Διαχωρισμός των σχολικών τάξεων σε "προχωρημένους" και "αρχάριους"

Τα τελευταία χρόνια ακούγονται ολοένα και πιο συχνά φωνές στο εκπαιδευτικό σύστημα που κάνουν λόγο για ανάγκη διαχωρισμού των υπαρχόντων σχολικών τμημάτων σε «αρχαρίων» και «προχωρημένων» μαθητών. Τα επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν μία τέτοια θέση είναι ότι οι λεγόμενοι κακοί μαθητές θα μπορέσουν να βελτιωθούν καθώς ο εκπαιδευτικός θα ενσκήψει πάνω από τα προβλήματά τους και εκείνα δε θα ντρέπονται τους καλύτερους μαθητές και θα απαντούν στις ερωτήσεις. Από την άλλη, οι καλοί μαθητές θα βελτιωθούν επίσης, αφού θα προχωρά η ύλη των μαθημάτων χωρίς τον περισπασμό του χαμηλότερου βαθμολογικά μαθητή.
Σύμφωνα πάντα με τους υποστηρίζοντες μίας τέτοιας θέσης ο χωρισμός των παιδιών με βάση την επίδοσή τους στα σχολικά μαθήματα θα τεκμαίρεται με τους ελέγχους βαθμολογίας της προηγούμενης χρονιάς και με διαγνωστικά τεστ. Ωστόσο, αυτή η αντικειμενική αξιολόγηση ουσιαστικά προκαλεί ακόμα ισχυρότερες αντιδράσεις. Και τούτο επειδή είναι γνωστό πια (βλ. παλαιότερα άρθρα σχολική επίδοση και κοινωνική προέλευση ή η σχολική επίδοση στο ελληνικό σχολείο) ότι οι βαθμοί των μαθητών δεν εξαρτώνται μόνο από τη δική τους μελέτη, αλλά και από μία σειρά παραγόντων που είναι πέρα των δικών τους πεδίων ελέγχου (κοινωνικός ρόλος της οικογένειας, οικονομικό επίπεδό της, μόρφωση της οικογένειας, προσδοκίες υπολοίπων μελών). Εξάλλου, και τα ίδια τα τεστ θα είναι στην επίσημη διδασκόμενη ελληνική, που απέχει πολύ από τη γλώσσα που ομιλείται συχνά στην οικογένεια και στις παρέες των λεγόμενων αδύναμων μαθητών (εκεί δηλαδή όπου κοινωνικοποιούνται). Με άλλα λόγια ένας τέτοιος διαχωρισμός στατιστικά θα γινόταν προς όφελος των ανώτερων και εν μέρει των μεσαίων στρωμάτων· ουχί όμως των κατώτερων κοινωνικών ομάδων.
Αξίζει να τονίσουμε ότι με τον τρόπο αυτό θα ενισχύονταν όμως ο ίδιος ο ταξικός διαχωρισμός της κοινωνίας σε χειρώνακτες και πνευματικούς εργάτες. Βέβαια θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αν αυτό βοηθήσει ένα μαθητή να βελτιώσει τη βαθμολογία του και το ανεβάσει το επίπεδό του τότε δεν πειράζει. Σαφώς και σε καμία τέτοια περίπτωση δεν θα υπήρχε καμία διαφωνία. Ωστόσο, είναι γνωστό ότι τέτοιες θέσεις ακούγονται μόνο από τα χείλη γονέων καλών μαθητών. Το αίτιο είναι συνήθως να απομονωθούν οι κακοί που παρασύρουν και -όπως και να έχει επηρεάζουν- το παιδί τους και δεν προχωράνε γρηγορότερα και καλύτερα τη διδακτέα ύλη.
Δεν πρέπει, ωστόσο, να παραβλέψουμε ότι αντικειμενικά το τμήμα των προχωρημένων θα γίνει καλύτερο και εκείνοι θα βελτιωθούν, ενώ αυτό των αρχαρίων έχει μικρή βελτίωση ή και καθόλου. Έχει αποδειχθεί ήδη με τα αγγλικά -όπου το μέτρο ίσχυσε- ότι το τμήμα των προχωρημένων μαθητών ήταν σε θέση να προχωρήσει πολλά κεφάλαια και να είναι πιο μπροστά, ενώ το τμήμα των αρχαρίων να υστερεί της ύλης σε σημαντικό βαθμό. Παράλληλα, οι πρώτοι είχαν τη χρονική ευχέρεια να εξασκηθούν με ποικίλων μορφών εξετάσεις, ενώ οι τελευταίοι βρίσκονταν σε ένα αέναο κυνήγι της ύλης χωρίς συχνά να κατανοούν και πάλι όσα μάθαιναν. Έτσι, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι η πρόσβαση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση των πρώτων θα είναι πιο εύκολη και πως οι δεύτεροι θα αποκλείονταν νωρίτερα.
Και στο μάθημα των Αγγλικών το επιχείρημα που ίσχυε ήταν ότι τα παιδιά ξεκινούν τα φροντιστήρια σε διαφορετική ηλικία, ενώ κάποια δεν εκπαιδεύονται καν σε κάποια ξένη γλώσσα. Με τη λογική όμως αυτή υπάρχουν χιλιάδες παιδιά δέχονται φροντιστηριακή εκπαίδευση σε πολλά άλλα μαθήματα. Υπάρχει βέβαια και το επιχείρημα ότι οι λεγόμενοι αδύνατοι μαθητές συχνά είναι οι πιο θορυβώδεις των τάξεων. Χωρίς να μπορούμε να δεχτούμε ένα τέτοιο σχόλιο, απλά ας πούμε ότι ενισχύει τη θέση μας ενάντια στο διαχωρισμό των τάξεων.
Δεν επιτρέπεται, εξάλλου, να ξεχνάμε ότι ένας τέτοιος διαχωρισμός θα παίξει σημαντικό ρόλο στην ίδια την ψυχολογία του παιδιού που αυτομάτως θα αισθανθεί κακό και ανάξιο ή αναλόγως θα εντάξει τον εαυτό του στην ελίτ ομάδα του σχολείου. Στην αδηφάγα σχολική κοινότητα -την οποία οι γονείς ελέγχουν και επηρεάζουν ακόμα περισσότερο- η αποτυχία θα οδηγούσε στον ιδιότυπο ρατσισμό των κακών μαθητών, οδηγώντας τον μέτριο στην αφάνεια. Μία τέτοια διάκριση, επιπρόσθετα, θα οδηγούσε τους μαθητές στη βαθμοθηρία -που ήδη σήμερα έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο δίδοντας ολοένα ελάσσονα σημασία στην παιδεία και τα μαθήματα- και αναγκαστικά θα επέβαλε περισσότερες διαγνωστικές εξετάσεις, σε μία εποχή που όλοι διαμαρτυρόμαστε για τις υπερβολικά πολλές εξετάσεις των μαθητών που τους αγχώνουν και τους απογοητεύουν χωρίς να επιτρέπουν στα παιδιά να αισθανθούν παιδιά. Και γνωρίζουμε παρακολουθώντας τις σχολικές αίθουσες ότι η βαθμοθηρία συνεπάγεται με μαθηματική ακρίβεια αθέμιτο ανταγωνισμό για τη βελτιστοποίησή της και αδιαφορία για την παρεχόμενη γνώση. Παράλληλα, στη λογική του κυνηγιού αυτού είναι βέβαιη η χρήση της φροντιστηριακής εκπαίδευσης σαν ένα επιπλέον βοήθημα στα παιδιά, που όμως θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την ήδη δοκιμασμένη ελληνική οικογένεια.
Επιλογικά, μπορούμε να επαναλάβουμε ότι ο διαχωρισμός των τάξεων θα ενίσχυε μόνο τους μαθητές υψηλότερης βαθμολογίας, η οποία εξαρτάται από παράγοντες εξωατομικούς και κυρίως οικογενειακούς, και καθόλου ή πολύ λίγο τους λεγόμενους αδύναμους μαθητές. Σε κάθε όμως περίπτωση μία τέτοια λύση θα ήταν έξω από το πνεύμα της κρατικά παρεχόμενης παιδείας, που είναι η ισότιμη εκπαίδευση όλων των παιδιών ανερξάτητα από κοινωνική ομάδα, καθώς θα οδηγούσε στον αποκλεισμό των τέκνων των χαμηλότερων τάξεων από την ανώτατη εκπαίδευση.

