέβαια: αντιδράς σ' αυτό που βλέπεις ή σ'αυτό που εσύ ο ίδιος βιώνεις; Αυτό που μας σοκάρει δηλαδή είναι η σωματική βία ή μήπως η πολιτική και κοινωνική βία, οι ψεύτικες δεσμεύσεις, οι απατηλές υποσχέσεις που σε καμία περίπτωση δεν έκαναν τον τόπο καλύτερο; Οι πολιτικοί που εκλέγουμε ασκούν σε βάρος μας βία καθημερινά, ακόμα και στην τσέπη. Δεν είναι ώρα να αποσπάται η προσοχή μας, αν και όλοι παρασυρόμαστε.

thinks είπε...

Ίσως κάποια μέρα να καταλάβει η κοινωνία ότι όταν έβλεπε το επεισόδιο αυτό στην τηλεόραση δεν παρακολουθούσε μια επιφανειακή δημοκρατία τόσο όσο ότι κοίταζε στον καθρέφτη. Κι όταν καταλάβει ότι στον καθρέφτη κοίταζε ίσως να ντραπεί λιγάκι που στο όνομα της Ελληνικής ασχετοσύνης, με πλήρη αλλά αναμενόμενη ανευθυνότητα, έδωσε βήμα στον φασισμό.

Sky είπε...

Και έρχονται και τα παράπλευρα:
-Ο Καρατζαφέρης να "καταδικάζει" τον Κασιδιάρη, προσπαθώντας να πάρει πίσω ότι του πήραν οι ομοϊδεάτες του της Χρυσής Αυγής
-Όλοι να ασχολούνται με τον Κασιδιάρη και να ξεχνούν τα θέματα υγείας, δημοκρατίας, την πίεση των οικονομικών κέντρων του εξωτερικού
-την όλο και αυξανόμενη εγκληματικότητα
-την εγκληματικότητα εναντίον και των μεταναστών σε "βουβά" πογκρόμ που συμβαίνουν τις τελευταίες 2 εβδομάδες στο κέντρο της Αθήνας (σήμερα στην αντιρατσιστική πορεία θα κουβεντιαστεί και αυτό)
-το ότι "κανείς δεν πληρώνει κανέναν" με αποτέλεσμα να ζούμε ήδη ένα χρεοστάσιο, που έχει όλα τα κακά του και κανένα καλό

Φοβάμαι εντέλει πως η Χ.Α. και ειδικά αυτός ο ανεκδιήγητος Κασιδιάρης, απλά έπαιξε το ρόλο για τον οποίο προορίζονται όλα τα ακροδεξιά φασιστικά μορφώματα, από το ίδιο το σύστημα. Το διασπαστή της προσοχής του λαού από τα φλέγοντα και την εγκαθίδρυση ενός virtual τρόμου (δείμου) προκειμένου να μαλακώσουν κι άλλο οι αντιστάσεις σε αυτό που πρέπει, "υπεύθυνα" να δεχτούμε"

Από παντού μας βαράνε, και όχι μόνο Κασιδιάρηδες.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κώστα, μπορεί να έχουμε κατακτήσει δεκάδες πράγματα και να έχουμε ιδρύσει δεκάδες θεσμούς δημοκρατικούς, αλλά το ίδιο το κράτος αποδεικνύει ότι δε θέλει να δουλέψουν. Οι ευθύνες βαρύνουν φυσικά τις ίδιες τις θεμσικές εξουσίες και τους φορείς και εμάς -σε μικρότερο βέβαια βαθμό- που δεν τους προασπίζουμε όσο γίνεται, όσο μπορούμε.

Ωστόσο, δε θα συμφωνήσω στην ταύτιση του γιαουρτιού ή άλλων αυθόρμητων λαϊκών αντιδράσεων χωρίς βία, με τη φασιστική βία σε βάρος μεταναστών, σε βάρος γυναικών ή εργαζομένων. Η κοινωνική αντιπολίτευση δεν ασκεί βία, αλλά εκφράζει μία οργή και μία αγανάκτηση (και φυσικά δικαιολογημένη). Η οργή αυτή δεν έγινε βία. Η βία εκκολάπτονταν επί χρόνια και οι θεσμοί κοιμόντουσαν.

