για τις νέες προτάσεις του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας

Για την παιδεία έχω γράψει πολλές φορές και στο παρελθόν, (για το ρόλο της βαθμολογίας, τον ταξικό χαρακτήρα της Παιδείας[1]. Φαίνεται όμως ότι οι νέες προτάσεις του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας (ΕΣΥΠ) κινούνται σε λάθος δρόμο παρά τις πολύ καλές προτάσεις και τις καινοτομίες που προτείνει. Προτείνονται διαθεματικές εργασίες που θα αποτελούν ένα βαθμολογημένο corpus του μαθητή. Συμπληρωματικό στο βαθμό των παραδοσιακών εξετάσεων. Παράλληλα, στην πρόταση για εξετάσεις στη Β’ Λυκείου[2] προτείνονται ως περιφερειακά εξεταζόμενα μαθήματα Γενικής Παιδείας η Γλώσσα, Πληροφορική[3], Ξένη Γλώσσα[4], Κοινωνικές Επιστήμες. Τονίζεται η αναγκαιότητα ενός Γραφείου ΣΕΠ σε κάθε σχολείο[5] ενώ προτείνεται και η αύξηση των διδακτικών ωρών των μαθημάτων στις κατευθύνσεις[6].

Ωστόσο, όλες οι προτάσεις προσθέτουν επιπλέον βάρος στις μαθητικές πλάτες. Σαφώς και υπεραμύνομαι της διαθεματικότητας της γνώσης και της καλλιέργειας κριτικής σκέψης μέσα από τέτοιες εργασίες[7]. Είναι όμως οι εκπαιδευτικοί σε θέση να παίξουν το ρόλο του καθοδηγητή; Μία τέτοια υποχρέωση απαιτεί και υψηλή μόρφωση παιδαγωγική και επιθυμία απόρριψης του ρόλου του δασκάλου και αντικατάστασής του με εκείνο του καθηγητή που θα αξιολογείται επιστημονικά και ηθικά κάθε στιγμή συνεργασίας με τους μαθητές.

Το κύριο πρόβλημα όμως των προτάσεων του ΕΣΥΠ είναι η παραμονή των εξετάσεων. Όλες οι θετικές προτάσεις απλά έρχονται να προστεθούν στο κυνήγι της ύλης των εξετάσεων. Ο εξετασιοκεντρικός χαρακτήρας του σχολείου παραμένοντας σκοτώνει κάθε πρωτοβουλία για εργασίες. Φορτώνει επιπλέον άγχος στο παιδί και τελικά δε σκοτώνει τη στείρα αποστήθιση, αλλά τη μόρφωση.

Έτσι, αντί το σχολείο να γίνει λαϊκό και να παράγει παιδεία κουράζοντας το μαθητή θα γίνεται δυσκολότερο και θα αποκλείει νωρίτερα τους πιο αδύνατους -και συχνότατα οικονομικά ασθενέστερους- μαθητές από την πρόσβαση στην Γ/βάθμια Εκπαίδευση.

Ένα σχολείο με στόχο την παραγωγή παιδείας και την καλλιέργεια παιδείας και την καλλιέργεια του πνεύματος και της κριτικής σκέψης θα έπρεπε να αρνείται τις εξετάσεις. Χωρίς να πιστεύουμε ότι έτσι θα πάψει να είναι το σχολείο ταξικό, σαφώς χωρίς τον εξετασιοκεντρικό προσανατολισμό του θα μπορέσει να μην κυνηγά την ύλη, αλλά να προσφέρει γνώσεις ουσιώδεις. Μέσα από εργασίες, μέσα από ουσιαστικό διάλογο και παράπλευρες δράσεις[8] θα μπορεί να αξιολογείται ο μαθητής τόσο για τη συνεργατικότητά του -βασικός παράγοντας της κοινωνικοποιητικής κατεύθυνσης ενός σχολείου-, αλλά και την ίδια την απόδοσή του. Οι εξετάσεις όχι μόνο καλλιεργούν την παπαγαλία και τον ανταγωνισμό, αλλά εξατομικεύουν τη βαθμολογική αξιολόγηση και δε λαμβάνουν υπόψη τη συνεργασία. Αυτή είναι όμως που σε τελική ανάλυση ορίζει μία αληθινή δημοκρατική κοινωνία.



[2] Προτείνεται η επαναφορά των εξετάσεων στη Β΄ Λυκείου -σε επίπεδο περιφέρειας- και η συμμετοχή του τελικού βαθμού της τάξης αυτής σε ποσοστό 20% στο βαθμό πρόσβασης για τα ΑΕΙ, -όπως το σύστημα του Αρσένη και το οποίο κατάργησε η Μαριέττα!

