συνήθισα το σκοτάδι

Το δοκίμασα αλλά δε μου πάει.

Δεν είμαι ο τύπος που μπορεί να περιμένει.

Δεν είμαι ο άντρας που κάποτε ρωτούσες

‘έφαγες καλέ μου; Μην πίνεις άλλο, σε παρακαλώ’.

Πέρασα πάνω από ένα χρόνο εξαχρειωμένος στο περιθώριο,

στα άκρα μιας κοινωνίας αγνώστων,

κατρακυλούσα στην πλαγιά του όρους των ανέργων

μα κάθε φορά πάλευα να ξαναμεταφέρω το λίθινο όγκο στην κορφή.

Έπαιξα κι εγώ το δικό μου ρόλο στο συστημικό μας θέατρο,

Ήμουν θαρρώ καλός ηθοποιός, όχι κομπάρσος,

στην περιφερειακή μικρή μας σκηνή

δέχτηκα εύκολα το ρόλο από το θιασάρχη

χωρίς να προσευχηθώ στη μούσα

και τώρα φτάνει η νέμεσις,

έγινα όλα όσα κατηγορούσα.

Σε μια γλάστρα ποτίζω την αισιοδοξία μου με αλκοόλ

και λιβανίζω τον αέρα με καιόμενο καπνό,

αφιονίζω κάθε μου κύτταρο,

πριν προλάβουν να με αποκοιμήσουν οι οθόνες.

Μα δεν μπόρεσα να ταΐσω την ψυχή μου και τρέχω σε εκκλησίες

ξεπουλώ τα υπάρχοντά μου στον πάγκο

σε τιμές λιανικής, τιμές κρίσης με έκπτωση μεγάλη,

συνήθισα το σκοτάδι…

Ακόμα αναζητώ την αυτοεκτίμησή μου

αξίζω πολύ περισσότερα,

θέλω κι άλλα, δε θα μείνω εδώ…

Μερικές φορές με τρομάζει αυτή μου η ηρεμία,

η υποκριτική δύναμη που διαχέεται,

τι μένει άραγε όταν πέφτουν οι μάσκες;

Πώς αντιδρά το κοινό όταν αποκαλυφθεί

η ανθρώπινη διάσταση του υποκριτή;

Αισθάνομαι τάσεις φυγής…