Κουφετάριε, η συστημική βία είναι το κακό πως κρύβεται πίσω από θεσμούς. Είναι οι ίδιοι θεσμοί που σήμερα ξεσηκώθηκαν είναι οι ίδιοι που ξεσηκώθηκαν κατά του Χατζηγάκη προ ετών. Κανένας όμως δε νοιάζονταν για τη βία της χρεοκοπίας.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δημήτρη, επιφανειακά δε φαίνεται να διαφωνώ. Ωστόσο, είναι τόσο δίσημο το σχόλιό σου που μένω με ένα ερωτηματικό. Η ελληνική κοινωνία δεν αντιδρά βίαια έτσι απλά. Υπάρχουν αίτια, υπάρχουν εντάσεις που μέσα στην ψυχική πίεση της κρίσης εντείνονται.

Sky, χαίρομαι που συμφωνώ με τον ειδικό για τη Χρυσή Αυγή. Αυτό ακριβώς το πνεύμα ήθελε, καλέ μου, φίλε να δείξω κι εγώ. Ότι οι θεσμοί βωβούν μπροστά στη βία της Χρυσής Αυγής και τώρα θυμήθηκαν να αντιδράσουν.

teleytaios είπε...

Δήμο, όλο το περιστατικό είναι καταδικαστέο από όλους νομίζω. Κανείς δε διαφωνεί σ' αυτό.

Όλα έχουν συζητηθεί κι αναλυθεί, η πολιτική πλευρά, η ανθρώπινη πλευρά, η βία, σωματική και λεκτική κλπ. Εκείνο που πέρασε απαρατήρητο και το οποίο είναι εξίσου σοβαρό κατά τη γνώμη μου είναι το γεγονός ότι το χωράφι που έπεσε και βλάστησε ο σπόρος των χτεσινών γεγονότων είναι η τηλεόραση. Αν κάποιος ψύχραιμος παρατηρητής δει το διάλογο που έγινε και τις εκφράσεις που εκτοξεύτηκαν ("φασίστες", "κομούνια" κλπ.) θα παρατηρήσει ότι δεν έγινε απολύτως μα απολύτως καμία προσπάθεια να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να πέσουν οι τόνοι από κανέναν που συμμετείχε στη συζήτηση. Ο παρουσιαστής άφηνε να εκτυλίσσεται μπροστά του μια πρωτοφανής λεκτική βία, κατά τη γνώμη μου εξίσου σημαντική με τη σωματική γιατί απευθύνεται στο μυαλό και τις πεποιθήσεις, και δεν αντέδρασε καθόλου. Ίσως να βρέθηκε προ εκπλήξεως, αλλά θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι άφηνε όλο αυτό τον έντονο διαπληκτισμό να λαμβάνει χώρα στον αέρα γιατί κάτι τέτοια πράγματα ενδεχομένως να αυξάνουν την τηλεθέαση, συνεπώς και τα έσοδα. Δεν πιστεύω πως έγινε κάτι τέτοιο, ούτε μέμφομαι τους συντελεστές της εκπομπής, αλλά ως σκέψη δεν μπορεί να το αποκλείσει κανείς. Αν όμως συνέβη κάτι τέτοιο, τότε μπορούμε να μιλάμε για κατάντια, όχι της δημοκρατίας ή της τηλεόρασης, αλλά δική μας που επιτρέπουμε ως πολίτες-τηλεθεατές να γίνονται τέτοια γεγονότα και να τα ενθαρρύνουμε δια της ενίσχυσης των ποσοστών τηλεθέασης. Πρώτα απ' όλα δηλαδή προσωπικά κατηγορώ τον εαυτό μου που τα βλέπει αυτά και διψά για τέτοιες εκτροπές αντί να γυρίζει το βλέμμα αλλού και μετά όλους τους υπόλοιπους.