16 έκριναν :

Ανώνυμος είπε...

Kι εγώ πάντως συμφωνώ καλέ μου με την αξιολόγηση αυτή & το διαχωρισμό των τμημάτων ανάλογα με το επίπεδο των μαθητών! Θεωρώ πως το ώφελος θα ήταν πολύ μεγαλύτερο από την υποτιθέμενη κατακραυγή & εννοώ προς τους αδύναμους μαθητές φυσικά, γιατί πιστεύω πως είναι μεγαλύτερη ανάγκη αυτούς να βοηθήσουμε πρώτους... ΄Ολοι τους γνωρίζουν ούτως ή άλλως, οπότε & στην τωρινή κάτάσταση υπάρχουν τα ειρωνικά σχόλια, το σημαντικό είναι να μπορέσει η κοινωνία-κράτος να βρει τρόπους, ειδικά αυτούς τους μαθητές να τους προσεγγίσει & να τους συμπαρασταθεί ουσιαστικά!
Τώρα γιατί το όλο θέμα είναι ζητούμενο μόνο από την πλευρά των διακρηθέντων σπουδαστών είναι νομίζω αρκετά ευνόητο: ακριβώς, γιατί αφενός οι ίδιοι δεν έχουν τη σύνεση να ενδιαφερθούν για την πρόοδό τους & αφετέρου γιατί πιθανώς οι γονείς τους έχουν αποδεχτεί την μαθησιακή ανικανότητα των παιδιών τους. Λάθος τους φυσικά, αλλά εγώ αυτό βλέπω πως συμβαίνει.
Νομίζω πάντως πως είναι ιδιαιτέρως αξιόλογη πρόταση, ουσιαστική & με πολύ καλές προοπτικές να φέρει άριστα αποτελέσματα! Τώρα υπάρχουν ΄"καλοί" & "κακοί" μαθητές, μετά την εφαρμογή της θα υπάρχουν άριστοι & μέτριοι! Το αποτέλεσμα θα ανεβάσει νομίζω σημαντικά το συνολικό γνωστικό επίπεδο των μαθητών στη χώρα μας! Το άσχημο είναι πως δε βλέπω να ενδιαφέρεται πραγματικά κανείς από τους αρμόδιους φορείς για τη βελτίωση αυτή... Το αντίθετο θα έλεγα, δυστυχώς.

