περί της μεσαίας τάξης

Βλέποντας κανείς κριτικά τη μαρξιστική φιλοσοφία δεν μπορεί να αποφύγει το θαυμασμό για την έμπνευση του Μαρξ σχετικά με το υποκείμενο της ιστορίας: το προλεταριάτο. Τούτο το υποκείμενο για πρώτη φορά ερχόταν σε αντίθεση με τις ελίτ που κινούσαν την ιστορία στο πρόσωπο βασιλέων ή άλλων επωνύμων.

Συχνά όμως σήμερα τίθεται μεταμαρξιστικά η αμφιβολία εν τη εξελίξει της κοινωνίας η λειτουργία του προλεταριάτου -με τη στενή έννοια- ως υποκείμενο της ιστορικής κίνησης. Ειδικά στις μέρες μας, όπως τονίζει και ο Jameson[1], με τέτοιο πλουραλισμό των συλλογικών ομάδων, όσο ριζοσπαστική κι αν είναι η εξαθλίωση ή η περιθωριοποίηση της ενδιαφερόμενης ομάδας, αυτή δεν είναι πλέον σε θέση να ανταποκριθεί σε τέτοιο δομικό ρόλο για τον απλούστατο λόγο ότι η δομή έχει αλλάξει και ο ρόλος έχει καταργηθεί. Ο μεταβατικός χαρακτήρας της νέας παγκόσμιας οικονομίας δεν έχει ακόμα επιτρέψει να μορφοποιηθούν οι τάξεις της με κάποια σταθερότητα κατά πόσο μάλλον να αποκτήσουν γνήσια ταξική συνείδηση. Η διάλυση της οποιασδήποτε αντίληψης παραγωγής ή οικονομικής υποδομής και η αντικατάστασή της από τη δεδομένα ανθρωπομορφική έννοια ενός θεσμού σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει πλέον κανενός είδους λειτουργική σύλληψη κυρίαρχης ομάδας, πόσο μάλλον τάξης.

Ο χαρακτήρας των θεωρητικών συζητήσεων από το 1960 δείχνει ότι η αδιαλλαξία των παλαιότερων μαρξιστικών ιδεολογικών διενέξεων δεν ήταν παρά το προοίμιο και η πρώτη χονδροειδής έκφανση της οικουμενικοποίησης μιας “ιδεολογικής κριτικής” που στόχο έχει τον αποπροσανατολιστικό της υποδήλωσης, την ανισορροπία της περιγραφής και τις μεταφυσικές διαστάσεις της ίδιας της πράξης της έκφρασης. Βέβαια, όπως τονίζει και ο Jameson δεν πρέπει να πάψουμε να υπενθυμίζουμε ότι αυτό που αποκαλούμε “τρόπο παραγωγής” δεν είναι μοντέλο βασισμένο στην παραγωγή. Ή ακόμη ότι εμπεριέχει σειρά επιπέδων (ή τάξεων αφαίρεσης), τα οποία θα πρέπει να γίνουν σεβαστά αν δεν θέλουμε να εκφυλιστούν οι σχετικές συζητήσεις μας σε μάταιους αγώνες κραυγαλέας κριτικής[2].

Δε θέλουμε να μπλέξουμε στη φιλοσοφική αναζήτηση ενός ιστορικού τέτοιου υποκειμένου, επειδή ακριβώς ο ιστορικός σκοινοβατεί επικίνδυνα μιλώντας φιλοσοφικά και πολιτικά για τέτοια θέματα. Κινδυνεύει συνέχεια με το παραμικρό λάθος ή ανεπιτυχή έκφρασή του να απεμπολήσει τη σοβαρότητα που θέλει να προσδώσει στο κέιμενό του ή ο ίδιος να τσακιστεί στο πεδίο της απλής γνώμης χωρίς καν την ύπαρξη προστατευτικού διχτυού.

Ωστόσο, οφείλουμε να τονίσουμε ότι το μαρξιστικό προλεταριάτο σήμερα όχι μόνο περιορίζεται αριθμητικά και ανάλογα μεταφέρεται στο λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, αλλά αντίθετα βλέπουμε ότι στο δυτικό κόσμο με τον εκδημοκρατισμό και το πλατύτερο άνοιγμα σε κοινωνικές ομάδες της μόρφωσης και το δημοκρατικό οικονομικό μετασχηματισμό αυξήθηκαν τα μεσαία στρώματα που βέβαια οικονομικά και κοινωνικά έχασαν την παλιά τους δύναμη και σταδιακά προλεταριοποιούνται. Ωστόσο, ούτε έχουν συνείδηση ταξικού σχηματισμού -αποφεύγοντας την ιδέα της προλεταριοποίησης- ούτε και είναι τόσο συμπαγής αφού βλέπουν ελιτίστικα τους χειρώνακτες θεωρώντας ότι διαφέρουν ριζικά.

Κοινό χαρακτηριστικό της νέας μεσαίας τάξης[3] είναι η μόρφωση που ενισχύει την ήδη υπάρχουσα ελιτίστικη στάση τους. Παρά την κοινή οικονομική αδυναμία της η μεσαία τάξη διαχωρίζεται σε τόσα πολλά στρώματα που φαντάζει αδύνατη η ταξική συνύπαρξή τους εφόσον πολλά ανώτερα μεσαία στρώματα[4] ταυτίζουν αντι-οικονομικά και αντι-κοινωνικά τα οικονομικά και πολιτικά τους συμφέροντα με εκείνα της δημοκρατικής τάξης. Εξάλλου, η ανταγωνιστική στάση τους προς τα κατώτερα στρώματα[5] είναι αξιοσημείωτη (κάτι που ενισχύεται και από την καταναλωτική ικανότητά τους ως αποτέλεσμα της καλύτερης οικονομικής τους θέσης).

Τι γίνεται όμως με τα κατώτερα μεσαία στρώματα, όλους εκείνους τους πτυχιούχους που συχνότατα είναι σε δυσχερέστερη οικονομικά θέση από τους μικροαστούς; Ουσιαστικά στο δημοκρατικό παγκοσμιοποιημένο μετασχηματισμό το φαινόμενο είναι πια οικουμενικό.

Τα στρώματα τούτα (η λίγο κάτω του συνόλου πλειοψηφία τους) οικονομικά απειλούνται με σύνθλιψη στη βάση της πυραμίδας, ενώ στο δυτικό κόσμο αυξάνεται επικίνδυνα η παραμονή τους στην ανεργία. Ωστόσο, για πρώτη φορά μια τόσο μεγάλη ομάδα έχει το εγγενές στοιχείο της μόρφωσης, ώστε να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο. Της λείπει βέβαια η τοπική συγκέντρωση (που είδε θετικά ο Μαρξ στις αγγλικές βιομηχανίες για το προλεταριάτο), αλλά τα νέα μέσα επικοινωνίας ουσιαστικά εξαλείφουν την αναγκαιότητα συνύπαρξης. Η μόρφωση αυτή που ο Μαρξ έβλεπε ουσιαστικά να εξασφαλίζεται στα σωματεία και ο Λένιν με τα λαϊκά σχολεία, είναι πια δομικό στοιχείο των κατώτερων στρωμάτων. Αυτή η παιδεία επιτρέπει τη συνειδητοποίηση της μελλοντικής ανέχειας και συχνά οδηγεί στην απογοήτευση για την αποκτηθείσα μόρφωση ακαδημαϊκά, ενώ καθιστά ορατή την προλεταριοποίησή τους. Η χρήση των νέων μέσων επικοινωνίας και η ίδια η γλωσσομάθεια ως απόρροια της μόρφωσης και τα δύο επιτρέπουν όχι μόνο την ταυτόχρονη επικοινωνία, αλλά και το σχηματισμό ιδεών και θέσεων μέσα στην παγκοσμιοποιημένη πια κοινωνίας μας.

Μεταμαρξιστικά -από μόνος του ο όρος θεωρείται αιρετικός- και μέσα στο νέο κύκλο της παγκόσμιας οικονομίας της αγοράς οι αντικειμενικές πια συνθήκες δημιουργίας μιας ταξικής σύγκρουσης με υποκείμενο τα στρώματα αυτά έχουν δημιουργηθεί. Εκλείπουν μόνο οι υποκειμενικές συνθήκες της πλήρους συνειδητοποίησης, που ωστόσο, βλέπουμε ότι εμφανίζονται όλο και περισσότερο τόσο στις “ανεπτυγμένες” δυτικές κοινωνίες όσο και στις “υπό ανάπτυξη”. Τούτο εύκολα αποδεικνύεται με το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης όπως εκφράστηκε βιαίως στο Σιάτλ, στη Γένοβα και αλλού και αποτελούσε καθαρά ταξική σύγκρουση, τόσο με μαρξιστικούς όσο και με μεταμαρξιστικούς όρους.

Οι δημοκρατικές ιδεολογίες με την έννοια των κωδίκων και των συστημάτων λόγων δεν είναι πλέον καθοριστικές. Αλλά αν η ιδεολογία τελείωσε πλέον δεν είναι επειδή τελείωσαν οι ταξικοί αγώνες και δεν υπάρχει τίποτα το ταξικοϊδεολογικό για το οποίο να αγωνιστούμε. Όταν λέμε ιδεολογίες εννοούμε ότι οι συνειδητές ιδεολογίες και οι πολιτικές απόψεις, τα ιδιαίτερα συστήματα σκέψης και τα επίσημα φιλοσοφικά συστήματα που έθεταν θέμα ευρύτερης οικουμενικότητας έπαψαν πια να είναι λειτουργικά ως προς τη διαιώνιση και την αναπαραγωγή του δημοκρατικού συστήματος[6].

Βέβαια δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναζήτησαν το υποκείμενο της ανθρώπινης ιστορίας. Οι αναρχικοί και αργότερα πολλοί αριστεριστές έβλεπαν μία δυναμική στους εξαθλιωμένους λούμπεν[7] ή άλλοτε σχηματικά προσομοιάζουν στο μαρξιστικό προλεταριάτο μικρά ετερογενή κοινωνικά και οικονομικά στρώματα[8].

