Τι γίνεται τελικά με το μισθολογικό κόστος;

Ο φίλος Μιχαλάκης μου έστειλε μία μελέτη του Σταύρου Π. Γαβρόγλου, PhD, Διευθυντή του Ινστιτούτου Εργατικού Δυναμικού με τίτλο το κόστος εργασίας στην Ελλάδα πριν και μετά το μνημόνιο. Ουσιαστικά η μελέτη αναφέρεται στο λεγόμενο "μισθολογικό κόστος".
Ο ίδιος αυτός ο όρος με βρίσκει κάθετα αντίθετο, επειδή ακριβώς η εργασιακή αμοιβή μεταφράζεται για πολιτικές σκοπιμότητες ως «κόστος». Έτσι, παραβλέπεται όχι μόνο η υπεραξία, αλλά η ανθρώπινη εργασία μεταφράζεται σε κάτι αρνητικό, σε κάτι που μειώνει το κέρδος, άρα κάτι αρνητικό για την επιχειρηματικότητα. Ή αλλιώς καλύτερη η εργαλειοποίηση του ανθρώπου στα γερμανικά στρατόπεδα κι εργοστάσια…
Τυπικά στον όρο μισθολογικό κόστος συμπεριλαμβάνεται το κόστος εργασίας δίχως τα επιμίσθια και τις έκτακτες αμοιβές, οι μισθοί και τα ημερομίσθια και οι εργοδοτικές εισφορές.
Ως μισθοί και ημερομίσθια ορίζεται το σύνολο των αμοιβών σε χρήμα και σε είδος που καταβάλλεται σε όλα τα άτομα και που περιλαμβάνεται στη μισθοδοτική κατάσταση της επιχείρησης (συμπεριλαμβανομένων και των κατ’ οίκον εργαζομένων), σε αντάλλαγμα της εργασίας που προσέφεραν κατά τη διάρκεια της οικονομικής χρήσης, ανεξάρτητα από το αν πληρώνονται βάσει του ωραρίου, βάσει της παραγωγής ή με το κομμάτι, καθώς και από το αν πληρώνονται σε τακτική βάση ή όχι. Περιλαμβάνονται επίσης οι βασικές και τακτικές αμοιβές, οι επιπλέον πληρωμές για υπερωριακή εργασία, βάρδιες και κατά τη διάρκεια αργιών, οι κοινωνικές εισφορές που πληρώνει ο εργαζόμενος (ακόμη και αν παρακρατούνται από τον εργοδότη και καταβάλλονται από αυτόν στα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης), όλες οι δωρεάν παροχές, τα επιδόματα (οικογενειακά, αδείας, ανθυγιεινής εργασίας, στέγασης, μεταφοράς κ.λπ.), τα δώρα (Χριστουγέννων, Πάσχα), οι χαριστικές πληρωμές και τα bonus, οι αποζημιώσεις απόλυσης, τα επιδόματα (πριμ) παραγωγικότητας, οι προμήθειες και τα φιλοδωρήματα.
Σύμφωνα με τη μελέτη η μείωση του κόστους εργασίας που παρατηρείται στην ελληνική οικονομία μετά την υπογραφή του Μνημονίου δεν είναι ομοιόμορφη σε όλους τους κλάδους οικονομικής δραστηριότητας. Τη μεγαλύτερη μείωση του κόστους εργασίας παρουσιάζουν ο κλάδοι των καταλυμάτων & εστίασης, όπου το γ’ τρίμηνο του 2011 το συνολικό κόστος εργασίας ήταν 32,5% χαμηλότερο από το α’ τρίμηνο του 2010. Ακολουθούν οι κλάδοι της Παροχής ηλεκτρικού και Παροχής νερού, όπου το συνολικό κόστος εργασίας, ξεκινώντας από ένα σχετικά υψηλό