[3] Σαφώς και αποδεχόμαστε τη διδασκαλία της πληροφορικής σε έναν ηλεκτρονικά αναλφάβητο λαό, αλλά άραγε θα εξετάζεται σε υπολογιστές ή θεωρητικά, όπως γίνεται μέχρι τώρα;

[4] Μάλιστα ζητείται να παρέχεται αναγκαστικά και σχετικό πιστοποιητικό από το ΥΠΕΠΘ ως αναγκαία προϋπόθεση για εισαγωγή σε ΑΕΙ. Η Ξένη Γλώσσα όμως θα στοχεύει σε ουσιαστική εκμάθηση επικοινωνίας ή σε παπαγαλιστί εξεταστική αποστήθιση γραμματικών και συντακτικών κανόνων, όπως γίνεται στο Lower κτλ;

[6] Βέβαια το ερώτημα είναι αν θα πάμε σε ολοήμερο σχολείο ή αν θα μειωθούν απλά οι ώρες διδασκαλίας άλλων μαθημάτων, κάνοντας ακόμα πιο εξετασιοκεντρικό το σύστημα.

[7] Βλ. αναλυτικότερα άρθρα για τα οφέλη των διαθετικών εργασιών και για την Έκθεση και για τη διδασκαλία της Ιστορίας.

[8] Π.χ. σχολική εφημερίδα, εθελοντικές δράσεις, πολιτιστικές δραστηριότητες -θέατρο, κινηματογράφος, χορός, μουσική, εικαστικά- κτλ.


30 έκριναν :

ΤΑΣΟΣ είπε...

Γιατί το σχολείο ήταν (και είναι) ενταγμένο σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα,
- " που κατευθύνει αντί να διορθώνει την προσωπικότητα",
- ενδιαφέρεται γιά το μάθημα και όχι το μαθητή,

Περισσότερα εδώ

http://olonos.blogspot.com/2006/10/blog-post_22.html

Ανώνυμος είπε...

κι εσύ σχέδια επί χάρτου.
Άκου.. όποιος αντέξει θα γίνει μαστιγωτής των άλλων..
Τα αποδέλοιπα κατάρτιση όχι παιδεία...
άντε που θα σηκώσετε και κεφάλι!

Δείμο πέρνα και από μένα να δεις ποίος είναι το σχολείο της σήμερον Σε καλώ να συμμέτάσχεις στην καμπάνια μια μέρα χωρίς τον πατέρα (ΤΙ ΒΙ)

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
αθεόφοβος είπε...

Εκτός από το πείραμα του Σάμερχιλ έχεις δεί πουθενά να εφαρμόζεται το σύστημα που προτείνεις;

patsiouri είπε...

Κι όμως, δεν είναι κακό να γίνονται εξετάσεις στη Β Λυκείου...έχω δεί πολλά παιδιά να πέφτουν με τα μούτρα στο διάβασμα μόνο όταν πλησιάζουν οι Πανελλήνιες χωρίς προηγούμενες βάσεις...είναι τραγικό.

Kapetanios είπε...

Σε μια κατ εξοχήν ανταγωνιστική κοινωνία προτάσεις που αφορούν το εξεταστικό σύστημα ακούγονται ουτοπιστικές.
Συμπαθητικές μεν αλλά ....
Θεωρώ ότι το ζητούμενο πρέπει να είναι η αναβάθμιση του ίδιου του εκπαιδευτικού συστήματος και της ύλης την οποία διδάσκει
Το οποίο σύστημα βέβαια δεν μπορεί να αποφύγει την εξειδίκευση σε καμιά περίπτωση.
Εξειδίκευση που εντείνει τον ανταγωνισμό και αφήνει απ έξω ένα μεγάλο ποσοστό είναι αλήθεια του μαθητικού κόσμου.

Καλό μήνα φίλε μου

BioLogos είπε...

Έχω μια απορία.Πιστεύεις ότι η πλήρη εξάλειψη των εξετάσεων είναι ρεαλιστικός στόχος?Πώς θα αξιολογηθεί η συνεργατικότητα του μαθητή μέσω του διαλόγου και με εργασίες όταν ο ίδιος ο καθηγητής είναι αναξιολόγητος.Το ίδιο το σώμα των καθηγητών είναι τόσο ανομοιογενές ηλικιακά, από άποψη επιπέδου και ικανοτήτων που ένα τόσο ανθρωποκεντρικό σύστημα θα αποτύγχαινε και ειδικά στην Ελλάδα.