Είναι όμως ολότελα λάθος να μένουμε στα σχηματικά -όπως πολλοί τα κατέληξαν- μαρξιστικά μοντέλα. Εξάλλου, ιστορικά φαίνεται ότι η ανθρώπινη ιστορία ποτέ δεν κινούνταν από τη συνθλιμένη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, αλλά από τα μεσαία και μόνο στρώματα. Οι αρχαίοι βιοτέχνες και έμποροι πολέμησαν για πολιτική ελευθερία και για δημοκρατία και όχι οι δούλοι· οι αστοί στο Μεσαίωνα και όχι οι δουλοπάροικοι αντέδρασαν στις μοναρχικές πολιτικές αξιώσεις και τον φεουδαλικό οικονομικό στραγγαλισμό τους. Τα μεσαία στρώματα ιστορικά έχουν και τη μόρφωση και την ορατή δυνατότητα ελέγχουν της εξουσίας, που τους απαγορεύεται, ενώ οικονομικά πάντοτε ασφυκτιούσαν υπό την πίεση των δούλων-δουλοπάροικων-εργατών φοβούμενοι μη βρεθούν σε τέτοια θέση[9] και αρνούμενοι να υπακούσουν στις απαιτήσεις (οικονομικές και πολιτικές) της εκάστοτε ελίτ.



[1] Fredric Jameson, το μεταμοντέρνο ή η πολιτισμική λογική του ύστερου καπιταλισμού, εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 1999, σελ. 171.

[2] Fredric Jameson, ό.π., σελ. 248.

[3] σ.σ. Αξίζει θεωρώ να διαχωρίσουμε -για χάρη των μη μυημένων στην πολιτική και οικονομική φιλοσοφία- τα ταξικά στρώματα για την καλύτερη κατανόηση του άρθρου.

Έτσι σήμερα στη βάση της πυραμίδας είναι η αγροτική τάξη και ακολουθεί η εργατική (εδώ μπορούμε να εντάξουμε σήμερα και μεγάλο μέρος των εμποροϋπαλλήλων). Έπεται η μικροαστική τάξη (με τα όλα τα συντεχνιακά τεχνικά επαγγέλματα που συνέχισαν να υπάρχουν και μετά το Μεσαίωνα). Στην κορυφή στέκεται το 3-5% του πληθυσμού που απαρτίζει την αστική τάξη.

Στο ενδιάμεσο της πυραμίδας στέκεται η μεσαία τάξη που στηρίζεται επαγγελματικά στις υπηρεσίες (επιστημονικά επαγγέλματα, εκπαίδευση, τουρισμός) και κυρίως σε όλες τις οικονομικές και διευθυντικές ασχολίες. Ουσιαστικά πρόκειται για επαγγέλματα που δημιούργησε η βιομηχανική εξέλιξη έμμεσα ή άμεσα, από τις τραπεζικές υπηρεσίες μέχρι και τις απασχολήσεις πάνω σε εφευρέσεις μετά το 19ο αιώνα.

[4] Στα ανώτερα στρώματα των μεσοαστών εντάσσονται οι χρηματιστές, οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, οι μεγαλογιατροί και μεγαλοδικηγόροι, οι διευθυντές και στελέχη επιχειρήσεων κτλ.

[5] Εδώ μπορούμε να εντάξουμε σχηματικά όλο το κατώτερο μορφωμένο προσωπικό, τους δημόσιους υπαλλήλους κάθε είδους, τους εκπαιδευτικούς, όσους απασχολούνται με βασικούς μισθούς στον τουρισμό και τις άλλες υπηρεσίες.

[6] Fredric Jameson, ό.π., σελ. 237.

[7] Κάτι που βέβαια παρά τη γεωμετρικής προόδου αριθμητικής τους αύξηση, ειδικά στις G8, δεν έχει πολιτική ρεαλιστική βάση εφόσον η συγκέντρωσή τους εντοπίζεται σε 10 μεγάλα αστικά κέντρα χωρίς γενικότερη αντιπροσωπευτική παρουσία και γιατί λείπει η μόρφωση και η συνειδητοποίηση της ταξικής καχεξίας τους ως απόρροια της απογοήτευσης και της μοιρολατρίας τους

[8] π.χ. φοιτητές, μικροαστούς κτλ

[9] βλ. σεισάχθεια Σόλωνος ή νόμους Λυκούργου στην Αραιότητα, θεσμοί υποταγής των εμπόρων στους φεουδάρχες και τον πόλεμο των ιταλικών πόλεων στους Γερμανούς και Ιταλούς βασιλείς


56 έκριναν :

spirosvii είπε...

Κύριε Δείμο αυτά μου λέει κι ο πατέρας μου. Αλλά με όλο το σεβασμό, πολύ όμορφος θα ήταν ο κόσμος έτσι, αλλά δυστυχώς όπως γράφετε κι εσείς, ακόμα και τα πτυχία και τα διπλώματα δύσκολα βγάζουν σε μια ζωή όπως την ονειρεύεται ο κάθε νέος.

Άρα για μένα μπαίνει ένα δίλλημα, ή θα είσαι ρουφιάνος ή θα πηγαίνεις με το σταυρό στο χέρι.

Τα σέβη μου
Σπύρος

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

"Η μεσαία τάξη πάει στον Παράδεισο"?

Βασικά συμφωνώ ότι μέ την στενή έννοια του όρου "προλεταριατο" συναντούμε μόνο στον Τρίτο Κόσμο. By the way, αυτη η τάξη έχει την χειρότερη μεταχείριση και εκμεταλευση σε ένα καθεστώς που υποστηρίζει ότι κινείται στις μαρξιστικές, λενινιστικές και μαοικες αξίες, την Κίνα! Η υποκρισία... Τελος πάντων στο θέμα μας..
Πιστεύω ότι με την ευρεία έννοια του όρου υπάρχει ένα προλεταριάτου του λευκού κολλάρου που θα λέγαν παλαιότερα. Αλλά δεν πιστεύω ότι αυτή η τάξη μπορεί να διεκδικήσει περισσότερα. Και ο λόγος είναι απλός. Είναι η ίδια ο μεγαλύτερος στόχος και "θύμα" της σύγχρόνης καταναλώτικής κοινωνίας. Βλέπεις, έχει την διπλή ψευδαίσθηση του πλούτου από την μία και της αενναης γέννησης επιθυμιών-αναγκών από την άλλη που κυριολεκτικά δεν της αφήνουν "χρόνο" και "χώρο" να συνειδητοποιήσει την κατασταση. Είναι σαν τα χαστερακια που τρέχουν στην ρόδα που γυρίζει.

Στον Δυτικό κόσμο, μπορούσε να πεί ο Μάρξ αν ζούσε σήμερα, το κεφάλαιο κατάλαβε την αναγκη να κρατάει την μέσαία τάξη σε ένα "καλό" επίπεδο γιατι αναλογίστηκε το κόστος της εξέγερσης του προλεταριάτου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σπύρο, ξέρουμε κι οι δυο ότι τίποτα δεν είναι εύκολο. Θέλει ανδρεία και τόλμη η αρετή και η απομαζοποίηση (αντικομφορμισμός).

_ST_, μπορεί να πηγαίνει στον παράδεισο, αλλά μόνο τα κατώτερα στρώματά της. Ο καταναλωτικός αποπροσανατολισμός είναι πράγματι το κυριότερο όπλο αποδιοργάνωσής της και δεν την αφήνει να συνειδητοποιήσει τη δύναμη και την κατάντια της. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια φωτεινά σημεία.

Ωστόσο, δε βλέπω την καλή κατάσταση. Οι δημοκράτες αφαιμάζουν μέσα από άχρηστα κλαταναλωτικά αγαθά τη μεσαία τάξη και την παραμυθιάζουν μόνο με το όνειρο της κοινωνικής επίδειξης. Οι αγώνες της και εκξείνες του προλεταριάτου την έφεραν στην αγοραστική που είχαν και πια μέσα στη λαίλαπα του καταναλωτικού κομφορμισμού χάνεται.

zouri1 είπε...

υπαρχει και σημερα προλεταριατο,απλα σε διαφορετικη μορφη,απο αυτη που περιεγραφε ο Μαρξ.Αλλα και στη χωρα μας ,ποτε δεν υ[ηραχαν μαζικα βιομηχανικοι εργατες,γιατι ποτε δεν ειχαμε βιομηχανια.Ειναι διαφορετιλη η δομη της Ελληνικης επικρατειας.Ακομα και μεταξυ κατοικων των πολεων απο αυτων στα χωρια.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μα, Zouri, βεβαίως δεν αρνούμαι την ύπαρξη ενός ελληνικού προλεταριάτου. Σε αυτό μάλιστα συγκαταλέγω και πολλους εμποροϋπάλληλους (ανεξαρτήτου μορφώσεως και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι εργάζονται στο δευτερογενή τομέα). Εγώ κάνω λόγο για τη μεσαία τάξη και τα χαμηλότερα στρώματά της ως υποκείμενο της κοινωνικής κίνησης.

diva είπε...

Την τρίτη ή τέταρτη περίοδο των καταλήψεων - μακράν απήχαν τα αιτήματα από το περίφημο (;) άρθρο- ένας σπουδαστής μου είπε "η μητέρα μου εργάζεται σε μια βιοτεχνία, ξυπνά στις 5 τα χαράματα, πιάνει δουλειά στις 6.30 , σταματά για 1.30 ώρα το μεσημέρι και συνεχίζει μέχρι τις 5.30 ή και παραπάνω για καμιά υπερωρία , και φυσικά πληρώνεται ψίχουλα. Αυτό δεν είναι δουλεία;"
Ίσως άλλαξαν οι όψεις, όχι οι ιδιότητες των κοινωνικών στρωμάτων.
Σύμφωνα με τις προκηρύξεις του Δημοσίου πιο πολλές πιθανότητες έχεις να..αγοράσεις σπορ διθέσιο με δάνειο αν είσαι καθαρίστρια ή και νοσοκόμα ακόμα, παρά εκπαιδευτικός με μεταπτυχιακό.
Κι άλλα πολλά και λυπηρά μέχρι τη στιγμή - που σιγά και μη δηλαδή - αποφασίσουν οι ικανοί να ανατρέψουν τους ανίκανους. Δύσκολοι καιροί για επαναστάσεις και η μεγαλύτερη/ευκολότερη καταστολή είναι η ελπίδα για καλοπέραση.

