Πού διαφωνώ με τις αγροτικές κινητοποιήσεις

Όπως είναι λογικό την πρώτη είδηση σε εφημερίδες και τηλεοπτικά ειδησεογραφικά δελτία καταλαμβάνουν οι φετινές αγροτικές κινητοποιήσεις. Έχω σε διάφορα σχόλια εκφραστεί κατά -όχι τόσο των ίδιων των κινητοποιήσεων όσο- των αιτημάτων που προβάλλονται.
Οι Έλληνες αγρότες έρμαιο πάντα της φτώχειας κατάφεραν μέσα από τις πιέσεις τους από το ’80 και εξής χάρη στις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις να ανακάμψουν οικονομικά και να αποτελέσουν έναν δύσκολο, αλλά ενεργό κλάδο. Σε συνδυασμό μάλιστα με τις ενοικιάσεις και περαιτέρω αγορές εκτάσεων -λόγω των μεταναστευτικών ροών προς τα άστη- αύξησαν και την παραγωγή τους και τα εισοδήματά τους σε εκπληκτικό βαθμό (αναλογικά με την απαρχαιωμένης τεχνολογίας προηγούμενη παραγωγή)[1]. Ωστόσο, ποτέ τους δεν κατάφεραν να ξεφύγουν ούτε από το συντεχνιασμό ούτε και από τις βραχυπρόθεσμες μελλοντικές προοπτικές που οι ίδιοι έθεταν στον εαυτό τους.
Φυσικά σε καμία περίπτωση δε φταίνε μόνο αυτοί. Πρωτίστως την ευθύνη την έχουν οι κυβερνήσεις και τα αντιπολιτευτικά κάθε φορά κόμματα που δεν απαιτούσαν μακροχρόνια σχέδια ανάκαμψης, αλλά με τρόπο λαϊκίστικο και μα δανεικά χρήματα έκαμπταν τις αγροτικές απαιτήσεις με επιδόματα και ευνοϊκές ρυθμίσεις που όχι μόνο άδειαζαν ταμεία, αλλά ξεγελούσαν και τους αγρότες. Τα δε κόμματα της αριστεράς έχουν ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη, επειδή ακριβώς καλλιεργούσαν την εντύπωση ότι νίκησαν -έστω φέτος- και στο μέλλον με ανάλογες μάχες θα ξανακερδίσουν.
Μία μικρή νίκη στον αγώνα είναι καλύτερη από μία ήττα εκλογικά. Ποτέ όμως δεν έθεταν το πρόβλημα στη ρεαλιστική βάση του τι θα γίνει 10 ή 20 χρόνια αργότερα. Γαλούχησαν τους αγρότες στα εύκολα αιτήματα, στα κοντόφθαλμα προγράμματα επιδοτήσεων και αποζημιώσεων, χωρίς να θέλουν να δουν το μέλλον.
Γιατί σε μακροχρόνια προγράμματα θα έπρεπε να προσεταιριστούν πολλά από τα επιχειρήματα των υπουργών Αγροτικής Ανάπτυξης, γιατί θα έπρεπε να προχωρήσουν σε ουσιαστικές πολιτικές παραδοχές.
Και φυσικά το πρόβλημα της ελληνικής αριστεράς είναι ότι μόνο αυτή κατέχει τη γνήσια αλήθεια, την ορθόδοξη, και μόνο με το δικό της σκεπτικό μπορεί να αλωθεί το σύστημα και να εξυπηρετηθούν τα λαϊκά συμφέροντα. Γιατί, λοιπόν, να συμφωνήσουν έστω και λίγο με τα δημοκρατικά κόμματα και να προχωρήσουν σε μακροπρόθεσμα προγράμματα;
Το πρόβλημα όμως δεν είναι η ελληνική αριστερά. Η ευθύνη βαραίνει κυρίως τις κυβερνήσεις, που λαϊκίστικα και ψευτοπολιτικά υπέκυπταν, αφήνοντας τα διαρθρωτικά προβλήματα της αγροτιάς να διαιωνίζονται και να μεταβιβάζονται στις νέες γενιές, αφήνοντας τα προβλήματα να τα λύσουν αργότερα άλλοι.