Μήπως θα έπρεπε να δωθεί μεγαλύτερο βάρος σε τρόπους ώστε να αποκτήσουν περισσότερα κίνητρα οι μαθητές?

Ένας μη εκπαιδευτικός

fitsoulas είπε...

Καλε μου φιλε δειμο η κοινωνια ηλιθιων ειναι ταξικη ενας πλουσιος ηλιθιος ειναι πλουσιος ενω ενας φτωχος απλα φτωχος
ο πλουσιος μπορει να αγορασει παιδεια ενω ο φτωχος καλυτερα να μαθει μια τεχνη εκτος και αν μπορει να ακολουθησει απο μονος του των πληστηριασμο των γνωσεων που επιβαλει η κοινωνια

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Δείμο..
Να μην σχολιάσω..τελειωμένη "ιστορία" η παιδεία στην ελλάδα.

diva είπε...

Δείμε μου,
χαίρομαι που μου δίνεις την ευκαιρία να εκθέσω κάποιες απόψεις και διαπιστώσεις από την δεκαπενταετή μου ενασχόληση με τα εκπαιδευτικά δρώμενα (εδώ να επισημάνω πως δεν είμαι διορισμένη αλλά έχω διδάξει επί σειρά ετών και σε σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και σε ΤΕΙ και σε σεμινάρια ενηλίκων καλύπτοντας έτσι όλες τις ηλικιακές κατηγορίες)

1. Σε όσα λιγότερα εξετάζονται τα παιδιά, τόσο λιγότερο προσπαθούν και τόσο περισσότερο πιστεύουν στο status "όσο το δυνατόν καλύτερα όσο το δυνατόν αβίαστα"
2. Οι γονείς βρίσκονται χαμένοι στη μετάφραση του evolution και το μόνο που ξέρουν είναι να απαιτούν από τους καθ'υπόδειξη κηδεμόνες εκπαιδευτικούς. Δεν υπάρχει οικογενειακός προσανατολισμός ανάπτυξης προσωπικότητας. Όλοι τα περιμένουν όλα από την εκπαίδευση.
3. Παρατηρείται μία απογοήτευση στους νέους οι οποίοι πιστεύουν πλέον ακράδαντα πως δεν υπάρχει λόγος παραγωγής εφόσον δεν υπάρχει αναγνώριση, επιβράβευση και δυναμική (και δεν είμαι σίγουρη πως αυτό αφορά μόνο στο θέμα της αξιοκρατίας)
4. Είμαι υπέρ των project πιστεύοντας μόνο Ψάχνοντας την Γνώση μπορεί κανείς να μάθει, με την καθοδήγηση βέβαια των εκπαιδευτικών οι οποίοι και αυτοί εν μέσω αυτής της αναγκαίας εξέλιξης θα μάθουν να καθοδηγούν."Ψάξε μαζί με τους μαθητές σου" είναι για μένα το σημείο στο οποίο πρέπει να εστιάσουν οι εκπαιδευτικοί και όχι άπειρες πάλι ώρες σεμιναρίων αεργίας.
5. Είμαι υπέρ των εξετάσεων και της διατμηματικής βαθμολογίας. όλοι οι άνθρωποι στην πορεία της ζωής εξεταζόμαστε και κρινόμαστε σε όλα τα επίπεδα. Δεν επιθυμώ να "εκπαιδεύσω" τα παιδιά στην επικίνδυνη ασφάλεια του searching-analyzing- producing. Θέλω δυνατούς χαρακτήρες. Η κατάθλιψη και τα ψυχοσωματικά παρελκόμενα της πίεσης του ρυθμού της εποχής θέλω να βρίσκουν δυνατούς χαρακτήρες.

[Συγνώμη αν μακρηγόρησα και ευχαριστώ άλλη μία φορά για την δυνατότητα έκθεσης της άποψης μου]
Καλό Σαββατοκύριακο

island είπε...

Το τραγικό φίλε της υπόθεσης είναι το άλλο.Συμφωνώ με τις εξετάσεις στην βου λυκείου.Όμως...μήπως θα έπρεπε να γίνει κάτι και με το ωράριο των μαθητών;Έχω μία φίλη που πηγαίνει τρίτη λυκείου και έχω να την δω 1,5 χρόνο.Πέρισυ την είδα λίγο και αυτό ήταν.Προθέρμανση το καλοκαίρι στα εντατικά.Είχε προηγηθεί μία χρονιά γεμάτη κάθε λογής φροντηστήρια.Και τώρα είναι στους δρόμους μέχρι τις 9.Μετά γυρνάει κάνει μπάνιο τρώει και διαβάζει μέχρι τις 2(ανάλογα την ύλη της ημέρας)΄.