Την Καλημέρα μου & τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια για την ευαισθησία-ανησυχία σου για τόσο σημαντικά θέματα!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Για τους λεγόμενους αδύναμους μαθητές, υπάρχουν τα τμήματα ενισχυτικής διδασκαλίας που, ωστόσο, η σημερινή κυβέρνηση απαξίωσε, ενώ στην αρχή ο κόσμος (γονείς και παιδιά) δεν είχαν κατανοήσει τη σημασία και την πραγματική τους αξία. Σήμερα που την κατανόησαν όλοι, η κυβέρνηση τα περικόπτει. Το θέμα, λοιπόν, είναι να έχουμε επιπλέον βοηθητικά μαθήματα για αυτούς τους μαθητές και όχι απομόνωσή τους. Σε όλα τα υπόλοιπα σχόλια συμφωνώ απόλυτα. Η ενισχυτική διδασκαλία -χωρίς να απομονώσει σαν στιγματισμένα και κοινωνικά περιθωριαποιημένα τα παιδιά (τα οποία σπάνια ευθύνονται τα ίδια) με ό,τι ψυχολογικό κόστος θα έχει κάτι τέτοιο- θα μπορέσει να λύσει το πρόβλημα της βαθμολογίας και της μόρφωσής τους.

Σχετικά με τα αίτια της βαθμολογίας τους έχω δημοσιεύσει έρευνά μου με τίτλο "Σχολική επίδοση και κοινωνική προέλευση" (http://chldimos.blogspot.com/2006/11/blog-post_23.html) ή "Η επίδοση στο ελληνικό σχολείο" (http://chldimos.blogspot.com/2006/12/blog-post_03.html) και τοπική μελέτη για το δήμο μου " Μορφωτικό επίπεδο στη Σταυρούπολη" (http://dimosmeletes.blogspot.com/2006/10/blog-post_25.html).

Τελικά εμείς οι δύο μου φαίνεται ότι διαφωνούμε σε πολλά. Δεν πειράζει χαίρομαι να διαφωνώ (μέσα από τη διαλογική διαφωνία εξελισσόμαστε και κερδίζουμε επιχειρήματα υπέρ της μίας ή της άλλης άποψης. Κάπου θα συμφωνήσουμε, δεν μπορεί.

nassos είπε...

Συμφωνώ με αυτό το μέτρο. Όταν ήμουν Β' Γυμνασίου μας είχαν χωρίσει σε 2 τμήματα Αγγλικών και η σχολική χρονιά εξελίχθηκε όπως ακριβώς το περιγράφεις και τα άλλα παιδιά κατάφεραν, έστω και με δυσκολίες (τότε, 1997, είχαμε την απεργεία διαρκείας) να μάθουν παραπάνω λεξιλόγιο.

Αυτό που θα ήθελα να ρωτήσω είναι εάν

1) Θα ήτο δυνατόν το καλύτερο παιδί από τους "αρχάριους" να ενταχθεί στους "προχωρημένους" την επόμενη σχολική χρονιά, με βάση τη βαθμολογική επίδοση;

2)Στους αρχάριους, μήπως θα έπρεπε να ενισχύσουμε τον συναγωνισμό μεταξύ αυτών των μαθητών;

Απλά ξέρεις, στη σύγχρονη εποχή ισχύει το Politically Correct και φοβάμαι ότι ένα τέτοιο μέτρο δεν θα περάσει (θα το χαρακτήριζαν ρατσιστικό).

ο δείμος του πολίτη είπε...

Είναι ρατσιστικό, Νάσσο, το μέτρο αυτό. Συμφωνώ με όσα λες και απαντώ εμειρικά ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει φτάσει τους προχωρημένους. Ωστόσο, ευελπιστώ στην ενισχυτική, όποτε δουλέψει τελικά με αυτή την κυβέρνηση.

Ελπίδα είπε...

