Ποια νομιμοποίηση θα έχει η επόμενη κυβέρνηση;

Λέγαμε σε παλαιότερο άρθρο ότι οι εκλογές δεν είναι παρά μόνο ένα βήμα της δημοκρατίας. Με βάση αυτή την αρχή τα δημοσκοπικά ευρήματα θέτουν επί τάπητος ένα ακόμα σοβαρό ζήτημα, αυτό της νομιμοποίησης των νέων κυβερνητικών επιλογών. Αν σήμερα θεωρούμε πολύ τον κ. Παπαδήμο ως μη νομιμοποιημένο[1] (ενώ ξεπερνά την υποστήριξη των 180 βουλευτών), πως θα θεωρήσουμε μία κυβέρνηση -συνεργασίας- που μετά βίας έφτασε το 50%;

Δηλαδή αν πράγματι τα δύο μεγάλα κόμματα δε συγκεντρώσουν το 50% των ψηφοφόρων, ποια θα είναι η πολιτική και η ηθική νομιμοποίησή τους; Και σε αυτό υποχρεωτικά πρέπει να λάβουμε υπόψη την πιθανότητα τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα (όλων των αποχρώσεων και βαθμίδων της γραμμικής πολιτικής κλίμακας) να λάβουν αθροιστικά ποσοστά κοντά στο 50%.

Στο κάτω κάτω της γραφής οι εκλογές δεν αποτυπώνουν την άποψη των Ελλήνων, αλλά την άποψη των Ελλήνων ψηφοφόρων. Από τη μία άποψη ως την άλλη υπάρχει μεγάλη διαφορά, αφού στους δεύτερους δεν καταγράφεται το λευκό ή το άκυρο (ως πολιτικές επιλογές), το άθροισμα των μικρότερων κομμάτων που δεν έφτασαν το εισαγωγικό 3% και βέβαια την αποχή (που είναι βέβαια δύσκολο να φανεί αν αποτελεί τυχαίο γεγονός ή πολιτική άποψη). Σε κάθε περίπτωση, μία κυβέρνηση συνασπισμού με κάτω από το 50% των ψηφοφόρων, θα εκφράζει μόνο ένα μέρος (κοντά στο 40% των Ελλήνων ενηλίκων).

Μόνη ένταση στον παραπάνω συλλογισμό είναι το γεγονός ότι ούτως ή άλλως κανένα κόμμα δεν είχε ποτέ τέτοια νομιμοποίηση (της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού) και άρα γιατί θα έπρεπε να έχει τώρα; Ουσιαστικά είχαμε μία νόθευση του εκλογικού αποτελέσματος, αλλά εν πολλοίς εν γνώσει των πολιτών (άρα νομιμοποιείται). Υποχρεωτικά μία τέτοια ένταση θα γινόταν αποδεκτή, υπό την προϋπόθεση ότι οι καιροί θα ήταν φυσιολογικοί και ο δικομματισμός θα ξεπερνούσε το 60-70% των ψηφοφόρων (οπότε περίπου θα ξεπερνούσε και το 50% των πολιτών).

Φαίνεται επίσης πως δεν πείθει πια καμία προπαγάνδα που στηρίζεται στη ρητορεία της συνευθύνης ή της "δημαγωγίας των άκρων" ή του πατριωτισμού. Η νομιμοποίηση, λοιπόν, μιας τέτοιας κυβέρνησης συνασπισμού, από την αρχή ακόμα έχει χαθεί. Με δεδομένο μάλιστα ότι όλο και περισσότερες επιχειρήσεις κλείνουν, η ανεργία αυξάνεται, η φτώχεια και η εγκληματικότητα ακόμα δεν άγγιξαν το ζενίθ, οι τριγμοί για το σύστημα θα γεννήσουν νέο τσουνάμι.

Η νέα κυβέρνηση, εκ των πραγμάτων, θα έχει να αντιμετωπίσει για πρώτη φορά εξαρχής μια ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση. Και τούτη τη φορά η αντιπολίτευση δε θα επηρεάζεται μόνο από ένα μικρό ποσοστό της αριστεράς, αλλά από το μισό και πλέον πληθυσμό της χώρας. Εκείνον τον πληθυσμό που βιώνει την ανεργία, την ανέχεια, την ένδεια και τη λιμοκτονία. Είναι οι πολίτες που αντιλαμβάνονται τα ψέματα που τόσους μήνες άκουγαν για την τάχα ανάγκη της χώρας.

Αντιλαμβάνονται ότι εκείνοι απλά πληρώνουν τη νύφη σε ένα γάμο στον οποίο δε μετείχαν και δεν καλέστηκαν. Γιατί στο γάμο των τραπεζών, των δανειστών και των μεγάλων επιχειρήσεων δεν κλήθηκαν ούτε τα μεσαία στρώματα ούτε τα κατώτερα λαϊκά όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά και από την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία. Όσο και να θέλουν να μας πείσουν ότι τα προβλήματα της κάθε χώρας είναι διαφορετικά, ακόμα δε μας έχουν πείσει γιατί σε διαφορετικές ασθένειες ακολουθείται η ίδια απαράλλαχτη θεραπεία των οριζόντιων μέτρων και των περικοπών στην κοινωνική πρόνοια.

Χωρίς να υπάρχει ακόμα ταξική συνειδητοποίηση των νοτιοευρωπαίων, συναισθάνονται την ταξική επίθεση που δέχονται από τις υπερεθνικές επιχειρήσεις του βορρά και του τραπεζικού κεφαλαίου και την υποτακτική πολιτική των εθνικών κυβερνήσεων (λίγο διαφοροποιείται η ιταλική κυβέρνηση) και των μιντιακών απολογητών. Η μεσαία τάξη που ανδρώθηκε πληθυσμιακά στη μετανεωτερικότητα για χρόνια ζούσε υπό τη χειραγώγηση της αστικής τάξης. Τώρα όμως που χτυπιέται όσο ποτέ άλλοτε αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι πρέπει να επιλέξει ένα δρόμο διαφορετικό από εκείνο που εκφράζουν τα κυρίαρχα κόμματα.

Βέβαια, από τη συναίσθηση μέχρι τη συνειδητοποίηση και την ουσιαστική δράση (όχι μόνο την εκλογική που κι αυτή είναι αμφίβολη) υπάρχουν ακόμα πολλά εμπόδια. Ωστόσο, η Ανάγκη είναι ο καλύτερος οδηγός.

---

[1] Η σχετικά υψηλή δημοτικότητά του δεν αποτελεί δείγμα νομιμοποίησης επειδή ούτε ξεπέρασε το 50% ποτέ, αλλά κι επειδή παραμένει περίπου στο ποσοστό που αθροιστικά συγκεντρώνουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Εξάλλου, καμία δημοσκόπηση δεν αναφέρονταν στη δημοτικότητά του ως υποψήφιου πρωθυπουργού με εκλογική δοκιμασία, πρόγραμμα συνολική διακυβέρνησης κλπ.