Μέσα στη σύγχρονη έκρηξη των γνώσεων και τον καταιγισμό πληροφοριών η τηλεόραση αποτελεί λόγω της εισόδου της σε όλα τα νοικοκυριά[1] ένα από τα κεντρικά πληροφοριακά συστήματα. Αποτελεί λοιπόν θέμα ιδιαίτερου ενδιαφέροντος η μελέτη της επίδρασής της ειδικά στα παιδιά που απασχολεί με διάφορες μορφές την ακαδημαϊκή έρευνα είτε σε σχέση με τις επιπτώσεις του είτε ως μέσο χρήσης στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Λίγη ώρα πριν αρχίσουν οι γκρίνιες και τα νεύρα στο σπίτι, η τηλεόραση αποτελεί την πιο αποτελεσματική λύση. Το δωμάτιο πλημμυρίζει με ήχους και θέαμα, το σπίτι γεμίζει από ανθρώπους και ζώα. Η τηλεόραση είναι σίγουρα η πιο αποτελεσματική μπέιμπι-σίτερ, το εισιτήριο σε έναν κόσμο μαγείας για το παιδί και ηρεμίας για μας.
Σε έρευνα[2] που έγινε σε Δημοτικά Σχολεία της Θεσσαλονίκης και αφορά τις συνήθειες τηλεθέασης των μαθητών των δύο τελευταίων τάξεων της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης διαπιστώθηκε ότι:
• το 22% των εκπομπών που παρακολουθούν τα παιδιά είναι ελληνικές σειρές, και ακολουθούν ξένες σειρές, παιδικές σειρές (17%), αθλητικά-αγώνες, κινούμενα σχέδια, ταινίες (7%)
• το 33% των εκπομπών που παρακολουθούν τις παρακολουθούν πάντα. Αντίστοιχο ποσοστό (33%) εκπομπών παρακολουθούνται συχνά από τα παιδιά
• το 18% των εκπομπών που παρακολουθούν τις παρακολουθούν την Δευτέρα. Τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 20% για την Κυριακή, 16% για την Παρασκευή και κοντά στο 10% για κάθε μία από τις άλλες μέρες
• σε εβδομαδιαία βάση 33% των εκπομπών που παρακολουθούν είναι τοποθετημένες χρονικά στην ζώνη 16-19, 25% στην ζώνη 19-22 και 15% στην ζώνη 7-12 (κυρίως το πρωί του Σαββάτου και της Κυριακής)
• ο μέσος χρόνος τηλεθέασης είναι κοντά στις 4 ώρες την Κυριακή, κοντά στις 3 ώρες την Δευτέρα και την Παρασκευή, 1,5 ώρα την Τρίτη και το Σάββατο και 2 περίπου ώρες Τετάρτη και Πέμπτη. Κάθε παιδί παρακολουθεί σχεδόν 2 με 2 1/2 ώρες ανά ημέρα στη διάρκεια της εβδομάδας.
Άλλη έρευνα[3] που έγινε ότι στις ΗΠΑ έδειξε ότι ένα παιδί που τελειώνει το Λύκειο μετράει περισσότερες από 15.000 ώρες τηλεθέασης.
παχυσαρκία
Η τηλεόραση ενοχοποιείται για την αύξηση της παιδικής παχυσαρκίας αφού όλοι μας καταναλώνουμε «σαβούρες» με άχρηστες θερμίδες μειώνοντας στο ελάχιστο την κίνηση. Μια νέα πολύ ενδιαφέρουσα εργασία[4] από τη Νέα Ζηλανδία έδειξε ότι η παρακολούθηση τηλεόρασης κατά την παιδική και εφηβική ηλικία έχει μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην υγεία των παιδιών. Ο αριθμός των ωρών που τα παιδιά παρακολουθούσαν τηλεόραση σχετιζόταν στην ενήλικη ζωή με το υπερβολικό βάρος, την κακή φυσική κατάσταση και την υψηλή χοληστερίνη. Υπολογίστηκε, επίσης, ότι η παρακολούθηση περισσοτέρων από 2 ώρες ημερησίως τηλεόρασης κατά την παιδική και εφηβική ηλικία ευθύνεται για το 17% των περιπτώσεων υπερβολικού βάρους σώματος, 15% των περιπτώσεων κακής φυσική κατάστασης, 15% περιπτώσεων ψηλής χοληστερόλης και για ποσοστό 17% των καπνιστών.
Και άλλη μελέτη[5] επιβεβαιώνει τα ίδια συμπεράσματα. Όσο περισσότερο καθόμαστε τόσο περισσότερο βάρος έχουμε. Παιδιά ηλικίας 4 ετών που βλέπουν 2,4 ώρες τη μέρα τηλεόραση προσλαμβάνουν 1600 θερμίδες, ενώ αυτά που βλέπουν 1,1 ώρα τη μέρα παίρνουν 1486 θερμίδες. Με άλλα λόγια τα πιο τηλεορασιόπληκτα παιδιά θα ζυγίζουν 5-6 κιλά περισσότερο από τα άλλα μέσα σε ένα χρόνο.
Προεκτείνοντας μάλιστα τη σχέση μεταξύ της τηλεόρασης και της παχυσαρκίας ας τονίσουμε[6] και ότι τα παιδιά που έχουν στο δωμάτιό τους τηλεόραση απειλούνται περισσότερο από εκείνα που δεν έχουν. Η παρουσία της τηλεόρασης σχετίζεται τόσο με τα μειωμένα επίπεδα φυσικής δραστηριότητας όσο και με την επιρροή της διαφήμισης. Έχει επιβεβαιωθεί ότι η απομάκρυνση της τηλεόρασης από το υπνοδωμάτιο μειώνει τις πιθανότητες εμφάνισης της παχυσαρκίας.
κρίσεις επιληψίας, αντικοινωνικότητα και μαθησιακές δυσκολίες
Οι επιστήμονες κατηγορούν την τηλεόραση για αρνητικές επιρροές. Ευθύνεται για την έλλειψη δημιουργικότητας των παιδιών και φαντασίας, καθώς αυτά απορροφώνται και ούτε παίζουν ούτε τρέχουν ούτε ακούνε ιστορίες και φυσικά δε διαβάζουν. Σπάνια ζωγραφίζουν ή γενικότερα αναπτύσσουν άλλες δεξιότητες. Παράλληλα, η τηλεόραση συνδέεται άμεσα με τους εφιάλτες και φοβίες που τα βασανίζουν, επειδή ακριβώς -ανάλογα με την ηλικία τους- δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το αληθινό από το πλαστό επεισόδιο.
Η τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια αναστατώνουν τις φυσιολογικές διαδικασίες της κοινωνικής μας ζωής. Όταν η προσοχή όλων των μελών της οικογένειας ή της παρέας είναι στραμμένη μπροστά σε μια οθόνη, τότε η επικοινωνία τους είναι ελάχιστη. Στις περιπτώσεις που θα μιλήσουν μεταξύ τους, οι κουβέντες τους είναι σύντομες και σχεδόν πάντα αφορούν αυτό που εκείνη τη στιγμή παρακολουθούν. Δεν υπάρχει συνέχεια στη συζήτηση παρά μόνο σύντομα σχόλια ενθουσιασμού ή αποδοκιμασίας σχετικά με τα τεκταινόμενα στην οθόνη.
Τα έντονα χρώματα και οι δυνατές λάμψεις είναι γνωστό ότι προκαλούν κρίσεις επιληψίας. Ένα στα 3.500 άτομα στη Βρετανία υποφέρουν από αυτής της μορφής επιληψία, ονομαζόμενη φωτοεπιληψία. Από έρευνες προκύπτει ότι η πάθηση εκδηλώθηκε στην περίοδο της εφηβείας, όπου και παρατηρείται η μεγαλύτερη έκθεση σε βιντεο-παιχνίδια.
Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια σε αυτή την περίπτωση είναι μάλλον πιο βλαβερά από ότι η τηλεόραση, καθώς σε αυτά υπάρχουν συχνότερα δυνατά φώτα και εναλλασσόμενες λάμψεις, όμως και τα δύο μπορεί να προκαλέσουν μια επιληπτική κρίση. Στην Ελλάδα πρόσφατη έρευνα[7] έδειξε ότι οι περισσότερες φωτοεπιληψίες στις ηλικίες 7-19 ετών εκδηλώνονται μισή ώρα μετά την έναρξη του παιχνιδιού.
Η τηλεόραση όμως ευθύνεται και για τον υπερκαταναλωτισμό και την εμφάνιση συμπλέγματος κατωτερότητας στα παιδιά, διότι δεν μπορούν να αποκτήσουν -όλα αν είναι δυνατόν- τα διαφημιζόμενα παιχνίδια. Πέρα από το γεγονός ότι διαμορφώνει καταναλωτικά όντα.
Και να σταματούσαμε μόνο εδώ; Στη σχολική ηλικία, τα παιδιά με πολύωρη παρακολούθηση τηλεόρασης στο ενεργητικό τους αντιμετωπίζουν μαθησιακές δυσκολίες και προβλήματα κοινωνικότητας. Σε έρευνα[8] φάνηκε ότι ο χρόνος που κοιτάζουν τηλεόραση τα παιδιά κατά το Σαββατοκύριακο, επηρεάζει τους βαθμούς τους εάν αυτός ξεπερνά τις 4 ώρες. Παράλληλα, φάνηκε ότι τα παιδιά που κοιτάζουν έργα που είναι ακατάλληλα για την ηλικία τους, με βίαιο περιεχόμενο ή ζώνης ενηλίκων, έχουν επίσης μεγαλύτερο κίνδυνο να παίρνουν χαμηλότερους βαθμούς στο σχολείο.
Δε διαβάζουν, γιατί δεν έμαθαν ότι και στο βιβλίο συναντώνται ευχάριστοι και φανταστικοί κόσμοι. Επιπλέον, τα μάθαμε να μην εξασκούν το πνεύμα τους, αλλά να δέχονται την εύπεπτη κινούμενη εικόνα του «κουτιού», ώστε στο σχολείο να μη χρησιμοποιούν τη φαντασία τους και τη δημιουργικότητά τους· κουράζονται και βαριούνται εύκολα, ενώ είναι ανίκανα να συγκεντρώσουν την προσοχή τους σε οποιαδήποτε δραστηριότητα· δεν μπορούν να συγκεντρωθούν στο βιβλίο που απαιτεί αργούς ρυθμούς και ταυτόχρονη εξάσκηση του μυαλού.
Άλλού[9] φάνηκε ότι επειδή τα παιδιά υποχρεώνονται να εστιάζουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε αντικείμενα που βρίσκονται πολύ κοντά τους το μάτι για να προσαρμοστεί, αυξάνει την επιμήκη διάμετρο του. Έτσι μπορεί με λιγότερο κόπο να εστιάζει στα αντικείμενα όπως οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, τα παιγνίδια βίντεο, τα βιβλία και οι τηλεοράσεις που βρίσκονται κοντά. Αυτό δεν επιτρέπει να εστιάζουν σε αντικείμενα που είναι μακριά προκαλώντας μυωπία. Όσες περισσότερες ώρες ξοδεύουν καθημερινά τα παιδιά στις δραστηριότητες αυτές, τόσο πιο σοβαρό δυνατόν να γίνεται το πρόβλημα.