Είναι ζωή αυτή;Και αν αυτή η κοπέλα δεν περάσει;Δεν θα σκεφτεί ότι έχει φάει τζάμπα τα χρήματα των γονιών της;

Αυτό το παραμύθι με τα φροντηστήρια πρέπει να σταματήσει.Δεν γίνεται η δικιά μου γενιά να τα πήγε μια χαρά χωρίς φροντηστήρια και οι υπόλοιπες ξαφνικά να βγήκαν στουρνάρια.Η κοπέλα μου λέει πως τα βιβλία είναι δυσανάγνωστα και οι καθηγητές σαν δημόσιοι υπάλληλοι.Να τρέξουν γρήγορα την τάξη να βγεί η ύλη και αν δεν καταλάβουν τα παιδιά το μάθημα έχουν την συνείδησή τους ήσυχη αφού είναι σίγουροι πως αυτά πάνε φροντηστήριο.

Είναι τακτική αυτή επιλογής καθηγητών.Με τα χαμηλότατα πτυχία τους και τα ανύπαρκτα διδακτορικά.Οι καλοί ξέρεις που πάνε φαντάζομαι.Στα ιδιωτικά πάνε όπου έχουν πιο σοβαρά κριτήρια επιλογής.

Είναι τεράστιο θέμα και δεν θα βγει με ένα ποστ και 50 σχόλια.Θέλει πολύ χρόνο που ελπίζω σταδιακά να τον διαθέτεις.

Zaphod είπε...

Το προβλημα είναι πως εν Ελλάδι η τζάμπα παιδεία δεν τραβάει. Το βλέπω και στην ΠΔΣ που τα παιδιά έρχονται και δεν έρχονται. Αν πληρώνανε όμως θα τρρρρρρέχανε.


Το όλο σύστημα βρωμάει από την αρχή. Όταν τα παιδόπουλα (και οι γονείς τους βεβαίως βεβαίως) κοντράρονται για βαθμούς από την Α δημοτικού, όταν στις πρώτες τάξεις διαβάζουν οι γονείς αντί για αυτά (για να πουλήσουν μούρη την επόμενη στην μαμά του Κωστάκη), όταν το παιδί από μικρό μαθαίνει να ΜΗΝ σκέπτεται αλλά να αποστηθίζει και πως σημασία έχει ο βαθμός και μόνο....ε τότε φίλε Δείμε ότι προτάσεις και συστήματα να βάλεις στο Λύκειο καλύτερα να τα βαλεις στον *****μπιπ*****


Και μην θυμηθώ τους γονείς που τσαμπουκαλεύονται με δασκάλους και καθηγητές επειδή δεν έβαλαν στο υπερβλήτο τους βαθμό τουλάχιστον 21.

tractatus είπε...

Ας αλλάξουμε το τοπίο της καθημερινότητάς μας και ας κλείσουμε στις 11 Φεβρουαρίου την τηλεόραση...Κάνουμε μια συλλογική προσπάθεια που μπορείτε να βρείτε στο blog μας.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Τάσο, ακόμα κι αν ενδιαφερόταν για το μαθξτή δεν θα άλλαζε ο ταξικός της προσανατολισμός και τα εμπόδια που βάζει στους μικρούς μαθητές και τους γονείς τους.

Κομμούνι, γενική κριτική είναι. Όχι σχέδια. Και η πλάκα είναι οι ίδιοι οι Παιδαγωγοί τα λέμε που σκέφτονται "δημοκρατικά" και όχι εγώ.

Αθεόφοβε, και στο Σαμερχιλ, οι ταξικοί φραγμοί ήταν παρόντες αφού πολλά παιδιά στηρίζονταν στην εκ της οικογένειας βιωματική μόρφωση. Μειώθηκαν βέβαια, αλλά στις στεγανές συνθήκες ενός πειράματος. Αν εφαρμοζόταν δεν ξέρω τι θα γινόταν, αν κι έχω ενδείξεις.

Πατσιούρη, η εντατικοποίηση και ο μονοδιάστατος προσανατολισμός προς τις εξετάσεις είναι το κακό και όχι οι ίδιες οι εξετάσεις. Ας εξετάζονταν σε δεξιότητες και συνδυαστικές-διαθεματικές εργασίες τα παιδιά και λιγότερο σε επίπεδο εξειδικευμένων γνώσεων.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καπετάνιε, το θέμα είναι το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα σε κάποιο σημεία είναι λιγότερο ταξικό από το γερμανικό ή το γαλλικό μοντέλο, αλλά πιο εξετασιοκεντρικό και πιο ανταγωνιστικό.