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

Βασικά η καλύτερη για μένα αλληγορία για την σημερινή κοινωνία ηταν χωρίς πλάκα στο Matrix!
Ελέγχουν τις αισθήσεις σου, ταίζουν τις πρωταρχικές αναγκες και σε καταντούν μια μπαταρία του συστηματος.
Ετσι απλά

ο δείμος του πολίτη είπε...

diVa, οι όψεις θα άλλαζαν όπως και να έχει, αφού αλλάζει η ίδια η κοινωνία. Οι τάξεις όμως μένουν παγιωμένες και η κοινωνική μεταβλητότητα είναι ιδιαιτέρως περιορισμένη. Το αμερικάνικο όνειρο με το οποίο ποτίζεται η μεσαία και η μικροαστική τάξη είναι τελικά η χειραγώγησή τους. Ωστόσο, η οικονομική θέση δε σημαίνει και αλλαγή των τάξεων -αφού αυτές εξαρτώνται όχι από το εισόδημα, αλλά από τον τομέα εργασίας.

Δε διαφωνώ ότι είναι δύσκολη η αντίσταση, αλλά βλέπεις ότι δεν απουσιάζει. Για πρώτη φορά αυτή τη διετία έχουμε τη δυνατότητα ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός μερικών χιλιάδων ιστολόγων των μεσαίων κατά κύριο λόγο στρωμάτων και μορφωμένων -με την ευρεία έννοια- ατόμων να επικοινωνούμε και να διατρανώνουμε διαλεγόμενοι για την αντίθεσή μας στη σύγχρονη δημοκρατία.

_ST_, πράγματι το matrix είναι μία εκσυγχρονισμένη -με την έννοια των υπολογιστικών συστημάτων- όψη του Μεγάλου Αδελφού του 1987, ειδικά μετά την κινηματογραφική παράδοση των terminator και total recall. Βεβαίως και προσπαθούν να ελέγχουν κάθε πιθανή αντίδρασή μας, κάθε επιθυμία μας μέσα από μεγαλόσχημα όνειρα απατηλών παραδείσων και ανέξοδων ιδεολογικών και θρησκευτικών σχημάτων.

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

Το θεμα είναι τι κανουμε?

Ενταξει ειμαστε σε μια κατάσταση διαλόγου και σε μια πολιτική - θα έλεγα - εγρήγορση που είναι σίγουρα ενα βήμα. Αλλά αυτό που με απασχολεί είναι που θέλουμε να παμε την δημοκρατία?!

Μετα το 1989 και την κατάρευση του υπαρκτού είναι πολύ δύσκολο - τουλάχιστον σήμερα- να πιστεψει η πλατιά μάζα του κόσμου σε μια νέα δραστική μεταλλαγή της αστικής δημοκρατίας. Αυτά πριν να μιλήσουμε για κινητρά που μπορούν να βγάλουν την μάζα στον δρόμο...

Μια ακόμα σημείωση. Με θλίβει τρομερα αυτός ο στείρος δικοματισμός της εσωτερικής πολιτικής σκηνής. Δυο κόμματα με 40% ούτε στην Αγγλία δεν συναντας πλέον αφου οι LibDem καναν καλο comeback.

Και το κακό είναι ότι αυτη η μάνα που αναφέρει η diva με τα εξοντωτικά ωράρια είναι 80% πιθανό να έχει ψηφισει ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ ή και τα δύο..

ο δείμος του πολίτη είπε...

Το θέμα για μένα, _ST_, ξεπερνά το δικομματισμό ξέρεις. Είναι πέρα από την πολιτική επιβίωση του ΚΚΕ ή του ΣΥΝ. Σαφώς και προτάσεις συγκεκριμένες όπως αυτές που επιθυμείς δεν μπορούν να γίνουν παρά μόνο να κρατάται σε εγρήγορση ο πληθυσμός και παράλληλα να προτείνονται μικρές και μεγάλες, ηλίθιες -φαινομενικά- και σοβαρότερες κινητοποιήσεις χωρίς όμως την αρχηγική μέγγενη που διασπά σήμερα το κατευθυνόμενο από ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ συνδικαλιστικό κίνημα.

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

Συμφωνω με το "να κρατάται σε εγρήγορση ο πληθυσμός και παράλληλα να προτείνονται μικρές και μεγάλες, ηλίθιες -φαινομενικά- και σοβαρότερες κινητοποιήσεις" αν και μου θυμίζει λίγο το "οπλο παρα πόδα" του 1949.

Μεγάλο παράδειγμα αναφέρω τις πρόσφατες κινητοποιήσεις των φοιτητων που είδα με μεγάλη ανακούφιση αν και δεν συμφωνούσα με όλα τα αιτηματα. Ενα άλλο είναι οι κινητοποιήσεις των μπλογκερς και γενικά η όλη φάση των μπλογκ που δίνουν την ευκαιρία σε όλους εμας τους γιαλαντζι ρητορες να αγορεύουμε σε βιρτσουαλ αγορες - για να το συνδεσουμε με το προηγούμενο σου αριστο πόστ!

ΥΓ Στις κινηματογραφικές ταινίες αλλά και στον σκοτεινό προφήτη του μέλοντος Philip K Dick που αναφερεις και λατρέυω να προσθέσω και το μπι-μουβι - σε μπάτζετ αλλά όχι σε ουσία- "Ζούν Ανάμεσα μας" του Καρπεντερ.

Ανώνυμος είπε...

Δείμε
κάπου αναφέρεις για την κοινή οικονομική αδυναμία της μεσαίας τάξης. Είναι πιστεύω υπερβολή να μιλήσουμε για κάτι τέτοιο στη Δύση. Δεν ξέρω τι επιφυλλάσει το μέλλον αλλά προς το παρόν δεν νομίζω ότι ισχύει σε τόσο γενικευμένο βαθμό.

Για τα υπόλοιπα: προσωπικά δεν μου αρέσει ο όρος «προλεταριάτο» γιατί μου θυμίζει τον όρο «ποίμνιο» αλλά θα τον χρησιμοποιήσω. Γι' αυτό και είμαι πολύ ουδέτερος στο Μαρξισμό και αρνητικός στον κομμουνισμό. Όταν έπρεπε έπαιξε τον ρόλο του αλλά κατά παράδοξο τρόπο εφαρμόστηκε σε εντελώς μη βιομηχανικές χώρες. Εκεί όπου δεν υπήρξε το προλεταριάτο του Μαρξ δηλαδή, αλλά χαμηλής μόρφωσης μάζα.

Το άλλο που θέλω να αναφέρω είναι ότι για συνείδηση προλεταριάτου χρειάζεται πάντα μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων που θα ανήκουν σε μία τάξη και μία κρίσιμη μάζα εισοδήματος (μισθός) κάτω από οποία αυτή η μάζα αντιδρά. Το ίδιο ισχύει και προς τα πάνω π.χ γαλλική Επανάσταση που θα τη χαρακτήριζα 70% αστική και 30% λαϊκή.
Αυτές τα κρίσιμα μεγέθη σήμερα λείπουν λόγω εκτεταμένου εκδημοκρατισμού πολιτικού και οικονομικού.
Άρα όσο μεγάλη εξαθλίωση και να υπάρχει σε μερικές ομάδες αυτές είναι εξαιρετικά ολιγάριθμες. Θα έπρεπε να πολλαπλασιαστούν εκατοντάδες φορές για να υπάρξει αντίδραση σε κάτι.
Οι καταναλωτικές συνήθειες δεν είναι πάντα το απόλυτο κακό. Γιατί η κατανάλωση από μόνη της είναι χειραγώγιση; Δεν νομίζω ότι είναι το καθεαυτό πρόβλημα.
Και αν λέμε ότι στη Δύση το Κεφάλαιο
«στον Δυτικό κόσμο το κεφάλαιο κατάλαβε την αναγκη να κρατάει την μέσαία τάξη σε ένα "καλό" επίπεδο γιατι αναλογίστηκε το κόστος της εξέγερσης του προλεταριάτου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα»
ποιο είναι το κακό με αυτό; Γιατί πρέπει να υπάρχει μια θεωρία συνωμοσίας από πίσω; Αφού για αυτό έγιναν οι κοινωνικές επαναστάσεις. Για καλύτερα εισοδήματα. Και το καλό επίπεδο. Τώρα που υπάρχει το θεωρούμε πονηρό.
Θα έγραφα και άλλα αλλά έχω την αίσθηση ότι έγραψα ποστ στο βλογκ σου και όχι σχόλιο.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ είπε...

Με τι ασχολείσαι καλοκαιριάτικα; ΟΚ το θέμα είναι σοβαρό. ΟΚ τώρα σου ήρθε η έμπνευση. Εμάς τους άμοιρους μικροαστούς που δεν έχουμε SUV,home cinema, βίλα στη παραλία και φυσικά κανένα μέσο παραγωγής στα χέρια μας δε μας σκέφτεσαι; Εμάς που δεν έχουμε πάρει ακόμη άδεια και είναι άδειες οι μπαταρίες μας;

"Ο μεταβατικός χαρακτήρας της νέας παγκόσμιας οικονομίας δεν έχει ακόμα επιτρέψει να μορφοποιηθούν οι τάξεις της με κάποια σταθερότητα κατά πόσο μάλλον να αποκτήσουν γνήσια ταξική συνείδηση. "

Αυτή είναι η ουσία.

Νομίζω ότι πέρα από το διάλογο που θα εξελιχθεί, καλό είναι να σκεφτούμε κι εκείνο που σου πρότεινα κάποια ανύποπτη στιγμή.

ο δείμος του πολίτη είπε...

_ST_, μα όλη μας η ζωή παρά πόδα είναι και συχνότατα επ' ώμου. Ακριβώς αυτές τις κινητοποιήσεις βλέπω παρά τα αδιέξοδα που τώρα βλέπουμε, αλλά σταδιακά θα ξεπεραστούν. Εξάλλου, μην ξεχνάς ότι στον κόσμο τα ίδια γίνονται (βλ. Σιάτλ, Γένοβα κτλ).

Πάρη, αναφερόμουν στα κατώτερα στρώματα της μεσσίας τάξης και όχι στο σύνολό της την οποίο επιμελώς διαχώρισα σε στρώματα ανάλογα με την οικονομική τους δύναμη.

Η Πετρούπολη και η Μόσχα και όχι μόνο είχαν καλές βιομηχανίες. Δεν ήταν βέβαια όπως η Αγγλία, αλλά ήταν στο ίδιο επίπεδο με τη Γαλλία σχεδόν. Αλλά σε κάθε περίπτωση αυτό δεν επηρέασε την καπονί εξέλιξη και ανατροπή των καθεστώτων.