ένας βίαιος και σεξουαλικός κόσμος
Από την άλλη, έχει εκτιμηθεί ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν στην κυριολεξία μπροστά στην τηλεόραση βομβαρδίζονται από τις εικόνες ενός βίαιου κόσμου, αφού έχει δει 8.000 φόνους ως τα 12 έτη του. Η συνεχόμενη έκθεση στη βία, μέσω της τηλεόρασης (και ας προσθέσουμε και τη γύρω του βιωτική βία), συμβάλλει στην αύξησή της εκφραζόμενη τόσο στο σχολείο όσο και έξω από αυτό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτά που βλέπει ένα παιδί στην τηλεόραση διαμορφώνουν και την άποψή του για τον κόσμο. Σύμφωνα με έρευνα του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας[10], το 57% των τηλεοπτικών προγραμμάτων περιέχουν κάποια μορφή βίας που είναι επιβλαβής για την ψυχολογία του παιδιού. Έρευνες[10] έχουν δείξει ότι οι ταινίες τρόμου, τα γνωστά μας θρίλερ, μπορεί να οδηγήσουν σε μετατραυματικό στρες στα παιδιά. Άλλη έρευνα στις ΉΠΑ[11] τόνισε ότι ένα παιδί 18.000 δολοφονίες από την τηλεόραση στη διάρκεια της σχολικής του ζωής.
Η τηλεόραση συμβάλλει, λοιπόν, στην αύξηση της επιθετικότητας και των φόβων του παιδιού. Από την άλλη το απευαισθητοποιεί και μειώνει τη συμπόνοιά του για τον πόνο των άλλων· δηλαδή το παιδί παύει να συμπάσχει ή να κατανοεί τον πόνο -ψυχολογικό και σωματικό- δημιουργώντας έναν κόσμο ατομισμού κι εγωπάθειας περιορισμένο στην απρόσωπη αλλοτρίωση της οικίας. Τα παιδιά ακόμη και στην προσχολική ηλικία μπορεί να εκδηλώσουν βίαιη συμπεριφορά, αλλά οι γονείς και οι άλλοι ενήλικες μολονότι ανησυχούν, ελπίζουν ότι το «παιδί θα «στρώσει» μεγαλώνοντας».
Εξάλλου, τα παιδιά που παρουσιάζουν τέτοιες ψυχολογικές διαταραχές, τείνουν να έχουν άγχος ή φόβους από τη φύση τους, αλλά και αυτά με μαθησιακές δυσκολίες είναι τα πιο επιρρεπή στις αρνητικές επιδράσεις της τηλεόρασης, καθώς δυσκολεύονται να φιλτράρουν τις πληροφορίες που παίρνουν και να κατανοήσουν αυτό που βλέπουν και τις συνέπειές του. Οι σκηνές βίας εμποτίζουν ακόμα και τα πολύ μικρά παιδιά, ενός ή δύο ετών, τα οποία δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το πραγματικό από το φανταστικό. Η συνεχής έκθεση στην τηλεοπτική βία είναι πιο καταστρεπτική σε σχέση με την περιστασιακή.
Οι τηλεπαρουσιαστές και οι διάφοροι κονδυλοφόροι[12] φυσικά αρέσκονται μέσα στο συντηρητισμό τους να τονίζουν ότι η βίαιη συμπεριφορά μπορεί να επηρεάζεται και από γενετικούς παράγοντες για να αποκρύψουν της ευθύνες του ταξικού εκπαιδευτικού μας συστήματος, που αναπαράγει σκόρπιες και στείρες γνώσεις και που μεταφέρει ήθη περασμένων -υπέροχων (!)- εποχών.
Ωστόσο, η βία και ο τρόμος δεν είναι τα μόνα λανθασμένα μηνύματα που προβάλλονται από την τηλεόραση. Δυνατά μηνύματα σεξουαλικής συμπεριφοράς και στερεοτύπων προβάλλονται διαρκώς στα τηλεοπτικά προγράμματα και επηρεάζουν τα μικρά παιδιά. Σε μια έρευνα αναφορικά με την παρακολούθηση προγραμμάτων σεξουαλικού περιεχομένου[13] φάνηκε ότι οι έφηβοι που παρακολουθούσαν πολλά προγράμματα στην τηλεόραση με σεξουαλικού τύπου περιεχόμενο, είχαν διπλάσιες πιθανότητες να αρχίσουν σεξουαλικές σχέσεις με συνουσία σε σύγκριση με τους έφηβους που παρακολουθούσαν λιγότερα προγράμματα αυτού του τύπου. Από την άλλη η παρακολούθησή τους τούς ωθούσε να προχωράνε σε πιο προχωρημένα στάδια σεξουαλικών δραστηριοτήτων (ομοφυλοφιλία ή σαδομαζοχιστικά συμπλέγματα). Σε άλλα παιδιά η παρακολούθηση προγραμμάτων με περιεχόμενο σεξουαλικού τύπου στην τηλεόραση είχε σαν αποτέλεσμα να τα κάνει να προχωρούν από τα απλά χάδια και φιλιά σε δραστηριότητες, όπως ο στοματικός έρωτας προτού φτάσουν στη συνουσία. Τέλος φάνηκε ότι δεν ευθύνονται μόνο οι πορνογραφικές ταινίες αλλά και οι συνομιλίες και τα υπονοούμενα ή αστεία, είχαν ακριβώς ανάλογη επίδραση στην αντίληψη και τη συμπεριφορά των εφήβων σε σχέση με το σεξ.
[1] Το ποσοστό κατοχής μιας τουλάχιστον συσκευής ανέρχεται στο 99% και με μέσο χρόνο τηλεθέασης τεσσάρων (4) περίπου ωρών τη μέρα.
[2] Η έρευνα σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε στο πλαίσιο των μαθημάτων του Διδασκαλείου "Δημήτρης Γληνός" (θεσμού μετεκπαίδευσης των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης) του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ. Ας σημειωθεί ότι δεν αποτελούσε στόχο της έρευνας η διοργάνωση δειγματοληπτικής έρευνας σε σχέση με το παραπάνω θέμα, αλλά αποτελεί το έναυσμα για την οργάνωση ευρείας κλίμακας απογραφικής έρευνας στην Κεντρική Μακεδονία και στην Κύπρο (Λάρνακα) στο πλαίσιο του προγράμματος "ακαδημαϊκής και επαγγελματικής αναβάθμισης των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας".
[3] Κώστας Χρηστάκης, μπορεί να προστατευτεί το παιδί από την τηλεόραση;
[4] Μέιβης Μότσκα, παιδιά και τηλεόραση, η αντικοινωνική επίδραση της τηλεόρασης, Ιανουάριος 2006.
[5] Int.J.Obesity 2003.
[6] Έρευνα του Πανεπιστημίου Columbia της Νέας Υόρκης.
[7] Εφημερίδα Αγγελιοφόρος, 09/11/2006.
[8] δείγμα ήταν .508 παιδιά και εφήβοι σχολείων μέσης εκπαίδευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στόχος της έρευνας ήταν να διευκρινιστεί η επίδραση στους βαθμούς που έπαιρναν τα παιδιά στο σχολείο του χρόνου παρακολούθησης τηλεόρασης, του περιεχομένου που έβλεπαν και του χρόνου που περνούσαν παίζοντας παιγνίδια βίντεο.
[9] Οι Αυστραλοί ερευνητές ανέλυσαν τα δεδομένα από 40 σχετικές εργασίες και διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχαν πειστικά ευρήματα που να τεκμηριώνουν το γεγονός ότι η σοβαρή αύξηση των περιστατικών μυωπίας, οφείλεται σε γενετικούς παράγοντες. Αντίθετα, πιστεύουν ότι το φαινόμενο αυτό οφείλεται στο ότι οι νέοι σήμερα, από πολύ μικρή ηλικία, αφιερώνουν ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρόνου τους στο να παρακολουθούν τηλεόραση, να εργάζονται σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές και να διαβάζουν.
[1ο] Μέιβης Μότσκα, ό.π..
[11] Μέιβης Μότσκα, ό.π..
[12] Γρηγόρης Βασιλειάδης, η βίαιη συμπεριφορά από παιδιά και εφήβους -για μια καλύτερη κατανόηση του φαινομένου
[13] Γιατροί από το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας μελετώντας 1.792 εφήβους 12 με 17 ετών εξέτασαν τις συνήθειές τους σχετικά το περιεχόμενο της τηλεόρασης που παρακολουθούσαν και τη σεξουαλική τους δραστηριότητα.
53 έκριναν :
Ενδιαφέρουσες οι μελέτες που παραθέτεις. Πλην όμως κάνουν και κατ'επέκταση κάνεις, τρία παραπλανητικά αμαλγάματα:
1. δεν αντιδρούν όλα τα παιδιά το ίδιο μπροστά στην τηλεόραση. Υπάρχουν και αυτά που δεν τα καθηλώνει.
2. δεν βλέπουν όλοι οι γονείς την τηλεόραση σαν baby-sitter, υπάρχουν κι αυτοί που θυμούνται το ρόλο τους, του γονιού.
3. δεν είναι όλα τα κανάλια γεμάτα σαβουρολογήματα. Υπάρχουν κι αυτά που εκπέμπουν ποιοτικό και μορφωτικό πρόγραμμα.
Και από δίπλα, μια προσωπική μου παρατήρηση: το "ταξικό εκπαιδευτικό μας σύστημα, που αναπαράγει σκόρπιες και στείρες γνώσεις και που μεταφέρει ήθη περασμένων εποχών", και υπερμοντέρνο είναι και τη δουλειά του κάνει. Και μάλιστα με περίσσια αποτελεσματικότητα! Μόνο που οι πρωταγωνιστές του, αρνούνται να το καταλάβουν!
Φοίβο έχω ορισμένες διαφωνίες. Σαφώς και όλοι οι γονείς δε βλέπουν την τηλεόραση σα baby-sitter αλλά πρακτικά συχνά έτσι λειτουργεί με τον ένα ή άλλο τρόπο. Τα παιδιά αντιδρούν έτσι μπροστά στην τηλεόραση (όλα σχεδόν) απλά το μετατραυματυικό στρες και κάθε μορφής ψυχολογική βία τους ασκείται από αυτήν ελέγχεται από το κριτικό τους πνεύμα και μπορεί να μην εκφραστεί. Ωστόσο, επειδή τα παιδιά λειτουργούν συναισθηματικά επηρεάζονται από το άγχος περισσότερο από ότι εμείς. Εξάλλου, σε πολλά σημείοα παρουσιάζονται αριθμοί στατιστικής, τονίζοντας έτσι τις μειοψηφίες που μένουν -θεωρητικά- αλώβητες.