Οι τοπικές κοινωνίες[2] αποχωρούσαν από το πεδίο του αγώνα ικανοποιημένες χωρίς να ξέρουν ή αδιαφορώντας ότι υποθήκευσαν το μέλλον των παιδιών τους[3]. Οι τοπικές αρχές "αγωνίζονται" (sic) για να κρατήσουν τον πληθυσμό τους μέσα από τους ψεύτικους διαχωρισμούς με τη διατήρηση των δημοτών (λες κι έτσι ανακάμπτει η τοπική οικονομία) και μέσα από τη διατήρηση του αγροτικού πληθυσμού θέλοντας να κάνουν τα αγροτόπαιδα αγρότες, χωρίς όμως να διεκδικούν λύσεις στα συσσωρευμένα με το χρόνο προβλήματα.
Η ύπαιθρος όμως δε θα γεμίσει με νέους αν τους θέλουμε τέτοιους αγρότες ούτε θα αυξήσει τον πληθυσμό όσο μένει στην κοντόφθαλμη λογική της επιδότησης και της αποζημίωσης. Η ύπαιθρος πρέπει να εκμεταλλευτεί το επιστημονικό δυναμικό που έστειλε στις πόλεις και όλοι μαζί η κοινότητα να αλλάξει τη διάρθρωση της οικονομίας της στηριζόμενη σε ριζοσπαστικές ιδέες, καινοτόμες κι ανταγωνιστικές.
Η διαφωνία μου με τις αγροτικές κινητοποιήσεις δεν είναι τα αιτήματα, που σίγουρα είναι δίκαια. Ούτε και το ετήσιο ραντεβού σε μια εποχή που δεν έχουν οι αγρότες άλλη ασχολία, ούτε ακόμα ότι σε περίοδο εκπτώσεων σκοτώνουν το μικρομεσαίο εμπόριο της χώρας (αφού οι πολυεθνικές δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης). Μακροχρόνια σχέδια πρέπει να εκπονηθούν από κοινού με όλους τους παραγωγικούς φορείς της χώρας και σε κάθε τόπο οι τοπικές αρχές σε συνεργασία με τους εκεί επαγγελματίες[4].
Η ύπαιθρος φυσικά και δεν μπορεί να εξετάζεται ανεξάρτητα από τα αστικά κέντρα. Πολλές πόλεις μικρού και μεσαίου μεγέθους έχουν ισχυρούς δεσμούς με τον αγροτικό τομέα είτε άμεσα με γεωργικές και κτηνοτροφικές ασχολίες των κατοίκων τους είτε έμμεσα με διάφορες μεταποιητικές ή τουριστικές δραστηριότητες. Έτσι, οι αστικές περιοχές δένονται τόσο με την αγροτική οικονομία όσο και με το περιβάλλον της υπαίθρου και τις παράκτιες περιοχές. Τα άστη τούτα, λοιπόν, και η ύπαιθρος δεν είναι αυτόνομες ούτε αυτάρκεις οντότητες, αλλά ένας χώρος συνεχούς αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης.
Παρά το γεγονός ότι η ανάπτυξη της τεχνολογίας επιτρέπει την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων, ο βαθμός και ρυθμός εκμετάλλευσης της φύσης από τον άνθρωπο δεν είναι απλά και μόνο συνάρτηση της γνώσης και συνακόλουθης δυνατότητας εκμετάλλευσης της φύσης και επέμβασης στο φυσικό περιβάλλον. Είναι συνάρτηση των κοινωνικών κριτηρίων και πολιτισμικών αξιών, των κοινωνικών σχέσεων και της κατανομής εξουσίας σε κάθε κοινωνικό σύστημα[5].
Σήμερα, βέβαια, όπως τονίζει και ο Μαραβέγιας[6] η ύπαιθρος έχει αλλάξει μορφή, έχει αλλάξει λειτουργία. Συνεπώς πρέπει να αλλάξει και ο τρόπος που σκεφτόμαστε την ύπαιθρο και την ανάπτυξή της, πρέπει να αλλάξει η πολιτική για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκύπτουν στις σχέσεις μεταξύ των δραστηριοτήτων που αναπτύσσονται στην ύπαιθρο και των προβλημάτων που δημιουργούνται στις σχέσεις μεταξύ υπαίθρου και πόλης, πρέπει να αφεθεί μεγαλύτερο περιθώριο για αναπτυξιακές πρωτοβουλίες στους ίδιους τους κατοίκους της υπαίθρου.

