Οι συνέπειες ενός διαζυγίου στα παιδιά

Αφού πρώτα συζητήσαμε και τονίσαμε τη διάσταση που έχει πάρει πια η συχνότητα των διαζυγίων στη χώρα μας και αφού εξετάσαμε τα αίτια των διαζυγίων. Στο παρόν κείμενο θα σχολιάσουμε απλά τις συνέπειες προς τα παιδιά ενώ σε ένα άλλο άρθρο θα αναφερθούμε στις συνέπειες στους δύο συζύγους και εν τέλει θα υπάρξει και μία γενική σύνοψη. Είναι αναγκαίο όμως να δούμε και τις συνέπειές τους, πέρα από ηθικολογίες του αν πρέπει ή όχι να χωρίζει ένα ζευγάρι και με δεδομένη την αντίληψη του γράφοντος για το άμεσο δικαίωμά μας να μπορούμε να ελέγχουμε τη μοίρα μας -και ιδιαίτερα για τις γυναίκες που συνήθως υποκύπτουν περισσότερο στις κοινωνικές απαιτήσεις. Δεχόμαστε βέβαια ως αναγκαία προϋπόθεση ότι οφείλουμε πριν φτάσουμε στο γάμο να γνωρίζουμε το λόγο για τον οποίο τελικά και παντρευόμαστε, όπως επίσης και ότι χρειάζεται αρκετή σκέψη πριν αποφασίσουμε ένα χωρισμό -αν και δε νομίζω ότι παίρνεται εύκολα μία απόφαση διαζυγίου.

Όταν ο κοινός δρόμος, λοιπόν, του ζευγαριού με το πέρασμα του χρόνου διαφοροποιείται και η σχέση ατονεί ή γίνεται ανταγωνιστική και καταπιεστική, οι παράλληλες πορείες απομακρύνονται η μια από την άλλη, η επικοινωνία κόβεται, εχθρότητα και ψυχρότητα εγκαθίσταται ανάμεσα σε αυτούς που κάποτε ήταν ερωτευμένοι και αγαπιόντουσαν και τότε παραμονεύει το διαζύγιο.

Ένα σημείο που όλοι στέκονται όταν ακούν για διαζύγια είναι τα παιδιά που πιθανόν έχει αποκτήσει το ζευγάρι. Είναι αναγκαίο όμως να κρίνουμε την ίδια την ψυχολογία των παιδιών και όχι να βλέπουμε απομακρυσμένοι τέτοιες καταστάσεις. Μέσα από ένα τέτοιο πρίσμα καλό είναι να πούμε ότι ένα διαζύγιο είναι προτιμότερο από τους συνεχείς καβγάδες των συζύγων. Τέτοιες δυσάρεστες καταστάσεις φθείρουν την παιδική ψυχολογία και δεν τα επιτρέπουν να αισθάνονται ότι διαβιούν σε ένα ασφαλές συναισθηματικά περιβάλλον. Μπροστά στο ενδεχόμενο αυτό που οδηγεί σε σύνδρομα κατωτερότητας ή και σε βίαιες εξάρσεις προσέλκυσης της προσοχής των ενηλίκων είναι προτιμότερο ένα διαζευκτήριο. Σαφώς και τούτο δεν αποτελεί λύση, αλλά μόνο μία προτιμότερη συγκριτικά κατάσταση.

Ο ίδιος ο χωρισμός αυτομάτως καθιστά τα παιδιά έρμαιο των επιθυμιών των γονέων. Το ελληνικό δικαστικό σύστημα συνήθως προσφέρει τα παιδιά στη μητέρα τους κρίνοντάς την de facto ως το μόνο κατάλληλο γονέα να τα διαπαιδαγωγήσει και θεωρώντας ότι το υπό την έλεγχό της μονογεϊκό περιβάλλον βοηθά στη συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών. Ωστόσο, και αυτό αποδεικνύεται πλάνη και μάλλον φορτώνει -κι ας ακούγεται αιρετικό- με επιπλέον φόρτο τη ζωή μιας γυναίκας.

Ακόμα και όταν γίνεται λόγος για επιμέλεια και από τους δύο πρώην συζύγους, δεν είναι πολλές οι περιπτώσεις αναλογικά που κάτι τέτοιο μπορεί να πραγματοποιηθεί. Το συνηθέστερο είναι οι μητέρες -εχουσών την επιμέλεια- να στρέφουν τα παιδιά κατά του πατρός τους. Πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι μια τέτοια συμπεριφορά δεν είναι εκ των πραγμάτων μία συνειδητή στάση, αλλά προκύπτει μέσα από τη στάση και την κριτική της μητέρας. Άλλοτε όμως είναι συνειδητή και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που δεν επιτρέπουν στον πατέρα να δει τα παιδιά του, κάτι που ενισχύεται και από τη λογική της διατροφής -που μένει σε πολύ χαμηλά επίπεδα αν και είναι για τα παιδιά- και από τη δικαστική αδράνεια να ελέγξουν την εφαρμογή των αποφάσεών τους για την από κοινού εξ αποστάσεων επιμέλεια.

Σε ανάλογο πλαίσιο η μετακόμιση του ενός γονέα σε μακρινή απόσταση (εκτός πόλης ουσιαστικά) δημιουργεί σοβαρές δυσχέρειες στην ομαλή ψυχολογική ανάπτυξη του παιδιού. Από αμερικάνικες έρευνες φάνηκε ότι τα παιδιά και χρόνια ακόμα μετά το χωρισμό των γονέων παρουσίαζαν σοβαρά ψυχο - συναισθηματικά προβλήματα. Οι αρνητικές συνέπειες του χωρισμού παρουσιάζονταν ανεξάρτητα από το ποιος γονιός μετακόμιζε και ανεξάρτητα από τον πραγματικό λόγο ή την αφορμή του χωρισμού. Έτσι, τα παιδιά των διαζευμένων οικογενειών τυχαίνουν χαμηλότερης οικονομικής υποστήριξης -και κυρίως όταν ο απομακρυσμένος γονέας ξαναπαντρευτεί-, νιώθουν περισσότερη ανασφάλεια και στην οικονομική ζωή τους και στη σύναψη ερωτικών σχέσεων. Συχνά αυτά τα παιδιά παρουσιάζουν έντονα επιθετική συμπεριφορά στις διαπροσωπικές τους σχέσεις και νιώθουν περισσότερη στεναχώρια για το γονεϊκό διαζύγιο θεωρώντας ότι ευθύνονται εκείνα.

Αναλόγως μπορούμε να παρατηρήσουμε σημαντικά αποτελέσματα και αρνητικές συνέπειες σε όλες τις εκφάνσεις της παιδικής ηλικίας. Μία από τις πρώτες αντιδράσεις είναι η άρνηση -που συχνά εντείνεται από τη μητρική ή την πατρική στάση- να αποδεχτούν το γεγονός του χωρισμού, αλλά και ο φόβος εγκατάλειψης και από τους δύο γονείς. Άλλοτε διακρίνεται μία επιθετικότητα και ένας θυμός προς το γονέα που απομακρύνεται. Η κατάθλιψη, η ενοχή και η ανωριμότητα συνδυαζόμενη η τελευταία με ένα περίεργο μαμοθρεπτισμό είναι μερικά μόνο από τα απλούστερα συμπλέγματα που αναπτύσσονται στην παιδική ψυχή.

Σε μεγαλύτερες ηλικίες τα ψυχο-συναισθηματικά συμπτώματα είναι διαφορετικά και συνδέονται με αϋπνίες, με ενοχές και αυτοκατηγορίες και με μία περίεργη επίσης τάση προστασίας των γονιών (συνηθέστερο από κορίτσια προς μητέρες). Οι συχνοί εφιάλτες και η εκρηκτική συμπεριφορά εμφανίζονται ολοένα και πιο συχνά συνδεόμενα με το γονικό διαζύγιο. Άλλοτε εκφράζουν παράπονα για προβλήματα υγείας ή λένε ψέματα. Σε όλα αυτά μπορούμε να συμπληρώσουμε τα προβλήματα παραβατικότητας, αλλά και μια σειρά από αυτοκτονίες που είναι συχνότερες στα αγοράκια. Στα κορίτσια παρατηρείται αδυναμία ελέγχου της ανασφάλειάς τους που εκφράζεται με βουλιμία και απόκτηση βάρους ή με ανορεξικά συμπλέγματα με αποτέλεσμα την αδυναμία.