Την καλημέρα μου.

thinks είπε...

Λες: "Η ελληνική κοινωνία δεν αντιδρά βίαια έτσι απλά. Υπάρχουν αίτια"

Δηλαδή υπάρχει δικαιολογία ή ελαφρυντικό για την βία;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δημήτρη, πού βλέπεις να σχετίζεται η λέξη αίτια με τη λέξη δικαιολογία ή ελάφρυνση; Άλλο είναι να αιτιολογέις -ώστε να συμβάλλεις στην μείωση της βίας- κι άλλο είναι να τη δικαιολογείς.

Κώστα, πράγματι πριν το περιστατικό δε γινόταν διάλογος. Μπάχαλο ήταν κανονικό. Όλοι μιλούσαν, φώναζαν, λοιδορούσαν. Βέβαια, δε φταίει ο κακός διάλογος για το συμβάν.
Πάντως πλάκα πλάκα ο κόσμος δε νομίζω ότι παρακολουθεί αυτές τις εκπομπές τόσο πολύ.

thinks είπε...

Σκέφτηκες όμως ότι η αιτιολογία "εξηγεί", άρα μορφώνει δικαιολογία στο μυαλό εκείνου που δεν την είχε σκεφτεί;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δεκτό μεν, αλλά χωρίς αιτιολόγηση θα μιλάμε στον αέρα. Θεραπεία δεν μπορεί να προταθεί χωρίς την εξακρίβωση της ασθένειας και των αιτίων της. Εξάλλου, η βία όσο υπάρχει φτώχεια θα υφίσταται είτε τη δικαιολογούμε ή την αιτιολογούμε είτε όχι. Η βία είναι φυσικό επακόλουθο της ένδειας και οικουμενικό.

thinks είπε...

Για να μείνω στο σκεπτικό σου της ασθένειας και της διάγνωσης, όταν κάποιος κοπεί με ένα σκουριασμένο σίδερο του λες να μην παίζει με σκουριασμένα σίδερα γιατί θα πάθει τέτανο -δεν του εξηγείς πως "λειτουργεί" ο τέτανος. Στην προκειμένη συζήτηση η δική μου αντιμετώπιση είναι ότι βία δεν πρέπει να υφίσταται για κανένα λόγο, τελεία και παύλα. Φυσικά η βία θα υπάρξει, όπως λες, λόγω φτώχιας -άλλωστε και ο Μουσολίνι από τον σοσιαλισμό ξεκίνησε... Το ενδιαφέρον είναι ότι ενώ η επανάσταση είναι στο γονίδιο της αριστερής σκέψης, η βία είναι στο γονίδιο της ακροδεξιάς. Παράδοξο, θα μου πεις, γιατί η επανάσταση και η βία πάνε χέρι-χέρι. Ναι, αλλά, για σκέψου το λιγάκι αυτό το παράδοξο. Και ...αιτιολόγησέ το: μήπως καταλήξεις στο ότι τα δύο άκρα κάπου ενώνονται και χρειάζεται τρομερή προσοχή και στην φρασεολογία και στην σκέψη και στην πράξη;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δεν είναι παράδοξο, Δημήτρη. Η αριστερή σκέψη προάγει την ανατροπή του συστήματος, αλλά επειδή πάντα δεχόταν βία στην πλάτη της, έμαθε να μην αντιδρά σπασμωδικά. Μάλιστα, η αριστερά θέλει τη βία της επανάστασης οργανωμένη, όχι μεμονωμένα περιστατικά. Μιλά για ένοπλη βία.
Αντίθετα, ο φασισμός εκμεταλλεύεται το σύστημα (με το οποίο δε διαφωνεί) προκειμένου να επιβάλλει τις θέσεις του τις ιδεολογικές.
Η αριστερά (και λόγω της δικτατορίας στην ΕΣΣΔ κλπ) έμαθε ότι ο καθένας πρέπει να μιλάει.