[1] Μπορούμε κάλλιστα να θυμηθούμε το ποιμενικό ροκ -της δεκαετίας του ’80- του Μηλιώκα για τις BMW που αγόραζαν ή τις επενδύσεις στα τρακτέρ και εργαλεία που έμεναν άχρηστα, αφού είναι αναγκαία για μεγάλες εκτάσεις αλλά όχι για τους μικρούς ελληνικούς αγρούς, τα δάνεια των τραπεζών που τάχα χάριζαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, την απουσία οράματος και στροφής προς βιολογικές καλλιέργειες, τα τεράστια ποσά που δαπανώνται σε λιπάσματα και φυτοφάρμακα κλπ.
[4] Σε αυτό ίσως βοηθήσει τελικά ο Καλλικράτης, αν δεν αγκιστρωθεί και πάλι σε μικροπολιτικές διαμαρτυρίες κιι απαιτήσεις λογικές αιρετών και σε βραχυπρόθεσμα -χωρίς προγραμματισμό- κέρδη.
[5] Σ. Δημητρίου-Κοτσώνη, Η διαμεσολάβηση της κουλτούρας στη σχέση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον, Περιβάλλον και κοινωνία, σελ. 82.
[6] Ναπ. Μαραβέγιας, Σε αναζήτηση ευρωπαϊκής στρατηγικής για την ύπαιθρο,  Αθήνα, 2007.

21 έκριναν :

Unknown είπε...

Να σε ρωτήσω κάτι;
Σε μια κοινωνία όπου το κοντόφθαλμο κέρδος είναι η βασική νοοτροπία και τα μακρόπνοα και ολοκληρωμένα σχέδια είναι μόνο λόγια, γιατί οι αγρότες να (πρέπει να) συμπεριφερθούν αλλιώς;
Ότι κάνουν όλοι κάνουν κι' αυτοί οι έρμοι, απλά έχουν την κακή τύχη να είναι στην αρχή της αλυσίδας και ενώ οι άλλοι τους εκμεταλλεύονται, αυτοί δεν μπορούν να κοροϊδέψουν κανέναν για να μπορέσουν να το πετύχουν, εξ ου και επιστρέψουν την εκμετάλλευση με "άλλο τρόπο"!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Darthiir the Abban, δεν έχεις άδικο. Κι αυτοί όπως και τόσοι άλλοι κοιτάνε την πάρτη τους και τη συντεχνία τους. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει άκριτα να αποδεχόμαστε κάθε αίτημα, ακόμα κι όταν είναι δίκαιο. Αυτές οι αποδοχές μας έφεραν εδώ που είμαστε.

Το σχόλιό μου αυτό πρέπει να σημειωθεί με έντονα γράμματα γιατί αποτελεί μία μικρή άρνηση του παρελθόντος μου σε επίπεδο κριτικής αιτημάτων.

Unknown είπε...