Από άλλη έρευνα φαίνεται ότι στο διαζύγιο οφείλεται το 63% των αυτοκτονιών εφήβων, το 71% των εγκύων εφήβων, το 90% όλων των αστέγων παιδιών και παιδιών που έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους, το 70% των ανηλίκων στα κρατικά αναμορφωτήρια, το 85% όλων των παιδιών με συμπεριφορικές διαταραχές. Επιπρόσθετα το 80% των βιαστών, που κίνητρο της τέλεση του εγκλήματος ήταν ο θυμός ενάντια στην κοινωνία, το 71% των μαθητών που εγκαταλείπουν το Γυμνάσιο, το 75% όλων των εφήβων στα Κέντρα Απεξάρτησης, το 85% όλων των εγκλείστων εφήβων στις φυλακές.

Ωστόσο, πρέπει να προσθέσουμε ότι ένα διαζύγιο έχει και συνέπειες στα ενήλικα παιδιά. Συχνά θεωρούν οι δύο σύζυγοι ότι τα τέκνα επειδή είναι ενήλικα δεν θα επηρεαστούν, αλλά έχει φανεί ότι και τούτα επηρεάζονται, αν και σε λιγότερο. Έτσι βλέπουμε διαμάχες μεταξύ των μελών της οικογένειας και άγχος για τη μετά το διαζύγιο προσαρμογή. Παράλληλα, παρατηρείται ανάπτυξη της ψυχοπαθολογίας τους, επιδείνωση των οικογενειακών σχέσεων, ιδιαίτερα ανάμεσα στον ένα γονέα -και συνήθως τον πατέρα- στο παιδί και αλλαγή στη στάση των παιδιών απέναντι στο γάμο και τη δέσμευση.

Σχετικά πάντως με τις επιπτώσεις στα παιδιά οφείλουμε να εξετάσουμε και να απομυθοποιήσουμε ορισμένες κοινά αποδεκτές αιτιάσεις. Έτσι, λοιπόν, καταρρίπτεται η θέση που θέλει αυξημένα τις πιθανότητες για στροφή στην ομοφυλοφιλία των αγοριών. Δεν υπάρχουν τάσεις ούτε και συμπτώματα -εν είναι δα και καμία ασθένεια η ομοφυλοφιλία. Βέβαια, ας θίξουμε το γεγονός ότι συχνά τα αγόρια παρουσιάζουν θηλυπρεπή χαρακτηριστικά στη συμπεριφορά τους χωρίς απαραίτητα να συνδέονται με συγκεκριμένες σεξουαλικές επιλογές. Η φαινομενικά αυτή θηλυπρεπής συμπεριφορά σχετίζεται άμεσα με τη συμβίωση και το δέσιμο με τη μητέρα και ίσως μεγαλύτερες αδελφές. Ωστόσο, μετά την εφηβεία η πορεία είναι ανάλογη της στάσης των γονέων και του περιβάλλοντος (οικείου και σχολικού) -εξάλλου όλες οι επιλογές μαςκαθορίζονται από το κοινωνικό περιβάλλον. Πιο πολύ ανησυχούν μέσα στη φαλλοκρατική και ομοφοβική μας κοινωνία οι γονείς πάντως παρά υφίσταται πραγματικό πρόβλημα ανάλογης επιλογής.

Παράλληλα, πρέπει να απομυθοποιήσουμε το γεγονός ότι τα παιδιά ενοχλούνται όταν οι γονείς τους παντρεύονται ή όταν συνάπτουν σχέσεις με τρίτα άτομα. Τέτοιες αντιδράσεις συνήθως ισχύουν για τις σχέσεις του πατέρα ο οποίος πέφτει ή θύμα της μητρικής κριτικής ή της έλλειψης επικοινωνίας με τα τέκνα του, αρκεί βεβαίως κάτι τέτοιο να μη γίνει πριν γίνει αποδεκτή η νέα κατάσταση. Τα παιδιά έχει αποδειχθεί ότι όταν αντιλαμβάνονται τα αίτια του χωρισμού αποδέχονται και τη νέα σχέση της μητέρας τους. Φυσικά και δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο, αλλά δεν αποδέχονται και τη μοναστική ζωή της μητέρας ή του πατέρα τους. Ωστόσο, και σε αυτή την περίπτωση είναι αναγκαίο για την ψυχολογική και συναισθηματική τους ισορροπία να έχουν καλή σχέση και με το νέο μέλος. Το σημαντικότερο όμως σύμπτωμα που εμφανίζεται είναι η δημιουργία ενός ανασφαλούς συναισθηματικά περιβάλλοντος.

Στο πλαίσιο αυτό τίθεται το ζήτημα του παιδικής ψυχολογίας όταν το διαζύγιο δεν είναι συναινετικό και γίνεται εν μέσω έντονων δικαστικών αντιδικιών. Τότε πια το τέκνο καταντά επιβράβευση ενός ιδιότυπου αγώνα που σε λίγες περιπτώσεις σχετίζεται με το εκείνο και συχνότερα με την κοινή ή μη  περιουσία των συζύγων. Όμως εκεί αισθάνεται άβολα και σε ανοίκειο περιβάλλον -και σωστά ο νομοθέτης δεν επιθυμεί την παρουσία του σε δικαστικές αίθουσες.


50 έκριναν :

Urfurslaag είπε...

;)

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ είπε...

Πές τα Δείμο μου!!! Άντε, γιατί τελικά πάντα οι αθώες ψυχές των παιδιών πληρώνουν την όποια ανωριμότητα των "μεγάλων"...
Ωστόσο & παρόλ΄αυτά, εγώ θα επιμένω πάντα πως & για τα παιδιά είναι καλύτερο πάντοτε ένα "ευτυχισμένο" (πολιτισμένο τουλάχιστον) διαζύγιο, από ένα μίζερο γάμο!!!
Καλό μας Μήνα!

πνευμα είπε...

Θα το φωνάζω όσο ζω. Ας έχουμε συναίσθηση του που βρισκόμαστε και τι ζητάμε απο τη ζωή μας πριν φέρουμε στον κόσμο ένα παιδί!

Αρκετά έχουν υποφέρει απο την ανοριμότητα μας...

Καλό μήνα Δείμο.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ηλιαχτίδα, πευματάκι, θα συμφωνήσω ότι οφείλουμε πάντα να κοιτάμε και λίγο μπροστά πριν προχωρήσουμε σε γάμο ή πριν κάνουμε παιδιά. Χρειάζεται οικογενειακός προγραμματισμός και σεξουαλική ωριμότητα. Καλό το σεξ, αλλά ας καταλάβουμε ότι έχουμε κι ευθύνες καμιά φορά.

Πάντως να γνωστοποιήσω ότι θα επανέλθω με άρθρο για τις επιπτώσεις ενός διαζυγίου στους δύο συζύγους. Και εκείνοι να ξέρετε ότι θίγονται εκτός από τα παιδιά τους.

αθεόφοβος είπε...

Κανένας δεν παντρεύεται για να χωρίσει.
Το σφάλμα είναι ότι πολλοί που βλέπουν ότι ο γάμος τους δεν πάει καλά κάνουν ένα παιδί γιατί πιστεύουν ότι αυτό θα φτιάξει τα πράγματα.Μερικοί κάνουν και δεύτερο.
Το άλλο μεγάλο σφάλμα είναι να προσπαθούν μερικοί να πάρουν με το μέρος τους το παιδί κατηγορόντας τον άλλο γονιό.
Και το τρίτο σφάλμα είναι να μην αποφασίζουν να χωρίσουν και να παραμένουν παντρεμένοι και καθημερινά να δείχνει ο ένας το ΄μίσος του στον άλλο μπροστά στο παιδί

Ανώνυμος είπε...

Δειμο, την Καλημερα μου

Πιστευω οτι το θεμα που θιγεις αποτελει το νο1 ζητημα ως αναφορα την σημερινη αναπτυξη του ατομου, αρα και της κοινωνιας (που αποτελειται απο ατομα)

Τα προβληματα ενος διαζυγιου, αγγιζουν εντονα τους 2 γονεις (λεγεται οτι ειναι δευτερο στην λιστα στρεσογονων καταστασεων, μετα τον θανατο) οποτε τα παιδια, που μεχρι καποια ηλικια ακολουθουν την μοιρα των γονεων, ερχονται αντιμετωπα με καταστασεις που δεν ευνοουν την υγιη αναπτυξη τους.

Θα πω κατι... λιγο ακραιο.
Στην περιπτωση που υπαρχουν παιδια και -το τονιζω- δεν υπαρχει φυσικη η ψυχικη βια (ειναι η συνηθης περιπτωση αυτη) αναμεσα στο ζευγαρι, τοτε θα προτιμουσα μια "αδιαφορη" , συμβατικη, απαθη συνυπαρξη -με κοινο σκοπο την αναπτυξη των παιδιων- απο ενα διαζυγιο, που θα το πληρωνουν μια ολοκληρη ζωη.