Είμαι και κατά του διαχωρισμού. Έτσι δημιουργείται ρατσισμός και ανώτερα στρώματα και κατώτερα σε ένα τόσο αθώο κόσμο, όπως είναι τα παιδιά. Υπάρχει η ενισχυτική διδασκαλία (κόπηκε;), τα φροντιστήρια και στο κάτω κάτω, δεν είναι ανάγκη να είναι όλα τα παιδιά του 20!

Σελασφόρος είπε...

Με ενδιαφέρει πολύ ο προβληματισμός που ευστόχως και με ευαισθησία αναπτύσετε, δείμε και ηλακτίδα, οπωσδήποτε το ζήτημα είναι πολυδιάστατο. Παρότι εν πρώτοις θα συμφωνούσα με τον διαχωρισμό, η ψυχολογική παράμετρος και κατά δεύτερον η κοινωνική θα αποτελούσαν άμεσο ανασταλτικό παράγοντα.

Το θέμα, δείμε, έξοχα διαρθρωμένο, βασίζεται κυρίως στην οπτική γονέων και μαθητών.

Να θέσω μια άλλη οπτική: Αυτήν του δασκάλου -κατά μία έννοια είμαι δάσκαλος αν και εξειδικευμένος:
Η ανομοιγένεια ενός διδακτικού τμήματος είναι ίσως ο βασικότερος παράγοντας αποτυχίας της διαδσκαλίας. Ο δάσκαλος οφείλει να βρίσκει μία μέση οδό, την οδό δυστυχώς της μετριότητας. Αυτοί οι μαθητές που θα μπορούσαν να απογειωθούν και να αγαπήσουν πραγματικά το αντικείμενο δεν θα έχουν ποτε΄αυτήν την ευκαιρία, από την άλλη για να μην χαθεί το ενδιαφέρον τους είσαι αναγκασμένος να τρέχεις τους ασθενέστερους. Αν πάς με τον ρυθμό των ασθενέστερων, τότε οι άλλοι χασμώνται, και χάνουν κάθε ενδιαφέρον. Δεν υπάρχει πραγματική μέση λύση ούτε συγκερασμός. Όταν δε η διαφορά επιπέδου είναι θηριώδης, τότε τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.
Ίσως η οπτική του δασκάλου να μην φαίνεται άξια ιδιαίτερης προσοχής. Για εμένα, όμως, για να λειτουργήσει η γνώση πρέπει ο δάσκαλος να έχει άσβεστο ενδιαφέρον: Αυτό σχετίζεται με τα εμπόδια που βρίσκει από το υλικό του, τους μαθητές.

Crucilla είπε...

Δεν θεωρώ το μέτρο ρατσιστικο αυτό καθαυτό. Θες να πας μπροστά , θες να πετύχεις. Ένα παιδί μπορεί να είναι στα αστέρια των αρχαίων και στους αρχάριους των μαθηματικών. Γιατί να του στερήσουμε τη δυνατότητα να πάει μπροστά εκεί που μπορεί; Αλλά είμαστε ανίκανοι να βοηθήσουμε ένα παιδί να γίνει προχωρημένο.
Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι ικανό να το κάνει. Γιατί θα έπρεπε να αξιολογήσουμε και τους καθηγητές. Αυτούς που πάνε στο σχολείο για να πιουν καφέ και να διαβάσουν εφημερίδα. Κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια, αλλά είχα φιλόλογο που έβαζε βαθμό στην έκθεση από τη φυσιογνωμία του μαθητή, τις παρέες του, το ντύσιμο του και ό,τι άλλο άσχετο. Τα δύο πρώτα χρόνια στο Λύκειο το 13 ήταν ταρίφα. Σε όλα τα φιλολογικά. ( Σημ. Ήθελα να πάω τρίτη δέσμη , με ενδιέφεραν τα ρημάδια. Τελικά, και για να μην τη σκοτώσω, έμαθα μαθηματικά από την αρχή στα 16 μου). Νομίζω ότι δεν είναι σπάνια περίπτωση αυτή που αναφέρω. Ποιος τον ορίζει τον αρχάριο και ποιος των προχωρημένο, και ποιος είναι τελικά ο προχωρημένος;
Ο βαθμοθηρας; Ο έπιμελής; Ο ευφυής; Το καλό παιδι;

Ανώνυμος είπε...

Το σχολείο ανέκαθεν ήταν πάρκινγκ παιδιών. Και Ιδεολογικός Μηχανισμός του Κράτους, για να θυμηθούμε τον Πουλαντζά. Τίποτε περισσότερο. Ως εκ τούτου να μη μας κάνει εντύπωση που πολλοί προκρίνουν ένα επιπλέον ταξικό διαχωρισμό και εντός των σχολικών τάξεων.
Όσο για τα φληναφήματα ότι τάχα οι κακοί μαθητές επηρρεάζουν αρνητικά του καλούς κλπ., αυτά είναι μαλακίες στο τετράγωνο. Τελείωσα σχολείο όπου ήμουν εκ των ελαχίστων αριστούχων με την συντριπτική πλειονότητα των συμμαθητών μου να είναι σκράπες. Θεωρώ ότι μάλλον ωφελήθηκα από αυτό, όπως και κάμποσοι συμμαθητές μου που στους λιγοστούς αριστούχους έβρισκαν ένα κίνητρο να πάνε δυο βήματα πιο πέρα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ελπίδα, αρχαικά να πω ότι χαίρομαι για τη συμφωνία σου. Ο ρατσιμός που θα δημιουργηθεί είναι βέβαιος όπως και η ψυχολογία που θα δημιουργήσει στα παιδιά ένας τέτοιος υποτιμητικός κατά τα άλλα διαχωρισμός.