Για το υπερμοντέρνο σχολείο έχω άλλες απόψεις και για τη στειρότητα των γνώσεών ακόμα περισσότερες (από τα μέσα ακόμα) και τούτο επειδή δεν καλλιεργεί το κριτικό πνεύμα μέσα από δράσεις -πλην σπασμωδικών ενεργειών.
Σχετικά παραπέμπω στα: "σχολική επίδοση και κοινωνική προέλευση", "η επίδοση στο ελληνικό σχολείο", "διαχωρισμός των σχολικών τάξεων σε "προχωρημένους" και "αρχάριους"" και πιο θεωρητικά στα "Η γλώσσα, η σκέψη και η νοημοσύνη στην ψυχολογία" και "στόχοι παιδείας και ιδανικά παιδείας..."
Δείμο μου, καλημέρα! Ευτυχώς που κάποια πράγματα μπαίνουν στη θέση τους εδω μέσα!
Ξέρεις, σε πρόσφατη εργασία για το μεταπτυχιακό, ασχολήθηκα εκτεταμένα με τέτοιες μελέτες όσο και με το θέμα του κατά πόσο συμμετέχει το τηλεοπτικό ακροατήριο στην αποκωδικοποίηση του μηνύματος που στέλνουν τα μέσα. Πιστεύω ότι είμαστε πολύ πίσω στην μελέτη διαδράσεων μεταξύ ακροατηρίων-τηλεόρασης και πλέον είναι πεποίθησή μου ότι αυτοί οι οποίοι κινούν το χώρο δεν έχουν κανένα συμφέρον να αφήσουν τις έρευνες να διεξαχθούν σε βάθος.
Να σου πω, από την άλλη, ότι είναι βαθειά πεποίθησή μου πως η τηλεόραση δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας πρόκλησης αποκλινουσών συμπεριφορών. Θέλω να πιστεύω πως παρά τον -υποσυνείδητο πολλές φορές- έλεγχο που ασκεί στις συνειδήσεις μας, υπάρχουν ακόμα πόλοι που επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας πολύ πιο έντονα από αυτήν.
Αλλά ένα παιδί έχει τις προσλαμβάνουσες να αντιστέκεται σε τόσα μηνύματα που "εγχέονται" στο μυαλό και συναισθηματικό του κόσμο από την τηλεόραση; Μέχρι μια ηλικία νομίζω καθόλου. Κι εκεί είναι που οι γονείς θα πρέπει να λαμβάνουν το ρόλο του "κακού". Ούτως ή άλλως στην αρχή της ζωής μας ό,τι λαμβάναμε δεν ήταν φιλτραρισμένο από τους γονείς; Γιατί ξαφνικά καλός γονιός είναι ο υπάκουος;
Σαφώς αναπτύσσονται επιστήμες οι οποίες καταδεικνύουν λάθη του παρελθόντος και υποδεικνύουν το σωστό τρόπο στην ανατροφή ενός παιδιού. Νομίζω, όμως, ότι οι γονείς (κι ο καθένας) πρέπει να είναι και επιφυλακτικός. Ας μην ξεχνάμε πως χιλιάδες μελέτες ή σχολές (δόγματος) χρηματοδοτήθηκαν από κυβερνήσεις ή/και πολυεθνικές. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
Τα συγχαρητήριά μου για την επιλογή και το περιεχόμενο του κειμένου και καλημέρα!!!!!!!
To μαύρο κουτί της ψυχής μας.
Όσο για το ρόλο της τηλεόρασης σαν baby sitter (ξέχασα να πω) ότι ακόμα συχνότερα το τηλεκοντρόλ είναι σκήπτρο εξουσίας στο σπίτι. Όπου ακόμα υπάρχει μία τηλεόραση -συνήθως στο σαλόνι- μπροστά σε αυτή διαδραματίζεται σχεδόν καθημερινά το παιχνίδι εξουσίας μεταξύ των ατόμων που ζουν στο σπίτι. Κι αν είναι δέκα φορές κακό να αφήνουμε τα παιδιά να βλέπουν ό,τι να'ναι πόσο κακό είναι άραγε να υποκύπτουν στα γούστα του πατέρα -συνήθως- ή της μητέρας για το ποιο πρόγραμμα θα παρακολουθήσουν;
Η τηλεόραση είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους πλέον οι αλάνες και τα πάρκα έχουν ερημώσει από εκεί που έσφυζαν από ζωή. Την θέση τους έχουν πάρει τα εμπορικά κέντρα, τα σινεπλέξ, το playstation και κάθε λογής εμπορικό τέχνασμα που έχει σαν σκοπό το κέρδος. Δυστυχώς η κρίση ενός παιδιού επιρρεάζεται πολύ εύκολα και οι αντιστάσεις του στο εντυπωσιακό είναι πολύ χαμηλές. Ο ρόλος του γονιού είναι πολύ δύσκολος σήμερα.
Βιομηχανικές μαργαρίτες, κατ΄ αρχήν ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Συμφωνώ απολύτως και με τα δύο σου σχόλια. Υπάρχουν ακόμα πολλές αντιστάσεις (φαίνεται και στις στατιστικές), αλλά το ζήτημα είναι ότι ολοένα και μειώνονται.
Απειρώτα, μαύρο είναι το χαζοκούτι σαν την εκμετάλλευση των ονείρων μας.
Τοιχωρύχε, ακριβώς όπως το θέτεις είναι.
Δείμο καλό μήνα
Και για να πάει καλά ο μήνας πρέπει να διαφωνήσουμε ...για να μην χαλάσει το γούρι :))
Έχω αρκετές ενστάσεις σε όλη την τελευταία παράγραφο σου ( σεξουαλική δραστηριότητα και τηλεόραση). Το θέμα ( σεξουαλική συμπεριφορά και δραστηριότητα)είναι τεράστιο και ασφαλώς δεν θα μπορούσε να αναλυθεί ενταγμένο σε μια γενική θεώρηση περί τηλεόρασης.
Εκεί όμως που έχω ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΕΣ αντιρρήσεις ( και θα σε παρακαλούσα θερμά να διορθώσεις την διατύπωση σου )είναι η περιγραφή της ομοφυλοφιλίας σαν δραστηριότητα και δη η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ εξομοίωση της ( που αφήνεις να εννοηθεί στο κείμενο σου) με τα «σαδομαζοχιστικά συμπλέγματα»!!!
Είμαι σίγουρος ότι πρόκειται για μια λάθος διατύπωση και δεν εκφράζει την άποψη σου περί ομοφυλοφιλίας, η οποία βεβαίως είναι «φυσική» σεξουαλική συμπεριφορά και όχι "ανώμαλη" ή άλλη δραστηριότητα που αποκτιέται δίκην ερωτικής διασκέδασης και μιμητικής συμπεριφοράς.
Καλημέρα σου.
Άντε για το καλό του μήνα, καπετάνιε, η θέση μου για την ομοφυλοφιλία είναι γνωστότατη, καταφανώς υπέρ της δημοκρατικής επιλογής του ερωτισμού και της επιλογής συντρόφου από τον καθένα (βεβαίως δεν καθορίζεται από τη φύση, αλλά από κοινωνικούς παράγοντες και προτιμήσεις των ατόμων).
Πιο συγκεκριμένα γράφω ότι η παρακολούθηση ωθεί τους νέους σε πιο προχωρημένα στάδια σεξουαλικών δραστηριοτήτων (ομοφυλοφιλία ή σαδομαζοχιστικά συμπλέγματα).
Δε θεωρώ ούτε το ένα ούτε το άλλο ανωμαλία. Ωστόσο, και οι δύο επιλογές τούτες αποτελούν πιο προχωρημένα στάδια σεξουαλικής επιλογής, αφού σχετίζονται με το κοινωνικό και το μορφωτικό πλαίσιο.
Σ'αυτό το χαζοκούτι όμως μεγάλη μερίδα (φοβάμαι πλειοψηφία) συμπολιτών μας αντανακλούν όνειρα και προσδοκίες. Και μην παραβλέπουμε καθόλου αυτό που λέει και ο industrial το παρκάρισμα των παιδιών μπροστά στο χαζοκούτι. Μιλάμε για συνειδητή επιλογή των γονιών και όχι για ανγκαίο κακό.
Έτσι είναι, απειρώτα, αλλά δεν μόνο ο ρόλος του φροντιστή παιδιών, όσο η διαμόρφωση ηθών, ειδώλων και προτύπων που οδηγεί σε πολλές συμπεριφορές.
Αν οι γονείς που παρκάρουν τα παιδια στην TV καταλάβαιναν το έγκλημα που κάνουν θα αυτοκτονούσαν. Αν το καταλάβαιναν...
σπουδαία τα στοιχεία που παραθέτεις και θεωρώ ότι βρισκόμαστε μπροστά από ένα χρόνιο πρόβλημα. Πιστεύω ότι οι γονείς έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το ότι τα παιδιά τους κάθονται μπροστά σε μια οθόνη. Zούμε περίεργες τηλεοπτικές ημέρες. Tα όρια του κωμικού και του επικίνδυνου, του γραφικού και του τραγικού έχουν γίνει δυσδιάκριτα στο χαζοκούτι.
Εδώ λοιπόν θα πρέπει να επέμβουν οι γονείς και με σωστή κρίση θα πρέπει να επιτρέπουν στα παιδιά, στα παιδιά μας, να βλέπουν ό,τι είναι αληθινό.
Κι ας θυμόμαστε αυτό: Όταν κλείνουμε την τηλεόραση, όταν το σκοτάδι μένει χωρίς εικόνα, χωρίς ήχο, παύουμε να είμαστε τηλεθεατές, ξαναγυρνάμε στη ζωή.
Καλό ΣΚ!
"δείμο του πολίτη" , όσο πας και το χειροτερεύεις λέμεεε !! :))
Σαν να μου φαίνεται ότι όλος ο μήνας στην κόντρα θα μας πάει!:)
Καθορίζεται η ομοφυλοφιλία από το κοινωνικό και το μορφωτικό πλαίσιο ??
Πώς δηλαδή?
Είναι το ερωτικό ένστικτο ( βάση του οποίου γίνεται η επιλογή ερωτικού συντρόφου) επιλογή?
Δώσε ένα παράδειγμα.
Είναι ο ερωτισμός επιλογή ?
Πώς μπορεί να επιλεγεί η αίσθηση που αποπνέει ή εισπράττει ο καθένας μας?
Τις λέξεις «ανωμαλία» και «φυσικό» τις έβαλα είχα βάλει σε εισαγωγικά.
Μην μπερδεύεις το ερωτικό παιχνίδι με την ερωτική ή σεξουαλική συμπεριφορά που εμπεριέχεται στο dna μας και αποτελεί ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ κομμάτι του εαυτού μας ( του δικού μας «φυσικού» δηλαδή;)). Τα λογής λογής παιχνίδια δείμο μου σήμερα μας αρέσουν και αύριο όχι., καταλαβαίνεις έτσι?
