κρίσεις για το "Νέο Λύειο": ακόμα πιο ταξικό το "Νέο Σχολείο"

Επίτηδες καθυστέρησα να εξετάσω τις εξελίξεις για το Νέο Λύκειο για να μπορέσω να σχηματίσω μια αναλυτικότερη και πιο κριτική εικόνα. Από τη μια ορισμένες καινοτομίες μου κέντρισαν το ενδιαφέρον, από την άλλη ορισμένες ιδέες με ενόχλησαν. Βασική «φιλοσοφία» του νέου Λυκείου είναι η απεξάρτηση του λυκείου από τις εξετάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ, ενδοσχολικές εξετάσεις που δεν θα απαιτούν αποστήθιση και αντιγραφή και περισσότερος ελεύθερος χρόνος για τους μαθητές.
Πράγματι οι μαθητές μας είναι οι σκληρότερα εργαζόμενοι στη χώρα τούτη και μάλιστα με την ψευδαίσθηση της επένδυσης χρόνου καθώς ο κόπος τους θα ανταμειφτεί μετά από χρόνια. Ωστόσο, το Νέο Λύκειο δε μοιάζει να αυξάνει τελικά τον ελεύθερο χρόνο των μαθητών, αφού αυτός θα καλύπτεται με μαθήματα επιλογής.
Διαβάζοντας το κείμενο της παρουσίασης του Νέου Λυκείου, βλέπουμε μία, θα έλεγα, γενικόλογη διάταξη του προγράμματος. Ναι, μεν βλέπουμε τη φιλοσοφία, αλλά επί του πρακτέον δεν καταγράφεται κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα (πχ πόσες ώρες θα διδάσκονται τα αρχαία, τα μαθηματικά, η ιστορία κλπ). Την ίδια στιγμή δεν έχουν οριστεί οι παράμετροι της ύλης.

Η λογική της ύλης (αναλυτικό πρόγραμμα) είναι μία απαρχαιωμένη μέθοδος αντίληψης του σχολικού βίου και της διδακτικής. Εδώ και δεκαετίας πάγιο αίτημα είναι η διαμόρφωση του λεγόμενου curicilum, ενός κυλιόμενου διδακτικού προγράμματος μακριά από τη στενή έννοια της ύλης. Σε τούτο στα λόγια το Υπουργείο πλησιάζει, αλλά ακόμα απέχει πολύ. Οι προθέσεις δε σκιαγραφούν κάποιο curicilum, αλλά μάλλον ένα πιο χαλαρό αναλυτικό πρόγραμμα. Και εδώ, ουσιαστικά δεν έχουμε κάποια καινοτομία, ούτε και φυσικά δίνεται η ελευθερία που πρέπει στον εκπαιδευτικό να προσαρμόσει το μάθημα στις πραγματικές επιθυμίες κι ανάγκες των μαθητών. Παράλληλα, πουθενά δε βλέπουμε να γίνεται λόγος για ανοιχτό διάλογο μέσα στην τάξη. Πώς θα έχουμε συνειδητοποιημένο πολίτη -όπως διατείνεται η Υπουργός- χωρίς διάλογο;

Και βέβαια, ακόμα μία φορά, το Υπουργείο δείχνει να διαιωνίζει το φόβο του για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Στο ιστολόγιο αυτό έχουμε καταθέσει και παλαιότερα προτάσεις για την αυτοδιοικητική συνεισφορά σε μια δημοκρατική παιδεία. Σαφώς και η παιδεία δεν μπορεί να γίνει μία ακόμα δημοτική ευθύνη, μία επιπλέον αβάσταχτη οικονομικά αρμοδιότητα της αυτοδιοίκησης που περιορίζει το ρόλο του κράτους. Η κατανόηση όμως της εκπαίδευσης ως μίας κοινωνικής διαδικασίας, που εξυπηρετεί το γενικό όφελος, συνιστά τον πυρήνα του επιχειρήματος για την ενεργοποίηση της αυτοδιοικητικής παρέμβασης.