Ωστόσο, η θεμελιώδης διαφωνία μας είναι στον όρο εκδημοκρατισμός. Για εμένα αυτή η δημοκρατία είναι ο τραγέλαφος της αυταπάτης μας ότι έχουμε δικαιώματα. Το μόνο δικαίωμα που μας αναγνωρίζει η δημοκρατία είναι να καταναλώνουμε προϊόντα άχρηστα τα οποία εκείνη μας προμηθεύει μέσα από ποικιλόμορφα ΜΜΕ. Βέβαια έχουμε και την αίσθηση ότι καθορίζουμε τους διοικούντες του τόπου μας, μα νομίζω πώς όταν ξυπνάμε από το λήθαργο της προπαγάνδας μπορούμε να δούμε την πραγματικότητα. Σαφώς και η κατανάλωση δεν είναι κάτι κακό. Κακή είναι η αίσθηση αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξής μας προκειμένου να κερδίζουν οι άλλοι και εμείς να χανόμαστε στο ελληνικό όνειρο της κοινωνικής προβολής και της τηλεοπτικής εμφάνισης.

Αντώνη, ίσως έχεις δίκιο. Εγώ νόμιζα ότι έφυγες. Τηλ. μου όποτε μπορείς.

Ανώνυμος είπε...

Έιχε πουθενα στον κοσμο εφαρμοστει η θεωρια του Μαρξ;Και για ποιο προλεταριατο μιλάμε;Αυτο που ξεπουλαει τα παντα αρκει να εχει γεματο το ντορβα;Και στη Ρωσια μπηκαν μπροστα χαρισματικοι ηγετες που φυσικα εξυπηρετησαν προσωπικες φιλοδοξιες.Οσο και αν περιβαλουμε με ιδεαλιστικη 'προβια' την ιστορια ,η ουσια ειναι οτι ολα γινονται για το τομαρι μας[ο καθενας για το δικο του].Απο τη στιγμη που δεν υπαρχουν αξιες για ποια παλη των ταξεων μιλαμε;[ισως για την στ' δημοτικου].Το κυριο προβλημμα ειναι οτι απλα πραγματα τα κανουμε να μοιαζουν συνθετα κι ετσι 'διυλιζουμε το κουνουπι και καταπινουμε την καμηλα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καλά μιλάμε το σχόλιο είτε ως προβοκατόρικο μπορώ να το χαρακτηρίσω είτες ως άσχετο. Η σχέση του άρθρου με το Μαρξ είναι τόση όση του ιδεαλισμού του Χέγκελ με το μαρξισμό. Κατ' αρχάς δεν υπήρχουν χαρισματικοί ηγέτες. Έπειτα αξίες πύαροχνυ και φαίνονται καθημερινά. Η ξεπουλημένη απογοήτευση δε συνάδει με ένα πολιτικό κείμενο. Είναι μόνη της πολιτική πράξη.

σ.σ. Η καμήλα είναι τριχιά (άσε τις ηλίθιες μεταφράσεις της Καινής Διαθήκης και διάβασα καμία καλή)

diva είπε...

Περί matrix
Πως να μην ελεγχόμαστε όταν αυτόβουλα το μόνο που γνωρίζουμε είναι να κραυγάζουμε με επαναστατικούς ογκηθμούς (πορείες κλπ) απαιτώντας έναν "δίκαιο" που κι εγώ δεν ξέρω γιατί μας το οφείλουν αυτοί που Εμείς εμπιστευτήκαμε να λειτουργήσουν εξ'ονόματος μας;
Υπάρχει αυτοδιαχείριση κοινωνικής αξιοπρέπειας (επιβίωσης το λέμε);
Δεν την αντιλαμβάνομαι.
Κι αυτός ο νομοθετημένος "βούρδουλας" όμως κάποιας μορφής Μεγάλου αδερφού σ'αυτή τη χώρα ακολουθεί μία ετήσια παράδοση των "μπάνιων του λαού".
Πρόβατα αλαλάζοντα κι οι τσομπάνηδες να κυνηγούν πέρδικες με σφεντόνες ενώ εμείς ονειρευόμαστε με δυο τρία χαρτιά στο χέρι γιατί στο καλό δεν γίναμε ακόμα αρχηγοί.
Κι ύστερα είναι κι αυτή η ανικανότητα που υπερισχύει αναγκαστικά εφόσον η ικανότητα είναι πάντα πιο απασχολημένη, αδυνατώντας να βρει χρόνο για προσφορά στο Κοινό καλό.
Αρκεί λέτε που μαζευτήκαμε όλοι εδώ - στον μπλογκοχώρο λέω- αμφισβητώντας;
Προτάσεις θέλω να δω και πρώτα πρώτα την αφεντιά μου αγριοκοιτάζω.

Ανώνυμος είπε...

Xariσmatikoi ηγετες υπηρξαν [ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙΣΑΡΑΣ ΝΑΠΟΛΕΩΝ και στις μερες μας Κ.ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ Α.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ]και μαγευαν το προλεταριατο και τη μεσαια ταξη.Να μην αναφερθω και στον ΧΙΤΛΕΡ και αντε μετα να εξηγησεις για ποια ταξικη συνειδηση μιλαμε.Δεν νομιζω να υπαρχει ξεπουλημενη απογοητευση αλλα μια ρεαλιστικη θεωρηση των πραγματων.Αλλωστε γι αυτο περιμενω ακομα προτασεις για το σημερα με λογια ουσιας και οχι με μπλα μπλα που δεν βγαζεις ακρη απο τις πολλες παραπομπες.Παλι κολλησες στο δαχτυλο[Η καμήλα είναι τριχιά]καιδεν ειδες το φεγγαρι,το νοημα μας ενδιαφερει και οχι ο τυπος.

Ανώνυμος είπε...

Ο/Η ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ είπε...
λιακοs ρεπουση κουλουρη και σια οταν οι αμερικανοτσολιαδεs γραφουν ιστορια.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ βιβλιοκριτική

spirosvii είπε...

Κύριε Δείμο θα έρθω και πάλι θα συμφωνήσω με τον προβοκάτορα. Και θα πω κάτι που είχα ακούσει παλιά.

Στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωρισμένοι.

Με σεβασμό και αμφησβήτηση :)
Σπύρος

Ανώνυμος είπε...

χμ, Ο Μαρξ κατά τη γνώμη μου έψαχνε μέσα στο θεωρητικό σύστημα του μια ομάδα η οποία "αντικειμενικά" θα στρεφόνταν ενάντια στη "τάξη πραγμάτων" της αστικής τάξης και θα μπορούσε με συνέπεια να εγκολπωθεί τον ρόλο της ραχοκοκκαλιάς της επανάστασης.
Ασφαλώς ότι περιγράφει η λέξη προλερταριάτο δεν μπορεί σήμερα ούτε αντικειμενικά, ούτε υποκειμενικά να "υποδηθεί" αυτόν τον ρόλο.
Το ερώτημα όμως είναι υπάρχουν σήμερα ανάλογες ομάδες ατόμων;
και ποιός μπορεί να είναι ο ρόλος τους και με ποιά αντίληψη θα οδηγηθεί στον ρόλο που είχε η εργατική τάξη στις αρχές τους προηγούμενου αιώνα;
Κατά τη γνώμη μου υπάρχει το υποκείμενο και είναι αυτό που ο προηγούμενος πρωθυπουργός έλεγε "απασχολήσιμοι"..
Τώρα πως μπορεί να οδηγηθεί σε έναν κοινωνικοανατρεπτικό ρόλο, ακόμα τα πράγματα είναι ρευστά τόσο από αντικειμενικής, όσο και από υποκειμενικής πλευράς..

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

Βασικά, καλο θα είναι να μην είμαστε τόσο πολύ προσκολημενοι στο παρελθόν. Λίγες φορες εχει επαναληφθει η ιδια ιστορια.

Το μέλλον κανεις δεν μπορεί να το προεξοφλεί και όσο σήμερα μερικά πράγματα μας φαίνονται δεδομένα, ακλονητα και αιώνια, αλλό τοσο μπορεί αύριο να καταρέυσουν σαν ενας πυργος απο τραπουλόχαρτα.

Με λίγα λόγια το αναπάντεχο είναι ο πιο σημαντικός παραγοντας ιστορικά και αυτο κρίνει τον αγώνα αναμεσα στις δυναμεις του status quo και σε αυτες που θέλουν να γίνουν status quo.

Η Θεωρία της "Κοινωνικής Εντροπίας" που αντιπαραθέτω εδώ στην κλασική θεωρία της πάλης των ταξεων στηρίζεται στην θεωρία του Χάους. Η Βασικη της θεώρηση λέει πως σε κάθε σύστημα υπάρχουν τρεις δυναμεις. Οι επικρατούσες, αυτες που αντιστεκονται σε αυτην και οι ασταθμητοι παραγοντες - the agents os chaos που λέει και ο Norman Spinrad.

Σκεφτείται οτι λιγα χρόνια πριν το 1989 κανεις δεν έβλεπε ότι η ΕΣΣΔ ειναι ετοιμη να καταρευσει και στην δεκαετία του 1970 η CIA δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι εκπαιδεύει τον άνθρωπο που θα προκαλούσε την μεγαλύτερη καταστροφη στις ΗΠΑ, πιο μεγαλη και απο το Περλ Χαρμπορ..

ο δείμος του πολίτη είπε...

diVa μου, στην περιγραφή που κάνεις δε διαφωνώ και μάλιστα αναγνωρίζω και τις ευθύνες μου. Ποια κοινωνική αξιοπρέπεια όταν στόχος της δημοκρατίας είναι απλά να έχουμε μία θολωμένη εικόνα ελευθερίας που αφήνει ελεύθερο το έδαφος να θησαυρίζουν άλλοι, όταν μέσα από το κάτοπτρο της διαφανούς κάλπης συγκεντρώνονται κάλπικες ελπίδες μιας καλύτερης διαχείρισης της μοίρας μας από άλλους.

Η σκέψη μου λέει ότι η μεσαία τάξη και κυρίως τα κατώτερα στρώματά της μπορούν να ενεργήσουν, αντιδρώντας στις πάμπολλες επιθέσεις που δέχονται. Ο τρόπος αντίδρασης δεν είναι θέμα ενός φωστήρα. Όταν οι συνθήκες γίνουν τέτοιες που αντιδράμε τότε θα βρούμε και τους τρόπους. Μη μπαίνεις σε ένα τέτοιο κυκεώνα αποθάρρυνσης, γιατί στην ουσία κάνεις ακριβώς που προβοκάτορες και προπαγανδιστές θέλουν. Ανικανότητας σκέψης μέσα από σοφιστείες του χειρίστου μάλιστα είδους.