επίπεδο, μειώθηκε κατά 24,7% και 28,9%, αντίστοιχα. Η μικρότερη μείωση του συνολικού κόστους εργασίας σημειώνεται στον κλάδο της Δημόσιας διοίκησης και στον κλάδο της Μεταφοράς & αποθήκευσης, όπου το συνολικό κόστος εργασίας μειώθηκε κατά 9,2% και 10,7%, αντιστοίχως. Στον κλάδο δε των κατασκευών μεταξύ α’ τριμήνου 2010 και γ’ τριμήνου 2011 το συνολικό κόστος εργασίας μειώθηκε κατά 13,9%.
Βέβαια, για τους εργαζόμενους η αμοιβή δε φαίνεται να ταυτίζεται με το κόστος του εργοδότη, καθώς τούτο συμβαίνει μόνο ονομαστικά. Η μεταβολή του τιμάριθμου επιβαρύνει κι επί της ουσίας μειώνει το μισθό, αλλά όχι το μισθολογικό κόστος. Σύμφωνα με την ίδια μελέτη όμως εάν εξετάσουμε την εξέλιξη του κόστους εργασίας σε σταθερές (ή «πραγματικές») τιμές, δηλαδή εάν «αποπληθωρίσουμε» το κόστος εργασίας με βάση τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή της ΕΛ.ΣΤΑΤ, καταλήγουμε σε αρκετά διαφορετική εικόνα. 
Η μείωση του πραγματικού κόστους εργασίας στο σύνολο της οικονομίας ακολουθεί μια περισσότερο αρνητική πορεία από ό,τι ο ονομαστικός δείκτης κόστους εργασίας που εξετάσαμε προηγουμένως. Έτσι, ενώ η μείωση του δείκτη συνολικού κόστους εργασίας από το α’ τρίμηνο του 2010 έως το γ’ τρίμηνο του 2011 ήταν, σε ονομαστικές τιμές, της τάξεως του 14,3%, η αντίστοιχη μεταβολή σε πραγματικές τιμές (Π-ΣΕΚ) ήταν της τάξεως του -19,9%, κυμαινόμενη σε ετήσια βάση μεταξύ -4,8% και -14,5%.
 Άρα για ποια μείωση μιλάμε ακόμη; Η ευρωζωνική κρίση -αν και αναδεικνύει το κανιβαλιστικό κι αντιδημοκρατικό πρόσωπο του μετανεωτερικού καπιταλισμού- ουσιαστικά λειτούργησε ως το επικοινωνιακό πλαίσιο για την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα μας (όσα δεν έκαναν Σημίτης και Καραμανλής, το πέτυχε σε δύο χρόνια ο ΓΑΠ) με βασικό στόχο τη διάλυση της μεσαίας τάξης. Επειδή, όμως ούτε η εθνική κυβέρνηση ούτε το ευρωπαϊκά όργανα μπορούσαν να επιβάλουν σκληρά μέτρα, το ρόλο τούτο τον ανέθεσαν στην τρόικα (μπροστά στους Ευρωπαίους, το ΔΝΤ είναι οσιομάρτυρας).
Ουσιαστικά στόχος των επιβαλλόμενων οικονομικών μέτρων  είναι όχι μόνο η διάλυση της μεσαίας τάξης (πχ στην Ελλάδα οι αυτοαπασχολούμενοι είναι 30% του εργατικού δυναμικού, μια ισχυρή δηλαδή οικονομική παρουσία, όταν στη Γερμανία με δυσκολία αγγίζουν το 10%), αλλά και η πλήρης πληβειοποίησή της. Ουσιαστικά, στοχεύουν να μετατρέψουν τον ευρωμεσογειακό νότο σε μεσαιωνικό εργασιακό παράδεισο για  βορειοευρωπαϊκές υπερεθνικές επιχειρήσεις.
Και μετά μιλάμε ακόμα για μνημόνιο...