Η εκπαιδευτική πολιτική ενός δήμου δεν μπορεί να περιορίζεται στη διανομή κονδυλίων για λειτουργικές δαπάνες. Χωρίς η πρωτοβάθμια Τοπική Αυτοδιοίκηση να διεκδικεί την ευθύνη χάραξης της εκπαιδευτικής πολιτικής, είναι αναγκαίο να συμμετέχει στην παιδαγωγική διαδικασία. Η πρότασή μας ξεφεύγει από τη χιλιοειπωμένη ανάγκη για διδασκαλία τοπικής ιστορίας, αλλά τονίζει την ανάγκη να προστεθούν αντικείμενα διαθεματικών εργασιών που να βγάζουν το σχολείο στην τοπική κοινότητα. Η μαθητική ματιά στον κοινωνικό περίγυρο και η παρουσίαση όχι μόνο επιτρέπει να ακούγονται οι προτάσεις των νέων, αλλά κυρίως διαμορφώνουν συνείδηση ενεργούς συμμετοχής στους μαθητές. Τους εκπαιδεύει να παρατηρούν και να ενδιαφέρονται για τη γειτονιά τους, τους μαθαίνει να προτείνουν και τους προετοιμάζει ως πολίτες που θα συμμετέχουν σε μία δημοκρατία που έμαθε να τους ακούει[1].


Την ίδια στιγμή από το σχεδιασμό απουσιάζουν εντελώς οι παράλληλες δράσεις (οργανωμένος σχολικός αθλητισμός, σχολική εφημερίδα, προσωπικά ιστολόγια μαθητών υπό τη φόρμα του σχολείου κλπ). Θέλουμε οι μαθητές να ασχοληθούν με τις νέες τεχνολογίες και τα ενδιαφέροντά τους, αλλά πουθενά δεν αντανακλώνται τέτοιες δράσεις. Στην ίδια λογική πουθενά δε βλέπουμε να καθρεφτίζονται πολιτιστικές δράσεις μέσα στο σχολείο (εκθέσεις φωτογραφίας, συναυλίες μαθητών, φεστιβαλικές ενδοσχολικές δράσεις κλπ).
Εξαιρετικά θετικό στοιχείο είναι η εισαγωγή των διαθεματικών εργασιών. Από χρόνια φωνάζω για την αναγκαιότητά τους. Βέβαια, το ερώτημα είναι πώς θα καταφέρουν μαθητές που ποτέ δεν έκαναν ανάλογη εργασία και απαίδευτοι εκπαιδευτικοί να πετύχουν μία σωστή εργασία. Ελπίζω το θέμα να λυθεί.

Δεν είμαι από εκείνους που θα πουν ότι όλα γίνονται για τα φροντιστήρια. Αυτή η πατάτα μάλλον ανήκει σε όσους απλά αναζητούν στραβά. Τα φροντιστήρια θα προσαρμοστούν και ως επιχειρήσεις και εδώ θα βρουν τρόπο να βγάλουν χρήματα, όπως και σε κάθε μεταρρύθμιση. Εκείνοι που εύκολα λένε ότι θα θησαυρίσουν, ας προτείνουν επώνυμα την απαγόρευση λειτουργίας τους και την πλήρη ενσωμάτωσή τους είτε στην ιδιωτική εκπαίδευση είτε στη δημόσια.