Και κάτι άλλο. Η ύπαρξη διαφορετικών ερωτικών επιλογών συμπεριφορών και "παρεκκλίσεων" είναι μια ιστορία ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΧΡΟΝΩΝ υπαρκτή σε κάθε σχεδόν μορφή ζωής ετούτου του πλανήτη και δεν άπτεται της ύπαρξης τηλεόρασης.
Αυτά.
έξοχο, έξοχο κείμενο που πραγματεύεται όλες τις παραμέτρους του προβλήματος...Βέβαια ιστολόγιο είναι δεν γίνεται να γράψεις περισσότερα παρ΄όλο που το κείμενό σου είναι ένα μικρό διαμάντι-δοκίμιο που προκαλεί την περιέργεια σε όσους το επιθυμούν να το ερευνήσουν παραπέρα, γιατί υπάρχουν και άλλοι βαθύτεροι ακόμη λόγοι της καθόλου τυχαίας χειραγώγησης του ανθρώπινου νου και που, δεν είναι απλό να μεταδοθεί το μήνυμα αυτό σε παιδιά τρυφερή ηλικίας, όπως τα δικά μου, τα δικά σου, όλων μας. Αυτά με τη σειρά τους έχουν εγκαταλείψει το συστηματικό εξωσχολικό διάβασμα, το οποίο και αυτό δυναμώνει τις αντιστάσεις.
Πρόβλημα Μέγα.
Είτε μας αρέσει είτε όχι η ζωή δεν γυρνάει πίσω.
Τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν με την τηλεόραση και με τα κομπιούτερ.
Το θέμα είναι αν έχει επίδραση η τηλεθέαση βίαιων η ακατάλληλων προγραμμάτων σε αυτά η όχι.
Πιστεύω ότι όλα εξαρτώνται από τους γονείς.
Εαν οι γονείς αφήνουν ανεξέλεκτο το παιδί να βλέπει ότι θέλει και χωρίς τηλεόραση το παιδί θα αναπτύξει ένα χαρακτήρα που δεν θα γνωριζει ποιά είναι τα όρια του.
Εάν ένα παιδί έχει την επίβλεψη των γονιών στό τί βλέπει και έχει και την γνώμη τους γι΄αυτό δεν πιστεύω ότι θα του δημιουργήσει η τηλεόραση κανένα πρόβλημα.
Οι έρευνες αυτές μου θυμίζουν τις αντίστοιχες που υπήρχαν στο παρελθόν και μιλούσαν για την κακή επίδραση στα παιδιά του ρόκ,του σινεμά,των κόμικ, της Μάσκας!! ακόμα και των Κλασσικών Εικονογραφημένων γιατί,άκουσον,δεν θα είχε μετά το παιδί την διάθεση να διαβάσει το πρωτότυπο κείμενο!!
Η τηλεόραση είναι κακή και για μας τους ίδιους και για τη σχέση μας και για τα παιδιά μας. Η κίνηση είναι μια και είναι απλή: την κρατάς κλειστή, μιλας, διαβάζεις, πας βόλτες, ακους μουσική, παίζεις.
Το κείμενό σου είναι εξαιρετικά τεκμηριωμένο (τέτοια διαβάζω και συνειδητοπιώ πως έχω αρχίσει να τεμπελιάζω). Θα μου επιτρέψεις να σου βάλω λινκ την πρώτη εγγραφή μου (στις αρχές του χρόνου, μη φαντάζεσαι τίποτε παλιό)με τίτλο "Κλείνω την Τι-Βι, σώζω μια ζωή": http://lexidia.pblogs.gr/2007/01/kleinw-thn-ti-bi-swzw-mia-zwh.html
@ αθεόφοβε, η επίδραση της τεχνολογίας της τηλεόρασης δεν έχει καμία σχέση με ό,τι λεγόταν για το ροκ, το σινεμά, τα κόμικ -εκείνες οι προσεγγίσεις ήταν απλές ιδεοληψίες.
Όσον αφορά τα κλασσικά εικονογραφημένα και τα αντίστοιχα συνοπτικά που κυκλοφορούν σήμερα, προσωπικά τα θεωρώ κακά -είναι απίστευτο πόσο απλουστεύουν, πόσο κατακρεουργούν κείμενα που η προσωπική μου εμπειρία λέει πως μπορούμε να τα αφηγηθούμε καλύτερα οι ίδιοι στα παιδιά μας (όταν είναι πολύ μικρά) και ότι στη συνέχεια, σαν μεγαλώσουν λίγο, μπορούν μια χαρά να τα διαβάσουν και να τα φχαριστηθούν.
Αφού σε συγχαρώ για το πραγματικά, χρήσιμο ποστ και τεκμηριωμένο, θέλω να εκφράσω τη βαθειά ανησυχία μου για κάποιο γεγονός που τυχαία παρατήρησα πριν 2-3 ημέρες.
Αργά το βράδυ, μετά της έντεκα η ώρα, σε μια εκπομπή που ασχολείται με τα πιο ευτελή ζητήματα, και που καταπατά αισχρά τη νοημοσύνη των ανθρώπων, στη τηλεόραση του Αλτερ, η κυρία Πάνια, είχε ως ντεκορ ή κοινό όπως τα αποκαλούνε, μικρά παιδιά ,γυμνασίου και λυκείου!!!
Αλήθεια, τα πάνε εκεί οι γονείς τους;
Θαρρώ πως ναι.
Φυσικά τα πάνε οι γονείς τους, και όχι μόνο στην Πάνια! Ένας μαθητής μου προχτές σπατάλησε 50 ευρώ για να στείλει λουλούδια στην...Καλομοίρα...
Τα 50 ευρώ φυσικά του τα έδωσαν οι δικοί του, καλύτερα να του τα έδιναν να πάει να γ...σει παρά αυτό...ε μα συγγνώμη!
Όσο για το θέμα γενικώς, συμφωνώ με κάθε λέξη σου Δείμε, ο Bandura δέν είχε πεί άν θυμάμαι καλά το " Η μάθηση είναι μίμηση"???
Ιδού τα αποτελέσματα λοιπόν...
λαμπρος Τσουκνίδας-
Η τηλεόραση είναι κακή και για μας τους ίδιους και για τη σχέση μας και για τα παιδιά μας.
Αυτός είναι ένας αφορισμός εκτός τόπου και χρόνου και πραγματικότητας.
Δεν μπορείς να μεγαλώσεις παιδιά στερώντας τους την πραγματική ζωή στην οποία υπάρχει μας αρέσει δεν μας αρέσει η τηλεόραση.
Η τηλεόραση όσο κακή μπορεί να είναι αλλο τόσο είναι και καλή.
Η χρήση που κάνουμε έχει σημασία.
Το προηγούμενο σχόλιο του N.Ago τα λέει όλα.
Οι γονείς που πηγαίνουν τα παιδιά τους στην Πάνια θα τα μεγάλωναν καλύτερα χωρίς τηλεόραση;
Καπετάνιε, δεν το χειροτερεύω. Απλά δεν υπάρχει καμία απόδειξη σοβαρή που να λέω ότι είναι εκ φύσεως η ομοφυλοφιλία διαμορφωμένη (πλην ανωμαλιών). Πρόκειται για συγκεκριμένες επιλογές που διαμορφώνονται είτε ακούσια (από οικογενειακές-ψυχολογικές επιρροές) είτε εκούσια (από καθαρή ενήλικη επιλογή). Επειδή η ευχαρίστηση είναι προσωπική σημαίνει ότι αλλάζοντας η κατάσταση η κοινωνική έχουμε και διαφορετικές επιλογές. Αλλιώς δεν δικαιολογείται η αμφιφυλοφιλία και ότι μπορεί κάποιος να ονομάσει "ανωμαλία". Παράδειγμα η ηδονή δεν είναι όμοια μεταξύ των ομοφυλοφίλων ούτε και μεταξύ των ετεροφυλοφίλων (άλλα χάδια θες εσύ, άλλα εγώ κτλ).
Από την άλλη, πρέπει να τονίσουμε ότι στους ομοφυλόφιλους η καλλιέργεια είναι υψηλότερη αναλογικά με τους άλλους "άντρακλες". Εξάλλου, η αποδοχή της ως ουσιαστική ιδέα -πόσο μάλλον ως πράξη- απαιτεί μία μόρφωση ιδιαίτερη.
Σπύρο, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Η τηλεόραση έχει γίνει ο υπ' αριθμόν ένα διαμορφωτής συνειδήσεων και προπαγανδιστικός μηχανικισμός τόσο πολιτικά όσο και κοινωνικών ιδεών (ας θυμηθούμε λίγο μόνο τη στάση των ΜΜΕ στο ζήτημα του άρθρου 16). Ολοένα και περισσότερη βία και αηδιαστικές σκηνές.
Ροΐδη, το ξέρω ότι είναι εκτός από μεγάλο αναγκαστικά και περιεκτικό σε πολλά σημεία και ίσως δυσανάγνωστο σχετικά. Αλλά όπως λες ιστολόγιο είναι όχι βιβλιοθήκη. Βέβαια, μου λείπουν όλες οι αναφορές στα θεωρητικά μοντέλα της κοινωνιολογίας και των ερευνών. Στα παιδιά η άνιση βαθμολογία έχει άμεση σχέση με την τηλεθέαση -όπως λες κι εσύ.
Αθεόφοβε, είναι ακριβώς θέμα αντιστάσεων. Οι αντιστάσεις δεν μπορούν να δοθούν από τους γονείς ή το σχολείο μόνοι τους. Εκτός από την επίβλεψη μπορούν να μεταφέρουν μια σειρά αρχών ηθικής της δημοκρατίας (σεβασμός, διάλογος κτλ) και ένα θεωρητικό-μορφωτικό επίπεδο που εκείνο μεγαλώνοντας να μπορέσει να τα μετατρέψει σε αντιστάσεις.
Αθεό, από την άλλη οι έρευνες αυτές μιλούν για την πλειοψηφία των παιδιών. Η σχέση με τη βαθμολογία και εμπειρικά παρατηρείται και στατιστικά ερευνητικά. Η παχυσαρκία πάλι παρατηρείται στατιστικά. Δεν είναι απλά μία τρομολαγνεία, αλλά μία παρουσία αριθμών. Βέβαια για τις αντιστάσεις απάντησα και πριν. Συμφωνώ βέβαια ότι δεν μπορείς να κλειδώσεις τα παιδιά από παντού, Μπορείς όμως να ελέγξεις και να μεταφέρεις τις αρχές γιατί να μη βλέπουν fame story, realities κτλ μέσα από μία βιωματική αντίδραση και μέσα από το διάλογο.
Λάμπρο, αυτό ακριβώς κάνω κι εγώ ή ενίοτε (το μεσημέρι) βλέπω ειδήσεις καθώς τρώω. Η ενημέρωσή μου είναι πρώτα και κύρια μέσα από ιστολόγια και κάποιες ειδησεογραφικές διαδικτυακές σελίδες εφημερίδων -που είναι αναλυτικότερες του τηλεοπτικού ρεπορτάζ. Πολύ ωραία ατάκα πάντως: κλείνω την TV, σώζω μια ζωή.