25 έκριναν :

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ας σημειώσω επιπλεόν για διάφορες λογικές που ακούμε για την αστεία η λογική ότι ευθύνονται οι μισθοί και το μισθολογικό κόστος για την υποβάθμιση. Για να μην αναμασώ αυτά που έγραψα αλλού, θέλω μόνο να σημειώσω ότι όποιος φέρεται κατά του βασικού μισθού και δεν κάνει λόγο για ελεγκτικούς μηχανισμούς ούτε βάζει κάποιο φραγμό, τότε ακολουθεί μία καθαρά νεοφιλελεύθερη στάση.

Αλλά η πιο αστεία φράση είναι αυτή με την "αυτορύθμιση της αγοράς". Η κρίση του 2008 και οι κανιβαλιστικές επιθέσεις στην ευρωζώνη που έδωσαν το άλλοθι για την επίθεση στη μεσαία τάξη και την κυριαρχία του πιο σκληρού προσώπου του νεοσυντηρητισμού, αποδεικνύουν ότι τουλάχιστον η αγορά δεν αυτορρυθμίζεται. Απλά είναι αδηφάγα κι αναζητά νέες τροφές. Αν θέλουν κάποιοι να καταστήσουν την Ελλάδα τμήμα του μενού, δικαίωμά τους, αλλά εγώ το κρίνω καθαρά νεοφιλελεύθερο/ νεοσυντηρητικό.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Δεόμο μου, πέρα απ’ τις (σωστές) θεωρητικές αναλύσεις, η ουσία είναι μία:
η ζωή θα ξαναγίνει καθημερινή μάχη για επιβίωση.
Πέρασε η παρένθεση της ζωής-χαβαλέ...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Άσκαρ, δεν ξέρω για σένα, φίλε, αλλά η δική μου ζωή ποτέ δεν ήταν χαβαλές. Φτωχός ήμουν, φτωχός είμαι. Από 15 δουλεύω (και στη Σαλονίκη και στο παν/μίο και μέχρι χτες έκανα δύο δουλειές) για να ζω αξιοπρεπώς και τώρα μου κόβουν και αυτή την αξιοπρέπεια να ονομάζομαι Άνθρωπος.

Swell είπε...

Η πιπίλα για το υψηλό μισθολογικό κόστος και τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα, επαναφέρεται συνεχώς γιατί ο στόχος είναι οι μισθοί της Βουλγαρίας (στην καλύτερη περίπτωση).

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ακριβώς έτσι, Swell

Ανώνυμος είπε...

καλησπερα
Κλασσικο αλλα αναπαντητο ερωτημα.Γιατι η Μαλαισιοι πχ δεν εχουν οικονομια που σκιζει με τους μισθους πεινας που δινουν? Και ως εκ τουτου μηπως το επομενο που θα ζητηθει θα ειναι απληρωτη παιδικη εργασια?Οπως εκει?Γιατι δεν μειωνουν το κοστος των καυσιμων που ειναι ενα μεγαλο εξοδο για την προμηθεια? και γιατι δεν νομοθετουν την υποχρεωτικη επενδυση των κερδων απο τη μειωση του κοστους η τελος παντων την μη ιδιοποιηση τους απο τους εργοδοτες αφου σκοπος ειναι η ανταγωνιστικοτητα?Α αυτο θελει μελετη, επιτροπες κλπ,Φιλε Ασκαρδαμυκτι μου εχει φυγει ο ..... απο τα 18 να ξυπναω στις 6 και να γυρναω στις 6 και μονο χαβαλε δεν εκανα και γω και ολοι αυτοι που δουλεψαν κατα καιρους μαζι μου.Μη γενικευεις
Φιλικα GioN

ο δείμος του πολίτη είπε...

GioN, έχεις απόλυτο δίκιο. Σ' ευχαριστώ για τη συνεισφορά σου.

Caesar είπε...

Αυτορρύθμιση της αγοράς ή κρατική παρέμβαση;
Και τα δυο μπορούν να φθάσουν στα άκρα & να απορυθμιστούν όταν δεν υπάρχει ισορροπία των συστημάτων.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καίσαρα, η αυτορρύθμιση της αγοράς είναι μια φενάκη και τούτο έχει ήδη αποδειχθεί. Ωστόσο, ούτε με την κρατική παρέμβαση συμφωνώ. Το κράτος μπορεί να ελέγχει την εφαρμογή των διατάξεων. Αυτός είναι ο ελάχιστον ρόλος του.

Ανώνυμος είπε...

Ναι το μισθολογικό κόστος είναι μεγάλο. Γιατί θέλουν να δίνουν μισθούς των 20 ευρώ και εισφορές στο ΙΚΑ 70. Και αυτό όχι γιατί δεν βγαίνει ο λογαριασμός αλλά γιατί το βαρέλι δεν έχει πάτο. Και ο κόσμος θα δουλεύει για κομμάτι ψωμί και δουλειά δεν θα χει στο τέλος με τις μεταρρυθμίσεις που θέλουν να κάνουν στα ταμεία.
Αλλά εδώ οι λεχρίτες βουλιάξανε το κατεξοχήν υγιές ταμείο (ΤΣΜΕΔΕ). Τα άλλα που είχαν και από πριν προβλήματα πως θα καταστρέφανε...

thinks είπε...

Εγώ παιδιά έχω μια χαζή απορία. Ποιος είναι ο λόγος, το κίνητρο, βάσει του οποίου δημιουργήθηκε ο στόχος του να διαλυθεί η μεσαία τάξη και να υποστει πληβειοποίηση;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ανώνυμε, είπαμε: θέλουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε μεσαιωνικό εργασιακό παράδεισο για τις βορειοευρωπαϊκές χώρες.