Βιολόγε, δεν είπα κάτι τέτοιο. Η αξιολόγηση είναι αναγκαία και γίνεται καθημερινά -κι εσύ με αξιολογείς τώρα και ο μαθητής οφείλει να μάθει να αξιολογεί και να αξιολογείται. Όχι όμως με μία μονοδιάστατη κατεύθυνση εξετάσεων. Η συνεργατικότητα μπορεί πολύ εύκολα να αξιολογηθεί με πολλούς τρόπους μάλιστα και οι παρουσιάσεις ή οι εργασίες είναι ένα στοιχείο μόνο.

Στο τελικό σου ερώτημα συμφωνώ και το έχω θέσει στις αναφερόμενες στο άρθρο μου δημοσιεύσεις. Κίνητρο θα είναι η χαρά και η κινητικότητα με την καλλιέργεια δεξιοτήτων και φαντασίας. Δηλαδή θα μάθημα να είναι ψυχαγωγία.

Σπίθα, τελειωμένη είναι, αλλά διατηρώ την ελπίδα ότι κάποιοι γονείς θα αρχίσουν να εργάζονται μόνοι στα παιδιά τους πέρα από τη βαθμολογία του σχολείου και το κυνήγι της.

Φίτσουλα, το θέμα δεν είναι μόνο η επαγγελματική αποκατάσταση. Η τέχνη μαθαίνεται, αλλά η κριτική ικανότητα, η δυνατότητα να μην παρασύρεται το άτομο από τη "δημοκρατική" προπαγάνδα, πώς θα διαμορφωθεί;

diVa, οικογενειακός προγραμματισμός δεν μπορεί να υπάρξει και δεν ξέρω από ποια βιβλιογραφία ξεσήκωσες τον όρο αυτό. Εϊναι πια μια απαρχαιωμένη αντίληψη. Η προσωπικότητα διαμορφώνεται απρογραμμάτιστα και βιωματικά.

Διαφωνώ στη λογική για τις εξετάσεις που βάζεις. Χωρίς το φόβο των εξετάσεων διαβάζουν λιγότερο για εξετάσεις, αλλά τότε πρέπει να βρούμε τρόπους που και να μαθαίνουν καλύτερα και να μην αγχώνονται ή να μη φορτώνονται -μιλάμε για παιδιά όχι για ενήλικες- με ηλίθια πράγματα. Η ψυχαγωγία είναι εκμάθηση. Εξάλλου, οι μαθητές δεν διαβάζουν τα μαθήματα που δεν τους αρέσουν, γιατί προτιμούν το παιχνίδι -ψυχοκινητική δράση-, γιατί να μην την παρέχουμε αφού αυτή αρμόζει στην ηλικία τους;

Στόχος του σχολείου δεν είναι να μαθαίνει το παιδί γνώσεις που σε λίγο θα είναι απαρχαιωμένες, αλλά να διδάσκει πώς να αναζητά τη γνώση το αυριανός πολίτης.

Σχετικά με το 5 όχι μόνο εγώ διαφωνώ, αλλά και όλοι οι παιδοψυχολόγοι. Και τούτο γιατί αντί να διαμορφωθεί ένας δυνατόν χαρακτήρας, όπως αντιτείνεις, δημιουργείται μία ασθενική κουρασμένη από το άγχος και το τρέξιμο προσωπικότητα, η οποίο ποτέ δεν είχε τη δυνατότητα να ζήσει την ανεμελιά της παιδικότητάς της. Και μιλώ για όλο το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και τις δύο λυκειακές τάξεις.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Νησί, δε θα πω ότι οι καθηγητές της Γ΄ Λυκείου είναι αδιάφοροι, αλλά έχουν σοβαρό πρόβλημα με το κυνήγι της ύλης. Και αυτή η λογική εμποτίζει το σύνολο της εκπαίδευσής μας. Σαφώς και οι εξετάσεις αυτές, στις οποίες προσανατολιζόμαστε από το γυμνάσιο ακόμα, σκοτώνει τα παιδιά.

Zaphod, αυτό για την ΠΔΣ είναι αλήθεια ίσως -το βλέπω κι εγώ. Αλλά συχνά τα μαθήματα αρχίζουν μήνες αργότερα, το 70% -βάσει νόμου- των διδασκόντων είναι οι ίδιοι οι διορισμένοι, άρα ο μαθητής έχει την ίδια αντιμετώπιση ή την ίδια φοβία προς το πρόσωπο κάποιου καθηγητή.

tractatus, θα την κλείσουμε. Ούτως ή άλλως η δική μου κλειστή είναι. Είπαμε η ενημέρωση ε΄ρχεται μέσα από το δια΄δικτυο.

tractatus είπε...