N.Ago, το πρόβλημα με τα ανήλικα παιδιά είναι το κάτι άλλο. Θα ασχοληθώ αργότερα με τούτο, αλλά μιλάμε είναι ένας ψυχικός βιασμός που επιφορτίζει υπερβολικό άγχος στα παιδιά καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση και την επίπλαστη ανάγκη της δημοσιότητας, ότι πρέπει να είμαστε διάσημοι και να βγούμε στην τηλεόραση για έχουμε κοινωνικό κύρος.
Πατσιούρη, δεν είμαι σίγουρος ποιος το είχε τονίσει, αλλά σαφώς και η μάθηση προέρχεται μέσα από τη μίμηση, μέσα από τη βιωματική αλληλεπίδραση.
τέλεια η ανάλυση σου!
μόνο εμείς οι γονείς μπορούμε να σώσουμε τα παιδιά απο την σαπίλα της τηλεόρασης!
ο τρόπος;
να δίνουμε στα παιδιά άλλα ερεθίσματα και τον χρόνο που χρειάζετε να έχουν!
καλησπέρα σου
Αυτό ακριβώς, Μελομένε. Ωστόσο, πρέπει να συμπληρώσουμε ότι και οι εκπαιδευτικοί μπορούν να δώσουν τέτοια ερεθίσματα και να μην επαναπαύονται στις γνώσεις που μεταδίδουν στην τάξη. Οι γνώσεις είναι άχρηστες χωρίς κριτική σκέψη.
@ Αθεόφοβε,
ειλικρινά δεν κατανοώ τι σημαίνει "εκτός τόπου και χρόνου και πραγματικότητας" -μήπως θες να θυμηθούμε μερικές όψεις του τόπου, των χρόνων μας και της πραγματικότητας που βιώνουμε; Είμαι βέβαιος, από αυτά που γράφεις, πως δεν εννοείς ότι οφείλουμε να προσαρμοζόμαστε σε όλες αυτές τις πραγματικότητες. Αν το κάναμε, θα έπρεπε να έχουμε υποκύψει, χωρίς συζήτηση, στην "πραγματικότητα" του θεού και στην πραγματικότητα των εκπροσώπων του. Άλλο, λοιπόν, γνωρίζω τι υπάρχει εδώ, ποιά είναι η ζωή και άλλο αποδέχομαι ότι επιβάλλεται. Μετά από αυτά, αφήνω τους αφορισμούς και πάω στην ουσία:
1. η λειτουργία της τηλεόρασης, της εικόνας, του τηλεοπτικού μηνύματος είναι καταστροφική για τα πολύ μικρά παιδιά -για τη φαντασία τους, για το μηχανισμό παραγωγής εικόνων, για τη λειτουργία του εγκεφάλου τους. Επομένως, στα 1 και στα 2, απλώς την κρατάς κλειστή και φροντίζεις να είσαι εκεί -το παιδί δεν ξέρει ακόμη αν υπάρχει Τι-Βι ή όχι, δεν αποζητά παρά συντροφιά, αγάπη, κουβέντα.
2. επειδή το 24ωρο έχει 24 ώρες και αυτές που αφιερώνουμε σε δουλειές, παιδικούς ή σχολεία, μετακινήσεις, βάλε και τον ύπνο και τρο φαϊ, είναι τόσες που αφήνουν ελάχιστες για ό,τι άλλο, θεωρώ κρισιμότερο και χρησιμότερο να μιλήσω με την καλή μου, να παίξουμε με το γιό μας, να ακούσουμε μουσική, να διαβάσουμε και, μια στις τόσες, τώρα που κοντεύει τα 5, να δούμε ένα Chaplin, ένα Ροζ Πάνθηρα, λίγο B.Keaton, λίγο αδερφούς Marx, λίγο McLaren. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου, επειδή η Τι-Βι είναι μέσα στη ζωή, να χάνω λεπτό για να μπορώ να καταλάβω τα ονόματα που ακούω την άλλη μερα στο γραφείο -δεν τα καταλαβαίνω και, με το συμπάθιο, χ...α! Σε τελική ανάλυση, προτιμώ να ξέρω τι γράφει ο Cervantes -που, κάποτε, το ξέρανε όλοι...
3. Ο πιτσιρικάς μας, χειρίζεται από πολύ μικρός το cd, το dvd, το χειριστήριο της τηλεόρασης. Η εμπειρία μας, λοιπόν, έδειξε ότι, όπως ζητά να παίξουμε με το τάδε και το δείνα παιχνίδι, όπως ζητά να διαβάσουμε αυτό ή εκείνο, όπως ζητά να ακούσουμε το τάδε είδος ή μια μουσική με αυτά τα όργανα, έτσι, κάποια στιγμή ζητά να δούμε αυτό ή εκείνο και όχι να δει τηλεόραση γενικά -και αυτό είναι μια τεράστια διαφορά: δεν αντιμετωπίζει την τηλεόραση ως φίλη και σύντροφο που την εχουμε ανοιχτή να παίζει συνεχώς και να γίνεται το κέντρο του κόσμου, αλλά ως μια ακόμη επιλογή. Και αυτό, η συνειδητοποίηση αυτού του ρόλου, με ενδιαφέρει πριν και από το τι θα δει.
4. "Οι γονείς που πηγαίνουν τα παιδιά τους στην Πάνια θα τα μεγάλωναν καλύτερα χωρίς τηλεόραση;". Προφανώς όχι. Αλλά με την τηλεόραση και δη με αυτή την τηλεόραση, τα μεγαλώνουν ακόμη χειρότερα.
Ευχαριστώ για τήν υπομονή και συγγνώμη για την καθυστέρηση αλλά είχαμε πάει να ακούσουμε παραμύθια
Τελικά συμφωνούμε διαφωνώντας !
Δεν καταλαβαίνω που διαφωνείς όταν περιγράφεις την σωστή σχέση τηλεόρασης –παιδιού με το φίλτρο του γονιού.
Όταν το παιδί σου όμως πάει σχολείο δεν μπορείς να το βάλεις στη γυάλα και όταν τα άλλα παιδιά θα συζητάνε για τα γελοία αστεία πχ του Σεφερλή που είδανε την άλλη μέρα στο σχολείο, αυτό που θα σου μείνει να κάνεις είναι όχι να του απαγορεύσεις να τον δει αλλά να τον παρακολουθήσεις μαζί του και να κριτικάρεις αυτό που βλέπετε για να μπορέσει να αποκτήσει το σωστό αισθητικό κριτήριο.
Απαγόρευσξη ποτέ: μαθαίνει την έλλειψη ελευθερίας και είναι και αναποτελεσματική.
Προσπαθείς απλώς να δίνεις/δημιουργείς άλλα ενδιαφέροντα και να του δίνεις να καταλάβει πως δεν χάλασε ο κόσμος αν δεν ξερει και επομένως δεν μπορεί νν συμμετάσχει στις "πλάκες" με τα σκουπίδια.
Πριν πολλά πολλά χρόνια, ο Italo Calvino, αναφερόμενος στο γεγονός ότι, το μακρινό 1934 και μάλιστα στην καθολική Ιταλία, οι γονείς του είχαν ζητήσει να εξαιρεθούν τα παιδιά τους από το μάθημα των θρησκευτικών (με αποτελεσμα αυτό να τον κάνει να νιώθει διαφορετικός), έλεγε: "Δεν πιστεύω, όμως, ότι αυτό με έβλαψε: αντίθετα, με έμαθε να επιμένω για το δίκαιο των συνηθειών μου, να βρίσκομαι απομονωμένος για τους σωστούς λόγους, να ανέχομαι την αμηχανία της απομόνωσης, να βρίσκω τον σωστό τρόπο να διατηρήσω απόψεις που δεν γίνονται αποδεκτές από τους πολλούς. Έμαθα κυρίως να είμαι ανεκτικός στις απόψεις των άλλων, ιδιαίτερα σε θρησκευτικό επίπεδο" (περισσότερα στο Post μου http://lexidia.pblogs.gr/2007/01/me-matia-anoihta-h-me-myala-ermhtika-kleista.html)
Πραγματικά δεν μπορώ να παρακολουθήσω την συζήτηση!
Γίνεται ( και συγνώμη δηλαδή) πολύ χύμα με κύριο χαρακτηριστικό τις γενικολογίες και τις πολλές θεωρητικολογίες που αναρωτιέμαι από που αντλούνται!
Οι τοποθετήσεις του αθεόφοβου δείχνουν καθαρά την σχέση ( επιστημονική και εμπειρική) που έχει με το αντικείμενο και είναι οι μόνες που ακουμπούν την πραγματικότητα.
Λεξίδια , έχεις παιδιά ή κάποια άλλη σχέση με το θέμα?
Λυπάμαι που το λέω αλλά ο Italo Calvino εύχομαι να έχει πει αυτές και μόνον τις ανοησίες !!
Είναι δυνατόν να υποστηρίζουμε ότι η εσκεμμένη διαφοροποίηση ( και η απομόνωση- που έχει ως αποτέλεσμα , των παιδιών μας ) θέτει λέει σωστές βάσεις για να αναπτύξει ένα παιδί ολοκληρωμένη προσωπικότητα και .... ανεκτικότητα ( προσέξτε διατύπωση "ανεκτικότητα")στο διαφορετικό !!!!!!!!!!!!!!! Δηλαδή εάν το έλεγε κάποιος παιδοψυχολόγος αυτό θα ήθελε κρέμασμα στην κεντρική πλατεία του χωριού απ τα πόδια και το κεφάλι κάτω , και πάλι δεν θα είχε τις δραματικές και τραυματικές συνάμα συνέπειες που θα βίωνε ένα παιδί κάτω απ αυτές τις συνθήκες..
Εδώ προσπαθούμε να απαλείψουμε τις ψυχολογικές συνέπειες απ τα παιδιά που έχουν ούτως ή άλλως «φυσική» και άρα αναπόφευκτη διαφορετικότητα ( σωματική , χρώματος, δυσλεξίας κλπ) ενσωματώνοντας τα σε κοινωνικές ομάδες ακριβώς για να μην αισθάνονται διαφορετικά !
Και εν πάση περιπτώσει θέστε κάποια πλαίσια ηλικιακά στην έννοια "παιδί" για να μπορούμε να πούμε και εμείς την γνώμη μας.
Δεν είναι δυνατόν να λέμε κάποια πράγματα που για μια ηλικία του παιδιού ( πχ 1-2-3 χρονών) μπορεί να ισχύουν, ενώ στην αμέσως επόμενη χρονιά του να μην ισχύουν.
Και κάτι άλλο. Η "ελεύθερη" τηλεόραση στην Ελλάδα δεν έχει συμπληρώσει καν την προεφηβική της ηλικία η οποία μετριέται στα δάχτυλα των 2 χεριών. Για ποια ακριβώς γενιά παιδιών μιλούν αυτές οι έρευνες , εκτός εάν δεν αναφέρονται στην Ελληνική πραγματικότητα.