Δημήτρη, αυτό νομίζω το είχαμε συζητήσει παλαιότερα. Σχετικά έχω αναρτήσει μια σειρά άρθρων (βλ. σχετικά άρθρα η επένδυση στη μεσοαστική τάξη, η κρίση και η ταξική πολιτική για την αποδυνάμωσή της και
μερικές σκέψεις για την ευρωπαϊκή κρίση και η επένδυση της Ελληνικής Πολιτείας στη μεσαία τάξη)

Βλέπεις η μεσαία τάξη κατάντησε "αντιπαραγωγική"/αντικαταναλωτική ενώ την ίδια στιγμή ελέγχει μεγάλο ποσοστό της ελληνικής οικονομίας, όταν στο νεοσυντηρητικό (αμερικανιστί, στην Ευρώπη νεοφιλελεύθερο) μοντέλο το 90-95% της εθνικής οικονομίας πρέπει να είναι στα χέρια εκείνους του τραγικού 3-7% του πληθυσμού.

thinks είπε...

Δήμο εγώ βλέπω πως ισχύει το θεώρημα ότι το πρώτο βήμα της άρνησης είναι να μετατοπίσει ευθύνες στον μπαμπούλα. Γιατί αν κατάλαβα καλά, ο μπαμπούλας έβαλε την μεσαία τάξη να πάρει μέχρι και διακοποδάνεια για να καταναλώσει, και τώρα που έμεινε άφραγκη και σταμάτησε να καταναλώνει ο μπαμπούλας θα την εξαφανίσει. Κατάλαβα σωστά;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δημήτρη, ένα κανιβαλιστικό σύστημα το οποίο κινείται γύρω από την απόκτηση όλο και μεγαλύτερων κερδών, αδιαφορώντας για την ανθρώπινη ύπαρξη και ουσία δεν μπορεί να ονομαστεί μπαμπούλας. Τα διακοποδάνεια ήταν ένα ποσοστό max5% των δανείων και ουδέποτε αναφέρθηκαν στη μεσαία τάξη. Τα καταναλωτικά δάνεια (όχι οι πιστωτική χρήση καρτών) ήταν για τα χαμηλότερα στρώματα. Η μεσοαστική τάξη πάντα είχε (μετά το '80) τα μέσα για διακοπές και βασική κατανάλωση και ίσως και υπερκατανάλωση. Δε δανείζονταν μικρά ποσά. Άρα το επιχείρημα των δανείων τούτων είναι αίολο.

Αν ως μπαμπούλα χαρακτηρίζεις τις αγορές, τι ποιο λογικό να θέλουν να αυξήσουν τα επιχειρηματικά τους κέρδη μέσα από τη μείωση μισθών, συντάξεων (εισφορών δηλαδή) κλπ; Γιατί να μη θέλουν να μειώσουν τη φορολογία τους; Λογικό. Απλά μακριά από τη συμφέρον των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων, μακριά από τη λογική του Κράτους Πρόνοιας.

thinks είπε...

Δεν αμφιβάλω ότι το σύστημα κατευθύνεται από ανθρώπους που δεν ξέρουν τι τους γίνεται και δίνουν κατευθύνσεις που μόνο την καταστροφή θα φέρουν.
Στο τι γίνεται συμφωνούμε.
Στο γιατί γίνεται διαφωνούμε.
Εσύ βλέπεις καταχθόνια σχέδια για την εξάλειψη της μεσαίας τάξης, και άντε μπροστά για νέους αγώνες, το κίνημα ζει, αυτό μας οδηγεί!
Εγώ απλά βλέπω ένα μάτσο ηλίθιους που καταστρέφουν από ανικανότητα και βλακεία τις τάξεις που τους έτρεφαν. Και βλέπω τάξεις που είχαν καλομάθει 40 χρόνια και δεν ξέρουν τώρα πως να επιβιώσουν. Δεν υπάρχουν καταχθόνια σχέδια εναντίων της μεσαίας τάξης Δήμο. Βάλε το κίνημα πίσω στο χρονοντούλαπο. Πολλοί ανίκανοι, αγράμματοι και ηλίθιοι βγήκαν από την μαλθακότητα των τελευταίων δεκαετιών. Αυτό είναι όλο.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Thniks, κάθε άλλο. Δε βλέπω καταχθόνια σχέδια ούτε βλέπω κάποια συνωμοσία. Αντιθέτως, μεταφράζω κινήσεις και πολιτικές επιλογές με καθαρά υλιστικό τρόπο.