Οποιο παιδι σας πει οτι δεν το πειραζει το διαζυγιο... λεει ψεμματα!

Στο κατω κατω η αποφαση να κανεις παιδια, ειναι ενηλικη, υπευθυνη και ισοβια!

Συγνωμη αν αυτο ακουγεται καπως συντηρητικο, ομως νομιζω ειναι μια μεγαλη αληθεια.
Αν καποιος προτιμαει την ελευθερια του και το "καπελακι του στραβα" ας φροντισει να ειναι μονο το δικο του καπελακι, και οχι μικρων παιδιων "καπελωμα".

Μοναδικη εξαιρεση θεωρω την Βια, σε καθε της μορφη, απο την οποια τα παιδια θα πρεπει να απομακρυνθουν, παραυτα.

Ευχαριστω για την φιλοξενια
Καλημερα

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αθεόφοβε, ειδικά στο ότι πολλοί μέσα από το παιδί προσπαθούν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους και να ενοχλήσουν το σύζυγο θα συμφωνήσω απόλυτα. Το παιδί συχνά γίνεται έρμαιο των επιθυμιών των γονέων στις μεταξύ τους κόντρες, που λίγες φορές θα λέγαμε ότι σχετίζονται με περιουσιακά ζητήματα, εφόσον ο νόμος είναι σαφής.

Πεζολόγε, επειδή με απασχολεί όχι μόνο η παιδική ψυχολογία και προσπαθώ να δω και τους συζύγους -στην επόμενη δημοσίευση- πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είναι δυνατή μία συμβίωση χωρίς αγάπη μόνο για το παιδί. Σίγουρα θα υπάρξουν καβγάδες και τι θα γίνει αν κάποιος ερωτευτεί; Επειδή είχε ατυχή -για οποιοδήποτε λόγο- γάμο θα σταματήσει την κοινωνική και σεξουαλική ζωή του; Από ένα λάθος θα κοπεί η ζωή του ή το παιδί αποτελεί πανάκεια -παρά την ευθύνη του- προκειμένου να τιμωρήσουμε τους γονείς;

Ανώνυμος είπε...

Δεν εννοουσα κατι τετοιο.
Δεν το εννοω τουλαχιστον με την εννοια της τιμωριας.
Ισως θα ηταν πιο κατανοητο, αν ελεγα οτι θα προτιμουσα οι ανθρωποι να μην εγκαταλειπαν τοσο ευκολα τοσο την σχεση τους, οσο και την οικογενεια τους... με ενα απλο "ερωτευτηκα" ή για εναν καυγα.
Παρατηρω γυρω μου οτι δεν δινουν σημασια πια στην ουσια του πραγματος, αλλα με την πρωτη δυσκολια... αντε χωριζουμε, και να τα μιση και τα παθη!

Τουναντιον μια "απαθης" κατασταση μπορει να δωσει και στους δυο μια ευκαιρια να ξανασκεφτουν, πρωτα την σχεση τους, και φυσικα και τα παιδια τους (που δεν εγιναν τυχαια).

Βεβαιως ολα αυτα τα λεω θεωρητικα, δεν εχω περασει απο τετοιες καταστασεις, ωστε να εχω μια βιωματικη αντιληψη, ομως η ευκολια που τα ζευγαρια φτανουν στον δικηγορο, ομολογω οτι με ενοχλει.

Μονο στην περιπτωση που πισω τους υπαρχουν παιδακια.
Αλλιως δεν με απασχολει καθολου.

Ο γαμος χωρις αγαπη, δεν ειναι κατι που συμβαινει ξαφνικα, ειναι κατι που κτιζεται, οπως και ο γαμος με αγαπη.
Και εκει ειναι η ενσταση μου.
Στην πρωτη δυσκολια "αντε γεια".

Αλλα ισως αυτο να ξεκιναει απο ακομα πιο πισω. Απο την στιγμη και τους λογους που αποφασισε καποιος να παντρευτει.

Τα αποτελεσματα, δεν μπορουμε να τα κρινουμε ανεξαρτητα απο τις αιτιες τους, ετσι δεν ειναι?

ο δείμος του πολίτη είπε...

Με τις προϋποθεσεις και τη διευκρίνηση που έθεσες θα συμφωνήσω απόλυτα. Αν και όταν υπάρχουν απιδιά κανείς δε χωρίζει τόσο εύκολα όσο το νομίζεις.

Ανώνυμος είπε...

Κι ομως Δειμο μου.... κι ομως!
Αυτο το "κανεις" συμπεριλαμβανει τοσους πολλους...
Eυχομαι ενα υπεροχο ΣΚ!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δεν ξέρω. Δεν υπάρχει στατιστικό στοιχείο για αυτό που λέμε πάντως.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ενδιαφέρον το blog σου!Απέκτησες νέο αναγνώστη στα σίγουρα! Οπότε θα τα λέμε...

Κέλλυ Μπουσουλοπουλου είπε...

Πολυ ενδιαφερον κειμενο απο παρα πολλες αποψεις!Με εντυπωσιασαν τα ποσοστα!!!Μην σου πω οτι μου φανηκαν υπερογκα!Αν δεν ειμαι αδικριτη και δεν εχεις εσυ κανενα προβλημα βεβαια θα μπορουσα να μαθω την πυγη σου...?:)

Φοινιξ είπε...

Επειδή εγώ ζώ μια τέτοια κατάσταση( όχι προσωπική) βλέπω πόσο πολύ επηρεάζει την παιδική ψυχοσύνθεση ακόμη και μεγάλα παιδιά των 15-16 ετών που πολλοί λένε πως δεν επηρεάζονται.

Με αυτά που εγώ ζώ πιστεύω πως αυτά επηρεάζονται πολύ περισσότερο και απο εκεί ξεκινάνε πολλά.Ακόμη και ένα μεγάλο μέρος της νεανικής παραβατικότητας.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Παπάκι μου, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Πάντα αποδεκτή η παρουσία και τα σχόλιά σου για να πλουτίζουμε το διάλογό μας.

Οι πηγές μου, Ανατολή, προέρχονται μέσω διαδικτύου είτε με συνδέσεις από περιοδικά και εφημερίδες ηλεκτρονικές, είτε από τα στατιστικά των Πρωτοδικείου Αθηνών. Ορισμένα δίνονται και άλλα είναι προς γενική εικόνα από αμερικάνικες και βρετανικές κυρίως έρευνες. Εξάλλου κάποια στιγμή θα έχω όλη τη μελέτη σε ενιαία μορφή -ίσως σε PDF- συμπληρωμένη ίσως με στοιχεία που δεν είχα υπόψη μέχρι την αρχική δημοσίευση του κάθε κεφαλαίου.

Φοίνικα, είναι ένας σοβαρός λόγος όλα αυτά να εξετάζουμε καλά μία περίπτωση γάμου και να πηγαίνουμε συνειδητοποιημένοι. Είπαμε ότι τα περισσότερα διαζύγια οφείλονται στον φαινομενικό εγωισμό που ουσιαστικά είναι οι διαφορετικοί στόχοι του κάθε γάμου. Αν ξέρουμε για πιο λόγο παντρευόμαστε τότε είναι σαφές ότι θα μειωθούν τα διαζύγια μόνο στις τυχαίες μοιχείες και τις αλλαγές στο χαρακτήρα κάποιου/κάποιας συζύγου.

coolplatanos είπε...

Δήμο πολύ ενδιαφέρον ότι μετά τα διαζύγια εξετάζεις τις επιπτώσεις στα παιδιά. Πολύ καλή κίνηση σαν συνδυασμός θεμάτων και ενδιαφέρουσες οι απόψεις

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Και είπαμε ακολουθεί και κεφάλαιο για τις επιπτώσεις στους δύο συζύγους.

Ανώνυμος είπε...

Συγκροτημένη η σκέψη σου. Τώρα μόλις μπόρεσα να περιηγηθώ στο πολύ ωραίο blog σου. Κατά την άποψή μου, σε θέματα Χριστιανισμού/ορθοδοξίας: βλέπεις τα φύλλα, έχασες το δέντρο, πόσο μάλλον το δάσος. Θέλει πολύ χώρο για να σημειώσω θέσεις, σκέψεις, προτάσεις, αν μου επιτρέπεις, βέβαια, σε κάποιο άλλο σχόλιο. Τί πιστεύω; Μπορούμε να κάνουμε έναν γόνιμο διάλογο. Με πολλή αγάπη & εκτίμηση.