Απ όσο γνωρίζω η παιδική ζώνη στις τηλεοράσεις μας δεν είναι και τόσο σκουπίδια! Υπάρχουν αρκετές επιλογές προγραμμάτων για τον γονέα .
Καλημέρα σας.
"Ο κακός"
ΥΓ 1.δείμο για το θέμα της ομοφυλοφιλίας και γενικά των σεξουαλικών συμπεριφορών ή δραστηριοτήτων οι θέσεις μας απέχουν φεγγάρια γι αυτό δεν δίνω κάποια συνέχεια.
2. Η άποψη μου για τον Χριστιανισμό δεν είναι και η καλύτερη . Ποτέ μου όμως δεν τόλμησα ( και εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκα) να διαφοροποιήσω ( με αιτήσεις απαλλαγής κλπ) τα παιδιά (2) μου απ την πορεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης τους ή οποία έχει έντονο το στοιχείο της θρησκευτικής προπαγάνδας.
Ίσως γιατί αγαπώ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ τα παιδιά μου απ ότι τον εαυτό μου και τις απόψεις μου.
3.Τα παιδιά ΔΕΝ είναι προέκταση του εαυτού μας και η οποιαδήποτε προσπάθεια για να υιοθετήσουν ντε και καλά τις απόψεις μας είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη και ταυτόχρονα φασιστική. Γι αυτό καλά θα κάνουμε να περιοριστούμε στον ρόλο του παροχέα πληροφοριών και της δημιουργίας ενός ασφαλούς περιβάλλοντος που το παιδί θα αναπτύξει την ΔΙΚΗ του προσωπικότητα και μόνο.Υπάρχει ΜΕΓΑΛΗ πιθανότητα αγαπητέ δείμο το παιδί σου να γίνει ακριβώς το αντίθετο από εσένα. Είσαι υποχρεωμένος να του παρέχεις την δυνατότητα να έρθει σε επαφή με ότι άλλο υπάρχει στην κοινωνία μας είτε απ την τηλεόραση είτε απ την συμμετοχή του σε δραστηριότητες που δεν σου κάθονται καλά στο μάτι, είτε ακόμη ακόμη και από την εκκλησία :)) εάν στο ζητήσει. Θα το πας στην λειτουργία εσύ ο ίδιος και θα πεις και ένα τραγούδι.
Η κριτική ικανότητα ενός παιδιού δεν αναπτύσσεται αφαιρώντας του την δυνατότητα να δει φέιμ ή όπως σκατά το λένε στόρι .
Δηλαδή εάν η κόρη μου ( 10 χρόνων) θέλει να παρακολουθήσει την διοργάνωση των καλλιστείων τι θα κάνω? Θα την βάλω τιμωρία με το ένα πόδι πάνω και θα πετάξω την τηλεόραση απ το σπίτι μου?
ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ.
Επειδή ακριβώς, καπετάνιε, η κόρη σου μεγαλώνει σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο της υποκουλτούρας και του σεξισμού είναι λογικό να θέλει να το δει. Εσύ θα ανοίξεις την τηλεόραση και, παράλληλα, θα κάνεις λόγο για την υποβιβασμό της γυναικείας αξιοπρέπειας κοροϊδεύοντας όλο αυτό. Με τον καιρό και αν ισχύουν όσα λες -δηλαδή αν τα κάνεις πράξη- το παιδί θα διαπαιδαγωγηθεί.
Συχνά οι γονείς μένουν απλά μπροστά σε μια στείρα άρνηση ή σε μία στάση θετικής αποδοχής χωρίς άλλη κουβέντα στη λογική της δημοκρατίας. Μου θυμίζει γονείς που δε μιλάνε πολιτικά μπροστά στο παιδί τους για να μην πορωθεί. Τα αποτελέσματα τα βλέπω ακόμα και στο μάθημα της έκθεσης -που μόνο πολιτικοκοινωνικά ζητήματα θίγουμε. Δεν ξέρουν τίποτα για΄τι κανείς δεν εξηγεί τίποτε.
Δεν είμαι υπέρ της εξόδου της τηλεόρασης από το σπίτι. Είμαι υπέρ μιας κριτικής στάσης απέναντι σε αυτήν -επειδή στην τηλεόραση βλέπω και τον Κούλογλου και τον Λ. Παπαδόπουλο και δύο ακόμα εκπομπές. Ωστόσο, πρέπει να γίνει κατανοητό γιατί δεν βλέπω ειδήσεις στο ΣΚΑΪ το οποίο μονίμως έχω ανοιχτό άλλες ώρες.
"Επειδή ακριβώς, καπετάνιε, η κόρη σου μεγαλώνει σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο της υποκουλτούρας και του σεξισμού είναι λογικό να θέλει να το δει. "
Δεν θα διαφωνήσω σε αυτό, μονάχα να προσθέσω το γεγονός της γυναικείας φύσης της που όσο να ναι ρέπει προς την φιλαρέσκεια πράγμα που βεβαίως δεν είναι κακό.
Η τηλεόραση αθροιστικά βλέποντας το κανείς έχει προσθέσει αρκετά στην ζωή μέσα στο σπίτι. Δεν θέλω να αραδιάσω εκατοντάδες παραδείγματα μόνο να θυμίσω ότι πριν την ύπαρξη της η άγνοια, η παντελής έλλειψη πληροφόρησης και η "αμορφωσιά" δεν είχαν όριο, τουλάχιστον στην δική μας κοινωνία.
Κακώς γινωμένα πολλά αλλά εδώ θα συμφωνήσω με τον αθεόφοβο που επιτάσσει την σωστή διαχείριση αυτού του όπλου ενημέρωσης μπροστά σε αυτόν τον βομβαρδισμό υποκουλτούρας που επιχειρείται στο όνομα της τηλεθέασης.
Και βέβαια η ύπαρξη ζωής και δραστηριοτήτων και έξω από το σπίτι είναι κι αυτό μια εξίσου καλή απάντηση. Όπως ξέρεις σε αυτό το κομμάτι εγώ προσωπικά δίνω πολύ μεγάλη σημασία. Να μην πω την μεγαλύτερη. Κι αυτό γιατί όσο και ποιοτικά προγράμματα να βάλουν στην τηλεόραση δεν παύεις να είσαι ένας απλός θεατής και μόνο. Η ζωή λοιπόν και η ομορφιά της είναι εκει ΕΞΩ... και ενίοτε έξω κι απ τα μπλογκς χαχαχαχα
Πάει το γούρι! ;)
Πάντως το πρόβλημα είναι η τηλεόραση ως μέσο πληροφόρησης μπορούσε να παίξει διαπαιγωγητικό ρόλο, αλλά χάνει την αξία της -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- μέσα στην εμπορικότητα.
1. Φοβάμαι πως κάποιοι σχολιάζουν χωρίς να διαβάζουν τι σχολιάζουν -ας κάνουν τον κόπο, λοιπόν, να ξαναδιαβάσουν: και ηλικίες θα βρουν και ιδιότητες και όμτι χρειάζονται για να σηκώσουν το δάχτυλο.
2. Είπα και ξαναλέω: η τηλεόραση είναι εκεί (στο σπίτι μου) και ο σχεδόν 5 ετών γιός μας -αφού πρέπει να καταθέτουμε και διαπιστευτήρια που όποιος έκανε δυο κλικ θα τα έβλεπε- ξέρει τι είναι (τώρα δα βλέπει ένα dvd). Πλην όμως μας βλέπει: να μην ανοίγουμε τηλεόραση με το που μπαίνουμε σπίτι -γιατί ποτέ δεν το κάναμε. Να παρακολουθούμε ειδήσεις από το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες -γιατί πάντα το κάναμε. Να προτιμάμε (γιατί πάντα το κάναμε) να ακούμε μουσική, να συζητάμε και να διαβάζουμε. Αυτά κάνουμε και με τον ίδιο -συν τις βόλτες: τι να κάνουμε, να του πούμε, "όχι, δεν θα πάμε βόλτα με το τραμ στην παραλία, όπως ζητάς, ή δεν θα παίξουμε με το τρενάκι, όπως θες, γιατί πρέπει να δεις τηλεόραση για να μην νιώθεις διαφορετικός από τους συμμαθητές σου που αραδιάζουν διάφορα περίεργα ονόματα; Είναι μια άποψη, προτιμώ να μην τη χαρακτηρίσω, δεν την ακολουθώ.
3. Ποτέ και πουθενά δεν έθεσα ζήτημα απαγόρευσης -ούτε για την τηλεόραση ούτε, πολύ λιγότερο, για τη θρησκεία. Ο γονιός υπάρχει για να δώσει αγάπη, ασφάλεια και το πλαίσθι ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας και απόκτησης γνώσεων -το παιδί θα αποφασίσει, τελικά. Αυτό δεν σημαίνει πως, όταν ο γονιός έχει διαφορετική άποψη από την κρατούσα θα πρέπει να την κρύψει ή θα πρέπει να φανεί πως ντρέπεται γι' αυτή ή ότι θα πρέπει να θεωρήσει φυσιολογικό να διαμορφώνουν όλοι οι άλλοι την πραγματικότητα πλην του ιδίου. Είναι και αυτό μια άποψη -δεν τη συμμερίζομαι και διεκδικώ το δικαίωμα να παλεύω να αλλάζω την πραγματικότητες και τα κάθε είδους καπετανάτα που επιβάλλονται.
4. Ο καθένας καταλαβαίνει όπως θέλει τον Calvino και τον κάθε Calvino -και αξιολογεί όπως μπορεί τις προσωπικές μαρτυρίες του κάθε Calvino. Φρονώ, όμως, πως είναι υπερφίαλο και πρόχειρο, κάποιος να ...εύχεται (!)ένας λογοτέχνης σαν τον Calvino να μην ανοητολογεί συστηματικά επειδή διάβασε μια ανάγνωση του Calvino από κάποιον άλλο. Ας κάνει τον κόπο να αναμετρηθεί με το έργο -λογοτεχνικό και δοκιμιακό του Calvino, έχει μεταφραστεί σχεδόν όλο...
Αυστηρός, Λάμπρο, αλλά μεστός λόγου και επιχειρημάτων. Είμαι σύμφωνος απόλυτα. Η δική μας στάση και ο διάλογος με τα παιδιά μας είναι που καθορίζει τη στάση τους και κυρίως τις αντιστάσεις τους.
Λεξίδια , ρώτησα εάν έχεις παιδί ή κάποια άλλη σχέση με το θέμα , ακριβώς για να καταλάβω από που άντλησες το: "του δίνεις να καταλάβει πως δεν χάλασε ο κόσμος αν δεν ξέρει και επομένως δεν μπορεί να συμμετάσχει στις "πλάκες" με τα σκουπίδια".
Η ηλικία του γιου σου δικαιολογεί σχεδόν απόλυτα την παραπάνω άποψη.