Το αν κάποιοι έμαθαν να ζουν σε βάρος των άλλων αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Σίγουρα αυτοί αντιδρούν για΄τι ξεβολεύονται. Ωστόσο, αν δούμε την απουσία της παραμικρής ενόχλησης κι αντίδρασης από την εγχώρια ελίτ (ΣΕΒ, εξαγωγείς κλπ), καταλαβαίνουμε ότι αυτοί κερδίζουν ενώ ουσιαστικά το βάρος το πληρώνουν οι μεσοαστοί και τα κατώτερα στρώματα (αλλά τα τελευταία ούτως ή άλλως δεν είχαν και πολλά να δώσουν ή να χάσουν).

Δεν αρνούμαι ούτε μεταρρυθμίσεις ούτε αλλαγές (κάποιοι φυσικά τα αρνούνται, βλ. ΚΚΕ κυρίως). Αρνούμαι όμως "μεταρρυθμίσεις"/απορρυθμίσεις της κοινωνικής ζωής. Εξάλλου, πολλάκις έχω ταχθεί υπέρ της κοινωνικής ανάπτυξης (όχι της ανάπτυξης γενικώς κι αορίστως, που γνωρίζουμε πώς μεταφράζεται στη δημοκρατική λογική).

Στο βιβλίο μου (έστω και στο περιορισμένο πεδίο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης) θα δεις προτάσεις κι ιδέες που δε μιλούν για κίνημα, όπως το αντιλαμβάνεσαι (κι ειρωνικά το εκθέτεις στο σχόλιό σου). Το κίνημα είναι η συμμετοχή των πολιτών. Μία συμμετοχή που μπορεί να εκφραστεί με δεκάδες τρόπους (όχι μόνο με το πεζοδρόμιο).

thinks είπε...

Δεν υπάρχει τίποτα το κακό, στραβό ή λάθος με ένα κίνημα όταν είναι εναντίων υπαρκτού εχθρού. Ο εχθρός αυτή τη στιγμή όμως είναι ο εαυτός μας, όλων μας, σε όλες τις τάξεις. Το κίνημα πρέπει να πάρει εισαγωγικά, να γίνει "κίνημα" και να αλλάξει εμάς τους ίδιους, όλους.

Οι κινήσεις και πολιτικές επιλογές που λες ότι μεταφράζεις, είναι αυτά που εγώ βλέπω σαν προϊόντα αγραμματοσύνης ανικανότητας και βλακείας, αρετές οι οποίες μας κάθισαν μετά από τόσες δεκαετίες φαγοπότι...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δε βλέπω μόνο στον εαυτό μας τον εχθρό. Ο εχθρός είναι ταξικός (κι ας το βλέπεις "ξύλινο") και είναι ορατός: αυτός που μας χρεοκοπεί καθημερινά προκειμένου να κερδίσουν ακόμα περισσότερα χρήματα οι "αγορές". Η ίδια η δημοκρατία είναι ο εχθρός τελικά, Thniks και η νεοσυντηρητική/νεοφιλελεύθερη στροφή της, μια και καλεί να σηκώσουν το βάρος των τραπεζών (εγχώριων κι ευρωπαϊκών) τα μεσαία και κατώτερα στρώματα.

Ωστόσο, συμφωνώ ότι πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς. Να συνειδητοποιήσουμε τον εχθρό μας, να μη μοιρολατρούμε και να συνεργαστούμε κινηματικά (από τα κάτω δηλαδή χωρίς αυθεντίες που θα μας κατευθύνουν και καθοδηγούν) ώστε να αλλάξουμε όλα αυτά που μας πονάνε.

thinks είπε...

Ο ταξικός σου εχθρός Δήμο είναι τα παιδιά των κατωτέρων δύο τάξεων που βρήκαν μια θέση στην Wall Street και, για λίγους μήνες ή χρονάκια ο καθένας, ζουν σε διαμερίσματα δύο εκατομμυρίων δολαρίων πριν βαρέσουν κανόνι και επιστρέψουν στο αγρόκτημα της γιαγιάς.

Θα έπρεπε να χαίρεσαι πάντως με όλα αυτά που οι αγράμματοι και ανίκανοι ηλίθιοι κάνουν, γιατί αυτοκαταστρέφονται.