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Πες τα τσιφτη!
Ετσι ειναι τα πραγματα...
Και η βλακεια ειναι οτι παρολο το περασμα των χρονων αυτες οι καταστασεις δεν αλλαζουν...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δημήτρη, σ' ευχαριστώ για τη συνδρομή σου. Θεωρώ ότι διάλογος μπορεί να γίνει σε κάθε περίσταση. Αναμένω τις ιδέες σου.

Πρεζάκια, ευχαριστώ και να συμφωνήσω διαφωνώντας. Τα πράγματα αλλάζουν προς το χειρότερο, φίλε, και για τα παιδιά και για τους συζύγους και την κοινωνία που περιστρέφεται σε ανούσιες ερωτικές συνευρέσεις.

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ είπε...

Ξαναήρθα για να διατυπώσω την αντίθεσή μου στην πρόταση του/ης Πεζολόγου! Φυσικά & δεν χωρίζει κανείς (ή τουλάχιστον αυτός είναι ο κανόνας) ελαφρά τη καρδία, ιδίως στην περίπτωση που υπάρχουν παιδιά! Μιλάμε βέβαια για τη συντριπτική πλειοψηφία των ισορροπημένων & ώριμων ατόμων...
Από την άλλη, η πρόταση του Πεζολόγου στα δικά μου αυτιά ηχεί εντελώς υποκριτική, ανώφελη & ανούσια!
Καταρχήν γιατί τα παιδιά (οποιασδήποτε ηλικίας) έχουν την ικανότητα να διαισθανθούν εξαρχής τη συμβατική σχέση των γονιών τους κι αυτό θα τα ωθήσει σίγουρα στην αποξένωση & τη θλίψη! Τα παιδιά (όσο κι αν κάποιες φορές δε συμφέρει ορισμένους εγωιστικά σκεπτόμενους γονείς να το παραδεχτούν) είναι πανέξυπνα & ούτε μπορούμε αλλά ούτε & πρέπει να τα κοροϊδεύουμε! Έπειτα, μια τέτοια συμβατική σχέση που περιέγραψε ο/η φίλος Πεζολόγος, μακροπρόθεσμα θα μπορούσε να κάνει πολύ μεγαλύτερο κακό στην παιδική ψυχολογία από ένα διαζύγιο, στο οποίο έχουν τηρηθεί & από τους δύο γονείς οι κανόνες αγάπης & σεβασμού προς τα ίδια: αναρωτηθήκατε ποτέ πώς θα νιώσει ένα παιδί, όταν κάποιος συμμαθητής του μια μέρα του πει πως ο πατέρας ή η μητέρα του εθεάθη π.χ. με άλλον/η σύντροφο;;; Γιατί φυσικά, εφόσον μιλάμε για ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή με τον έτερο γονιό, θα αναζητηθεί η κάλυψη αυτής της ανάγκης σε τρίτα πρόσωπα, σωστά; Άρα, τί πιό φυσικό από το να φτάσει μια μέρα των ημερών κάτι ανάλογο στα αυτιά του παιδιού;
Προσωπικά θεωρώ την πρόταση περί συμβατικής συνέχισης του γάμου, ολοκληρωτικά απαράδεκτη! Με όποιον παιδοψυχολόγο κι αν συζητήσετε το θέμα (& μιλώ εκ πείρας!) θα σας πει ακριβώς το ίδιο! Γιατί τα παιδιά κατανοούν πολλά περισσότερα από όσα δείχνουν, γιατί μία τέτοια ανύπαρκτη ουσιαστικά σχέση των γονιών τα πληγώνει πολύ περισσότερο από το διαζύγιο πολλές φορές, αλλά & γιατί ελοχεύει πάντα & ο κίνδυνος αποκάλυψης της αλήθειας (που περιέγραψα παραπάνω) με τρόπο εξαιρετικά επώδυνο για την τρυφερή παιδική ψυχολογία!
Είναι εξάλλου κοινά αποδεκτό, πως κανένας γάμος δε λύεται-καταστρέφεται χωρίς κοινή ευθύνη & των δύο γονέων! Ακόμη & στην ακραία (αλλά καθόλου σπάνια πλέον)περίπτωση που ο ένας εκ των δύο γονέων έχει συνάψει σχέση με τρίτο πρόσωπο, ευθύνεται & ο έτερος γονιός, αφού κανείς/καμμιά δεν μπορεί να εισχωρήσει σε μια υγιή σχέση, στην οποία δεν υπάρχουν συναισθηματικά κενά! Γιατί λοιπόν να αποποιούμαστε εγωιστικά των ευθυνών μας & να άναγκάζουμε τα παιδιά (τα μόνα εντελώς αθώα) νά ζήσουν σε μια κόλαση, τη στιγμή που πολύ όμορφα μπορούμε να φροντίσουμε να διασφαλίσουμε την υγιή τους ανάπτυξη με ένα ισορροπημένο διαζύγιο;;;
Εξαρτάται καθαρά & ολοκληρωτικά από εμάς τους ίδιους!!!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ηλιαχτίδα μου, πραγματικά έθεσες το διάλογό μας σε μία άλλη βάση. Η θέση σου όχι μόνο είναι τεκμηριωμένη, αλλά και καλύπτει έναν τομέα τον οποίο είχα αφήσει έξω κατά την ανάλυση των αιτίων. Την ευθύνη της συναισθηματικής ή/και σεξουαλικής εγκατάλειψης του ενός συζύγου από τον άλλο.

annamaria είπε...

Μπορει να σκεφτει κανεις τι ψυχολογικα προβληματα μπορει να εχουν τα παιδια οταν μεγαλωνουν σε ενα περιβαλλον μεσα στο οποιο υπαρχουν συνεχεις διαξιφισμοι?
Πραγματικα δε μπορω να πιστεψω πως ελαφρια τη καρδια ο καθε ενας μπορει να παρει το καπελακι του και να φυγει τη στιγμη που υπαρχουν παιδια.
Οπως πολυ σωστα εγραψε και ο Αθεοφοβος, κανεις δεν παντρευεται για να χωρισει.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ακριβώς. Κανείς δεν παντρεύεται με την προοπτική να χωρίσει, κι έτσι θα διαφωνήσω ότι γίνεται ο χωρισμός ελαφρά τη καρδία. Ωστόσο, είναι πολλοί λίγοι και οι γονείς εκείνοι που γνωρίζουν τις ψυχολογικές επιπτώσεις του διαζυγίου τους στα ίδια τα παιδιά τους. Συχνά παίρνουν και διαζύγιο από τα παιδιά.

Ανώνυμος είπε...

Θα απευθυνθω προς την Ηλιαχτιδα , με την βεβαιοτητα πως η δεν διαβασε το σχολιο μου σωστα, η εγω το εγραψα λαθος.
Και αυτο διοτι στα 2 βασικα συμπερασματα που καταληγει συμφωνουμε απολυτως.

Χρειαστηκε βεβαια μετα απο παρεμβαση του Δειμου να εξηγησω την θεση μου με διευκρινησεις, αλλα φαινεται οτι πρεπει να αναλυσω περισσοτερο.

Η βασικη μου αντιρρηση δεν ειναι στο διαζυγιο, αλλα στην ΕΥΚΟΛΙΑ του διαζυγιου, που παρατηρω γυρω μου.
Η συμβατικη "εποχη" μπορει να δωσει στο ζευγαρι (και στα παιδια του) χρονο και ψυχραιμια να κοιταξουν τη σχεση τους πιο ουσιαστικα, αληθινα και ειλικρινα.
Αυτος ειναι ο στοχος.
Και γι αυτο εβαλα και την προυποθεση ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ παντρευεται ενα ζευγαρι. Διοτι απο εκει ξεκινουν ολα.

Και επιμενω οτι ο Γαμος χωρις Αγαπη χτιζεται, οπως και ο Γαμος ΜΕ Αγαπη, επισης χτιζεται.

Ομως ενα απλο βαρεθηκα (συνηθεστατο), ή ερωτευτηκα ή αλλα ξα γνωμη, οταν υπαρχουν παιδια συνεχιζει και μου φαινεται επιπολαιο και ανευθυνο (ως προς τα παιδια μιλαω παντα).

Εξαιρεσα εξ αρχης τις περιπτωσεις σωματικης και Ψυχικης βιας, στην οποια συμπεριλαμβανονται και οι συνεχης διαπληκτισμοι.
Γι αυτο προτεινα την προσωρινη "απαθεια" που οδηγει σε μια ψυχραιμοτερη οπτικη.