Ωστόσο, τα βασικά ερωτήματα και οι ενστάσεις μας δεν είναι στο σχέδιο του Υπουργείου. Πώς θα μπορέσει να προχωρήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα όταν δεν υπάρχουν ελεύθερης πρόσβασης εργαστήρια Η/Υ ή όταν δεν υπάρχουν Η/Υ σε κάθε σπίτι; Όταν δεν υπάρχουν ειδικά ηλεκτρονικά σχολικά εγχειρίδια, αλλά μόνο τα χάρτινα σε μορφή pdf; Όταν αντί να αυξάνεται, μειώνεται ο συνολικός προϋπολογισμός; Όταν οι εκπαιδευτικοί ακόμα μία φορά φαίνονται απροετοίμαστοι και απαίδευτοι στο νέο σύστημα;

Το θέμα δεν είναι να αλλάξει απλά το πρόγραμμα, αλλά όλη η μορφή του σχολείου. Καλή η διαθεματικότητα, αλλά απαιτεί κονδύλια, εργαστήρια. Καλή η νέα προσέγγιση, αλλά ακόμα δεν άγγιξε τις ανάγκες του νέου σχολείου. Ακόμα διατηρεί το βραχνά των εξετάσεων χωρίς να ξεκαθαρίζεται η βαθμολογική βαρύτητα της διαθεματικής εργασίας κι ούτε καν διαφαίνονται τα αξιολογικά κριτήρια (ποιοι θα τη βαθμολογούν; Με τι κριτήρια; Πώς διασταυρώνεται/τεκμαίρεται η -όσο είναι δυνατόν- αντικειμενική αξιολόγησή της και η αποφυγή αντιγραφής;

Δεν είχα αυταπάτες για τη μείωση της ταξικότητας του Νέου Λυκείου. Αν μάλιστα το συνδυάσουμε με τη "Νέα Διοίκηση στο Νέο Σχολείο" και τις συγχωνεύσεις σχολείων, βλέπουμε ότι οι ταξικές διακρίσεις συνεχίζονται κι επεκτείνονται.


Το Νέο Σχολείο όχι απλά είναι ταξικό, αλλά και άνισο γεωγραφικά (στη χώρα ή στα αστικά κέντρα) έχοντας υποβαθμισμένα σχολεία και αναλυτικά προγράμματα σε υποβαθμισμένες περιοχές. Η πρόταση του Υπουργείου δεν διαθέτει ουσιαστικά ένα σταθμισμένο πρόγραμμα, αλλά αποτελεί μία διαφορετική προσέγγιση του υπάρχοντος ταξικού σχολείου. Δεν υπάρχουν γεωγραφικές αντισταθμίσεις, δεν υπάρχουν τοπικές προσαρμογές στο πρόγραμμα. Η σχολική επίδοση ακόμα μία φορά θα εξαρτάται από την κοινωνική προέλευση του μαθητή. Η οικονομκική δυνατότητα  της οικογένειας (όχι για την παραπαιδεία, αλλά για όλα τα άλλα -πολιτιστική μόρφωση, δημιουργική αξιοποίηση ελεύθερου χρόνου, διάθεση Η/Υ κι ευρυζωνικότητας κλπ-) και το μορφωτικό της επίπεδο (για διαθεματικές εργασίες, αντίληψη της ανάγκης προσαρμογής κι εκπαίδευσης βιωματικό στον κυβερνοχώρο κλπ) θα αποφασίζουν τη μαθητική βαθμολογία, κι όχι η δουλειά του μαθητή.




10 έκριναν :

Hades είπε...

Το κακό με την Παιδεία είναι το εξής: επειδή τα αποτελέσματά της φαίνονται μακροπρόθεσμα, αποτελεί πεδίο δόξης λαμπρόν για θριαμβολογίες. Σκέψου μόνο ότι το δίδυμο Ντιαμαντόπουλος-Χριστοφιλοπούλου ήδη πανηγυρίζει για τις ρηξικέλευθες αλλαγές παρόλο που αυτές δεν έχουν καν ξεκινήσει. Όταν λοιπόν μετά από μερικές δεκαετίες φανούν τα δραματικά αποτελέσματα όλων αυτών των πολιτκών (όπως αντίστοιχα εδώ και κάποια χρόνια παίρνουμε μια γεύση από τα τα αποτελέσματα των μεταρρυθμίσεων Ράλλη), τότε θα βγουν οι πολιτικοί της εποχής και θα κατηγορούν γενικώς και αορίστως τις προηγούμενες κυβερνήσεις (sic) για τα χάλια κλπ. Και θα έχουμε εκ νέου άλλες βαρύγδουπες δηλώσεις περί μεταρρυθμίσεων κλπ.