Δήμο, σοβαρά τώρα, ξέρεις ότι δεν θα γίνω ποτέ μέρος της λέσχης της δεύτερης παραγράφου του από πάνω σου σχολίου, απλά γιατί όταν αλλάξεις όλα αυτά που σε πονάνε θα έχεις μεταμορφωθεί στον εχθρό που τώρα θέλεις το κίνημα να πολεμήσει.

Θανασης Ξ. είπε...

Ωραίο άρθρο (όπως πάντα) Δήμο. Ήμουνα νιος και γέρασα, ακούγοντας πως 'τα χαρίζουμε για να κάνουν επενδύσεις'. Επομένως το παραμυθάκι αυτό δεν έχει πλέον αντίκρυσμα.

Θα δεχόμουν άμεσα να μου κόψουν τα δώρα, ΕΑΝ Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΧΡΕΩΝΕ ΝΑ ΠΡΟΣΛΑΒΟΥΝ ΙΣΟΠΟΣΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ. Και εξυπακούεται, ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΕΧΟΝΤΑ ΒΑΣΙΚΟ που ΞΑΝΑκουτσουρεύεται. Και επίσης εξυπακούεται ΟΧΙ ΝΑ ΧΑΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ, τις μελλοντικές συντάξεις πάει να πει.

Μικρή παρεμβασούλα επειδή είδα το σχόλιο του think: Δεν επιτρέπεται να ερμηνεύουμε την απορρύθμιση ενός συστήματος με όρους 'ηλιθιότητας', 'μαλθακότητας', κλπ. Έτσι 'αθωώνουμε' το ίδιο το σύστημα. Στο κάτω-κάτω τους 'ηλιθίους' αυτούς πανεπιστήμια 'συνδεδεμένα με τις αγορές' τους έβγαλαν...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Thinks, με βάζεις σε πειρασμό. Δεν αποζητώ ένα κόσμο -πάλαι ποτέ- κομμουνιστικό (αν τούτο κατάλαβες). Στην κινηματική δημοκρατία που οραματίζομαι οι πολίτες συμμετέχουν και αλληλοελέγχονται, σε λειτουργούν ούτε συντεχνιακά ούτε ατομικά, κι ελέγχουν και τους πολιτικούς εκφραστές τους.

Θανάση, συμφωνούμε απολύτως. Ή όπως το έθεσε παραπάνω κι ο GioN, κλασσικό αλλά αναπάντητο ερώτημα. Γιατί οι Μαλαισιοι πχ δεν εχουν οικονομια που σκιζει με τους μισθους πεινας που δινουν? Και ως εκ τουτου μηπως το επομενο που θα ζητηθει θα ειναι απληρωτη παιδικη εργασια?Οπως εκει?Γιατι δεν μειωνουν το κοστος των καυσιμων που ειναι ενα μεγαλο εξοδο για την προμηθεια? και γιατι δεν νομοθετουν την υποχρεωτικη επενδυση των κερδων απο τη μειωση του κοστους η τελος παντων την μη ιδιοποιηση τους απο τους εργοδοτες αφου σκοπος ειναι η ανταγωνιστικοτητα?.

thinks είπε...

Ε, δε μού 'λεγες τόση ώρα ότι ψάχνεις για ουτοπία ν' αρχίσω να ονειρεύωμαι κι εγώ;
:-)
Στην δική μου κινηματική δη,οκρατία, ο διαβήτης θεραπεύεται και το κράτος μοιράζει δωρεάν Nutella Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή, και δυό φορές την Κυριακή!

thinks είπε...

" τους 'ηλιθίους' αυτούς πανεπιστήμια 'συνδεδεμένα με τις αγορές' τους έβγαλαν"

Όπα! Τώρα ούτε οι ανίκανοι γονείς φταίνε! Τα πανεπιστήμια είναι στο κόλπο με τους τραπεζίτες για να αποβλακώνουν τα καημένα τα παιδιά!!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αν ο στόχος και το όραμα ταυτίζονται με την ουτοπία, τότε μάλλον ούτε το δέντρο βλέπουμε αντί για την ανάγκη βελτίωσης της κοινωνίας μας. Επειδή η κοινωνία δεν βελτιώνεται όσο κινείται στη δημοκρατία.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μία άλλη οπτική του θέματος θέτει και ο Ρωμανιάς

ShareThis