Λες: "τι να κάνουμε, να του πούμε, "όχι, δεν θα πάμε βόλτα με το τραμ στην παραλία, όπως ζητάς"
Η ζωή είναι εκεί έξω και θα με βρεις σύμφωνο .Αλλά και πριν την επισήμανση σου δεν εξέφρασα κάτι διαφορετικό! Όμως τα προβλήματα ξεκινούν την ώρα που αυτό που σου ζητά και θέλει δεν ταιριάζει με τις δικές σου συνήθειες.
Λες: "να διαμορφώνουν όλοι οι άλλοι την πραγματικότητα πλην του ιδίου"
Δεν ισχυρίστηκα ότι ο γονέας δεν πρέπει να συμμετέχει στην διαμόρφωση της "πραγματικότητας" του παιδιού του. Ακριβώς αυτός είναι και ο ρόλος του!! Το "πρόβλημα"( του παιδιού όχι το δικό μου)ξεκινά απ την ώρα που ο γονιός απαιτεί η δική του "πραγματικότητα" (θρησκευτικές ή κοινωνικές αντιλήψεις, κλπ) και μόνο να είναι αυτή που θα καθορίσει την πορεία της ζωής των παιδιών του. Και εδώ ξεκινά η σοβαρότατη ένσταση μου για τον αγαπητό σου Calvino επιμένοντας στα περί ανοησιών που έγραψα προηγουμένως.
Σοφιστές όπως : "να βρίσκομαι απομονωμένος για τους σωστούς λόγους" όταν μιλάμε για παιδιά μόνον ως επικίνδυνες μπορούν να χαρακτηριστούν! Μου θυμίζει παλαιότερες( όχι πολύ παλαιότερες) εποχές που η Ελληνική περιφέρεια ήταν γεμάτο από γονείς που έκλειναν τα παιδιά τους σε μοναστήρια απ τα 8-10 χρόνια τους είτε για να πάρουν τον σωστό -κατά την άποψη τους δρόμο, είτε για να τα προστατέψουν απ την κακή και ανήθικη κοινωνία!! Φχαριστώ για την προτροπή σου ( περί Calvino) αλλά δεν θα πάρω. Προτιμώ κάτι δικούς μας.
Ελπίζω αυτήν την φορά να διάβασα με την πρέπουσα προσοχή αυτό που σχολιάζω :) ... για να σε πειράξω λίγο :)))
ΥΓ Μην θεωρείς και τόσο μεμπτό το γεγονός ότι δεν έκανα 2 κλικ για να δω το προφίλ σου. Δεν μπορώ να πω ότι είναι μια πρακτική που συνηθίζω διαβάζοντας έναν σχολιασμό κάπου.( βάλε εδώ και την από φύση μου ή απ την ηλικία μου περιορισμένη περιέργεια)
Συνήθως όμως μετά από κάποια αντιπαράθεση απόψεων το κάνω :)
Δείμο ,εφόσον είσαι απόλυτα σύμφωνος με τον "λεξίδια" ισχύουν και για σένα ότι έγραψα παραπάνω με την επισήμανση ότι δεν υπάρχει αυστηρότητα στις απόψεις.
Η αυστηρότητα αφορά προσωπικές αντιπαραθέσεις και παρόλο που ο λόγος του λεξιδια αφήνει( μικρές) προσωπικές αιχμές δεν νομίζω ότι αυτός(?) ήταν ο στόχος του. Γι αυτό συνέχισα εξάλλου την κουβέντα μαζί του.
Πάντως, καπετάνιε, το ζωνάρι το έχεις έτοιμο -για το καλό του μήνα είπαμε. Κανείς δε μιλά ουσιαστικά για απομόνωση των παιδιών και για εγκλεισμό τους σε ιδρύματα. Ξαναδιάβασε τα σχόλιά μου :)))))))
Kapetanie,
Πιστεύω ακράδαντα πως ένα παιδί μεγαλωμένο με αγάπη και στο οποίο, με αγάπη, έχεις δώσει ένα πλαίσιο αξιών, δύσκολα θα στραφεί προς αντίθετες βασικές αξίες (κοιτάω και προς τα πίσω για να το πω). Να στο πω αλλιώς: αν μεγαλώσει σε ένα σπίτι όπου το κέρδος δεν είναι ούτε πρωταρχική ούτε αξία, αν έχει μεγαλώσει με αγάπη στη φύση και τα ζώα, αν, αν, αν, θεωρώ πως δύσκολα θα γίνει ένας βιολόγος έτοιμος να πουλήσει τον πατέρα και τη μάνα του σε μια εταιρία μεταλλαγμένων, δύσκολα θα κλείσει τα μάτια στα αποτελέσματα των ερευνών για να προωθήσει τα κέρδη των εταιριών (και τα μικρότερα δικά του)... Αυτά, όσον αφορά τις κοινωνικές αντιλήψεις.
Πάμε τώρα, σε άλλες, πιο προσωπικές αντιλήψεις. Προφανώς και θα ήταν βλακώδες να σκεφτεί κανείς να καθορίσει τα γούστα του παιδιού -δεν είναι αυτός ο ρόλος του γονιού. Και προφανώς το παιδί μεγαλώνοντας σχηματίζει τη δική του πραγματικότητα, τα δικά του γούστα, σε συνάρτηση και με την γύρω του πραγματικότητα. Και προφανώς και αυτό, όπως και εγώ στην ηλικία του, θα ακούσει και σκυλάδικα -άλλωστε και στην πολύ μεγάλη δισκοθήκη του σπιτιού μας θα βρει και τέτοια δείγματα. Απλώς πιστεύω πως αν έχει ακούσει, όπως ακούει, πολύ pop, rock, κλασική, jazz, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Ξυδάκη, λαϊκά, θα μπορεί να ξεχωρίσει το χαβαλέ από τη μουσική -ώστε να μη δίνει κοινωνική και καλλιτεχνική αξία σε διάφορα σκουπίδια αλλά απλώς να γλεντάει με την παρέα του.
Πάμε και στις θρησκευτικές αντιλήψεις; Στα βασικά ερωτήματα της ύπαρξης θα ήταν ανοήτο (ούτε καν εγκληματικό) να επιχειρήσεις να δώσεις απαντήσεις και μάλιστα να προσπαθήσεις να τις επιβάλλεις. Αυτό που φιλοδοξούμε να κάνουμε με την διαπαιδαγώγησή του (και θεωρώ καθήκον μιας διαπαιδαγώγησης) είναι να θωρακίσουμε το παιδί ώστε να μην βρθεί να ακολουθεί μάγισες και χαρτορίχτρες, αγύρτες που υψώνουν λάβατα σε συλλαλητήρια, ανορθολογικές δοξασίες. Τούτων δοθέντων, το αν θα πιστευει και τι, είναι προσωπικό θέμα κάθε ανθρώπου. Να στο πω πιο προσωπικά: η γυναίκα μου πιστεύει (απλώς), οπότε κάθε Πασχα που πάμε στην εκκλησία, η ίδια μπαίνει μέσα μαζί του, εγώ μένω έξω (από σεβασμό στους ανθρώπους που πιστεύω εισέρχομαι σε ναούς σε ώρες που δεν λειτουργούν για να τους δω) και του εξηγώ, όταν ρωτά, πως υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν και άνθρωποι που δεν πιστεύουν και ότι ο ίδιος θα ακούσει, θα διαβάσει, θα μάθει, θα καταλήξει -ε, δε νομίζω ότι αυτό είναι συνιστά απίτηση επιβολής της δικής μου πραγματικότητας...
Κάτι προτελευταίο: έχω απολαύσει πολύ τον Calvino, γιατί δεν ρίχνεις μια ματιά στο "Μαρκοβάλντο" ή στο "Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιωτης..." -το πολύ πολύ να χάσει λίγα ευρώ και λίγο χρόνο απ' τον Κούλογλου -πλάκα κάνω αλλά, πραγματικά, προτιμώ να βλέπω ό,τι επιλέγω την ώρα που εγώ επιλέγω και όχι να καθορίζω το πρόγραμμά μου βάσει του τηλεοπτικού προγράμματος.Για να μην το ξεχάσω: η "σοφιστία όπως : "να βρίσκομαι απομονωμένος για τους σωστούς λόγους". Βρέθηκα πολλές φορές στα χρόνια της νιότητς μου σε παρέες που έμενες απομονωμένος επιλέγοντας να μην καπνίσεις (ξέρεις τι) -και δεν το μετανιώνω... Βρέθηκα πολλές φορές απομονωμένος λόγω πολιτικών αντιλήψεων στον επαγγελματικό μου χώρο -και έχω μάθει να μη μ' ενοχλεί ακριβώς για τους λόγους που αναφέρει ο Calvino. Έτσι τον διαβάζω εγώ και γι' αυτό επιμένω
Τελευταίο, επί της διαδικασίας: τα πήρα γιατί έγραφα τις ηλικίες και ό,τι άλλο χρειαζόταν. Και, προφανώς, δεν έχω προσωπικούς στόχους ειδικά όταν δεν γνωρίζω τον άλλον - το δικό σου προφίλ δεν το είδα ακόμη
Δείμο, ευχαριστώ για το χώρο
Δική μου ευχαρίστηση, Λάμπρο, να γίνεται τέςτοιος διάλογος στην αυλή μου.
" Βρέθηκα πολλές φορές στα χρόνια της νιότητς μου σε παρέες που έμενες απομονωμένος επιλέγοντας να μην καπνίσεις (ξέρεις τι) -και δεν το μετανιώνω... Βρέθηκα πολλές φορές απομονωμένος λόγω πολιτικών αντιλήψεων στον επαγγελματικό μου χώρο -και έχω μάθει να μη μ' ενοχλεί.."
Μέχρις εδώ δεν μπορώ παρά να χαιρετίσω την στάση σου.
Από εδώ και κάτω όμως έτσι και υιοθετήσεις την άποψη του Calvino θα την καταδικάσω χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Ειδοποιός διαφορά: Ο λεγάμενος μιλά γι ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΤΟΥ και όχι για κάτι που επέλεξε μόνος του!!
Σε όλα τα άλλα θα με βρεις σύμφωνο.
Επί της διαδικασίας: Μην τα "παίρνεις" τόσο εύκολα και δη σε μια δημόσια συζήτηση πίσω από κάποιο πληκτρολόγιο. Δεν υπάρχει λόγος πρώτον και δεύτερον δεν μπορείς να εκτονωθείς. Χώρια που εάν σου απάνταγα και εγώ "παρμένος" θα κάναμε το μπλογκ του δείμου "Ανίτα Πάνια" :))
δείμο , το ζωνάρι πάντα είναι έτοιμο. Αυτό λέω και του γιου μου που νομίζει ότι άντρεψε :)
Λες:"Κανείς δε μιλά ουσιαστικά για απομόνωση των παιδιών και για εγκλεισμό τους σε ιδρύματα."