Δυστυχως η οικογενεια, απεχει του παθιασμενου ερωτα και των κινηματογραφικων ταινιων.
Ειναι πολυ πιο ουσιωδης, και γι αυτο και πολυ πιο δυσκολη.

Τωρα αν παλι εσας το να παλεψει ενα ζευγαρι με ψυχραιμια, σας φαινεται ανουσιο σαν προταση και υποκριτικο, τοτε προτιμηστε την αλλη οδο.

Την οποια βεβαιως εγω δεν θα χαρακτηριζα παρα απλως επιπολαια, παντα υπο το πρισμα της ευκολιας που γινεται.

Επισης μια τελευταια επισημανση. Το προβλημα σπανιως ειναι αυτο καθ αυτο το διαζυγιο. Το προβλημα ειναι οτι αυτο που αποκαλειτε "κανονες αγαπης και σεβασμου" στο διαζυγιο, σπανιως συμβαινει.
Αν δεν με πιστευετε ρωτηστε τα παιδια!

Σκεφτητε μονο κατι λιγο παραδοξο. Αν 2 ανθρωποι μπορουν να εχουν ενα τελειο διαζυγιο σημαινει οτι συνεννοουνται και επικοινωνουν πολυ καλα.
Αν συνεννοουνται και επικοινωνουν πολυ καλα δεν θα μπορουσαν να εχουν και εναν καλο γαμο?
Μονο σκεφτητε το.

Και παλι ευχαριστω για την φιλοξενια. Η συζητηση απ την σκοπια μου ειναι μεν θεωρητικη πλην ομως πολυ ενδιαφερουσα.

Καλησπερα

ο δείμος του πολίτη είπε...

Συνεχίζοντας την έρευνα βρήκα μερικά νέα στοιχεία τα οποία και αντιγράφω:

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία ότι από το 1998 και μετά οι περισσότεροι γάμοι που διαλύθηκαν ήταν πάνω των 10 ετών. Το 1998 οι διαλυμένοι γάμοι διετίας ήταν μόνο 1,04% και το 2002 0,34%. Τις ίδιες χρονιές οι διαλυμένοι γάμοι 2-5 ετών άγγιζαν το 17,41% και 15,47% αντίστοιχα, ενώ εκείνοι που διήρκεσαν από 5 ως 10 έτη ήταν 28,39% και 26,16 ανάλογα%. Τέλος, οι άνω της δεκαετίας γάμοι που με δικαστική απόφαση έληξαν άγγιζαν το ποσοστό του 50,90% και του 56%, αποδεικνύοντας ότι σε καμία περίπτωση ένας γάμος δε σπάει εύκολα ή απλά και μόνο για μία αφορμή. Αποδεικνύεται ότι κάθε χωρισμός αποτελεί απόρροια σκέψης και πίεσης προς τον εαυτό του κάθε συζύγου.

Η μελέτη συνεχίζεται και θα παρουσιαστεί ολόκληρη εν καιρώ, ελπίζω όχι μακριά από την παρούσα συζήτηση.

Ανώνυμος είπε...

Δειμο μου

Πολυ ενδιαφερον το στατιστικο συμπληρωμα, αλλα δεν αποδεικνυει οτι ο χωρισμος ειναι απορροια σκεψης, απλουστατα διοτι κανενας δεν αρχιζει να τον σκεφτεται με την... εναρξη του γαμου, αλλα οταν ο γαμος αρχιζει να χαλαει.
Αρα χρειαζομαστε μια στατιστικη (αν υπαρχει) ποτε χρονικα αρχιζει να χαλαει ενας γαμος.
Υπαρχει η φημη των 7 χρονων, αλλα παραμενει ανυποστατη στατιστικως φημη!

Και παλι ενα 15% στα 2-5 χρονια γαμου, ειναι μικρο?
Η αλλο ενα 28% στα 5-10 χρονια?
Και αυτο το ποσοστο εχει παιδια?

Και μονο εγω βλεπω ανθρωπους που "τα παρατανε" ευκολα τριγυρω μου? Να παω να κοιταχτω?

Μηπως εχει καποια σημασια και η γεωγραφια?
Η Αθηνα μηπως εχει αλλους ρυθμους, σε συγκριση με τις μικροτερες αριθμητικα κοινωνιες?

Καλησπερα και παλι

Ανώνυμος είπε...

Ξεχασα.
Αφου το ψαχνεις πραγματικα τοσο εις βαθος, θα μπορουσες να βρεις απο καποια πηγη, τι ποσοστο αυτων των διαζυγιων ειναι συνεναιτικα, με "σεβασμο και αγαπη"?
Σ' ευχαριστω, θα με ενδιεφερε πολυ να το μαθαινα αυτο, γιατι θα μας εδινε νομιζω ολους μια πιο ξεκαθαρη εικονα της καταστασης των παιδιων.

Ευχαριστω και παλι

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ενδιαφέροντα τα ερωτήματά σου. Ακόμα δεν έγραψα αυτό το σημείο, αλλά φαίνεται ότι τα μεγάλα αστικά κέντρα έχουν όχι μόνο μεγαλύτερα νούμερα, αλλά τα κοινή συναινέσει ξεπερνούν κατά πολύ τον υπόλοιπο μέσο όρο.

Δε ξέρω βέβαια από τι απαρτίζεται ο μικρόκοσμός σου. Ο δικός μου έχει μόνο 2 διαζύγια να φανταστείς και φαντάζομαι ο δικός σου περισσότερα. Ωστόσο, γνωρίζω -για να σιγοντάρω- ότι η μοιχεία έχει μικρά νούμερα (για λόγους νομικούς ίσως και ταχύτητας δικαστικής απόφανσης) ενώ κυριαρχούν τα συναινετικά διαζύγια σε ποσοστά άνω του 75%.

Δεν μπορώ κατά τα άλλα να απαντήσω. Ίσως απλά να μην είμαστε εμείς ως τρίτοι σε θέση να εξετάσουμε αν πράγματι καταβάλλονται προσπάθειες ή ίσως οι προσπάθειες αυτές να μην είναι εκείνες που εσύ κι εγώ θεωρούμε αναγκαίες.

Στο τελευταίο απάντησα ήδη. Αλλά περίμενε λίγο να το ολοκληρώσω και να μπορέσεις να ελέγξεις και τις πηγές μου. Τώρα παίρνω στοιχεία από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία. Σε καμιά-δυο βδομάδες ελπίζω να είναι έτοιμο σε ενιαίο κείμενο.

Ανώνυμος είπε...

Ζω στο κεντρο της Αθηνας.
Δυστυχως ο μικροκοσμος μου, εχει περισσοτερα διαζυγια , απο τα ζευγαρια που συνεχιζουμε.
Αλλα το σημαντικο ειναι οτι τα μισα απο αυτα τα διαζυγια (απο παραδοχη των ιδιων και οχι κατα την αποψη μου) θα μπορουσαν να αποφευχθουν. Εγιναν κατω απο μεγαλες εντασεις, και σχεδον σε κανενα δεν ηταν η μοιχεια ο λογος (αυτο ηρθε μετα την εναρξη των καυγαδων και τις αιτησεις διαζυγιων).
Θελω να πω, δεν χωριζαν εξ αιτιας καποιου τριτου.

Δυστυχως σε καποιες περιπτωσεις οι εξελιξεις ηταν πολυ κακες, και αναμεσα στους συζυγους, αλλα κυριως στα παιδια (πχ. παιδια 8 και 10 ετων μαρτυρες στο δικαστηριο των γονιων τους).

Επισης ,λογω μη συναινεσης, κυριως για οικονομικους/εγωιστικους λογους, η εκδοση των διαζυγιων εγινε 3-4 χρονια μετα την αιτηση.
(σχετικο με το παραπανω που κουβεντιαζαμε). Αρα ενα διαζυγιο που εκδοθηκε για ενα ζευγαρι στα 10 πχ χρονια γαμου, ξεκινησε 3-4 χρονια πριν (χωρις συναινεση παντα).

Αναμενω τα νεωτερα στοιχεια σου, και την συνεχεια της κουβεντας μας!

Καληνυχτα

annamaria είπε...

Ερώτηση.
Να παίζει σοβαρό ρόλο η ηλικία??
Διαφορετικές και λιγότερο παρορμητικές αποφάσεις σε μεγαλύτερη ηλικία ?

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πεζέ λόγε, χωρίς να μπορώ να διαφωνήσω επί των εμπειριών σου, να πω μόνο στο χρόνο διαζυγίων από ότι κατάλαβα δεν είναι εκείνος της τελικής εκδίκασης, αλλά εκείνος της αίτησης διάλυσης του γάμου.