Ούτε είναι ανάγκη να είναι όλοι του 20, αλλά δεν επιτρέπεται ήδη από το γυμνάσιο να διαχωρίζουμε τις κοινωνικές ομάδες και να ορίζουμε το μορφωτικό τους μέλλον, όταν ξέρουμε πολύ καλά ότι η βαθμολογία και η επιτυχία τους σε γραπτούς διαγωνισμούς εξαρτάται από την κοινωνική προέλευση και τη μόρφωση των γονέων.

Η ενισχυτική τυπικά υπάρχει, αλλά υπολειτουργεί στρέφοντας τα παιδιά σε φροντιστήρια και όσα δεν έχουν χρήματα τα οδηγούν στην κακή βαθμολογία.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σελασφόρε, να πω ότι κι εγώ είμαι εκπαιδευτικός και άτεκνος. Άρα δε σκέφτομαι σαν γονέας, μα πρωτίστως σαν εκπαιδευτικός (οδεύω την παιδείαν) και έπειτα σαν επιστήμονας.

Στο ζήτημα που θέτεις δε διαφωνώ. Όντως ο εκπαιδευτικός οφείλει να εντοπίζει τη μέση οδό. Ωστόσο, στις νέες παιδαγωγικές μεθόδους και ειδικά στο δημοτικό και στο γυμνάσιο απαιτείται η εξατομικευμένη εκπαίδευση. Δηλαδή ο δάσκαλος επιβάλλεται να εντοπίζει τις προσωπικές ανάγκες του μαθητή και να οδεύει με βάσει αυτές. Για το λόγο αυτό και απαιτείται ολιγάριθμη τάξη (max 20 ατόμων) κάτι που ακόμα δεν πετύχαμε στο ακέραιο, αλλά το πλησιάζουμε.

Στα φροντιστήρια με τον ένα ή άλλο τρόπο αυτή η μέθοδος εφαρμόζεται και βλέπουμε ότι συχνά έχει αποτελέσματα (και βασικά έχει σε σημαντικό βαθμό, γιατί είναι μία μορφή ιδιαίτερου μαθήματος μέσα στην ίδια την τάξη). Εδώ χρειάζεται και το άσβεστο ενδιαφέρον του εκπαιδευτικού. Να είναι καθηγητής (=καθοδηγητής) και όχι φορέας γνώσεων μόνο.

Τα προαναφερόμενα νομίζω εντοπίζουν και τη λύση στο πρόβλημα. Εξάλλου, στόχος του σχολείου δεν είναι να μάθουμε στα παιδιά μας όσα μπορούμε παραπάνω, αλλά να τα μάθουμε πώς να μαθαίνουν, πώς να ερευνούν και να κρίνουν τον κόσμο. Οι γνώσεις είναι αστείρευτες και δε γίνεται να είμαστε τόσο μονοδιάστατοι. Οφείλουμε να εφοδιάσουμε τα παιδιά με την κριτική ικανότητα μια και στο μέλλον οι σημερινές γνώσεις θα είναι απαρχαιωμένες.

Οι μαθητές δεν είναι εμπόδιο, αποτελούν την εργασία του, το λειτούργημά του.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Crucilla,
τι σημαίνει να γίνει πιο προχωρημένο το παιδί; Να μάθει ότι έμαθα εγώ στο πανεπιστήμιο από την εφηβική ηλικία; Γιατί στην περίπτωση αυτή είμαι ικανός να μάθω σε ένα παιδί 15 ετών και ύλη πανεπιστημίου. Δεν θέλουμε να είναι ένα αγνό παιδί, που να χαρεί την παιδική ηλικία; Να μην έχουμε τάξεις ανάλογες με τα ενδιαφέροντά του και ανάλογες με την ίδια την ηλικία του; Πρέπει να το φορτώσουμε επειδή τραβάει; Κοίτα, τις λεγόμενες διάνοιες των ΗΠΑ (το μόνο εκπαιδευτικό σύστημα που βγάζει επιστήμονες στα 15) πόσο καταπιεσμένα είναι αυτά τα παιδιά των προχωρημένων τάξεων –αν και πιάνω όχι εξαιρέσεις, αλλά μία ιδιαιτέρως υπερβολική περίπτωση, όπου και πάλι επιβεβαιώνομαι, εφόσον δημιουργείται μία ελίτ ομάδα επιστημόνων.