Πάντως εν τέλει δεν ξέρω πότε είναι ανικανότητα κυβερνήσεων και πότε είναι πολιτική σκοπιμότητα για εξυπηρέτηση οικονομικών συμφερόντων των δημοκρατών ή αδιαφορία για τις λαϊκές ανάγκες.

σ.σ. Οι απόψεις μου είναι στο πρώτο μέρος αυτού του διαλόγου, στις στις δημοκρατικές ρητορείες μου Ι, ΙI, III και ΙV

Προβοκάτορα εξακολουθείς να μένεις σε μία αντι-ιστορική εκδοχή της δημοκρατικής προπαγάνδας. Η έννοια των χαρισματικών ηγετών δημιουργήθηκε μόνο το β΄ μισό του Κ΄ αιώνα στις δυτικές δημοκρατίες για να δέιξει στο λαό ότι η ενασχόληση εμ την πολιτική είναι θέμα χαρίσματος και συγκεκριμένων ειδικών ομάδων. Ουσιαστικά ο τίτλος του χαρίσματος λειτούργησε ιστορικά και πολιτικά για να αποθαρρύνει τη λαϊκή συμμετοχή στον έλεγχο της εξουσίας με το σόφισμα ότι δε γνωρίζει, ενώ οι ειδικοί (πολιτικοί) κατέχουν την αλήθεια. Το θέμα για μένα είναι μπορείς μέσα από ένα κατεξοχήν πολιτικό κείμενο της αριστεράς να δεις την ουσία; Όταν το πετύχεις θα δεις ότι υπάρχουν προτάσεις, αλλά όχι οι προβοκατόρικες που εσύ επιθυμείς και ουσιαστικά οδηγούν σε ατομική πορεία την αντίδραση. Ο αντικομφορμισμός σήμερα περιλαμβάνει και συστράτευση με την κοινότητα για τη σύγκρουση προς όσους την καπηλεύονται. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις αλλά τέτοια εμμονή σε τάχα συγκεκριμένες προτάσεις ουσιαστικά λειτουργούν διασπαστικά και είναι ένα από τα όπλα που η προπαγάνδα χρησιμοποιεί για να αποθαρρύνει τον κόσμο, λες η πρόταση θα είναι π.χ. αύριο να πάρουμε τα όπλα και να πάμε στο βουνό. Αλλά και η σχέση σου με το μαρξισμό είπαμε...

κομμούνι μου, τους απασχολήσιμους τους εντάσσω είτε στο προλεταριάτο είτε στα κατώτατα μεσαία στρώματα ανάλογα με τον τομέα απασχόλησης (δευτερογενή ή τριτογενή). Είναι μία υπό διαμόρφωση ομάδα, αλλά ουσιαστικά αμφιβάλλω αν γίνει ποτέ μόνιμος τρόπος εργασίας ή προστάδιο κανονικής απασχόλησης, οπότε και δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει μία τέτοια εξέλιξη. Απέχει πολύ από τους λούμπεν και δε λειτουργεί σε συγκεκριμένο τομέα (αν ήταν όλοι σε υπηρεσίες τριτογενείς θα ήταν αλλιώς τα πράγματα), αλλά καλύπτουν το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

_ST_, η ιστορία ποτέ δεν επαναλαμβάνεται, απλά διατηρεί μερικές τυχαίες ομοιότητες (ανάλογα πάλι πώς το κοιτάς δηλαδή).

Πράγματι η θεωρία της Κοινωνικής Εντροπίας είναι ο μόνος ισχυρός πολιτικός και φιλοσοφικός λόγος ενάντια στην πάλη των τάξεων και όσους αναζητούν βελτιώσεις μέσα από συλλογική δράση (το παρόν κείμενο ξεπερνά πολύ αιρετικά την πάλη των τάξεων και απλά μιλά βελτίωση μέσα από συλλογική στοχευμένη δράση -παρά τις όποιες ομοιότητες με τη θεωρία της πάλης των τάξεων).

Ωστόσο, προέρχεται από μία μηδενιστική θεώρηση της φυσικής που προσπάθησε να θέσει τον αγνωστικισμό της δημοκρατικής προπαγάνδας ενάντια στη συλλογική δράση.

Άσε που απρόβλεπτο δεν υπάρχει. Απλά εμείς αδυνατούμε να δούμε πώς μπορούν μερικά πράγματα να διαφοροποιηθούν, επειδή επιμένουμε να βλέπουμε στατικά την κοινωνία με μηδενική κίνηση. Αυτή η ανεπάρκεια οδήγησε εδώ που είμαστε σήμερα.

Συμφωνούμε όμως ότι σχέδια επί χάρτου δεν μπορούν να γίνουν για μακροπρόθεσμο διάστημα. Για αυτό και προτάσεις δεν μπορώ να κάνω.

diva είπε...

Μα δεν επιρρίπτω επουδενί ευθύνες μόνο στην "πολιτική" αλλά σαφώς και στην αδράνεια της μεσαίας τάξης που πιστεύει πως βάσει προϋπηρεσίας ψήφων θα τιμηθεί με κάποια προαγωγή.
Απλά επισημαίνω πως θα επιθυμούσα μία "ταξική" αντίδραση σοβαρότερη των πορειών και των απεργιών για να μην αναφερθώ στις αναρτήσεις post και δείξω πως είμαι εντελώς "ξινή" (που δεν είμαι σας διαβεβαιώ:-)
Η ευθύνη για κάθε εξέλιξη βρίσκεται μέσα μας, στο μυαλό αλλά κι έξω, στα χέρια μας. Είτε αυτά τα χέρια γράφουν είτε ψηφίζουν. Με το να μουντζώνουν απλώς ε δεν καταφέρνουν και τίποτα.
Ακόμα και αυτό που κάνετε εσείς εδώ να δίνετε το βήμα σε κάποιους από εμάς που ουδέποτε θα αποφάσιζαν να ομιλήσουν παρά μόνο να γκρινιάξουν - ναι εξ'ιδίων κρίνω- είναι "επαναστατικό" ή έστω βοηθητικό αφύπνισης.
[Πλήρης κατάχρηση χώρου:-]

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ναι, diVa μου στο ζήτημα των πορειών δεν απάντησα. Βλέπεις οι πορείες όσο και να φαίνονται ξεπερασμένες, έχουν θετικό αποτέλεσμα στη συνειδητοποίηση του κόσμου που τουλάχιστον συμμετέχει και μερικούς που ήθελαν αλά για οποιοδήποτε λόγο δεν το έκαναν. Ωστόσο, είναι μόνο μία μορφή αγώνα. Η άλλη είναι ο εξευτελισμός της πολιτικής που ασκείται, είναι η αντικομφορμιστική λογική απέναντι σε κάθε εξουσιαστική -ψυχολογική και πολιτική- προσπάθεια που γίνεται επάνω μας.

Θεωρώ όμως σήμερα έχουμε τη δύναμη της επικοινωνίας που μένει ακόμα ανεξέλεγκτη. Σαφώς και δεν θα ήθελα να εμποδίσω κανέναν να γράφει ένα σχόλιό του ή να κάνει μία πρόταση. Δημοκρατικά δέχομαι απόψεις και κριτική, βεβαίως (με όρους φυσικά και κυρίως την ελευθερία να απαντώ όπως επιθυμώ εγώ). Σίγουρα είναι και αυτό ένα μέσο. Ξέρεις ότι πρόπερσι οι παρισιάνοι Άραβες στις συγκρούσεις επικοινωνούσαν μέσω διαδικτύου και κινητών, χρησιμοποιώντας σε οδομαχίες τις νέες τεχνολογίες;

Πάντως προσωπικά είμαι ενεργός στην τοπική πολιτική σκηνή, μέσα από τη δημοτική μου δράση και μέσα από τη συμμετοχή μου σε κινητοποιήσεις κάθε είδους (έχω φάει ξύλο και δακρυγόνο -αν και σήμερα το κάνω πιο ήρεμα και πιο ώριμα).

kanataki είπε...

πω πω!
και να σκεφτείς ότι εγώ στο χθεσινό μου ποστ έγραφα για τον ρέμο......





υγ πάω να σκίσω το πτυχίο της φιλοσοφικής
υγ ούτως η άλλως κανείς δεν πίστεψε ποτέ ότι το πήρα.

diva είπε...

Οι τεχνολογίες στα χέρια της μεσαίας τάξης. Αυτό κι αν είναι ποστ!
Αλλά ακόμα κι αυτό θα μαγαριστεί από αντιδράσεις τύπου "βγήκε κι ο πολιτικός τώρα να μας πει κάτι με το pc" (είδα κάτι παρόμοιο αναρτημένο κάπου για αυτό το αναφέρω)
Θέλω να πω, πως η εξουσία - επιβολής ή αντίδρασης- με όποιο τρόπο/μέσο επαφίεται ε, λίγο και στη νοημοσύνη του χειριστή αλλά και του ..παραλήπτη γιατί αν η μεσαία τάξη αναγνωρίζει μόνο την αξία του mms για την αποστολή της εικόνας μία μπότας με την τιμή στην κόρη (ναι ναι κι αυτό το είδα) ε, τότε , τι να πω..πορεία και πάλι πορεία..κι ύστερα κλήση από το κινητό για καφέ γιατί δε νομίζω να πιστεύετε πως υπέφεραν πολλοί όπως εσείς από δακρυγόνα..
[Δεν θέλω να καταχραστώ άλλο τον χώρο σας αλλά κι εσείς φταίτε:-]
Ορίστε τι συμβαίνει αν πάρει θάρρος η μεσαία τάξη!
(αστειεύομαι φυσικά:-)

ο δείμος του πολίτη είπε...

diVa μου, οι προτάσεις σου απλά δείχνουν το μεγαλείο της μεσαίας τάξης όταν χάνεται στο δαιδαλώδες όνειρο της κοινωνικής επίδειξης και στην ικάρεια τελικά γοητεία της καταναλωτικής μανίας. Σαφώς και ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι αυτό που λέω μπορεί αν συμβεί σήμερα ή αύριο. Είναι δυνατόν όμως να επέλθει μία αλλαγή, μπορεί να συμβεί πολύ πιο εύκολα από τα πολιτικά ευχολόγια των δημοκρατών ψηφοθήρων ή των αρνητών της δυνατότητας να αλλάξουμε κάτι σε ένα κόσμο που βιάζει την προσωπικότητα, την κουλτούρα και τα δικαιώματά μας για να να τον ωραιοποιήσουμε μέσα από το φάσμα της δημοκρατίας, ένα φάσμα που εύκολα μετατρέπεται σε φάντασμα, τελικά.