Ανναμαρία, μάλλον μιλάμε για ηλικία των 35-45 ετών τουλάχιστον για τη γυναίκα (είθισται να είναι μικρότερη ηλικιακά), αλλά δεν έχουμε άλλη πληροφορία. Κατά τη γνώμη μου δεν παίζει τόσο ρόλο η ηλικία όσο η τριβή του γάμου μέσα από την συμβίωση. Ωστόσο, η ερώτηση μου άρεσε και θα δω αν μπορώ να το ελέγξω.

Σε περιπτώσεις είναι βέβαιο ότι επηρεάζει μία μορφή κρίσης μέσης ηλικίας επηρεάζει στη λογική της αναζήτησης σεξουαλικής ταυτότητας (ειδικά στα σημερινά σεξουαλικά πρότυπα και κυρίως τα γυναικεία όπως καλλιεργούνται).

Nemertes είπε...

Αν και σε όλη μου τη ζωή έλεγα πως οι γονείς μου έπρεπε να έχουν χωρίσει για το καλό μας, μόλις συνειδητοποίησα ότι το ότι δεν χώρισαν έγινε ουσιαστικά για το καλό μου. Φαντάζεσαι να έπαιρνε την επιμέλειά μου η μάνα μου;;;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μπαμπόθεφτο, ε; Κι εγώ κάπου εκεί είμαι.

takis είπε...

Αν και μπαίνω αργά στη συζήτηση το κάνω μόνο για να εκφράσω την πολύ συμφωνία μου με τον Πεζολόγο...Αυτός μπορεί να μιλάει απο "θεωρητική" πλευρά αλλά εγώ θα του το επιβεβαιώσω "βιωματικά"...
Απλά προσθέτω (αν και ήδη μάλλον το έχετε πεί κάπως) ότι το διαζύγιο όσο και αν ακούγεται παράξενο ειναι η εύκολη λύση.(οχι για τα παιδιά ομως)
Δείμο , πολύ αξιοπρόσεκτο το όλο στήσιμο του θέματος.

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ είπε...

Kαλημέρα & Καλή εβδομάδα να έχουμε!
Εδώ είμαι πάλι, για να ανταπαντήσω στο φίλο Πεζολόγο (μάλλον στη φίλη;)
Noμίζω καλέ μου (φίλε), πως η διαφωνία μας προέρχεται καταρχήν από τη θεώρηση που έχεις εσύ για το πόσο εύκολα καταλήγει ένα ζευγάρι σε χωρισμό, κάτι που εγώ δεν το δέχομαι! Δεν μπορώ δλδ να πω, πως βλέπω ή ξέρω κανέναν που να χώρισε γρήγορα ή εύκολα. Και δε μιλάω βέβαια κρίνοντας μόνο περιπτώσεις που ζουν στην επαρχία, αλλά ακόμη & από φίλους που ζουν σε μεγάλεις πόλεις του εξωτερικού! Μήπως αυτό, που εσύ νομίζεις πως συμβαίνει γρήγορα & εύκολα, είναι κάτι που προϋπάρχει & απλά μέχρι της τελικής & οριστικής λύσεως δε συζητάται ή δε δείχνεται προς τα έξω;;; Δεν μπορώ να διανοηθώ από νοήμονες ενήλικες & μάλιστα γονείς να χωρίσουν απλά για έναν καυγά!!!
Από την άλλη, η όλη διαδικασία του διαζυγίου (ακόμη & στα συνεναιτικά διαρκεί περίπου 7 μήνες) δίνει από μόνη της το χρόνο στα μέλη του ζευγαριού να ηρεμήσουν, να σκεφτούν ψυχραιμότερα & να αναθεωρήσουν -αν χρειαστεί- την απόφασή τους. Γι΄αυτό βέβαια & πολύ σωστά οι νομοθέτες όρισαν αυτό το χρονικό περιθώριο σαν ελάχιστο, προκειμένου να μην υπάρχουν εκδόσεις διαζυγίων βασιζόμενες σε παρορμήσεις ή αποφάσεις παρμένες "εν θερμώ"!
Τώρα για την αντίθεσή μου στην πρότασή σου, θα σπεύσω να παρατηρήσω πως ακόμη & στην αρχική διευκρίνησή σου στο σχόλιο του Δείμου μίλησες για "συμβατική συνύπαρξη" & όχι για "προσωρινή απάθεια" (αυτό το έγραψες μόλις λίγο πριν), νομίζω δλδ πως ήδη υπαναχώρησες (πολύ σωστά κατά την άποψή μου) από την αρχική σου θέση. Γιατί βέβαια η συνύπαρξη δεν οριοθετείται χρονικά σε σύντομο διάστημα & η όλη ένστασή μου σ΄αυτό σου απαντούσε.
Τέλος, να πω πως μάλλον δεν εξέτασες σωστά τη φράση μου "διαζύγια με σεβασμό & αγάπη" αφού η ίδια αυτή φράση ολοκληρώνεται από την έκφραση "προς τα ίδια"! Δε νομίζεις κι εσύ πως υπάρχει διαφορά;;; Σαφώς & εάν υπάρχει σεβασμός & αγάπη ανάμεσα στο ζευγάρι πολύ δύσκολα θα καταλήξει σε χωρισμό! Εγώ λέω απλά (& θα επιμένω πάντοτε σ΄αυτό), πως μεταξύ ισορροπημένων & ώριμων ανθρώπων (ή δεν είναι τέτοιοι στην συντριπτική πλειοψηφία;) που φτάνουν σε διαζύγιο, με γνώμονα το καλό των παιδιών (τί θα μπορούσε άλλωστε να είναι πιό σημαντικό για τους γονείς;!), μπορεί κάλλιστα να εκδοθεί διαζύγιο που να διέπεται από κανόνες σεβασμού & αγάπης προς τα παιδιά! Γιατί όχι; Δεν υποστηρίζω φυσικά πως αυτό συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις, τονίζω μόνο, πως μπορεί να συμβεί & ευτυχώς υλοποιείται με τον αυτό τρόπο (& ακριβώς για τα παιδιά) σε μεγάλο ποσοστό περιπτώσεων.
Εδώ, θέλω να επισημάνω ακόμη στο φίλο Πεζολόγο, πως κατά την προσωπική μου εκτίμηση, η λύση της "συμβατικής & απαθούς συνύπαρξης" (εφόσον αυτή προτείνεται σαν λύση διαρκής & ισόβια) δεν αδικεί μόνο τα ίδια τα παιδιά & το γονιό που επιθυμεί το διαζύγιο αλλά & τον ίδιο τον εμμένοντα στο γάμο γονέα! Ακριβώς γιατί τα παιδιά θα μεγαλώσουν & θα ανοίξουν τα δικά τους φτερά κάποτε, ενώ ο/η ίδιος/α θα μείνει μόνος/η σε ένα ουσιαστικά άδειο σπίτι & μια άδεια ζωή, χωρίς σύντροφο & απομονωμένος...
Φιλιά & συγνώμη πραγματικά αν σας κούρασα ή εκνεύρισα με την επιμονή μου, αλλά εγώ έχω αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις τόσο με τους γονείς μου (που ακολούθησαν "για το καλό μας" τη συμβιβαστική μή λύση του γάμου τους), όσο & στην προσωπική μου ζωή. Αυτό μου δίνει νομίζω το δικαίωμα να διατηρώ περισσότερο ολοκληρωμένη άποψη στο θέμα, αφού ως γνωστό, όλοι "έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε"...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Τάκη, ευχαριστώ για την επίσκεψή σου και τα σχόλιά σου. Κατανοώ και εσένα και τον Πεζολόγο. Είμαι βέβαιος ότι πρόκειται για την εύκολα λύση, αλλά δε σημαίνει ότι αυτό ισχύει πάντα. Θεωρώ ότι όταν υπάρχουν η συντριπτική πλειοψηφία επανεξετάζει το όλο ζήτημα και δεν παρατείται με τη μία.

Ηλιαχτίδα μου, σε βλέπω δυναμικά αρχίζεις τη νέα βδομάδα. Τα σχόλιά σου μεστά νοήματος και πάντα ευπρόσδεκτα.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητη Ηλιαχτιδα.

Και παλι στα περισσοτερα σημεια δεν διαφωνουμε, αλλα νομιζω οτι ειμαστε σε ενα ποταμι και εγω το κοιταζω απο την μια οχθη, και εσυ απο την αλλη.
Παραμενει το ιδιο ποταμι.