ΟΚ δείμο. Κι αφού αναρτάς και εκπαιδευτικά θέματα γιατί δεν ξεκινάμε και μια συζήτηση περί τηλεόρασης. Κι αυτό εκπαίδευση είναι και να δείς που αν τελικά αντί να χαζεύουμε για να μας χειραγωγούν- εμείς συζητάμε ίσως να υπάρξει και μια μαζικότερη αποχή και απομυθοποίηση του καναπέ και του τηλεκοντρόλ. Τι λές;)

ο δείμος του πολίτη είπε...

tractatus, με γνωρίζεις λίγο. Αν δεις στα εκπαιδευτικά μου, θα βρεις και τις επιπτώσεις της τηλεόρασης στα παιδιά που έγραψα κάπου στην αρχή του ιστολογείν μου. Εξάλλου, στην ίδια την πράξη, μέσα στην τάξη προωθώ την αντι-τηλεοπτική μανία υπέρ μιας διαδικτυακής επικοινωνίας κι ενημέρωσης.

Στάθης Χαϊκάλης είπε...

Πρσπάθησα να συμβάλω όσο μπορούσα στα πλαίσια του ΔΣ Συλλόγου Γονέων δημοσίου Γυμνασίου. Δυστυχώς τα προβλήματα του εκπαιδευτικού συστήματος επιτείνονται από τα στοιχεία αποδυνάμωσης του κοινωνικού ιστού. Μπράβο σας που το παλεύετε.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Στάθη, η κατάντια μας προέρχεται από πολύ παλαιότερα. Ωστόσο, να θυμήσουμε ότι όσα εμείς εφαρμόζουμε στο παρόν, αποτελούν απλά διαπιστώσεις δεκαετιών πριν που έχουν ήδη εφαρμοστέι στο εξωτερικό.

Ανώνυμος είπε...

Kαλημέρα, να έχεις μια καλή εβδομάδα γεμάτη δύναμη και χαμόγελα, αγαπητέ μου Δήμο. Φιλιά

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Εκεί...ναί!
Συμφωνώ δείμο ..τελειωμένη από αυτούς.
Όσον αφορά, εμάς...όχι. Επικεντρώνουμε στις απόψεις, που σωστά αναφέρεις και πρέπει πάνω σ'αυτές να στοχεύουμε.

demetrat είπε...

Πραγματικά δεν ξέρω να αραδιάσω αριθμητικά με ποιά μέτρα θα μπορούσε να γίνει η παιδεία καλύτερη.
Αυτό όμως που μπορώ να πω, και βγαίνει από τομάρι αργασμένο,είναι πως με δύο παιδιά με διαφορά το ένα από το άλλο 3 τάξεις, πέρασα , από δύο φορές δημοτικό - γυμνάσιο- και λύκειο.
Επειδή-λόγω του δάσκαλου πατέρα μου-είχα την ιδεολογία πως τα παιδιά πρέπει να διαβάζουν μόνα τους,ή με το δάσκαλο τους ,δεν τα διάβασα ποτέ.Το μετανοιώνω ακόμα.
Άργησα πολύ να συνειδητοποιήσω λόγω της δικιάς μου παιδείας, πως είχα αφήσει τα παιδιά μου στα χέρια του πιό μίζερου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας.
Από τους 50 περίπου καθηγητές που συνάντησα στη μαθητική τους ζωή,μόνο 5-6 έπρεπε να είναι εκεί που ήτανε.
Όλοι οι άλλοι, ήταν
αμόρφωτοι,απαίδευτοι,μικρόνοες,και μίζεροι,με μιά απίστευτη μιζέρια.
Καί πάντα μ αυτο το ύφος να μιλάνε μόνο για τα λίγα λεφτά που παίρνουν.Για τις λίγες ώρες που δουλεύουν δεν το συζητάμε καθόλου.
Α,και υποκριτές.
Απίστευτα υποκριτές και κλαψιάριδες.
Περιμένει κανείς να τους σεβαστούν τα παιδιά;Ή να τους ντραπούν;ή να προσπαθήσουν κάτι;
Έζησα με τα παιδιά μου κάθε κατάληψι απέξω να τα φυλάω.
Ξέρω πολύ καλά ,πώς γίνανε και πώς ξεκίνησαν αυτες οι καταλήψεις που γιορτάζονται πιά σαν γεννέθλια.
Μάλλον σε κούρασα,αλλά με δυό λέξεις,πιστεύω,πως θα πρέπει, τα παιδιά μας για να αποχτήσουν παιδεία, είτε γενική είτε εξειδικευμένη,αυτοί που τους βλέπουν κάθε μέρα, θα πρέπει να είναι άτομα με παιδεία.
Όχι ο κάθε τυχάρπαστος που τρουπώνει στο εκπαιδευτικό σύστημα για να βγάλει το ψωμί του.
Ή το παντεσπάνι του.
Όπως το πάρει κανείς.
δ

Ανώνυμος είπε...