Δυστυχώς στα (18)χρόνια της παρουσίας μου στους αυλόγυρους των σχολείων είτε σαν γονέας είτε σαν πρόεδρος συλλόγων γονέων είδα πάμπολλες φορές γονείς να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους υποστηρίζοντας ακριβώς αυτό που έγραψες, την ώρα που ο πραγματικός εγκλεισμός των παιδιών τους σε ίδρυμα θα τους έδινε μεγαλύτερη αίσθηση ελευθερίας!! Άστα μην τα ψάχνεις. Έχεις ακούσει για την δικτατορία του "ορθού"( και γεμάτου "επιχειρήματα") λόγου? Ε κάτι χειρότερο. Και το κακό είναι που αυτές οι καταστάσεις παρουσιάζονται σε οικογένειες εκπαιδευτικών και γενικά ανθρώπων του "πνεύματος" που δεν στερούνται αντίληψης.
Εξ ου και το κρας τεστ στον φίλο σου "λάμπρο" ;)
Και , " και σε οικογένειες..." είναι το σωστό , όχι σκέτο "σε".
Μην λέμε και ότι να ναι!
Καπετάνιε, το θέμα θα επιμείνω έγκειται στη βάση του πώς θα μεταδώσουμε το ορθό στα παιδιά μας (κρατώ το κτητικό σαν εκπαιδευτικός αν και είμαι άτεκνος). Αυτό μπορεί να επέλθει μόνο όταν αυτά είναι ελεύθερα να κρίνουν με δημοκρατικό τρόπο -μέσα από διάλογο που μπορεί να κρίνουν εμάς τους ίδιους. Εκτιμώ ότι συγχέεις τη λογική του ελεύθερου με του ανεξέλεγκτου. Δεν είναι θέμα απλά μια κατήχησης, αλλά ουσιαστικά θέμα βιωματικής αντίδρασης. Όσο βλέπει κάτι σαν στάση ζωής και τούτο να στηρίζεται από επιχειρήματα τότε το παιδί αναγνωρίζει την αξία του και έχει το θεωρητικό υπόβαθρο να επιλέξει τι θέλει.
Kapetanie,
ο Calvino μιλά, όντως, για μια απόφαση των γονιών του -και την επικροτεί όπως θα μπορούσε (ο ίδιος ή κάποιος άλλος) να την επικρίνει. Γιατί, αν την επέκρινε και μίλαγε, π.χ., για ψυχικά τραύματα θα ήταν σωστή η κρίση του ενώ τώρα δεν είναι; Για να τελειώνουμε: η άποψη του Calvino για την απόφαση των γονιών του έχει την αξία που έχει η βιωματική εμπειρία -και εν προκειμένω εμένα με εκφράζει η ουσία της -και δείχνεις ότι είσαι ευφυής για να κατανοήσεις ότι η ουσία δεν είναι το περιστατικό (έξω από το μάθημα των θρησκευτικών το '34) αλλά το να δείξεις στα παιδιά σου ότι: δεν είναι ντροπή να έχεις μειοψηφικές απόψεις και ότι μπορείς να ζεις και έξω από τις πλειοψηφίες.
Πάμε παραπέρα; Όλοι μας παίρνουμε αποφάσεις που αφορούν τα παιδιά μας. Λ.χ., Το να μη βαφτίσεις το παιδί σου, λ.χ., είναι μια απόφαση που θα την πάρεις εσύ (αφού οι επί γης εκπρόσωποι παραβιάζουν ακόμη και τις δικές τους γραφές που προβλέπουν ότι η βάφτιση αφορά ενηλίκους). Το να μην πάρεις κινητό στο παιδί σου (τη στιγμή που διαβάζεις μια νεά μελέτη το μήνα που είναι καταπέλτης, τη στιγμή που δεν θες να μάθεις στο παιδί σου να είναι υπό παρακολούθηση), και αυτό επιλογή και απόφαση δική σου είναι. Μη βαυκαλιζόμαστε, όσο τα παιδιά είναι παιδιά εμείς παίρνουμε αποφάσεις -σωστές ή λάθος- προσπαθώντας να τα μάθουμε να κρίνουν και να μας κρίνουν, να μαθαίνουν και να μαθαίνουν να αμφισβητούν και να επιλέγουν.
Κάτι ακόμη: με ενοχλεί να επιμένει κάποιος να αποκαλεί "λεγάμενο" (λες και είναι η θείτσα μου που δεν εκτιμώ καθόλου) έναν λογοτέχνη που, πέραν της απόλαυσης που προσφέρει σε μένα, αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους στο δυτικό ημισφαίριο -είναι απόλυτο δικαίωμά σου να μην σου αρέσει, είναι απόλυτο δικαίωμα να το εκφράζεις ακόμη και έτσι και εμένα είναι απόλυτο δικαίωμά μου να ενοχλούμαι θεωρώντας το αγένεια, όπως είναι απόλυτο δικαίωμά μου να ενοχλούμαι όταν κάποιος προβαίνει σε ένα σχολιασμό α επικρίνοντας κάποιον και δη εισαγωγικά ότι δεν αναφέρει κάτι που έχει ήδη πει -τεχνική που ωθεί τον αναγνώστη να κρίνει απευθείας ως αναξιόπιστο τον κρινόμενο.
Α, κάτι τελευταίο: δεν νιώθω ως αμάξι που περνά από οποιοδήποτε κρας τεστ.
Λάμπρος, άνευ εισαγωγικών.
Δείμο , έχουμε αφήσει ανοιχτό το θέμα του επηρεασμού της τηλεόρασης στην σεξουαλική συμπεριφορά και δραστηριότητα.
Μακάρι να το προσεγγίσουμε σε μιαν άλλη συζήτηση .
Τα υπόλοιπα εδώ
δείμο, σε ευχαριστώ για το έξοχο κείμενο και για την υπομονή να φιλοξενήσεις τις αντεγκλήσεις. Τα υπόλοιπα πλέον, από εδώ: http://lexidia.pblogs.gr/2007/05/goneis-kai-paidia-mia-atermwn-syzhthsh-gia-thn-tampakera.html
Κι ομως την εχουμε βαλει τοσο πολυ μεσα στη ζωη μας που καποιοι ειναι πολυ δυσκολο να ξεκολησουν και να αναλογιστουν τις συνεπειες...
Κανένα πρόβλημα, Λάμπρο. Εξάλλου, κατά τη γνώμη μου τα ιστολόγια δέχονται όχι μόνο για τα εσώψυχά μας, αλλά και για τις αντεγκλίσεις και την ανταλλαγή επιχειρημάτων και απόψεων.
Πρεζάκια, έτσι ακιριβώς.
Δείμο, άργησα να το διαβάσω το συγκεκριμένο ποστ (λόγω περιορισμένου χρόνου) αλλά ίσως να είναι και το πιο ενδιαφέρον ποστ σου (με βάση τα δικά μου ενδιαφέροντα, εννοώ)
Μόλις λίγο καιρό πριν είχα μια νάλογη συζήτηση με τον par1sakto με αφορμή ένα δικό του ποστ για το αν και κατά πόσο είναι επιβλαβή τα βιντεοπαιχνίδια βίας.
Νομίζω ότι μέσες άκρες κάλυψες όλα όσα αναρωτιόμουν και -δυστυχώς- επιβεβαίωσες όλες μου τις ανησυχίες για τις βλαβερές συνέπειες της τηλεόρασης στα παιδιά (και όχι μόνο, θα λεγα εγώ)
Σίγουρα δεν αντιδρούν όλοι με τον ίδιο τρόπο μπροστά σε ό,τι μας δείχνουν. Όμως μην ξεχνάμε ότι ένα παιδί είναι παιδί. Δεν είναι χαζό αλλά δεν έχει ακόμα αναπτυγμένη την κριτική του ικανότητα ώστε να φιλτράρει τα πάντα όσο πρέπει. Εδώ λέμε ότι η TV διαμορφώνει την κοινή γνώμη ολονών μας, θ` αφήσει ανεπηρέαστει την ψυχή των παιδιών που ναι και "αγραφη" ακόμη; Αλλά, έτσι κι αλλιώς, αυτός ακριβώς είν` ο σκοπός της. Ν` αναπαράγει και να στηρίζει το μοντέλο κοινωνίας που ήδη υπάρχει.
Ένα ακόμη σημείο το οποίο θα ήθελα κι εγώ, από προσωπική εμπειρία, να επιβεβαιώσω είναι για το πόσο κακό κάνει στην σωστή και ομαλή ανάπτυξη του παιδιού. Παρατηρώντας τα παιδιά στην αυλή του σχολείου στο δημοτικό, διαπιστώνεις εύκολα ότι πλέον τα μικρά δεν μπορούν καν να περπατήσουν σωστά! Πώς εγώ να τα διδάξω χορό από κει και πέρα; Μα δεν μπορεί να περπατήσει. Μπερδεύει τα πόδια του! Καμία σχέση μ` εμάς που στην αντίστοιχη ηλικία σαρώναμε τις αλάνες και τα δέντρα...
Κρίμα!
Πρέπει οι γονείς να ξέρουν πότε πρέπει να πατούν το κουμπάκι και να κλείνουν τις οθόνες ή αλλιώς, να χουν αντοχή και χρόνο να συζητούν με τα παιδιά τους ότιδήποτε τ` αφήνουνε να βλέπουν. Διαφορετικά, μάλλον θα πρέπει ν` ανησυχούν όταν τ` αφήνουν τόσες ώρες να βλέπουν τηλεόραση ανεξέλεγκτα κι όχι "να ησυχάζει το κεφάλι τους" απ` αυτά.
Leigh-Cheri, το πρόβλημα του ότι τα παιδιά χάνουν την κινητικότητά τους δε νομίζω πάντως να συνδέεται με την τηλεόραση. Εγώ έζησα και τηλεόραση και αλάνες και προτίμησα το δεύτερο. Μάλλον συνδέεται με την έλλειψη κοινόχρηστων χώρων. Από εκεί και πέρα συμφωνώ σε όλα. Στείλε μου το url του κειμένου να παρείσακτου.
δείμο μου, θα επιμείνω ότι για τη μειωμένη κινητικότητα των παιδιών ευθύνεται ΚΑΙ η τηλεόραση και οι υπολογιστές μπροστά στους οποίους περνούν πλέον ώρες ολόκληρες. Γιατί εσύ κι εγώ μπορεί να την κλείναμε, όπως λες και να βγαίναμε έξω, τώρα πια όμως αυτό δεν συμβαίνει, δυστυχώς.
Τα post του par1saktou στα οποία έγινε η συζήτηση θα τα βρεις πηγαίνοντας από το μπαούλα αναμνήσεών του στον Απρίλη κι από κει πρώτα σ` αυτό που τιτλοφορείται "μακελειό σε αμερικανικό πανεπιστήμιο" και μετά στο "βιντεοπαιχνίδια και βία...πολύ κακό για το τίποτα???"
Η αλήθεια είναι ότι θα θελα να δω τη γνώμη σου:-)
Leigh-Cheri, διάβασα και σχολίασα του άρθρου του παρείσακτου. Δε θα διαφωνήσω μαζί σου, απλά δε θέτω το όλο ζήτημα τόσο απόλυτα.
Δημοσίευση σχολίου