Βεβαιως η ελλειψη προσωπικων εμπειριων τετοιου ειδους στον γαμο μου -οπως εχω ηδη παραδεχτει- με βαζει στην κατηγορια αυτων που λενε πολλα τραγουδια. Βεβαιως σε εναν σχετικα μικρο σε διαρκεια ακομα γαμο (6χρονια).
Απο την αλλη η εμπειρια δεν ειναι μονο προσωπικη, αλλα πολλες φορες οι εμπειριες των διπλανων μας, μας διδασκουν πραγματα.

Παρολα αυτα, θα σου πω τι θα εκανα εγω αν καποια στιγμη εβλεπα οτι ο γαμος μου αρχιζει και χαλαει.
Κατ αρχην θα προσπαθουσα να το παραδεχτω στην ΑΡΧΗ του, διοτι εκει τα πραγματα, ειναι ακομα σε ενα σημειο που μπορουν να στριψουν.
Αν παλι εχανα αυτη τη στροφη και η κατασταση γινοταν χειροτερη (θα επαναλαβω για πολλοστη φορα, με την προυποθεση οτι δεν ασκειται καποιο ειδος βιας), θα προσπαθουσα να αποστασιοποιηθω. Να παθω "απαθεια". Να παραμεινω συμβατικα, μεχρι να ξεκαθαρισει το μυαλο μου και να αρχισω να βλεπω την πραγματικη διασταση του θεματος, και οχι τις εγωιστικες υπερβολες.

Εδω ειναι ισως το σημειο που διαφωνουμε οι δυο μας.
Συχνα βλεπω το φαινομενο της ΑΝΤΙδρασης, του θυμου και (εδω μπαινει) της ευκολιας του Φευγω ή του Σηκω Φυγε.
Εδω ειναι ο δικος μου προβληματισμος.

Και επειδη το επικεντρο της συζητησης ειναι τα παιδια, και οχι η σχεση (διοτι εκει θα ειχαμε πολλα περισσοτερα να πουμε), σταματαω και τονιζω αυτη την περιπτωση.
Αν τα παιδακια ειναι πχ 4 και 6 χρονων, κατα την γνωμη μου, αξιζουν πολυ περισσοτερη προσπαθεια, ακομα και απο εναν ηρεμο συμβιβασμο, μεχρι να δουμε ΨΥΧΡΑΙΜΑ τι θα κανουμε.

Και για να γινει ολο αυτο πιο κατανοητο, θα θεσω μια υποθετικη -αν και συνηθισμενη- κατασταση.
Αν καποιος/α ανακαλυψει μια εξωσυζυγικη σχεση του συντροφου, η μια οδος (ισως και η πιο αξιοπρεπης) ειναι το διαζυγιο. Φυγε -δεν το τρωω, ή Φευγω- δεν το τρωω.
Η -μια περιπτωση που ζησει στο περιβαλλον μου- ο ενας θελει να μεινει στη θαλασσα και ο αλλος στο κεντρο...
Ομως με παιδια, πιστευω οτι θα χρειαζοταν πολυ πιο ψυχραιμη αντιμετωπιση, καποιος "συμβιβαστικος" χρονος, πολυ κουβεντα κλπ κλπ, πριν τις τελικες αποφασεις.
Επισης ποτε δεν μιλησα για ισοβια κατασταση.
Μιλησα για τα χρονια που ετσι η αλλιως ειναι αφιερωμενα στην αναπτυξη των παιδιων.
Πριν δεν συζηταμε, μετα παλι δεν υπαρχει θεμα συζητησης.
Ομως καποια χρονια, ολοι οσοι αποφασισαμε να κανουμε παιδια (συνειδητα τουλαχιστον) τα εχουμε αφιερωσει σε αυτα.
Οπως λοιπον δεν βγαινουμε οπως πριν, δεν φερομαστε οπως πριν, δεν προσπαθουμε τα ιδια πραγματα με πριν, και δεν ... κοιμομαστε οπως πριν κλπ κλπ, νομιζω οτι δεν μπορουμε να αντιμετωπιζουμε και την σχεση οπως πριν.

Και βεβαιως καθε περιπτωση διαφερει. Εμεις απλως κουβεντιαζουμε και σκεφτομαστε, ανταλλασοντας αποψεις. Και μαζι μ΄αυτο και γνωση και εμπειριες (εστω και των αλλων).
Ποτε δεν ξερεις! (λολ)

Ναυαγός είπε...

Πολύ ωραίο ποστ, πολύ ωραία κουβέντα. Να βάλλω κι εγώ μια πινελιά.

Τείνουμε να κοιτάμε τα προβλήματά μας με βάση τις στατιστικές και τα όσα παρατηρούμε εύστοχα. Και δεν κάνουμε άσχημα.

Όμως τα προβλήματά μας όπως και η ζωή μας έχει βάθος. Σε μια πορεία 1.000.000 ετών, όπου χτίστηκε το ανθρώπινο γονιδίωμα όπως και ο εγκέφαλος μας, εμείς απομονώνουμε τα τελευταία 100 - 200 χρόνια και κινούμαστε με αυτά.

Κάποιος όμως (και υπαινίσσομαι το σχολείο) πρέπει κάποτε να μάθει στους νέους το νόημα της εξέλιξης και να τους δώσει να καταλάβουν ότι το πιο σημαντικό πράγμα στην ανάπτυξη ενός παιδιού είναι η αγάπη και η συντροφικότητα των γονιών του.

Αυτός είναι ο διπολικός συναισθηματικός κόσμος που χτίζει το σώμα και την ευφυία των παιδιών. Αυτή η διάσταση εξηγεί και το θεσμό του γάμου, όπως και το ότι οι άνθρωποι προτιμούν να ζουν σε ζεύγη, όπως και τη ζήλια που επιδιώκει τη μη διατάραξη αυτής της σχέσης ανάμεσα στο ζευγάρι.

Επιτέλους τα πράγματα πρέπει να εξηγηθούν χωρίς φόβους και δισταγμό στους νέους ανθρώπους, που πρέπει οδεύοντας στο γάμο να ξέρουν καλά τι πάνε να κάνουν και όχι απλά να ακούνε τα όσα λέει ο παπάς στην καθαρεύουσα και να γελάνε με αυτά την προηγούμενη μέρα στο bachelor.

Ανώνυμος είπε...

ποσο,ποσΟ,ποΣΟ,πΟΣΟ,ΠΟΣΟ συμφωνω μαζι σου Ναυαγε μου!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κι εγώ, ναυαγέ μου, πόσο θα συμφωνήσω μαζί σου. Ωστόσο, δεν θεωρώ ότι η αγάπη είναι ένα εγγενές συναίσθημα, αλλά επίκτητο και διαρκεί όσο διαρκεί και η όποια συμβίωση. Απόδειξη οι πατέρες που όταν παύουν κάθε σχέση με τα παιδιά τους (ουσιαστικά διαζεύγονται και από εκείνα) παύουν να τα αγαπούν ή αγαπούν περισσότερο τα παιδιά του νέου γάμου αφήνοντας στο περιθώριο τα άλλα. Η αγάπη ούσα λοιπόν επίκτητη κάποια στιγμή χάνεται.

Σαφώς και το σχολείο οφείλει να καλλιεργήσει συναισθήματα αγάπης και στοργής στα παιδιά, επειδή αυτό εξάλλου επιτάσσει και η κοινωνία. Αυτό αποδεικνύεται ότι είναι για το καλό των ίδιων των παιδιών μας. Όταν το παιδί αισθάνεται ένα υγιές περιβάλλον να το προστατεύει και να το αγαπά τότε είναι βέβαιο ότι και εκείνο θα αναπτυχθεί. Αντίθετα, ένα ωχαδελφιστικό περιβάλλον το περιορίζει και το καταδικάζει στην απάθεια.

Πεζέ λόγε, δεν ξέρω τι άλλο να πω. Η διαφωνία μας στηρίζεται σε προσωπικές εμπειρίες. Ωστόσο, δε μπορώ να τίποτα να δεχτώ ότι κάποιος απαρνιέται εν μέσω ενός απλού καβγά μία συμβίωση με έναν άνθρωπο που αγαπά. Αυτό θα μπορούσε να γίνει κάτω από πολύ περίεργες συνθήκες μια και δεν εντάσσεται στη λογική του ελληνικού εγωισμού που αναγορεύει την οικογένεια σε τόσο σημαντικό θεσμό.

Ανώνυμος είπε...

Περιεργως πως Δειμε μου, εγω δεν αιστανθηκα καποια διαφωνια μαζι σου. Θα το ελεγα καλυτερα προχωρημα της συζητησης, βαζοντας καποιες προσθετες παραμετρους, παρα διαφωνια.
Σε τελικη αναλυση, αν καποιος επι της ουσιας δικαιουται να διαφωνει, με οποιαδηποτε απο τις ανωθεν εκδοχες, αυτα ειναι τα παιδια και μονο!
Την Καλησπερα μου

ο δείμος του πολίτη είπε...