Δε διαφωνώ. Απλά δεν πιστεύω ότι μπορεί να "αυτορυθμιστεί" η κοινωνία με την ατομική (ή συντεχνιακή) συνεισφορά στη "σύνεση". Κοινώς, αν δεν φτιαχτεί κεντρικά το μακρόπνοο σχέδιο, να προταθεί και να υιοθετηθεί, τότε βράσε όριζα!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Darthiir the Abban, απλά πρέπει να κάτσουν όλοι στο ίδιο τραπέζι. Όλοι οι παραγωγικοί φορείς. Να μαλώσουν μεταξύ τους και να βρουν πώς θα πιέσουν από κοινού την κάθε κυβέρνηση αποδεχόμενοι τα κοινά αιτήματα, τα προβλήματα των άλλων κλάδων κλπ. Ποιοι το θέλουν, όμως;

Θανασης Ξ. είπε...

Δήμο, πολύ κατατοπιστική και προπαντώς νηφάλια ανάρτηση..

Δύο μόνο σχόλια:
Προσωπικά, με θυμώνει όχι η διεκδίκηση αλλά ο τρόπος της διεκδίκησης. Δεν μπορείς να κλείνεις τους δρόμους. Δεν επιτρέπεται. Χάνεις και το δίκιο σου έτσι...

Δεύτερον: Δεν γνωρίζω τον ρόλο που έπαιξε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Διότι μπορεί να έστελνε κονδύλια και επιδοτήσεις, αλλά ΓΙΑΤΙ; Υπάρχουν στην Ευρώπη ανισορροπίες. Και ξέρουμε πως υπάρχουν και Γάλλοι, και Ισπανοί, και Ιταλοί και Γερμανοί αγρότες που έχουν τα δικά τους συμφέροντα, και είναι σίγουρο πως ασκούν τις δικές τους πιέσεις. Μήπως κι εκεί παίχτηκαν κάποια παιχνιδάκια;;;...
(αυτό καθόλου ασφαλώς δεν απαλλάσσει τις κυβερνήσεις απ' τις ευθύνες τους, πού ίσα-ίσα έπρεπε και ΕΚΕΙ να δώσουν μάχες, και ΕΔΩ να προετοιμάσουν κατάλληλα τους ανθρώπους)

Suspect είπε...

Την αποψη μου για τα μπλοκα, την ειχα γραψει εδω:

http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.com/2009/02/blog-post_07.html

ο δείμος του πολίτη είπε...

Θανάση, προσωπικά θεωρώ κάθε τρόπο διεκδίκησης αποδεκτό αρκεί να υπάρχει συνεννόηση με άλλους φορείς ή να είναι σύντομο. Κι οι Ευρωπαίοι με ανάλογο τρόπο κινούνται, αλλά όχι με τέτοιο καθιερωμένο τρόπο.

Ύποπτε, σε γενικές γραμμές θα διαφωνήσω μόνο ως προς τη γενική απέχθεια στον τρόπο. Βέβαια, αν υπήρχε προηγούμενη απαίτηση για συνεργασία των παραγωγικών φορέων, τότε θα βλέπαμε ποιο τρόπο θα διάλεγαν κι οι αγρότες.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

1. Παρατήρηση πρώτη, κανένας κυβερνητικός επιτετραμένος δεν σκέφτεται τον έλεγχο σπόρων και λιπασμάτων και του κοστολόγιου της αγροτιάς, σίγουρα κομένη η επιδότηση αλλά δεν μπορούν να κερδίζουν μόνο μεσάζοντες και πολυεθνικές που προσφέρουν τα καλούδια τους
2. Είδατε κόψιμο οι Βούλγαροι, ρε τι έρχεται από πάνω που δεν μπορεί η Μακεδονία να τα προσφέρει, να και η ανεργία που οφείλεται, η άρχουσα τάξη με τα μέσα παραγωγής έχει μετακομίσει έξω και μας θέλουν μόνο καταναλωτές ΅ελληνικών κεάτων΅και άλλα εδώδιμα και βαλκανικά προιόντα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δεν κατάλαβα, Διόνυσε, αυτά είναι τα αίτια της αγροτικής μας κατρακύλας; Και άρα είναι δικαιολογημένες οι βραχυπρόθεσμες απαιτήσεις των διαμαρτυρομένων αγροτών;

Ανώνυμος είπε...

sta dyskola bgainoun ola ta kala.
otan yparxei xrima oloi to boulonoun.
exei na ginei....megalos xamos
egw xeromai telika.