Για μένα δεν υπάρχουν άκρα, υπό την έννοια ότι η πολιτική και η ιδεολογία δεν εντάσσονται σε ένα γραμμικό σχήμα (με αρχή/άκρο και μέσο). Αν μιλήσουμε σήμερα για άκρα θα πρέπει αύριο να αναζητήσουμε νέα άκρα γιατί κάτι θα ξεφύγει. Η λογική των άκρων είναι σοφιστική. Άκρο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ (πχ); Μα το ΚΚΕ μιλά για ένοπλη ανατροπή. Το ΚΚΕ θα ορίσεις ως άκρο; Μα η ΑΝΤΡΑΣΥΑ είναι πιο "επαναστατική". Την ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πεις ακραία; Μα υπάρχουν και οι αναρχικοί (με πολλές επιμέρους διακλαδώσεις και διαφωνίες). Θα πεις ακραίο το ΛΑΟΣ (έτσι κρίνονταν); Υπάρχει και η ΧΑ. Είναι η ΧΑ ακραία; Μα υπάρχουν πολιτοφύλακες, η οργάνωση του Ορίζοντα κλπ.
Και αν είναι αυτά τα άκρα, τι είναι το μέσο; Η χρεοκοπία; Η ανεργία; Η κατάθλιψη (όπως λες κι εσύ) με τις αυτοκτονίες; Το κλείσιμο επιχειρήσεων είναι μέσο;
Αυτά τα σοφιστικά σχήματα είναι λάθος.

Άκρα δεν υπάρχουν στην πολιτική. Μόνο ακραίο στοιχέιο είναι η κατάσταση που βιώνει ένας λαός (που συνδέεται με το φαντασιακό του και το τι θέλει να βιώσει).

Swell είπε...

Το βασικό πλυντήριο της ΧΑ ήταν και είναι ο Καρατζαφύρερ.

Και από το 1961, έχουμε οιονεί δημοκρατία...

thinks είπε...

Δεν είμαι σίγουρος αν είναι άμεσα κατανοητό, αλλά τώρα είπες ακριβώς αυτό που λέω και εγώ: ότι δεν υπάρχουν άκρα παρά μόνο φαντασιακό.

"Αριστερά" είναι η πλευρά που δεν έχει την εξουσία, και την θέλει, και "Δεξιά" η πλευρά που έχει την εξουσία και θέλει να την κρατήσει, και, μόλις η "αριστερά" γίνεται καθεστώς συμπεριφέρεται δικτατορικά (ακροδεξιά). Αν το καλοσκεφτείς εκεί που διαφωνούμε Δήμο δεν είναι η ουσία αλλά η φρασεολογία.

Είτε το δεις γραμμικά (δεξιά-αριστερά), είτε κάθετα (πάνω-κάτω), είτε σφαιρικά, όσες διαστάσεις και να δώσεις, η ουσία είναι ότι υπάρχουν εκείνοι που δεν έχουν την εξουσία και εκείνοι που την έχουν. Την βία, φυσική ή άλλη, την χρησιμοποιούν οι άνθρωποι όπως όλα τα ζωντανά, και για να αποκτήσουν εξουσία, αλλά και για να την κρατήσουν. Η διαφωνία μας είναι ότι εσύ το βλέπεις σαν κάτι το πολιτικό, ή το ιδεατό, ή ταξικό, φιλοσοφικό, κλπ., ενώ εγώ το βλέπω σαν απλή Δαρβινική Εξέλιξη και υπερίσχυση του εκάστοτε ισχυρότερου. Η διαφορά στο σκεπτικό μας είναι ο βαθμός ρεαλισμού -και, ο βαθμός ρεαλισμού, είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσεις, έχει άμεσο αντίκτυπο στο αποτέλεσμα, στην μακρά πνοή.