Τσαπερδόνα μου, καλώς ήρθες. Εμείς θέλουμε κόσμο ακόμα και για το Ρέμο -αρκεί να μην τον εκθειάζεις.

Ανώνυμος είπε...

Ποια λαικη συμμετοχη και με τι επιπεδο;[Ουσιαστικά ο τίτλος του χαρίσματος λειτούργησε ιστορικά και πολιτικά για να αποθαρρύνει τη λαϊκή συμμετοχή στον έλεγχο της εξουσίας ].Οι μεγαλοι ηγεμονες [ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ,ΠΕΡΙΚΛΗΣ,ΚΑΙΣΑΡΑΣ κλπ]εξακολουθεις να επιμενεις οτι δεν ηταν χαρισματικοι.Αναλυσε μου τι πιστευεις οτι ηταν .Με τον στρουθοκαμηλισμο δεν μπορεις να εχεις ξεκαθαρη εικονα της ιστοριας.Οσο για το τι κανουμε ,οταν δεν υπαρχουν προτασεις,βρισκουμε χιλιαδες δικαιολογιες[αλλά τέτοια εμμονή σε τάχα συγκεκριμένες προτάσεις ουσιαστικά λειτουργούν διασπαστικά και είναι ένα από τα όπλα που η προπαγάνδα χρησιμοποιεί για να αποθαρρύνει τον κόσμο, λες η πρόταση θα είναι ...]περιμενοντας την ωρα που θα ελθει καποιος χαρισματικος και θα μας βγαλει απο το τελμα των 'σκεψεων' μας.Που λειτουργει η λαικη συμμετοχη;Τοσα ατομα και ουτε μια προταση;Ωστε θεωρεις οτι ολα ειναι προβλεψιμα;Δηλαδη εδω ή εχουμε να κανουμε με μεγαλα μυαλα ειτε με μεγαλα ψωνια που προσδιδουν στους εαυτους τους θεικες ιδιοτητες.Θα ηθελα περισσοτερες λεπτομερειες για τη 'δημοτική μου δράση 'μηπως και ξεστραβωθω και εγω.

Ανώνυμος είπε...

Διαβασα πιο προσεκτικα τις απαντησεις σου και οφειλω να διευκρινισω ορισμενα πραγματα. Πρωτα ΄[Αλλά και η σχέση σου με το μαρξισμό είπαμε...]εχω ασχοληθει και με τον Μαρξ οταν εσυ διαβαζες παραμυθακια.Ο Μαρξ απλα παρατησε και κατεγραψε ρεαλιστικα μια κοινωνικη κατασταση της εποχης του. Και ο ιδιος αφηνει μια εκδοχη οτι μπορει να μην ειναι ακριβως ετσι.Τωρα πως καποιοι στις αρχες του αιωνα πηραν τα γραπτα του και τα εκαναν δογμα ειναι αλλου παπα ευαγγελιο.Αυτο το δογμα φαινεται οτι πρεσβευεις γιατι αυτα που γραφεις μου θυμιζουνε ΚΝιτες του 70.Εκεινη την εποχη οι σκεπτομενοι δημοκρατες [και αριστεροι αν θες γιατι σε βλεπω να τρως κολλημα με την αριστερα] ηταν σε διαρκη αγωνα για αλλαγη του status quo .ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΙ της εποχης εκεινης που το επαιζαν ελιτ του λαου και σοφοι καθοδηγητες πισωγυρισαν το λαικο κινημα μπερδεμενοι μεσα στις θεωριες τους που μονο σκοπο ειχαν την αυτεπιβεβαιωση.Οτι αφορα τον ορο αριστερα εχω να πω οτι αυτος που ειναι αριστερος το δειχνει με τις πραξεις του και οχι με πομπωδεις θεωριες.Τωρα τι θεωρει ο καθενας αριστερο θελει αναλυση.Αλλωστε κι ο Ηitler ηταν σοσιαλιστης!!!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Προβοκάτορα, η λαϊκή συμμετοχή που προσπαθείς να πετύχεις από το σπίτι σου σαφώς και απουσιάζει. Δλέπεις συμμετοχή και καναπές δε συνάδουν. Βέβαια σχετικά με το ψώνιο ή το μεγαλείο το προσπερνώ σα να μην το διάβασα -αν και το να αμφισβητείς τη δική μου δράση την οποία έχω πολλάκις παρουσιάσει και με τόσους κοσμικολυς γείτονές μου να σχολιάζουν εδώ μέσα ξεπερνά κατά πολύ την έννοια του σχολίου και αγγίζει την προσβολή ως αναληθές (αλλά στο κάτω-κάτω είσαι φιλοξενούμενος, ας μην είμαι ισαξίως αγενής).

Η λαϊκή συμμετοχή, λοιπόν, δε λειτουργεί, επειδή -σαν εσένα ;- άτομα δεν προσπαθούν να βγουν έξω στην κοινωνία και να φωνάξουν αυτά που επιθυμούν. Εδώ εσύ κρύβεσαι από την ανωνυμία και δεν τολμάς να εκθέσεις ιδέες, παρά τον έξυπνο χειρισμό του διαδικτύου, θα τολημάσεις να βγεις στον κόσμο να διατρανώσεις την αντίθεσή σου;

Και ποιος είπε ότι όλα είναι προβλέψιμα; Και από πότε έβαλαν στόχο το ΠΑΣΟΚ και οι άλλοι πολιτικοί φορείς -πλην των αριστερών σχημάτων- την αλλαγή του status quo; Μήπως πρέπει να θυμηθουμε την ιστορία του εργατικου κινήματος και γιατι τελικά έγιναν οι όποιες κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές στη χώρα; Δεν ήταν χάρισμα τυ εθνάρχη ούτε του Αντρέα, αλλά η πίεση του κινήματος που μόλις ως γνήσιο τέκνο του φιλελευθερισμού και της δεξιάς αντίληψης -μαζί με την αμαθή προπαγάνδα- απέρριψες.

spirosvii είπε...

Διαβάζω διαβάζω, καταλαβαίνω τι λέτε, αλλά σε πορεία δεν έχω πάει αλλά ούτε και θα πάω (νομίζω).
Κάποια απο αυτά μου φαίνονται τόσο παλιά..σαν τους ΚΚΕδες που νομίζουν ότι είμαστε στην εποχή του Λένιν.
Δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει κάποια κινητοποίηση,γιατί κάποιος θα προσπαθήσει να κερδίσει από αυτό, και θα διαλυθούμε σαν μυρμύγκια.
Γι' αυτό κάνω μόνος μου την επανάστασή μου, αντικομφορμιστής, μόνο που μερικές φορές με δουλεύουν με αυτή τη στάση μου. Π.χ. Που δε γουστάρω το Ρέμο και άλλους λαικοπόπ ψευτοκαλλιτεχνάδες.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Η διαφοροποίηση από την προτεινόμενη υποκουλτούρα, Σπύρο μου, είναι το πρώτο βήμα. Οι πορέιες σαφώς και δεν εκφράζουν τους πάντες. Η αίσθηση ότι συμφωνείς με τα αιτήματα, αλλά όχι με τον τρόπο διεκδίκησης εμένα σε αυτή τη φάση μυο αρκεί. Ωστόσο, ανάλογα το ζήτημα κρίνω ότι είναι αναγκαία η τέτοια παρουσία μας.

Ανώνυμος είπε...

Στο θεμα της συμμετοχης απαντηση εδωσε ο spirosvii και πιστευω οτι αυτο ειναι το σημερα.Οσο για τη δραση σου απλα δεν την γνωριζω,δεν ξερω σε τι αξονες κινεισαι,αναρωτιεμαι ,αφου εισαι τοσο ικανοποιημενος με αυτη, γιατι δεν μας λες ποια ειναι να κανουμε και εμεις το ιδιο μηπως και αλλαξει κατι.Και ποιος είπε ότι όλα είναι προβλέψιμα;Εσυ.[Άσε που απρόβλεπτο δεν υπάρχει. Απλά εμείς αδυνατούμε να δούμε πώς μπορούν μερικά πράγματα να διαφοροποιηθούν, επειδή επιμένουμε να βλέπουμε στατικά την κοινωνία με μηδενική κίνηση. Αυτή η ανεπάρκεια οδήγησε εδώ που είμαστε σήμερα].Ακιβως στα αριστερα σχηματα αναφερομαι που με την μονολιθικοτητα τους αφησαν χωρο στο ΠΑΣΟΚ να εκμεταλευτει την αναγκη για αλλαγη.Αλλωστε το 44 αυτοι δεν ξεπουλησαν το λαικο κινημα,η σημερα αν τους δοθει η ευκαιρια δεν θα το κανουν;Οσο για την ανωνυμια τι σημασια εχει;Ανταλλαγη αποψεων γινεται.Να διευκρινισω οτι δεν ειμαι "επι του καναπεως" και δεν εχω ατομικη πορεια,απλα μαζι με τους συναγωνιστες μου προσπαθουμε στην πραξη να παραμεινουμε αριστεροι αμφισβητωντας τα παντα, γιατι δεν πιστευουμε οτι το συστημα αλλαζει απο τα μεσα.

Ανώνυμος είπε...

Μα Δείμο οι απασχολήσιμοι, είναι μια μεγάλη ομάδα στις Δυτικές Χώρες, που ακόμα δεν έχει καταλάβει τη δύναμή της.
Είναι ουσιαστικά όλοι οι εργαζόμενοι του Ιδιωτικού τομέα, στις εργασιακές θέσεις της "νέας οικονομίας" (αν θεωρήσει κανείς ότι χώροι σαν το συνδικάτο του μετάλου στην Γεερμανία,έχουν ακόμα μια συλλογική δύναμη).
Είναι οι εργαζομένοι και άνεργοι που δεν μπορούν να έχουν ένα στοιχιεώδη προγραμματισμό για το μέλλον τους, έρμαια της οικονομίας και της κοινωνίας της αγοράς. Αυτοί έχουν ουσιαστικούς λόγους να ανατραπεί το στάτους κβο.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Λοιπόν, προβοκάτορα, το τελευταίο σχόλιο είναι τελείως διαφορετικό σε ύφος και στυλ και μόνο προβοκατόρικα δε λειτουργεί. Οπότε κι εγώ αλλάζοντας λίγο τον τρόπο απάντησης και σοβαρευόμενος δε διαφωνώ με την υπάρχουσα κατάσταση ακι το έθεσα κιόλας. Αν όμως δεν αρχίσει με τα μικρά η συνειδητοποίηση του κόσμου -και ο ψυχολογικός απεγκλωβισμός του από το δικομματισμό (δε με νοιάζει η επιβίωση των μικρών κομμάτων)- τότε δε γίνεται τίποτα. Για εμένα το έθεσα προσωπικά τι κάνω.