Ωστόσο, το τελευταίο ερώτημα χρίζει απάντησης από εσένα και όχι από εμένα. Συμφωνεί μαζί μου περισσότερο. Ποιος θα ορίσει τον αρχάριο ή τον προχωρημένο; Η βαθμολογία (βλέπε βαθμοθηρία) ή η αυθεντία του εκπαιδευτικού -και δη του κακού καθοδηγητή;

Στο ότι οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αξιολογούνται συμφωνώ απολύτως. Είναι ανάγκη να αξιολογούνται και αυτοί, όπως όλοι μας στην κοινωνία και να αποφεύγεται έτσι η κακώς εννοούμενη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Vrennus, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Επιβεβαιώνουμε κι εσύ κι εγώ με την προσωπική μας πείρα ότι οι καλοί μαθητές δεν υστερούν σε ένα τμήμα όλων των επιπέδων. Από εκεί και πέρα, ήδη το λύκειό μας και ιδιαίτερα η Γ΄ τάξη είναι υπερβολικά δύσκολη, σε σημείο που τα μαθηματικά του Α΄ έτους γερμανικών πανεπιστημίων είναι αυτά που διδάσκουμε στη θετική κατεύθυνση. Αναλόγως και τα αρχαία μας.

Σελασφόρος είπε...

Φίλτατε δείμε,
για να αποσαφηνίσω τη θέση μου: δεν έχω θέση! αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στα δύο. Τόσο η επιχειρηματολογία σου όσο και αυτή της ηλιακτίδας, μου φαίνονται εύλογες, όπως και η απάντησή σου στο πρώτο μου σχόλιο.
Συμφωνώ πάντως ότι η μέση οδός είναι η καλύτερη, όπως προτείνεις, λιγότεροι μαθητές ανά τμήμα και όπως ανέφεραν και οι συσχολιαστές μας, καλύτερο εκπαιδευτικό προσωπικό. Η πλειονότητα των εκπαιδευτικών στην μικρή μας χώρα είναι τερατωδώς πιο κάτω απο αυτό που θα έθετα -και οι περισσότεροι από εμάς- ως ελάχιστο επίπεδο, τόσο σε επίπεδο γνώσεων, σε επίπεδο μεταδοτικότητας, συγκρότησης, γενικότερης παιδείας (οι περισσότεροι είναι πλήρως αμόρφωτοι σε κάθε άλλο πεδίο πλην το στενό τους αντικείμενο, δηλαδή πρακτικώς κάφροι), ψυχολογίας, παιδαγωγικής, συμπεριφοράς, κατάρτισης πάνω σε ειδικές περιπτώσεις (πχ δυσλεξίες, μαθησιακές δυσκολίες, ψυχολογικές αποκλίσεις κλπ κλπ).
Οι περισσότεροι είναι κανονικοί -ως προς τη νοοτροπία- δημόσιοι υπάλληλοι, αποστασιοποιημένοι, ανάγητοι, βαρυνόμενοι και ρέγχοντες.
Από όλους τους καθηγητές που είχα -όταν τελείωσα το σχολείο, προπολεμικά-, οι περισσότεροι ήταν της πλάκας, μόνο 4-5 κρίνω ως αξιόλογους, και μετράω από το νηπιαγωγείο...

ο δείμος του πολίτη είπε...

σελασφόρε, το πρόβλημα με τους εκπαιδευτικύς μας -και είπαμε τα ξέρω από μέσα- ε΄ναι ότι δεν γνωρίζουν τίποτα από παιδαγωγικά ή παιδοψυχολογία (πρακτικού επιπέδου). Εγώ προσωπικά μόνος μου έλυσα αυτό το ζήτημα, με προσωπική μελέτη και πρωτοβουλία γιατί επίσταμαι σημαίνει μαθαίνω και επιστήμονας είναι εκείνος που συνεχίζει μετά τη μάθηση να μαθαίνει, να μελετά. Οφέιλει το κράτος να στρέψει τους εκπαιδευτικούς μας στην παιδαγωγική κατάρτιση και οι ίδοι να μην περιμένουν μόνο ένα επίπεδο για να πάνε σε ανάλογα σεμινάρια. Έχουμε πολύ καλου΄ς επιστήμονες στα σχολεία, αλλά σπάνια καλούς εκπαιδευτικούς. Τα πανεπιστήμιά μας βγάζουν μόνο επιστήμονες. Ας είχαν παραπάνω παιδαγωγικά αντικείμενα (στη λογική ίσως της κατεύθυνσης).

Ανώνυμος είπε...

Έπεσα στα χέρια ειδικών που με απροσανατόλισαν και με ξεπουπούλιασαν οικονομικά.