Τώρα βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου διεθνώς τα λιοντάρια φάγανε, φάγανε, δυνάστευσαν, γίνανε δεινόσαυροι, και σύντομα δεν θα έχει μείνει τροφή γιατί την φάγανε όλη και κατάστρεψαν τις πηγές της -διέλυσαν τους δουλοπάροικους που τους υπηρετούσαν 9-5, πέντε μέρες την εβδομάδα, 50 εβδομάδες τον χρόνο. Οι τραπεζίτες και οι "κακοί" και οι δυνάστες θα ακολουθήσουν την Δαρβινική μοίρα των δεινοσαύρων και καινούργια ζωή θα ξεπηδήσει, γιατί η ζωή πάντα βρίσκει τρόπο.

Όταν στα χαρτιά και τους υπολογιστές των δανεικών επί δανεικών επί τόκων επί άλλων δανεικών είναι γραμμένα περισσότερα λεφτά από όσα υπάρχουν στην Γη ολόκληρη, το θέμα είναι λίγο διαφορετικό και σοβαρότερο από το τι μπορεί να επιλύσει η οποιαδήποτε πολιτική ή στρατηγική -ή οποιαδήποτε μεμονωμένη χώρα. Το τραπεζικό σύστημα και ο καπιταλισμός, και τα δύο κατά την γνώμη μου ανθρώπινη φύση, έφτασαν σε σημείο που πρέπει ή να ξεφουσκώσουν ή να σκάσουν σαν μπαλόνι. Τώρα προσπαθούν απεγνωσμένα το "ξεφούσκωμα" για να αποφύγουν το "σκάσιμο" και σε ελληνικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Μην ξεχνάς ότι έχω τεθεί από καιρό με την δραχμή -όχι σαν λύση, αλλά σαν τέλος. Να ξεκινήσει η ζωή με τον τρόπο της μια ώρα αρχύτερα μετά την διεθνή καταστροφή που έρχεται.

Θα υπάρξει βία; και βέβαια θα υπάρξει βία -αλλά από την φύση μας και όχι από το ιδεατό. Ότι λοφίο και φιόγκο και να βάλεις στην βία, η βία παραμένει βία, και, παραμένει φύση μας η οποία λειτουργεί πέρα και άσχετα από το πως την χρωματίζουν οι πολιτικές ή κοινωνιολογικές μας θεωρίες...

Στο τέλος, ο κόσμος θα χρειαστεί να εργαστεί για να επιζήσει... και άνθρωποι που έμαθαν να παράγουν υπηρεσίες αντί προϊόντα, και που έμαθαν ότι το φαντασιακό της μεταπολεμικής ακμής ήταν δικαίωμα, θα το βρουν δύσκολο, και βίαιο, να επιζήσουν. Και κάμποσοι δεν θα επιζήσουν. Το είπε και ο Δαρβίνος
:-)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Swell, έχουμε δημοκρατία. Απλά έχει πολλά ελλείμματα. Εξάλλου, είπαμε, η δημοκρατία είναι μία διαρκής αναζήτηση, ένας αγώνας προς επέκτασή της.

Δημήτρη, δεν κατάλαβα να λέμε το ίδιο πράγμα. Εσύ μιλάς για ύπαρξη άκρων, αλλά εγώ τα αρνούμαι πλήρως. Αρνούμαι τη λογική του άκρων όχι μόνο διαθέτουν πίσω τους ένα διχαστικό σκεπτικό, αλλά γιατί είναι το απόλυτο ψεύδος.

Δυσκολεύομαι να δεχτώ την αριστερά ως επιδίωξη της εξουσίας. Η αριστερά δεν απλή επιθυμία κατάληψης της εξουσίας (αν ήταν έτσι τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ θα συμμετείχαν σε κυβερνήσεις πολλάκις). Η αριστερά (θεωρητικά τουλάχιστον) θέλει να ανατρέψει το σύστημα (με τον ένα ή άλλο τρόπο). Από εκεί και πέρα βέβαια ο καθένας χρησιμοποιεί τον όρο αριστερά με όποιο τρόπο επιθυμεί.

thinks είπε...