Η ουσία είναι ότι για να πάει μπροστά η Παιδεία χρειάζονται δύο συστατικά: πρώτον, αποδέσμευση του σχολείου από την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια μέσω βαθμού και δεύτερον, αλλαγή νοοτροπίας στο σπίτι που σχεδόν όλοι θεωρούν πως το παιδί πρέπει οπωσδήποτε να βγάλει πανεπιστήμιο. Εμ, βέβαια, αφού θα είναι που θα είναι άνεργος, να μην έχει βγάλει κι ένα πανεπιστήμιο; Από μαθηματικούς, γιατρούς και δικηγόρους να φαν και οι κότες. Αρκεί να μην χρειαστείς υδραυλικό ή ηλεκτρολόγο, διότι θα πρέπει να κλείσεις ραντεβού κανάν μήνα πριν και τελικώς να σου έρθει μετά από χίλια-δυο παρακάλια...

Crux είπε...

Δίχως να έχω καλή επίγνωση των αλλαγών, παρά μόνο μια γενική εικόνα, μου δημιουργούνται αμέσως μερικές απορίες.
Η πρώτη αφορά την απόρριψη της λογικής της ύλης και την εφαρμογή συστήματος παρομοίου του baccalaureate, όπου ό,τι διδάσκεται μπορεί να ζητηθεί. Απόρροια αυτού όμως θα είναι ολοένα και περισσότεροι μαθητές να ξεκινούν το φροντιστήριο όχι απ΄το λύκειο αλλά... απ΄το γυμνάσιο. Νομίζω πως ήδη από του χρόνου θα παρατηρηθεί μεγάλη αύξηση εγγραφών σε μαθητές που άλλοτε δεν θα χρειάζονταν φροντιστήριο. Αυτό φυσικά περιορίζει και σε καμία περίπτωση δεν αυξάνει τον ελεύθερο χρόνο. Η ακαθόριστη ύλη απο μόνη της εξάλλου προϋποθέτει περισσότερο διάβασμα.
Η δεύτερη ένσταση μου είναι στις διαθεματικές εργασίες. Να σημειώσω πως θεωρητικά δεν είμαι αντίθετος. Όμως και πάλι με τη νοοτροπία που διαθέτει σήμερα ο μαθητής και τον ελάχιστο συχνά χρόνο, εικάζω ότι το μόνο στοιχείο που θα αποδεικνύει πως η εργασία που θα παρουσιάζει του ανήκει θα είναι το γραμμένο ονοματεπώνυμο του.
Έχω και επιχείρημα από προσωπική εμπειρία! Στο γυμνάσιο, στο μάθημα της τεχνολογίας έπρεπε όλοι να κάνουμε μία κατασκευή. Εγώ παρουσίασα ένα αυτοκίνητο, το οποίο άναβε τα φώτα και προχωρούσε. Ήταν κατασκευασμένο από ειδικό χαρτόνι για κατασκευές και... όταν ήρθε η ώρα να πάρω τον χαρτοκόπτη για να γράψω και να κολλήσω δίπλα του το όνομά μου, έγινα απλά ρόμπα στην καθηγήτρια γιατί δεν είχα ιδέα πως κόβεται σωστά το χαρτόνι. Το αυτοκινητάκι όμως δεν είχε ούτε μια ατέλεια...
Ένα άλλο παράδειγμα (όχι διαθεματικής εργασίας αλλά σίγουρα ταιριαστό) που προδίδει τη νοοτροπία της αποστασιοποίησης από κόπους και της εύκολης λύσης - την οποία δικαιολογώ ως ένα βαθμό εξαιτίας της μεγάλης πίεσης του μαθητή - είναι η υποχρεωτική έκθεση για τα προβλήματα του κοινοβουλίου. Ακόμα και σε μια έκθεση που δεν επηρεάζει το βαθμό, πολλοί μαθητές έφεραν και αντέγραψαν κείμενα απ΄τα φροντιστήρια.
Επαναλαμβάνω είμαι γενικά υπέρ των διαθεματικών εργασιών, αλλά στην παρούσα κατάσταση είμαι κατά, διότι δεν πρόκειται υπό αυτές τις συνθήκες να διευρύνει το πνεύμα του μαθητή. Έτσι τουλάχιστον θεωρώ...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Άδη, ξεχνάς φαίνεται ότι όλοι εκείνοι που τελείωσαν πανεπιστήμιο ή έχουν ξεπαιδιάσει φωνάζουν ότι δεν είναι δυνατόν να βγαίνουν τόσοι πτυχιούχοι, να πηγαίνουν όλοι στο Ενιαίο Λύκειο κλπ. Πώς θα σταματήσει όλη αυτή η αθρόα εισαγωγή, νομίζεις, αλλιώς;