Πρτοσωπικά, είμαι ενεργός πολίτης, παρακολουθώ τα κοινά και συμμετέχω σε συλλόγους και αν θες παρατάξεις στο δήμο μου, ενώ σήμερα είμαι σε συνεργασία με το νέο δήμαρχο (όχι σαν υπάλληλος) προσπαθώντας μέσα από ιδέες και στο πλαίσιο της γραφειοκρατικής μέγγενης να βάλλω ένα μηδαμινό -ανάξιο λόγου ίσως- λιθαράκι στη γειτονιά μου. Δεν κοιτάω το αποτέλεσμα της δράσης μου, αλλά το ότι δρω. Αυτό μετράει εν αρχή. Άλλωστε η ποιότητά της θα κριθεί εκ των υστέρων από τους γειτόνές μου κι εμένα κι εσένα.

Παροτρύνω κάθε κάτοικο -όχι μόνο δημότες-, κάθε αναγνώστη να δραστηριοποιηθεί ακόμα και σε αντίπαλες παρατάξεις.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καπιταλιστικό κομμούνι, δε νομίζω να είναι μεγάλος ο αριθμός ή τουλάχιστον το ποσστό επί του εργατικού δυναμικού. Αυτό είναι ένας καλλιεργούμενος μύθος, το ποσοστό είναι ακόμα κάτω του 12% (όχι μηδαμινό βέβαια), ενώ στην Ελλάδα κάτω του 2% επισήμως (αν και αν βάλλουμε τους ντελιβεράδες, τους ανασφάλιστους κτλ τότε ανεβαίνει πολύ).

Ωστόσο, όλοι αυτοί έχουν την αίσθηση είτε ότι είναι προσωρινή απασχόληση είτε τους βόλευε χρονικά (μητέρες κτλ).

Ανώνυμος είπε...

Το στυλ που γραφω ειναι το ιδιο με τα προηγουμενα. Και εγω παρακολουθω τα κοινα, συμμετεχω στη τοπικη κοινωνια προσπαθωντας μεσα απο την ανιδιοτελη δραση μου να συνειδητοποιησω τη "μεσαια ταξη"που απο οτι βλεπω βολευεται στο ληθαργο της και αφηνει τα "κοροιδα" να βγαλουν το φιδι απο την τρυπα καινα της λυσει το οποιο προβλημα αντιμετωπιζει και απλα αλλαζει πλευρο .Ολοι κοιταζουν να βολευτουν καιχρησιμοποιουν γι αυτο τις παραταξεις.Αυτο που χρειαζεται ειναι μια ανθρωπινη θεωρηση των πραγματων[προσπαθω να χρησιμοποιω λεξεις κατανοητες στον απλο ανθρωπο και αποφευγω ορους οπως "ουμανιστικη"].Πρεπει να ξεφυγουμε απο το¨"τομαρι" μας αλλα με ποιο τροπο;Αδιακριτη ερωτηση! Στην ενασχοληση σου με τα κοινα απο τη θεση που εισαι κανεις εξυπηρετησεις{ρουσφετια};Αν κανεις με τι ιδεολογικο μανδυα τα καλυπτεις; Αν δεν κανεις πως τα καταφερνεις να διαχειριζεσαι την εξουσια χωρις ρουσφετια;Απλα θετω αυτα τα ερωτηματα για προβληματισμο.

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

Βασικά αυτο που όλοι στην ουσία λέμε ότι είναι εφικτό είναι η σταδιακή αλλάγη του συστήματος απο τα μέσα!
Ο Ρεφορμισμός θριαμβευσε που θα ελεγε και ο ντεμεκ "μαρξιστης" καθηγητης που είχα στην σχολη.

Εγω πάντως- για να το γυρίσω πάλι στο σοβαρο- συμφωνω ότι με τα μικρά βηματα προς τις σωστες κατευθείνσεις καταφέρνουυμε πολλές φορες περισσοτερα πραγματα.

ΥΓ. Δείμε διαφωνώ για την ανύπαρξία του απρόβλεπτου που αναφερες. Το απροβλεπτο υπάρχει - ετσι λέει τουλαχιστο η θεωρία του Χάους- και ας είναι προβλέψιμό με τρόπους που διαφεύγουν απο τον ανθρώπινο νου..

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σωστές οι ερωτήσεις σου, προβοκάτορα. Όχι δεν κάνω ρουσφέτια γιατί η θέση που τελικά επέλεξα δε μου αφήνει περιθώρια άμεσα (αν και πάντα μπορώ έμμεσα από γνωριμίες υψηλά ισταμένων αιρετών), αλλά είναι θέμα αρχής. Όπως εγώ δε ζήτησα ρουσφέτια, δεν καταδέχτηκα μία τέτοια λύση, έτσι δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να κάνει κιόλας. Ούτε είμαι αιρετός κι ούτε ξέρω αν ψηφιστώ ποτέ με τέτοια συμπεριφορά μακριά από ψηφοθηρικές εξυπηρετήσεις.

Δέχομαι ότι όλοι κοιτάζουν να βολευτούν, επειδή ακριβώς είναι μία δύσκολη οικονομικά περίοδος. Οι όλοι που λες δεν είναι μόνο μεσαία τάξη. Η εμπειρική παρατήρηση αποδίδεται και σε προσπάθειες άλλων τάξεων. Σαφώς και θα ήθελαν όλοι ένα μέσο (από το στρατό μέχρι οπουδήποτε) για ένα διορισμό, αλλά δεν το έχουν και πολλοί αισθάνονται ξεφτίλα τη συμμετοχή σε μία κομματική παράταξη. Προτιμούν τον καφέ και την μπύρα, αν και θέλουν να εκφράζουν άποψη για τα προβλήματα του τόπου, τους έμαθαν μόνο να περιμένουν και όχι συμμετέχοντας και παρακολουθώντας στενά την πολιτική σκηνή να διεκδικούν και να κρίνουν. Δεν αιθεροβατώ, ξέρεις, γνωρίζω και τις δυσκολίες και τη στάση των πολιτών (κι εγώ σε πάρα πολλά σημεία ένας από τούτους είμαι).

Ο δικός μου ιδεολογικός μανδύας είναι πάντα κόκκινος (αν μου επιτρέπεται ο σχηματικός πολιτικός χρωματισμός -χωρίς κανένα σφυροδρέπανο ή αστέρι-) μέσα σε μία πράσινη παράταξη. Ακούγομαι ως αριστερός, λαμβάνομαι υπόψη όχι ως ο τρελός ή το τσιράκι ενός δημάρχου, αλλά ως πολιτικά σκεπτόμενος άνθρωπος. Ούτε καν ξέρουν τι γράφω στο ιστολόγιό μου κι ούτε καν το διαφημίζω (πλην πολύ λίγων καλών φίλων).

_ST_, αν δεις την απάντησή μου για το απρόβλεπτο θα καταλάβεις ότι μέσα από ένα παιχνίδι λέξεων (ίσως και σοφιστεία εδώ που τα λέμε) απλά ξεκαθαρίζω τις έννοιες. Το πρόβλημα στο απρόβλεπτο είναι ότι ταυτίζεται με το τυχαίο. Και εγώ διαφωνώ με το τυχαίο. Απρόβλεπτοι παράγοντες πάντα θα υπάρχουν, αρκεί να μην τους ταυτίζουμε με τυχαίο. Άσε που διαφωνώ με τον αγνωστικισμό του χάους.

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

Και όμως το τυχαίο υπάρχει! Τυχαίο γεγονός είναι το ζάρι που εφερε ασσοδυο αντι για εξάρες!
Και στην ζωή υπάρχουν πολλα ζάρια..
(Χρησιμοποιώ την σοφιστεια και εγω!)

Οσο για τον αγνωστικισμό του Χάους ξεκίναει με τον Σωκράτη και το "εν οιδα οτι ουδεν οιδα". Επιμένω κατι μπορεί να διεπεται απο κανόνες που απλά μπορεί να μην μας είναι αντιληπτοι. Παρόλλα αυτα διεπεται απο κανόνες. Το οτι είναι αγνωστο δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να βρεθει.

(Ξεφυγα λιγο μου φαίνεται αλλα δε βαριεσαι! ;-) )

Zaphod είπε...

Μπερδεύτηκα!

Η ανάλυση της πάλης των τάξεων και η θεωρία της "Κοινωνικής Εντροπίας" δεν απέχουν και τόσο πολύ. Στο 1984 ο Όργουελ τα είχε δέσει μια χαρά - και πειστικότατα.

Το 'πρόβλημα' σήμερα είναι πως οι τάξεις έχουν ψιλοδιαλυθεί. Υπάρχουν οι κυρίαρχοι μεγαλοαστοί (της "κληρονομικής δημοκρατίας" που θα έλεγε και ο Τζιμάκος) και μεγαλοαστοί wannabe. Το πρόβλημα που έφερε ο καταναλωτισμός είναι ακριβώς αυτό. Πως αγοράζουμε την α ή βου μλκία και χαιρόμαστε πως ανεβάσαμε το κοινωνικό μας status.

Οι παλιές μάχες που έγιναν για 5μερο, 8ωρο κτλ τώρα χάνονται πολλές φορές με πρωτοβουλία των ίδιων των εργαζόμενων με την επίφαση πως έτσι θα βγάλουν περισσότερα χρήματα , άρα θα ανέβουν, νομίζουν, ένα δυο σκαλιά στην κοινωνική κλίμακα. Πλανώνται βεβαίως αλλά άντε να τους το εξηγήσεις....

Περί χαρισματικών ηγετών κτλ: Πάντα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι με κάποιο ταλέντο παραπάνω. Στις δημοκρατίες όμως, αν και όταν έρχονται στα πράγματα, συνήθως οι δημοκρατίες την κάνουν από το παράθυρο (πχ Ναπολέων, Στάλιν, Χίτλερ)

Ο παραλληλισμός με το matrix που έκανε ο _st_ ήταν πολύ επιτυχής

love&kisses
zaphod

ο δείμος του πολίτη είπε...