Χρησιμοποίησα παραπάνω τους όρους αριστερά-δεξιά για να σε ρωτήσω μήπως τα δύο "άκρα" ενώνονται (δες τα παραπάνω μου σχόλια), και να προχωρήσω μετά σε αυτά που ήδη προσφέρθηκες να εξηγήσεις από μόνος σου, στο παραπάνω σου σχόλιο.

Είτε "εξουσιάζεις" επισήμως, είτε με το να θέλεις να παρεμποδίζεις την "εξουσία" σαν αντιπολίτευση, η διαφορά είναι Γιάννης και Γιαννάκης. Τουλάχιστον το ΚΚΕ, προς τιμή του, παραδέχεται ότι δεν έχει την ικανότητα εξουσίας και για να διατηρήσει την ύπαρξή του πουλάει τα φούμαρα του "δυνατού λαού" μέσω άρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη επιδιώκει την εξουσία (βλ., παράλληλη συζήτηση στο προ-προηγούμενό σου ποστ) και έτσι αποδεικνύει ότι αντίθετα με το ΚΚΕ μπορεί κάλλιστα και καβαλάει το καλάμι, το οποίο περισσότερο σαν ξύλινο αλογάκι φαίνεται παρά σαν ...καλάμι. Λείπει το ξύλινο σπαθί, αλλά έρχεται κι αυτό, είμαι σίγουρος.

Οπότε, όταν λες ότι "δυσκολεύεσαι να δεχτείς την αριστερά ως επιδίωξη εξουσίας", τότε πως την δέχεσαι; σαν μόνιμη άρνηση και αποποίηση ευθύνης; Αν είναι τόσο καλά τα μυαλά και οι ιδέες, γιατί να μην πάρουν τα ινία;

Αλλά δεν είπες κουβέντα για την γενικότερη οπτική που πρότεινα στο προηγούμενό μου σχόλιο. Να το εκλάβω ως συμφωνία;

Ανώνυμος είπε...

Δείμε, έχω την εντύπωση ότι στην ελλάδα η ανάλυση που κάνουμε στο φαινόμενο του φασισμού είναι επιφανειακή. Λογίζουμε το φασισμό είτε ως ένα πολιτικό σύστημα ενδεδυμένο ιδεολογικό περίβλημα, είτε ως εκδήλωση ακραίων ομάδων επιτιθέμενων σε αδύναμους και διαφορετικούς.. Αυτή όμως είναι η ακροτελεύτεια εκδήλωση του φαινομένου όταν αυτό έχει πλέον ανδρωθεί.. Ο φασισμός δεν είναι τίποτα παραπάνω από την πλήρη επικράτηση του μικροαστισμού στο κοινωνικό γίγνεσθαι.. Κι είναι αυτό το σημείο που δεν έχει αναλυθεί, ίσως έχει γίνει από ελάχιστους αναρχικούς.. Αφού λοιπόν ο μικροαστισμός έγινε το πεδίο συνάντηση των όποιων λαϊκων μαζών, με ταυτόχρονη επικράτηση της αισθητικής του ήταν εύλογο ο φασισμός να επικρατήσει στη συνείδηση αυτών των μαζών με τις ιδεολογικές πομφόλυγες του.. Ας απομονώσουμε καθημερινές εκδηλώσεις τόσο δικές μας όσο και συμπολιτών μας και θα βρούμε το φασισμό εκεί μέσα.. Γιατί ο φασισμός είναι πρωτίστως έκπτωση αξιών κι επικράτηση ενός κίβδηλου δυναμισμού για την "επιβίωση".. Φασισμός που εκδηλώνεται σε κάθε μορφής σχέση..
Το γιαούρτι είναι κι αυτό μια μορφή φασισμού σε μια κοινωνία απείρως βιασμένη.. Δεν τίθετε βεβαίως θέμα σύγκρισης με τη βία των κασιδιαρέων, άλλα ούτε που θα δεχτώ πως εκδηλώσεις αριστερών είναι "λαϊκη αγανάκτηση" ενώ των άλλων φασιστική βία.. Αυτού του είδους η "λαϊκη αγανάκτηση" που ξεκινάει από το γιαούρτι, εύκολα περνάει στη χειροδικία κι από εκεί στη δολοφονία.. Εκτός κι αν συμφωνήσουμε στη ρητορική και λογική της "βία-αντιβία", όπου όμως θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τις οποιεσδήποτε παρενέργειες...