Πολύ σωστά θέτεις την οικογενειακή νοοτροπία. Ωστόσο, δε θεωρώ κακό το να βγάλει κάποιος ένα πανεπιστήμιο (εφόσον οι σχολικές γνώσεις και δεξιότητες είναι χαμηλές). Αν αλλάξει και ενισχυθεί το Λύκειο, τότε θα φανεί ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι αναγκαίο για να επιβιώσει κάποιος.

Crux, ήδη κάνω μαθήματα σε παιδιά γυμνασίου, ξέρεις. Απλά τώρα θα αυξηθεί η πελατεία μου (να ζήσουμε κι εμείς). Και το θέμα δεν είναι μόνο τα φροντιστήρια. Για παράδειγμα, αλλά όλα εκείνα που σήμερα γίνονται έξω από το σχολείο (αναζητήσεις, ταξίδια, ενασχόληση με τέχνες και πολιτισμό). Αυτά κοστίζουν και προσφέρουν μοναδική αφαιρετική και κριτική ικανότητα στο μαθητή ώστε με το λιγότερο διάβασμα να μαθαίνει γρηγορότερα και να αποδίδει καλύτερα. Αυτά όμως μόνο οι -σχετικώς- έχοντες θα τα επιτυγχάνουν ή οι μορφωμένες οικογένειες.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Aπό «φιλοσοφία» καλά πάμε!
Στα πρακτικά προβλήματα και στη λύση τους πατώνουμε...

Hades είπε...

Δείμε, η ελληνική πραγματικότητα είναι ότι οι οικογένειες αρνούνται να δεχθούν ότι το παιδί τους ενδεχομένως να έχει κλίση προς κάτι χειρονακτικό και όχι προς τα γράμματα -δίχως αυτό να σημαίνει ότι ένας άνθρωπος πρέπει να είναι και αγράμματος φυσικά. Το θεωρούν μειωνεκτικό. Καλό είναι να υπάρχουν γυψαδώροι και υδραυλικοί αλλά... από τις άλλες οικογένειες. Μα δεν πάει έτσι όμως. Εννοείται ότι το να βγάλεις ένα πανεπιστήμιο μόνο κακό δεν είναι. Αν όμως δεν σε τραβάει, αν έχεις κάπου αλλού κλίση, ακόμη κι αν το πανεπιστήμιο είναι το λάθος (πχ να γίνεις γιατρός επειδή είναι γιατροί οι γονείς -νοοτροπίες περασμένων αιώνων), τότε τι να το κάνεις το πανεπιστήμιο;