Unknown είπε...

Δείμο μου, αν οι παραγωγικοί φορείς κάτσουν στο τραπέζι, χωρίς να αλλάξει πρώτα η νοοτροπία του ατομικού και πρόσκαιρου συμφέροντος, το μόνο που θα πετύχεις είναι να μεταφέρεις την πόλωση του δρόμου στο τραπέζι. Μετά, επειδή λύση δεν θα βρεθεί αν δεν έχει αλλάξει η νοοτροπία που προανέφερα, η μόνη διέξοδος θα έιναι πάλι οι δρόμοι!

Εξ' ου και συνεχίζω να πιστεύω πως μόνο ένας εκ των προτέρων σχεδιασμός βιώσιμου και δίκαιου σχεδίου από ανθρώπους που δεν σκέφτονται με τον ως άνω τρόπο, είναι η μόνη λύση. Ελλείψει όμως αυτών των ανθρώπων, δουλειά δε γίνεται, μας αρέσει δεν μας αρέσει... :(

ο δείμος του πολίτη είπε...

Φυσικά και συμφωνώ, Darthiir the Abban. Γι' αυτό μιλάω για συνεργασία, για κοινές υποχωρήσεις κλπ. Και στο κάτω κάτω ας χρεωθεί ο καθένας τις ευθύνες του.

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Δείμος, είπε:
" Ωστόσο, ποτέ τους δεν κατάφεραν να ξεφύγουν ούτε από το συντεχνιασμό ούτε και από τις βραχυπρόθεσμες μελλοντικές προοπτικές που οι ίδιοι έθεταν στον εαυτό τους.
Φυσικά σε καμία περίπτωση δε φταίνε μόνο αυτοί.

Πρωτίστως την ευθύνη την έχουν οι κυβερνήσεις και τα αντιπολιτευτικά κάθε φορά κόμματα που δεν απαιτούσαν μακροχρόνια σχέδια ανάκαμψης, αλλά με τρόπο λαϊκίστικο και μα δανεικά χρήματα έκαμπταν τις αγροτικές απαιτήσεις με επιδόματα και ευνοϊκές ρυθμίσεις που όχι μόνο άδειαζαν ταμεία, αλλά ξεγελούσαν και τους αγρότες."
..................................

Σπίθας
Κανείς δεν είναι αμέτοχος, και σ΄αυτό το θέμα.

Υπάρχουν, ευθύνες, αναλογικά, σε όλους. Ας μην κρυβόμαστε.

Μια παρατήρηση..
Τα χρόνια παθογενή αίτια της αγροτικής καχεξίας μας,
Αυτά, "ξυπνάνε" κάθε χρόνο την ίδια συγκεκριμένη περίοδο;

Την κύρια ευθύνη, την έχουν τα πολιτικά κόμματα, βέβαια.
Όλα..

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Διόνυσε
Οι πολυεθνικές κάνουν δουλειά τους.
Ένα το κρατούμενο.

Οι αγρότες, όλοι σ΄ένα τσουβάλι, μπαίνουν;

Δεν υπάρχουν, μικροαγρότες;
Δεν υπάρχουν τσιφλικάδες;
Δεν υπάρχουν υπάλληλλοι και αγρότες επιδοτούμενοι, ταυτόχρονα;

Μην τρελαθούμε..
Επιδότηση, είχε πάρει και η κ. Μπακογγιάννη για κάποιες ελιές που είχε.!!

Το μητρώο γιατί δεν το φτιάχνουν, τόσα χρόνια..??

Έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό αγροτών στην Ε.Ε., ενώ έχουμε την μικρότερη αγροτική παραγωγή.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Οι επιδοτήσεις της ΕΟΚ/Ε.Ε., ο υπέρμετρος κρατικός προστατευτισμός και η εισροή μεταναστών-εργατών αποδιέλυσαν τον αγροτικό τομέα της Ελλάδας.
Οι περισσότεροι αγρότες ξέχασαν τι θα πει δουλειά στο χωράφι, ο νομός Λαρίσης είναι η πρώτη περιφέρεια στην Ευρώπη σε αναλογία κωλόμπαρων ανά άτομο, τα καζίνα περιμένουν να "πέσουν οι επιδοτήσεις" για να κάνουν χρυσές δουλειές κλπ κλπ
Τεράστια οι ευθύνοι όλων μας.
Το "πανηγύρι" τέλειωσε!
Τώρα ισχύει όσο ποτέ το "ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε"!
Τα ρεσάλτα στο δημόσιο ταμείο και τα κάθε είδους συντεχνιακά νταβατζηλίκια δεν περνάν.
Έχουμε συνειδητοποιήσει πως το φαναιρό χρέος φτάνει στα 300 δις, χώρια τις εγγυήσεις του δημοσίου που όπου νά ΄ναι θα εκπέσουν;
Θυμίζω, απλά, πως όταν βάρεσα κανόνι η Αργεντινή, η Ρωσία και το Ντουμπάι, είχαν χρέη 51, 57 και 171 δις αντίστοιχα.
Δηλ. πολύ λιγότερα απ' τα δικά μας...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σπίθα, δε διαφωνώ καθόλου. Τα γιατι πάντα την ίδια εποχή το ραντεβού, είναι φανερό. Το ωραίο το έγραψε ο ταχυδρόμος: Την χρονιά που οι αγρότες θα κατεβάσουν τα τρακτέρ την άνοιξη και το καλοκαίρι θα σεβαστώ όλα τους τα αιτήματα. Οι μικροαγρότες σίγουρα χάνονται μέσα στο μεγάλο σωρό των διαμαρτυρομένων κι ελπίζουν να κερδίσουν ψίχουλα από τον αγώνα. Αυτούς τους κατανοώ, αλλά όχι τον προβοκατόρικο και καταστροφικό ρόλο των κομμάτων (και κυρίως του ΚΚΕ).

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ασκαρ, το κράτος πρέπει να φροντίζει τους αγρότες. Ωστόσο, το λάθος της πολιτικής ήταν ότι οι αγρότες έμειεναν μόνο στην επιδότηση. Δεν τους καλλιεργήθηκε ποτέ η επιθυία για ανανέωση, για καινοτομία, για κάτι διαφορετικό (πλην της αστυφιλίας). Στόχος κάθε πολτικής επιδοτήσεων πρέπει να είναι η σταδιακή χρηματική μείωσή τους προκειμένου το άτομο να μη φτάσει να εξαρτάται από την κρατική στήριξη. Φυσικά και στα υπόλοιπα που γράφεις συμφωνώ απολύτως (πλην του νομού Λαρίσης. Δες τι γίνεται στο νομό Θεσσαλονίκης και Πέλλας).

aliatas είπε...

Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι δυσκολεύονται να μιλάνε για την αιτία:

Για το γεγονός ότι το μονοπωλιακό κεφάλαιο έχει βάλει πλώρη να ελέγξει συγκεντρωμένα όλη τη διατροφική αλυσίδα. Ότι σ' αυτή την πορεία δεν έχουν θέση οι μικρομεσαίοι αγρότες.

Και μόνο γι' αυτήν την επιδίωξη, που χτυπά ευθέως όχι μόνο τους αγρότες, αλλά το σύνολο του εργατικού κόσμου, πρέπει να πάρουν αποφασιστική απάντηση από ένα μέτωπο εργατών, αγροτών, αυτοαπασχολουμένων, όλων εκείνων δηλαδή που η ίδια τους η επιβίωση εξαρτάται από το ποιος θα έχει το πάνω χέρι: αυτοί που παράγουν ή αυτοί που αρπάζουν τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο.