Κώστας

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δημήτρη, δεν εννοούσα να μην πάρει την εξουσία. Εννοούσα ότι η αριστερά δεν μπορεί να ταυτιστεί με την επιδίωξη της εξουσίας, αλλά με το μετασχηματισμό της κοινωνίας και του συστήματος. Αν ορίσεις πχ ως αριστερά το κομμάτι της κοινωνίας/πολιτικής που επιδιώκει τον κοινωνικό μετασχηματισμό σε άπλωμα της εξουσίας σε περισσότερα άτομα και μείωση της ολιγαρχίας, τότε ναι συμφωνούμε.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κώστα, με ενδιαφέρει πολύ αυτή η θεώρηση (μέχρι τη μέση). Ο φασισμός ως επικράτηση του μικροαστισμού (συντηρητισμός και φόβος πληβειοποίησης) που οδηγεί σε μία προσπάθεια επιβίωσης. Ωστόσο, ως θεώρηση πάσχει στον τρόπο που θα λειτουργεί το σύστημα. Δηλαδή δεν απαντά στο ζήτημα κατοχής μέσων παραγωγής ούτε στο παραγωγικό γίγνεσθαι και τις σχέσεις παραγωγής.

Πέραν τούτου, επιμένω στο να μη συνδέονται το γιαούρτι, τη μούντζα κλπ με τη φασιστική βία. Όχι γιατί διαφέρουν ποσοτικά, αλλά ποιοτικά. Η αγανάκτηση πλην μεμονωμένων περιπτώσεων (ξυλοδαρμός Χατζηδάκη) δεν οδήγησε σε καμία χρήση βίας. Αντίθετα, ο φασισμός οδηγεί σχεδόν νομοτελειακά στη βία.

thinks είπε...

Δηλαδή, για να μην μπλεκόμαστε με όρους όπως αριστερά-δεξιά, πάνω-κάτω κλπ., αν σε κατάλαβα καλά λες ότι το κομμάτι της κοινωνίας/πολιτικής που επιδιώκει το άπλωμα της εξουσίας σε περισσότερα άτομα δεν επιζητεί την εξουσία, αλλά πλαταίνοντάς την συμπεριλαμβάνει εαυτόν. Άρα, στον Γιάννη και τον Γιαννάκη προσθέτουμε και τον Γιάνναρο... Έκτακτα!

Δήμο, μην το πεις σε κανέναν, αλλά (και ψιθυρίζω τώρα μη μ' ακούσει κανείς), μόλις τώρα περιέγραψες το πολίτευμα των ΗΠΑ που ξεκινάει από εξουσία σε επίπεδο γειτονιάς. Θέλεις να σου στείλω πληροφορίες για μετανάστευση, ή λες να κάνεις την Ελλάδα ΗΠΑ;

(Επίσης, ακόμα κουβέντα για την σφαιρική οπτική που πρότεινα στο προ-προηγούμενο σχόλιο, άρα το εκλαμβάνω αυτό σαν πλήρη συμφωνία. Θάνκ Γιού!)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δεν το φωνάζω, γιατί θα με δείρουν. Ως σοσιαλδημοκράτης από όσα γνωρίζω ειδικά για τους τοπικούς θεσμούς στο ξεκίνημά τους για μένα είναι πολύ πιο δημοκρατικοί και ριζοσπαστικοί από οπουδήποτε αλλού. Σχεδόν αμεσοδημοκρατικά, χωρίς να χαθεί το ταξικό περιεχόμενο και ο ταξικός προσανατολισμός του συστήματος.
Ωστόσο, με τον καιρό γινόταν όλο και πιο συντηρητικό, και περιοριστικό στη συμμετοχικότητα (όχι θεσμικά, αλλά εμπράκτως, πχ κόστος για να κατέβη κάποιος για σερίφης με μία μέση πόλη ή δήμαρχος σε μία μεσοδυτική κωμόπολη).
Αλλά, για να μην έχουμε παρανόηση (αν και συμφωνούμε όπως φαίνεται), η αριστερά θέλω/θέλει να αναλάβει την εξουσία. Απλά δεν είναι αυτοσκοπός.