Όσον αφορά την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια πάγια θέση μου είναι ότι αυτή πρέπει να είναι ελεύθερη (άρα και ανεξάρτητη από βαθμούς), απλά να πρέπει να φτύσεις αίμα για να βγεις. Έτσι και τα πανεπιστήμια θα αναβαθμιστούν (αν και αυτό είναι λίγο πολύπλοκο) αλλά κυρίως και ο αριθμός των πτυχιούχων θα περιοριστεί σε αυτούς που "πρέπει". Και να σου πω κάτι ακόμη: αν τα παιδιά ξέρουν ότι στο πανεπιστήμιο θα τους βγει η πίστη ανάποδα αυτομάτως θα δηλώνουν τις Σχολές που πραγματικά τους ενδιαφέρουν και όχι ό,τι έχει το μηχανογραφικό.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Άσκαρ, λόγια και μόνο λόγια. Οι πράξεις απλά έρχονται να αποδείξουν ότι προτιμούμε ένα πιο σκληρά ταξικά σχολείο παρά την ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση και την κριτική ικανότητα. Μία και δύο εργασίες δεν παράγουν γνώση.

Άδη, εγώ προτείνω ένα σύστημα εισαγωγής που -αν όχι να διαλύει τους ταξικούς φραγμούς τουλάχιστον να δίνει περισσότερες ευκαιρίες μέσα από ένα πλήρως οργανωμένο Λύκειο.

Χωρίς ύλη, αλλά μόνο μέσα από ένα corpus διαθεματικών εργασιών και με άλλες "εξωσχολικές" -σήμερα- δράσεις (αθλητικές συμμετοχές κι επιδόσεις, πολιτιστική παραγωγή, σοβαρή σχολική εφημερίδα, εφευρετικότητα και κατασκευές κλπ) να γίνεται η εισαγωγή. Έτσι ούτε το Λύκειο θα συνδέεται με τα ΑΕΙ, αλλά και θα προσφέρει ευκαιρίες ανάδειξης σε όλα τα παιδιά, ενώ θα διδάσκει και πρακτικές, δεξιότητες και θα μεταφέρει γνώσεις προς αξιοποίηση στην αγορά εργασίας χωρίς την ανάγκη ενός ΑΕΙ.

Ελεύθερη εισαγωγή όχι μόνο δεν υπάρχει σε όλο τον κόσμο, αλλά αντίθετα, εντείνει ταξικούς φραγμούς (επιτρέποντας όχι απλά στην κοινωνική προέλευση αλλά τα πλουσιότερα στρώματα να διακριθούν στα ΑΕΙ) αλλά κυρίως εξατομικεύει μέσα από αυταπάτες την εισαγωγή.

Hades είπε...

Κατάλαβα νομίζω το πνεύμα, αλλά δεν ξέρω κατά πόσον μπορώ να συμφωνήσω υπό την έννοια ότι το βλέπω πολύ δύσκολο να εφαρμοστεί στην πράξη κάτι τέτοιο και θα σου πω το γιατί: ας υποθέσουμε ότι εγώ έχω κλίση στα μαθηματικά ενώ εσύ στη γλώσσα. Δεν πρέπει κάπως αυτό να το ανακαλύψουμε; Μόνο μέσα από διδακτέα ύλη μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Πέραν τούτου, σκέψου το άλλο τώρα: εγώ έχω κλίση στα μαθηματικά αλλά για κάποιον λόγο με ενδιαφέρει η Νομική, ενώ εσύ που έχεις κλίση στην γλώσσα σε ενδιαφέρει το Πολυτεχνείο. Ξέρεις τι θα σημαίνει αν το προχωρήσουμε έτσι; Καταστροφή και για τους δύο.