Έλα μωρέ, διαφωνία είπαμε όχι καβγά. Πάντως ένα διαζύγιο ξέρεις δεν έχει συνέπειες μόνο στα παιδιά, αλλά και στους ενήλικες. Αύριο λέω θα βγάλω το άλλο μέρος.

Ανώνυμος είπε...

Ανυπομονω!
Την Καληνυχτα μου

takis είπε...

Αντε και εγώ μία μικρή παρέμβαση αφου το θέμα ειναι τόσο ενδιαφέρον.

Γενικά συμφωνώ με το Ναυαγό αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί μπλέκει (αν το μπλέκει!)το σχολείο με το τι συμβαίνει στο σπίτι...το σχολείο (αν θυμάμαι καλά!)είναι για τη γενικότερη ανάπτυξη του παιδιού..ενώ το σπίτι ειναι το "πρώτο σχολείο", ας πούμε, ΚΑΙ τα δύο είναι σημαντικά για μένα.

Τώρα το ποιός και πως θα εξηγηθούν (είτε απο σχολείο είτε απο σπίτι) όλα περί ζωής-συντροφικότητας στούς νέους δεν ξέρω... (εδω βλέπω τον Ναυαγό σε ιδεαλιστική-ρομαντική διάθεση !)

Νομίζω (ειδικά στη σημερινή εποχή) αυτά βιώνονται.. δύσκολα εξηγούνται .
Γενικά θέλω να πιστεύω οτι οι Νέοι είναι περισσότερο ψαγμένοι και τελικά τα ανακαλύπτουν όλα μόνοι τους...
Η ευθύνη -υποχρέωση των μεγαλύτερων θα έλεγα απλώς είναι να τους διευκολύνουν σε αυτή τη διαδικασία και αυτό περιλαμβάνει την αίσθηση της ισορροπίας και κατανόησης όλων των ανθρώπινων συναισθημάτων... (αγάπης και ζήλειας συμπεριλαμβανομένης!)

Δεν ειναι εύκολο.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Εγώ θα συμφωνήσω. Το σχολέιο έχει στόχο όμως την κοινωνικοποίηση και τη μεταφορά ηθών στα παιδιά και ακόμα την καλλιέργεια δεξιοτήτων. Σαφώ;ς και μπορεί να συμβάλλει μέσα από τη σεξουαλική αγωγή και την οικιακή οικονομία σε μία στροφή προς τον οικογενειακό πρφογραμματισμό.

αλκιμήδη είπε...

Πολύ ενδιαφέροντα όλα όσα λέτε αλλά δυστυχώς ξεχνάτε ότι ακόμη κι αν είχαμε καταλήξει στο πιά θα "έπρεπε" να είναι η απάντηση, διαζύγιο ή μη, η εφαρμογή εναπόκειται σε ανθρώπους, με προσωπικά ζητήματα, καταβολές και λάθη.
Τι εννοώ, είτε το ζεζυγάρι χωρίσει, είτε όχι και συνεχίσει με έναν συμβατικό τρόπο, το πως θα γίνει αυτό και το τι συνέπειες θα έχει σε όλους τους εμπλεκόμενους εξαρτάται από τις προσωπικότητες των εμπλεκομένων. Αν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, έχουν σεβασμό και αγάπη για το παιδί τους, και ήθος και αξιοπρέπεια και αυτοσυγκράτηση θα το διαχειριστούν έτσι ώστε να ελαχιστοποιήσουν τις επιπτώσεις. Διαφορετικά, όποιο δρόμο κι αν ακολουθήσουν θα υπάρχουν αρνητικές επιπτώσεις.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ναι, αλλά σε κάθε περίπτωση τους κόβεται η δυνατότητα προσωπικής ζωής ή να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους παρά τον αποτυχημένο γάμο και τούτο θα έχει ως συνέπεια εντάσεις. Αλλά και αν συμβατικά και υποκριτικά μένουν μαζί ένα τρίτο άτομο θα φανεί στο παιδί πολύ άσχημα.

lilian nikky είπε...

το όνομα είναι Lilian N.Αυτή είναι μια πολύ χαρούμενη μέρα της ζωής μου εξαιτίας της βοήθειας που έκανε ο Dr.saguru σε μένα βοηθώντας μου να βγάλω πίσω τον πρώην σύζυγό μου με το μαγικό και αγάπη του. Ήμουν παντρεμένος για 6 χρόνια και ήταν τόσο τρομερό γιατί ο σύζυγός μου πραγματικά εξαπάτησε για μένα και επιδίωξε ένα διαζύγιο, αλλά όταν ήρθα στο Dr.saguru ηλεκτρονικό ταχυδρομείο στο διαδίκτυο σχετικά με το πώς έχει βοηθήσει τόσους πολλούς ανθρώπους για να πάρει πρώην τους πίσω και να βοηθήσετε να διορθώσετε τη σχέση. και να κάνουν τους ανθρώπους να είναι ευχαριστημένοι στη σχέση τους. Εξήγησα την κατάστασή μου σε αυτόν και στη συνέχεια ζητούσα τη βοήθειά του αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη, μου είπε ότι θα με βοηθήσει με την περίπτωσή μου και εδώ γιορτάζω γιατί ο σύζυγός μου έχει αλλάξει εντελώς για πάντα. Θέλει πάντα να είναι δίπλα μου και δεν μπορεί να κάνει τίποτα χωρίς το παρόν μου. Απολαμβάνω πραγματικά τον γάμο μου, τι μεγάλη γιορτή. Θα συνεχίσω να μαρτυράω στο διαδίκτυο επειδή ο Dr.saguru είναι πραγματικά ένας πραγματικός παίκτης ορθογραφίας. ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ Ο ΦΑΡΜΑΚΟΣ ΣΑΓΟΥΡΟΥ ΤΩΡΑ ΜΕ EMAIL: drsagurusolutions@gmail.com ή +2349037545183 Είναι η μόνη απάντηση στο πρόβλημά σας και σας κάνει να αισθάνεστε ευτυχισμένοι στη σχέση σας.
1 ΑΓΑΠΗ SPELL
2 ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΠΙΣΩ
3 ΦΡΟΥΤΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
4 SPELL PROMOTION
5 SPELL ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
6 SPELL ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
7 ΚΑΛΗ ΑΓΟΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
8 LOTTERY SPELL και SPELL CASE SPELL.

Anonymous είπε...

Γεια σας φίλοι, δεν είδα ποτέ τον εαυτό μου να το κάνει αυτό πριν από μήνες, αλλά επειδή είμαι χαρούμενος και θέλω οι άλλοι να βρουν την ησυχία τους στο συζυγικό τους σπίτι ή στη σχέση τους, αποφάσισα να μοιραστώ τη συνάντησή μου με τον Δρ Ajayi. Είμαι παντρεμένος με τρία παιδιά για 13 χρόνια και τα πράγματα ήταν πραγματικά υπέροχα με τον άντρα μου. Πριν από περίπου 3 χρόνια ο σύζυγός μου άρχισε να λέει ψέματα, να απατάει, να γυναικεύει έξω από το γάμο μας και δεν ένιωθα άνετα με αυτό, οπότε έμεινα ένα βράδυ σκεπτόμενος άυπνος. Πήρα το τηλέφωνό μου και πήγαινα στο Διαδίκτυο όταν είδα μια γραφή με τίτλο. ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΗΘΩΣ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΟ ΓΑΜΟ ΤΑ ΛΥΣΕ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ AJAYI. Επικοινώνησα μαζί του και συζήτησα τα ζητήματα του γάμου μου και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μια άλλη γυναίκα έκανε ένα ξόρκι στον σύζυγό μου», της οποίας ο σύζυγος δεν είναι πια, οπότε περάσαμε από τις διαδικασίες και έγιναν κάποια ξόρκια για να ελευθερωθεί ο άντρας μου και αυτό έκανε τον άντρα μου να σταματήσει η ανάρμοστη συμπεριφορά του στο γάμο μας και τώρα ο σύζυγός μου είναι στον πραγματικό του εαυτό, αυτή η μαρτυρία είναι για να συμβουλεύει τους ανθρώπους εκεί έξω να μην διακόψουν ποτέ τον γάμο τους, αλλά να αναζητήσουν λύσεις στα σωστά μέρη. μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον Dr Ajayi στο Whatsapp / Viber :+2347084887094 Ή email: drajayi1990@gmail.com για μια μόνιμη λύση.

ShareThis