Θα σου μεταφέρω μια προσωπική εμπειρία από το δημοτικό που παρακολούθησα στην Ιταλία την δεκαετία του '70: το μάθημα είχε τα χαρακτηριστικά αυτής που, σήμερα, εδώ, ονομάζουμε διαθεματική εκπαίδευση. Και εργασίες κάναμε, και συζητήσεις και εξετάσεις (από την α' δημοτικού, τόσο κατά τη διάρκεια της χρονιάς όσο και στο τέλος). Χωρίς άγχος. Και νιώθοντας τη μαθησιακή διαδικασία ως παιχνίδι.
Γιατί το λέω; Για να συμπεράνω ότι το πρόβλημα είναι το μάθημα, ο τρόπος που γίνεται, το τι μαθαίνεις, το αν μαθαίνεις να μαθαίνεις, το πώς αντιμετωπίζεται όλο αυτό το θέμα από δασκάλους και καθηγητές αλλά και από τους γονείς. Και πώς μαθαίνεις τα παιδιά να αντιμετωπίζουν τη γνώση ως μια αξία και τις εξετάσεις (προσαρμοσεμένες σε αυτό το άλλο μάθημα) ως μια διαδικασία.
Ωστόσο, όσο ως κοινωνία προκρίνουμε έναν άκαρτο αντομοκεντρικό ανταγωνισμό, σε συνδυασμό με την εμπορευματική αντίληψη των πάντων, μάλλον δύσκολο το βλέπω να αλλάξει η αντίληψη για την εκπαίδευση.

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Δυστυχώς για μας και τις μελλοντικές γενιές το παιχνίδι είναι στημένο.
Κάποτε λέγανε «μάθε παιδί μου γράμματα» και θεωρούσαν ότι θα λυθούν όλα τα προβλήματα.
Τώρα όμως ξέρουμε καλά ότι παιδεία από παιδεία έχει μεγάλη διαφορά.
Πρέπει να συμμαχήσουμε, να πολεμήσουμε και να νικήσουμε!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καλή σου μέρα, θαλασσάκι.

Σπίθα, την έχουν πεθάνει είναι η αλήθεια.

Δήμητρα, σίγουρα για την κατάντια μας δε φταίνε οι καταλήψεις. Οι κινητοποιήσεις εκφράζουν πολύ καλά απλά την αδιαφορία των μαθητών και το μίσος τους για το σχολείο.

Λάμπρο, συμφωνούμε απολύτως. Το πρόβλημα του σχολείου είναι να διδάξουμε πώς να μαθαίνουν τα παιδιά μας και όχι απλά να έχουμε την απαίτηση να μαθαίνουν.

vita, ένας διαρκής αγώνας είναι η παιδεία. Αγώνας να παιδεύσουμε -και όχι να μάθουμε σε άλλους-, να μάθουμε οι ίδιοι μέσα από τη διακτική διαδικασία.

Ανώνυμος είπε...