Ναι μεν θα συμφωνήσω περί του αταξικού και επίσης θα συμφωνήσω και ως προς τις εξωσχολικές απασχολήσεις, αρκεί αυτές να μην είναι κοινές για όλα τα παιδιά αλλά ανάλογα με το αντικείμενο που ενδιαφέρει τον καθένα. Για να γίνει κάτι τέτοιο όμως σαφώς και χρειαζόμαστε ένα τελείως διαφορετικό εκπαιδευτικό υπόβαθρο, με ιδιαίτερα αναπτυγμένο μάθημα επαγγελματικού προσανατολισμού. Για να ξεκινήσει όμως κάτι τέτοιο απαιτείται ορθολογιστική "κατανομή" στα μαθήματα από το δημοτικό κιόλας. Διότι εδώ η διαχρονική και παγιωμένη ερώτησή μου είναι, τι τα χρειαζόμαστε 11 χρόνια τα θρησκευτικά, λες και 3-4 δεν φτάνουν. Όπου προφανώς δεν είναι τα θρησκευτικά σαν θρησκευτικά, αλλά ως ώρες μαθήματος που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν με κάποιο άλλο μάθημα κ.ο.κ.

Πέραν τούτου, γνωρίζω ότι αυτό που λέω παγκοσμίως δεν έχει εφαρμογή, αλλά αυτό γιατί να αποτελεί τροχοπέδη; Πάντα κάτι νέο που εμφανίζεται, εμφανίζεται για πρώτη φορά. Αν καταφέρουμε να φτιάξουμε Πανεπιστήμια που να λειτουργούν σωστά, ως Πανεπιστήμια δηλαδή, στα οποία οι φοιτητές να πρέπει να φτύσουν αίμα για να τα βγάλουν, αυτό δεν είναι δίκαιο; Διότι όσα λεφτά κι αν έχει ο μπαμπάς, αν το παιδί δεν τραβάει μια τρύπα στο νερό θα κάνει. Έτσι το βλέπω.

Όπως και να'χει, εκ βάθρων χρειάζεται αναδόμηση το σύστημα, όχι με ντιαμαντοπούλειες πινελιές.

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Πολύ σωστές και δομημένες οι απόψεις σου, Δείμο. Συνιστούν ένα συγκροτημένο πλαίσιο για την έννοια της παιδείας.

Ή μιλάμε για παιδεία 'η όχι.

Τα όσα σχεδιάζονται και γίνονται δεν είναι τίποτε άλλο παρά φληναφήματα που διαιωνίζουν και ανακυκλώνουν τα αδιέξοδα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Άδη, βασικά η πρόταση εννοεί ότι μία βασική ύλη (ως θεματικοί άξονες) θα υπάρχει. Μονο που δε θα παραδίδεται με το σημερινό τρόπο, αλλά μέσω της αναζήτησης για τις εργασίες και μέσω διαλόγου-συζήτησης μέσα στην τάξη. Ένας βασικός άξονας (με τις γνώσεις ως στόχο) πρέπει να υπάρχει για όλους, αλλά δίπλα σε ένα ευρύ πλαίσιο επιπλέον αντικειμένων. Εξάλλου, οι θεματικές των εργασιών μπορούν να γίνονται κυκλικά ώστε όλοι να κάνουν σε όλες τις θεματικές. Ωστόσο, δε θα υπάρχει η λογική της ύλης προς αποστήθιση.

Ας έχουμε όμως υπόψη ότι στην παιδεία ποτέ δεν πρόκειται να μας ικανοποιήσει. Είναι κάτι που ποτέ δεν καλύπτει τις εξελισσόμενες ανάγκες μιας εξελισσόμενης κοινωνίας.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Συμφωνούμε απολύτως, Σπίθα. Ακόμα κι αν πάντα εμφανίζονται αδιέξοδα, ακόμα κι αν πάντα η παιδαγωγική έχει αναζητήσεις, τούτη τη φορά μόνο η διαθεματική εργασία είναι θετική προσθήκη, αλλά με τόσα ακόμα ερωτήματα.

Καλή βδομάδα, Ύποπτε.

ShareThis