thinks είπε...

Συγγνώμη για την καθυστέρηση αλλά είχα αλληθωρίσει διαβάζοντας την απάντηση. Η αριστερά (και εσύ) θέλει να αναλάβει την εξουσία αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Δήμο, στέκομαι με δέος μπροστά στο ύψος της τέχνης σου. Αν ο Τσίπρας είναι μισός Δήμος θα πρέπει να φτάσει το 30%... εγώ θα περιμένω να δω τι θα γίνει όταν το 30% χάψει την παράσταση και περιμένει encore...

Swell είπε...

Δείμε, δημοκρατία χωρίς δικαιοσύνη δεν υπάρχει. Τώρα, αν πιστεύεις ότι στην Ελλάδα λειτουργεί η δικαιοσύνη, το μόνο που μπορώ να σου πω, είναι ότι είναι σοβαρό και να το κοιτάξεις... :)

Νimertis είπε...

Δεν βρίσκω σημεία διαφωνίας με την ανάλυσή σου φίλε μου... προσωπικά απέφυγα να κάνω κάποια ανάρτηση για τον Κασιδιάρη και τα καμώματά του καθώς και μόνο που τον αναφέρω μου έρχεται ο εμετός... όχι πως είναι αυτός μονάχα το πρόβλημα βέβαια... άλλωστε το γεγονός έχει πολλές αναγνώσεις και εσύ δίνεις τις περισσότερες... είναι όντως βαθύτερο το θέμα... και το πλέον πυρηνικό στοιχείο είναι πως Χρυσή Αυγή ψηφίζουν πολλά νέα παιδιά... αυτό θέλει πολλή προσοχή... κατά τη δική μου άποψη, ο βασικότερος πυρήνας είναι αυτό που έχω αναλύσει στην Περιοχή Μ για τον ρόλο του 'ήρωα' που δήθεν προσφέρει η μετοχή ενός νέου ανθρώπου σε μια οργάνωση όπως η Χ.Α. Το ηρωικό περιεχόμενο του βίου σε αντίθεση με το ελεεινό και τρισάθλιο μικροαστικό των γονιών του... αλλά έχει κι άλλες όψεις καθαρά πολιτικές το ζήτημα και καλώς τις αναδεικνύεις... για να δούμε στις 17 τι ψάρια θα πιάσουν οι μελανοχίτωνες του Μιχαλολιάκου...
να'σαι καλά...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Swell, δε διαφωνούμε για την αναγκαιότητα της δικαιοσύνης. Απλά στην Ελλάδα το συζητάμε πότε και πώς λειτουργεί.

, με τιμάς και με ετοιμάζεις για δύσκολη κριτική στο μέλλον. Με ανεβάζεις πολύ, πρόσεχε...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Νημερτής, τα νέα παιδιά στηρίζουν τα αβγά γιατί μεγάλωσαν σε μια εποχή όπου ο μηδενισμός των κατακτήσεων του παρελθόντος και το όραμα είναι κοντόφθαλμο και μυωπικό. Είναι η εποχής όπου τίποτα δε μας αρέσει, δεν έχουμε να προτείνουμε κάτι (δε μας δίδαξαν) και όλα τα αρνούμαστε με τη βία. Αυτό εκφράζεται και μέσα από την υπερψήφιση των Χρυσής Αυγής (και τα αβγά το γνωρίζουν πολύ καλά).

ShareThis