Έχω μια κόρη 14 ετών που έχει μαθησιακές δυσκολίες. Δεν γράφει στραβά ή ανάποδα, διαβάζει κανονικά, δεν μπορεί να μάθει/ αποστηθίσει/ συλλέξει σημαντικά στοιχεία/ συνοψίσει/ επιλέξει κυριότερά του (ο,τιδήποτε φανταστείτε) μπροστά σε μια σελίδα βιβλίου του σχολείου, κυρίως ιστορίας ή γεωγραφίας.
Λόγω της δυσκολίας της σε κάθε σχολείο επιλέγει να κάνει παρέα μόνο με προβληματικά/ παραβατικά παιδιά και μας φέρνει πάντα μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα που μας σπρώχνουν σε απελπισμένες πράξεις (αλλαγή σχολείου, αλλαγή "ειδικών" κλπ). Ότι χαρίσματα έχει φροντίζει με κάθε τρόπο να τα εξαφανίσει, προκειμένου να μη διαφέρει στην προβληματική φίλη της (φρόντισε να ξεχάσει τα πορτογαλικά της, αποπειράται να κάνει το ίδιο στα γαλλικά της, στράβωσε τα μπροστινά της δόντια για να βάλει σιδεράκια όπως η φίλη της, καθόταν με τα γόνατα να συγκλίνουν προς τα μέσα και να ενώνονται ώστε να στραβώσουν ενώ η ίδια παλιάέτρεχε με τα δυνατά πόδια της σαν δρομέας, προσπαθεί σε πάρτυ να τρώει τούρτα ενώ τη σιχαίνεται κλπ).

Έχει μεγάλη κλιση στο μπαλέτο και στο πιάνο (όπου μαθαίνει και προετοιμάζει περισσότερα από ότι της δίνεται κλπ) Μακάρι να υπήρχε ένας κόσμος που να μπορούσε να αξιοποιήσει αυτά τα ταλέντα χωρίς να χρειάζονται και οι λοιπές γνώσεις. Δυστυχώς έχω παρακολουθήσει προφορικές εξετάσεις του ΑΣΕΠ για πρόσληψη καθαριστριών από το δημόσιο και για λόγους συναγωνισμού τις ρώταγαν τι γνωρίζουν για τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Οι θεραπευτικές εισηγήσεις των ειδικών στα χέρια των οποίων έπεσα και με αφαίμαξαν ήσαν (δεν είναι όλες οι απόψεις του ίδιου ατόμου):

- Δεν έχει δυσλεξία (Λες και υπάρχει ένας διαχρονικά ισχύων ορισμός της δυσλεξίας.Και εγώ είχα δυσλεξία τα χρόνια μου και την αντιμετώπισαν με το ξύλο και τον εξευτελισμό).

- Θα ασχοληθούμε με την προσωπικότητά της μόνο. (Δεν μου απαντάνε όμως στο ερώτημά μου "Δέστε δημοσίευμα της Καθημερινής υπάρχουν ορισμένες μέθοδοι για να μαθαίνουν τα δυσλεκτικά παιδιά. Γιατί αυτές τις μεθόδους να τις ανακαλύψουμε εμείς -μαζί με τους κατάλληλους ειδικούς - όταν η κόρη μου θα είναι 26 ετών και όχι τώρα;

- Αφήστε τη να μείνει στην ίδια τάξη. Καλό θα της κάνει( Όμως εγώ έχει διαβάσει διάφορα βιβλία και άρθρα για τη δυσλεξία, και πουθενά δεν λέει ότι θεραπεύεται με το να μείνει το παιδί στην ίδια τάξη).

- Πηγαίνετε στον τάδε που είναι ειδικός στο να προετοιμάζει δυσλεκτικά παιδιά στο σχολείο και στο τέλος τους περνάει η δυσλεξία. Πήγα και πέρασα τη χρονιά με άθλιες συνθήκες. Ο ειδικός κάθε φορά απήύδηζε προσπαθώντας να της μάθει κάτι, δεν τα κατάφερνε, έλεγε ότι η κόρη μου κουράστηκε και "έχει κατεβάσει τα ρολλά" και μου έδινε μερικές σελίδες γεμάτες με κείμενο το οποίο εγώ ο μή ειδικός θα αναλάμβανα να της τα περάσω στο μυαλό -σαν να ήταν ένα φάξ - προτού κοιμηθεί το βράδυ.