Αντί όμως γι’ αυτό… λόγος πολύς ξανά, όπως κάθε φορά που οι αγρότες βγαίνουν στους δρόμους του αγώνα, για τις «μορφές πάλης», τις οποίες επιλέγει το αγροτικό κίνημα.

Και βγαίνουν, πάλι, οι «συνήθεις ύποπτοι» των ΜΜΕ, να κατηγορήσουν τους αγωνιζόμενους αγρότες, επειδή κλείνουν τους δρόμους.

«Δεν έχουν το δικαίωμα οι αγρότες να δημιουργούν δυσκολίες στην ελεύθερη διακίνηση προσώπων και εμπορευμάτων, να προκαλούν ζημιές στην οικονομία και προβλήματα στην κοινωνία», αναφωνούν, εν χορό, όλοι αυτοί οι «ευαίσθητοι και πολύ πονετικοί» άνθρωποι, αναγνωρίζοντας, ταυτόχρονα, ότι οι αγρότες έχουν δίκιο, το οποίο - όπως λένε - πρέπει να το διεκδικήσουν με ...άλλο τρόπο.

Αλλά, για πέστε μου, ωρέ λεβέντες, ποιες άλλες «μορφές πάλης» μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι αγωνιζόμενοι αγρότες και να είναι αποτελεσματικές; Τι προτείνετε, δηλαδή, εσείς;

ο δείμος του πολίτη είπε...

aliata, χωρίς να διαφωνώ για τις "δημοκρατικές" επιδιώξεις του κεφαλαίου, πες μου σε παρακαλώ με ποια κοινωνική συμμαχία κινούνται οι αγρότες; Ή μήπως δε βλέπεις να διαμορφώνεται ένα τοπίο αντιπαράθεσης με άλλους κοινωνικούς και επαγγελματικούς φορείς; Αντίθετα, στο άρθρο μου προτείνω μία συνεργασία, ένα διάλογο που με κοινές επιδιώξεις θα θέσει τις κυβερνήσεις προ των ευθυνών του μέλλοντος. Οι αγώνες είναι πετυχημένοι όταν κοιτούν το μέλλον. Οι υπόλοιποι αφορισμοί απλά έρχονται να καλύψουν κενά στην πολιτική εκείνων που στηρίζουν τις θολές συντεχνιακές κινητοποιήσεις.

geokalp είπε...

παράγουμε μερικά απο τα καλύτερα κηπευτικά και φρούτα σ'αυτό το πλανήτη αλλά δυστυχώς το πρόβλημα των πολλών αγροτών είναι στο να ακολουθήσουν πρότυπα (όχι και τα καλύτερα πάντως) όπως πχ οι φραουλοπαραγωγοί της Ηλείας

και λογικό είναι όταν η καλύτερη ιδέα αυτο-οργάνωσης, οι συνεταιρισμοί, κατέληξαν να μετρούν ράδβους χρυσού των προέδρων τους (και άλλων) σε ξένες χώρες
δυστυχώς, όπως και γενικότερα σ'αυτή τη χώρα, οι ιδέες πάντα υπήρχαν, οι καλές προθέσεις, μερικές φορές και οι άνθρωποι, η υλοποίηση όμως κρατούσε το μακρύτερο μέχρι το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων...

(ας ελπίσουμε η τελευταία ελπίδα του εγχώριου δικομματισμού, ο ΓΑΠ, να επιτύχει αρκετά ώστε να μη χρειαστεί όλοι να ψάξουμε για να φυτέψουμε όσα θα χρειαστούμε για να φάμε)

ο δείμος του πολίτη είπε...

geokalp, δεν έχεις καθόλου άδικο.

ShareThis