_ST_, να ξέρεις ότι συμφωνώ. Αφήνω βέβαια ότι υπάρχουν κανόνες που ίσως εμείς δεν τους ξέρουμε, αλλά μπορεί κάποτε να αποδειχθούν. Μιλάω για το τυχαίο. Η ζαριά είναι μία από τις 36 πιθανότητες ή μία από τις 21 υπάρχουσες ζαριές. Ωστόσο, εμείς φταίμε όταν απλά δε λαμβάνουμε υπόψη όλες τις παραμέτρους μας. Όντως ξέφυγα κι εγώ, αλλά στην ουσία συμφωνούμε -απλά όχι στη μεθοδολογία μας.

Zaphod, συμφωνούμε σε όλα πλην του χαρακτηρισμού ότι οι δύο θεωρίες ομοιάζουν -πώς γίνεται τούτο όταν η κοινωνική εντροπία μένει ελαφρώς μηδενιστική. Βέβαια το ότι ομοιάζει δε σημαίνει ότι αποδέχεται βασικά χαρακτηριστικά της κοινωνικής κίνησης και της εξέλιξης της κοινωνίας.

Τους χαρισματικούς ηγέτες τους απαρνιέμαι είτε επειδή είναι μυθοποιημένοι -συνήθως μετά θάνατον και απέχοντας ιστορικά πολύ από την εποχή τους- ή είναι προβεβλημένοι από τα μέσα ενημέρωσης ειδικά μετά το θάνατό τους. Αν σκεφτούμε ότι ποτέ δεν ενεργούσαν μόνοι τους, αλλά με ένα συμβούλιο και ότι είναι γεννήματα των συγκεκριμένων κοινωνικών συνθηκών τότε απομυθοποιούνται λόγω της ίδιας της κοινωνικής εξέλιξης. Βέβαια το άτομο πάντα παίζει ιδιαίτερη σημασία στο κοινωνικό και ιστορικό γίγνεσθαι, αλλά όχι χαρισματικοί.

σ.σ. αυτό υπόσχομαι να το δούμε με πληρότητα επιχειρημάτων σε άλλο post που ετοίμασα.

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

παντως υπάρχουν χαρισματικοι ηγέτες
( Κούδας π.χ. ;-) ).
αλλα για περισότερα περιμένω το ποστ!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αν, _ST_ μου έλεγες τον Γκάλη ή το Γιαννάκη ή κανενός άλλου αθλήματος, θα συμφωνούσαμε (να φανταστείς ακόμα κι εδώ αντικομφορμιστής είμαι, στο πλέον λαϊκό άθλημα).

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

Εισαι και αρειανος?
Απο την Σταυρουπολη?!
Αυτο θα πει αντικονφορμισμος!!
;-)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Όχι αρειανός δεν είμαι. Απλά απέχω από το ποδόσφαιρο.

ΑΠΕΙΡΩΤΑΣ είπε...

Πλήρης και μεστή ανάλυση των όσων συμβαίνουν γύρω μας. Διαβάζοντάς τα καταλαβαίνει κάποιος την στάση των ανθρώπων (χωρίς βέβαια αυτό να την δικαιολογεί κιόλας).

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σ' ευχαριστώ πολύ, απειρώτα, για τα καλά σου λόγια.

Zaphod είπε...

@Δειμος: Κατ εμέ μοιάζουν γιατί απορρίπτουν ιδεαλιστικές διαδικασίες και εξηγούν την ιστορία με πραγματιστικούς όρους: Χρήμα, κέρδος, συμφέρον, εξουσία. Γίνομαι ίσως λίγο απλοϊκός αλλά υπενθυμίζω πως είμαι ακόμα σε summer mode :-)

Περι χαρίσματος: Απ το προηγούμενο ποστ σου το αναλύουμε και έχει ακόμα ψωμί. Ας μην ισοπεδώνουμε. Πιθανότατα κάποιοι έχουν/είχαν το 'χάρισμα' της ηγεσίας/ικανότητας διακυβέρνησης.

Το ερώτημα κατ' εμέ είναι αν ένα υγιές 'δημοκρατικό' πολίτευμα χρειάζεται τέτοια άτομα ή είναι απλά σύμπτωμα της πτώσης της 'δημοκρατικότητας' του πολιτεύματος η εμφάνιση ή δημιουργία τέτοιων

Zaphod είπε...

*στο προηγούμενο για τις δύο θεωρίες ξέχασα τις μαγικές λέξεις: παραγωγή και παραγωγικές σχέσεις :-))))

ο δείμος του πολίτη είπε...

Zaphod, ο όρος χαρισματικός κατ' εμέ είναι ιδεαλιστικός και μεταφέρει τις ικανότητες διακυβέρνησης -στην ουσία των σωστών πολιτικών αποφάσεων, όταν άλλοι δεν έβλεπαν τα πρακτέον, αλλά κινούνταν θεωρητικά- στο χάρισμα και όχι στην κοινωνια που διαμόρφωσε -που έδωσε κουλτούρα και πολιτική κρίση- στον κάθε πολιτικό.

Σαφώς και σε μία δημοκρατία που οι πολίτες θα συμμετέχουν σε μικρές κοινότητες και θα έχουν άμεση πρόσβαση στον έλεγχο και την άσκηση της εξουσίας (και δεν θα αποθαρρύνονται ούτε ως μη ειδήμονες ούτε ως οικονομικά αδύναμοι -είναι ακριβή η εκλογική συμμετοχή) οι χαρισματικοί ηγέτες δεν έχουν θέση, γιατι ο ίδιος ο λαός θα συμμετέχει. Και αν ακόμα κάποιος ξεχωρίσει (π.χ. Περικλής) θα παραμείνει στην εξουσία ενώ ο λαός συνέχεια τον ελέγχει, απλά εκέινος θα φανεί αντάξιος των κοινωνικών απαιτήσεων (μιλάω για ενιαύσια θητεία πάντα σπάνια διετή).

Λες για κάποις θεωρήσεις ότι είναι ιδεαλιστικές. Για μένα είναι θεωρητικό το ζήτημα και το αναγάγω σε ανάλογες αμερικανιές. Σήμερα κυριαρχεί στις ΗΠΑ -και δυστυχώς όχι μόνο- ότι το άτομο γεννιέται και οι ιδιότητές του είναι εγγενείς-γονιδιακές. Και αυτό υλισμός είναι στην ουσία, αλλά λειτουργεί πέρα από την κοινωνική επιρροή και δεν επιτρέπει τη διερεύνηση και την αξιοποίηση των εξωατομικών επιρροών ορώντας την κοινωνία σε κατάσταση στασιμότητας.

Ανώνυμος είπε...

Simera katafera meta apo kairo na kathiso na diavaso to post sou mazi me ta toso endeiaferonda sxolia...Xeromai toso poli na se diavazo..Na eisai kala...
Ena mikro dialeima ekana afou i ergasia pou kano aftes tis imeres me krata makria apo tis skepseis sou kai ton filo pou se episkeptonde...(Kai anarotiemai....
I ergasi pou me krata makria apo tin anagnosi kai tin simetoxi se kati toso spoudeo oso afto pou kaneis esi mesa apo to blog sou(prosopiki gnomi)....ginetai afou i ergasia pou kano aftes tis imeres einai i douleia mou....kai to ofelos ektos apo tin efxaristisi einai kai ..."oikonomiko"...
ara en meri thisiazo tin simetoxi mou sto blog sou gia ta XRIMATA....
opote ti na po...gia ola afta pou les ortha gia tin mesaia taksi? Kai ego mesaia taksi eimai...
Pandos simfono me osa les....kai akoma pistevo oti afou i mesaia taksi den einai efxaristimeni apo tin zoi tis tote tha prepei na kanei kati...ti...afto tha prepei oloi mas na to psaksoume...
I prosopopoiisi tou mesaiou me gemato portofoli...fenetai aftes tis imeres edo stis paralies tou nisiou...me to parkarismeno zeep tou se enan topo opou to zeep den xora kala kala...
alla signomi...isos kai na ta berthepsa ligaki...kai esi na anaferesai stous laikous...omos kai aftoi ta idia kanoun apla apo "mimisi" afou den boroun na exoun ena afthendiko Jeep i mia filipineza i tin kaliteri endixismeni kouzina......
ola afta deigmata mias koinis poreias analoga me ta metra tou kathena ...
gia tous xarismatikous igetes pou les..tha simfoniso...den tha eprepe na tous onomazoume etsi...apla ego tha elega an iparxoun igetes oramatistes...maraki na iparxoun ...ego den ksero omos kala kala dioti exo kourastei kai den arxoloumai ...(borei na einai kai lathos...kat' ese)... nomizo oti an i mesaia taksi exei dinami tote tha prepei na exei kai tin efthini na tin xrisimopoiei sosta...
Einai arketa vareto pia ola ta aitimata stis diadiloseis i stis apergies na einai oikonomikou xaraktira...i telos pandon na exoun oikonomiko pirina...na sterounde anthropia kai aksies...
Sinxoretste me gia to atakto tou periexomenou ton sxolion mou...exo ksesinithisei ...
Kalo vradi sas efxomai pragmatika...

Ανώνυμος είπε...

Fandazomai mia mesaia taksi ...morfomeni kai politismeni...kai den milo apo tin aisthitiki tis plevra isos kati pou exoun kataferei en merei, oi Evropaikes xores vlepe Germania kai Gallia...
fandazomai mia mesaia taksi opou i ergasia na apotelei anagaiotita gia ton kathena kai oxi meso paragogis xrimaton....pros apoktisi ilikon agathon...
fandazomai mia mesaia taksi opou na sevetai tous anthropous kai na min tous andimetopizei kaxipopta...
fandazomai mia mesaia taksi opou i prosfora pros ton adinato na einai epitaktiki kai oxi praksi eleimosinis....
fandazomai mia mesaia taksi opou i dimokratiki tis leitourgia na pigazei apo ton sevasmo tou atomou pros ton allon esto kai diaforetiko...
fandazomai mia mesaia taksi me evgenia kai oxi tin sklirotita pou adimetopizo otan leo ola afta...(ton xlevasmo ennoo)
tin kalimera mou gia mia omorfi kai xaroumeni imera se sena "Deime" kai se olous...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Προπέτη μου, και τα κατώτερα μεσαία στρώματα πέφτουν θύματα της ίδιας καταναλωτικής επίδειξης και του οράματος κοινωνικής ανόδου μέσα από τον καταναλωτισμό (που που έτσι γίνονται και θύματα των τραπεζών και των δανείων τους). Κατά τα άλλα συμφωνούμε απόλυτα.

ShareThis