- Να κάνετε οικογενειακή θεραπεία. Εσείς η κόρη σας και η γυναίκα σας. Θα είμαι εγώ και ένας άλλος συντονιστής. Γιατί ο άλλος (ο μπακαλόγατος); Γιατί έτσι γίνεται η ομαδική θεραπεία. Μπορείτε κυρία μου να μου δείξετε σε ένα από τα βιβλία της ομαδικής θεραπείας που έχετε στη βιβλιοθήκη σας να αναφέρει ότι θα υπάρχει και δεύτερος θεραπευτής; Έτσι γίνεται στην Ελλάδα. Και τι με αυτό; Και στη Βραζιλία σε ορισμένες περιοχές κάνουν βουντού. Πόσο θα κοστίσει; 140 η συνεδρία (70 αυτή και 70 ο ειδικευόμενος μπακαλόγατος). Τι λέτε κυρία μου;(Και η θεραπεύτρια καπνίζει σαν φουγάρο μπροστά στην κόρη μου χωρίς να ζητάει συγγνώμη ή άδεια, παρόλο που απαγορεύεται από το Υπουργείο Υγείας. Σκέψου να προστεθεί και ο μπακαλόγατος που να καπνίζει τσιμπούκι!)
- (στη γυναίκα μου) Να μετάσχετε σε ομαδική θεραπεία (σε ένα κατερειπωμένο σπίτι). Θα είναι γονείς παιδιών; Όχι αποκλειστικά, μπορεί μερικοί να είναι γονείς αλλά μπορεί και να μην είναι. Θα το σκεφτώ. Προτού φύγετε, παρακαλώ να με πληρώσετε. 150 Ευρώ. Θα σας ετοιμάσουμε την απόδειξη την επόμενη βδομάδα, να τη ζητήσετε από την κυρία Βάνα.

- Δεν έχει μαθησιακά προβλήματα. Είναι ιδιοφυϊα η κόρη σας. Εσείς οι γονείς έχετε πρόβλημα. Θα πρέπει να κάνετε ατομικές θεραπείες ο καθένας σας. Και η κόρη μας; Η κόρη σας δεν έχει τίποτα. 120 Ευρώ. Θα μου δώσετε απόδειξη; Όχι, δεν δίνω αποδείξεις, είμαι πανεπιστημιακός. τότε και εγώ δεν πληρώνω. Μα μου φάγατε την ώρα.. Λυπάμαι. Ωραία θα σας δώσω απόδειξη για 30 ευρώ. Τότε και εγώ θα σας πληρώσω 30 ευρώ.

Σας παρακαλώ, μπορείτε να μου δώσετε κάποια κατεύθυνση ως προς το τι να κάνω; Η κόρη μου με τόσες επισκέψεις και τέτοια παραπληροφόρηση δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει. Ακόμα και αν είμαστε φοβεροί εγκληματίες η γυναίκα μου και εγώ (φανταστείτε με να είμαι σαν τον Αυστριακό!), πάλι υπάρχει υποχρέωση των ειδικών να τη βοηθήσουν σήμερα και όχι όταν γίνει 26 ετών. Οι ειδικοι της έχουν βάλει στο μυαλό ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στις σχέσεις μας και γι' αυτό εκείνη δεν μπορεί να μάθει τη μετάφραση των Αρχαίων.

Φυσικά (στην Ελλάδα πάντα έχουμε συμβουλές και επιχειρήματα) μπορεί να πεί κανείς «γιατί δεν πάτε σε κάποιο ειδικό κέντρο του δημοσίου για τα παιδιά που έχουν μαθησιακά προβλήματα;» Σε αυτούς τους φορείς αν δοκιμάσετε να τηλεφωνήσετε για να κλείσετε ραντεβού, θα πάρετε την απάντηση ότι έχετε σειρά προτεραιότητας για να σας δουν μετά από ένα χρόνο. Δοκιμάστε!

Αν προσφύγετε στο Συνήγορο του Πολίτη σας απαντούν ότι α) "ναι μεν η ιατρική περίθαλψη είναι συνταγματικό σας δικαίωμα, αλλά εδώ υπάρχει αντικειμενική αδυναμία, όπως δηλώνουν οι συγκεκριμένοι φορείς", β)"μπορείτε να κάνετε αγωγή αποζημίωσης κατά του δημοσίου για παραλείψεις των οργάνων του, με βάση το άρθρο 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα εάν θεμελιώσετε τη βλάβη που υπέστη η κόρη σας από την παράλειψη...

Η αγωγή εκδικάζεται μετά από 3 1/2 με 4 χρόνια και αν υπολογίσουμε ότι στην καλύτερη περίπτωση κερδίσετε, το δημόσιο θα κάνει έφεση και αναίρεση οπότε μπορείτε να έχετε την απόφαση που θα σας δικαιώνει τελεσίδικη μετά από 7-8 περίπου χρόνια.

Βέβαια δεν είναι εύκολο να έκτέλέσετε απόφαση κατά του δημοσίου, οπότε μπορείτε να προσφύγετε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Στρασβούργο), αλλά θα πρέπει να προσέξετε να ασκήσετε την προσφυγή εντός 6 μηνών από την έκδοση της τελεσίδικης απόφασης (μετά από αναίρεση κλπ). Η εκκρεμοδικία κρατάει περίπου 8-10 χρόνια και μάλλον θα κερδίσετε την υπόθεση με μια συμβολική αποζημίωση, εκτός αν στο μεταξύ ο αρμόδιος φορέας αποφασίσει να καλέσει την κόρη σας για εξέταση..".

ιορδανης είπε...

η εισαγωγη στο πανεπιστημιο να γινεται με κληρωση, απολυτως αταξικο το μετρο.

ShareThis