Kalimera kale mou file Deime,
meta apo poli kairo, na pali edo...kat' arxin kali xronia den ta eipame ...
lipame pou xathika apo to blog sou alla pia den prolavaino...
me ton yio mou diavasoume meletoume kathimerina tis sxolikes ergasies...ftanoun ta mesanikta kai kamoia fora pernoun kai afta kai etsi den prolavaino na diavaso ta post sou kai ta sxolia...
alla gia tin meleti pou afto viono kathimerina afto pou tha borousa na po einai oti einai anagaia i voitheia tou mathiti eite apo ton gonio eite apo kapoion allon daskalo eksosxoliko afou ousiastika sto sxoleio den didasketai tipote analitika kai eis vathos....Isos den einai efkolo kai kati tetoio...den tha eithela na katigoro tous ekpedeftikous ...isos kai gi'aftous na einai poli diskolo na didaskoun se mia adiafori taksi....alla tha eprepe na vroun tous tropous ekeinous gia na dimiourgisoun endiaferonda kai ena kalo klima oste ta paidia na theloun na parakolouthisoun...Ola afta omos pairnoun para poli xrono kai apo oti fenetai den exoun i den theloun na exoun...afto den to ksero...
Ego ksero oti otan diavaso me ton yio mou iparxei mesa mou i agonia an telika mathainei na skeptetai kai na analiei oste afti i diadikasia na ton odigisei se kapoia gnosi kai oxi fisika to 10 sto diagonisma...
Eimai sigouri oti den einai efkolo olo afto to zo kai to prospatho san gonios kathimerina...den thelo na rikso efthines ego...alla an oi ekpedeftikoi den einai efxaristimenoi tha prepei na kanoun kati...etsi den einai?
Alla an stin kathimerinotita mas den psaxnoume gia tin poiotita para mono gia tin posotita pos tha borousame na diakrinoume kai na praskoume allios?
Kleinondas tha simfonousa me to Summerhill en meri...
iparxoun kapoies prospathies gia dimokratika sxoleia....aftin tin stigmi den exo ta links alla tha ta vro kai tha sta steilo...
kali mera kai efxaristo poli...

VKP είπε...

το να διδάξουμε τα παιδιά μας το πώς να μαθαίνουν είναι μια κοινωνική διαδικασία, συνυφασμένη με το τι αξίζει να μάθει το παιδί και για ποιό σκοπό να γίνει αυτό. Ο μαθητής στην εκπαιδευτική του πορεία περνά απο πολλές ηλικιακές και άρα ψυχοσωματικές φάσεις/στάδια. Σε κάθε στάδιο έχει διαφορετικά κριτήρια για να αποφασίσει επί των παραπάνω ερωτημάτων. Το πόσο βοηθάει η οικογένεια είναι πολύ σημαντικό. Ωστόσο , η παιδεία οφείλει να απευθύνεται σε όλους, ανεξάρτητα απο την εκπαιδευσιμότητά τους. Έχω την εντύπωση όμως οτι οι κακοί μαθητές και καθηγητές πληθαίνουν και συμπαρασύρουν όλο το σύστημα σε κατώτερα επίπεδα. Το οποίο αντανακλά και τις κοινωνικές αξίες του σήμερα "λιγότερη προσπάθεια, περισσότερο κέρδος", "αποδοτικότητα", κλπ. Συνεπώς προς αυτές τις αξίες είναι προσανατολισμένη η διαδικασία του "να μάθουμε τα παιδιά μας πώς να μαθαίνουν". Τα παιδιά αν γίνουν καλοί μαθητές θα ξέρουν να χειρίζονται πολύ καλά τις έννοιες "κέρδος", "χρήμα", "ανταγωνιστικότητα", "ταχύτητα". Ο σημαντικός ρόλος της οικογένειας είναι να στηρίξει ψυχολογικά σε αυτή την δύσκολή εποχή του άγχους και της κατάθλιψης. Φτάνουμε λοιπόν σε ένα σύνολο ατόμων/μαθητών/πτυχιούχων/επαγγελματιών που είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό της συνολικής μάζας. Αυτό ακριβώς θέλει η κοινωνία σήμερα. Όσο ζητάμε αυτό το ποσοστό να αυξηθεί τότε δημιουργούμε υπερπροσφορά αξιών με αποτέλεσμα να πέφτει πολύ η τιμή τους. Καταλήγω: τίποτα δεν είναι τυχαίο και η εκπαίδευση είναι προσανατολισμενη σε διαχωρισμούς κάθε είδους. ΌΠοιος αντέξει περνά στα σαλόνια της κοινωνίας. Αυτή είναι η αξία , πάντα ήταν.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Προπέτη, κατανοώ και τον προβληματισμό και τον κόπο που κάνεις για το γιο σου. Δυστυχώς, σε ένα σύστημα που όλα εξατομικεύονται, το γονεϊκό διάβασμα ή επιτήρηση είναι αναγκαία.

VKP, Συμφωνώντας με τις διαπιστώσεις σου, απλά προσθέτω ότι υπάρχουν προτάσεις για το πώς να αλλάξει αυτό. Αρκεί να αλλάξουν πολλοί τις αντιλήψεις του για τη φύση και τη ουσία της παιδείας.

Ανώνυμος είπε...

kalimera "Deime",
to eipes sosta...'S' ena sistima pou ola eksatomikevonde....'
Alitheia borei na allaksei afto?
i opos eipe exthes o Papakonstandinou o Mixalis...
oi ellines eimaste xeiropoiitoi. (mallon ennoouse xoris voitheia apla opos nomizei kai borei o kathenas)

ShareThis