οδική ασφάλεια και τροχαία τυχήματα: ξανά και ξανά

Αυτές τις μέρες γίνεται ένας καλός διάλογος για το μεγάλο πρόβλημα των τροχαίων ατυχημάτων. Τόσο η κυβέρνηση όσο φιλικά προς αυτήν ΜΜΕ αποφάσισα να σηκώσουν το ζήτημα, ακόμα και με τη συμμετοχή ακροατών σε ραδιοφωνικούς σταθμούς. 1500 νεκροί και 20.000 τραυματίες από τροχαία κάθε χρόνο στη χώρα μας η οποία βρίσκεται στην τελευταία θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσον αφορά στην οδική ασφάλεια. Το ιστολόγιο τούτο στο παρελθόν πολλές φορές ασχολήθηκε με το ακανθώδες ζήτημα της οδικής ασφάλειας[1]. 

Με χαρά πληροφορήθηκα την αλλαγή των εξοντωτικών φοροεισπρακτικών προστίμων που είχε επιβάλλει η ΝΔ. Είχα γράψει για αυτό το θέμα καθώς τα αυστηρά πρόστιμα ούτε διαπαιδαγωγούν ούτε παραδειγματίζουν, αλλά περισσότερο είναι για το θεαθήναι. Βέβαια, και η προηγούμενη κυβέρνηση μας είχε μάθει όχι στην πρόληψη, αλλά στην καταστολή και την τιμωρία. Ακούω και τώρα προτάσεις από τον υφυπουργό, κ. Βούγια. Ωστόσο, δεν ακούω τίποτα για την εκπαίδευση.

Πώς είναι δυνατόν να κάνουμε λόγο, κ.κ. υπουργοί Προστασίας του Πολίτη και Παιδείας, για πρόληψη στην οδική ασφάλεια και μόνο να συζητάμε για τους δρόμους και την τροχαία, αλλά να μην κάνουμε κουβέντα για την εκπαίδευση; Και αναρωτιέμαι. Γιατί πρέπει να παρέχεται οδηγική -κι όχι οδική- εκπαίδευση από ιδιώτες και να μην ασχολείται καθόλου τοκράτος μέσα από τα θεσμοθετημένα κέντρα τους, τα σχολεία; Γιατί να μη διδάσκει οδική ασφάλεια το ελληνικό σχολείο μέσα από το παιχνίδι στα παιδιά από την προσχολική ακόμα ηλικία; Γιατί τα σήματα πρέπει να τα μαθαίνουμε -και να εξεταζόμαστε σε αυτά- μόνο σε μεγάλες ηλικίες;

Τα σημαντικότερα τροχαία αφορούν πεζούς, ποδηλάτες και δικυκλιστές. Όταν η εκπαίδευση -που δε φτάνει να λέγεται παιδεία- δεν παρέχεται από μικρές ηλικίες, τι να περιμένουμε; Και η παιδεία φυσικά δε λύνει τίποτα. Αλλά δεν είναι καιρός να αποκτήσουμε σχετικά διδακτικά αντικείμενα στο σχολείο; Και μάλιστα μαθήματα που εξεταστικά μετά από 10-12 χρόνια εκπαίδευσης θα οδηγούν και στην απόκτηση διπλώματος οδήγησης -για όποιον το επιθυμεί; (αν το θέλετε στη λογική ότι θα έπρεπε και το ελληνικό σχολείο να παρέχει πιστοποιητικά γλωσσομάθειας -αν και φαίνεται άσχετο, αλλά ενδεικτικό για την ποιότητα εκπαίδευσης που χαρίζουμε σε ιδιώτες).

Και γιατί το Υπουργείο Εσωτερικών θέλει να αφήσει τους ΟΤΑ έξω από την οδική ασφάλεια; Να αναλάβουν και οι ΟΤΑ το ρόλο που τους αναλογεί -με ποινές αν χρειαστεί- για το χώρο ευθύνης τους. Να αναπτυχθούν και στηριχθούν -οικονομικά και θεσμικά- πρωτοβουλίες που αφορούν την εκπαίδευση των νέων σε θέματα οδικής ασφάλειας. Να αναλάβουν επιτέλους δήμοι και τροχαία τις ευθύνες τους σχετικά με την κατάσταση των πεζοδρομίων (κακή συντήρηση, μετατροπή τους σε ζώνες στάθμευσης, τραπεζοκαθίσματα κλπ) ώστε να μην απειλούν τη ζωή των πεζών.

Έχουμε γράψει πολλές φορές εδώ μέσα για τα τροχαία. Η αντιμετώπιση των προβλημάτων της ασφάλτου σαφώς και δεν είναι εύκολο ζήτημα και μπράβο στην κυβέρνηση που προσπαθεί να το αντιμετωπίσει. Ωστόσο, χρειάζεται συντονισμός και διάθεση μεγάλων πιστώσεων σε πολλούς φορείς. Δεν είναι μόνο οι δρόμοι (δε φταίει ρε παιδιά το μαχαίρι) ούτε φταίνε οι κακές σημάνσεις και τα πρόστιμα που σκοτωνόμαστε. Φταίει το κακό μας το κεφάλι. Και τελικά ή θα το τρώμε ή θα το αλλάξουμε. Η παιδεία -με παρεμβάσεις από το νηπιαγωγείο σε όλες τις βαθμίδες- και με την εκπαιδευτική στήριξη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με την απελευθέρωση των πεζοδρομίων μπορεί να δώσει λύσεις για το μέλλον.

Όσον αφορά το παρόν ας βάλουμε στο παιχνίδι τα ΜΜΕ. Καμπάνιες ολοκληρωμένες, καμπάνιες συνεχείς -βίαιες κι επιθετικές ίσως- και όχι σπασμωδικές κι ευκαιριακές θα λογικεύουν κάθε ανεγκέφαλο μπαμπά που σκοτώνει το γιο και την κόρη του, κάθε μάνα που χρησιμοποιεί ως αερόσακο το παιδί της, κάθε νέο που αποφασίζει να μετοικίσει στις γειτονιές του Αγίου Πέτρου, επειδή στη ζωή του μόνο μετράει η κοινωνική επίδειξη.

---

[1] Βλ. Νέος ΚΟΚ προς των πυλών, Τροχαία ατυχήματα και προτάσεις, και πάλι για τα τροχαία ατυχήματα, και οι πεζοί έχουν δικαιώματα.