Σκέψεις για την κατάληψη στη Νομική

Είναι γνωστή σε όλους η προ ημερών κατάληψη της Νομικής[1]. Πολλοί αριστεροί bloggers μούδιασαν, ενώ άλλοι το είδαν με καχυποψία και κάποιοι αρνητικά. Μάλλον θα ταχθώ με τους περισσότερους, αλλά σε άλλη λογική.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τα ίδια τα αιτήματα των μεταναστών είναι ορθά και δίκαια. Ταλαιπωρούνται για νομιμοποίηση ή έστω για μία σχετική απόφαση επί χρόνια. Η γραφειοκρατία, η πολυνομία και τα διάφορα κυκλώματα "εξυπηρέτησης" κωλυσιεργούν να βγάλουν  απόφαση κρατώντας έτσι ομήρους χιλιάδες μετανάστες.  Ωστόσο, η στάση τους περισσότερο του έβλαψε, παρά τους βοήθησε ή έστω έφερε στην επιφάνεια τα προβλήματά τους.

Η έγκριτη δημοσιογραφία αντί να εξετάσει τα ελατήρια αυτής της κίνησης προτίμησε την επίθεση στο ακαδημαϊκό άσυλο. Ουσιαστικά ήταν ένας διασυρμός του νεότευκτου μεταναστευτικού κινήματος άνευ προηγουμένου. Η δε πολιτική σκηνή ακόμη μία φορά βουβάθηκε μπροστά στα προβλήματα των μεταναστών με γενικόλογες εκφράσεις, που κατά βάση όμως κρύβουν τις γνωστές μετανεωτερικές εθνικιστικές θέσεις. Ίσως το ΚΚΕ κράτησε -αν εξαιρέσουμε την απαραίτητη επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ- την πιο σωστή θέση, αλλά κι αυτή κρίνεται μάλλον νωχελική.

Δε θέλω να επεκταθώ καθόλου στα αντισυνδικαλιστικά και αντιδημοκρατικά συνθήματα που ακούστηκαν όλες αυτές τις μέρες. Απόψεις περί κατάργησης του ακαδημαϊκού ασύλου, περί βίαιης προσαγωγής όποιου διαφωνεί, περί απαγόρευσης κινητοποιήσεων. Ούτε θα σχολιάσω τη στάση του Πελεγρίνη που τώρα θυμήθηκε να κάνει λόγο για κατάχρηση ασύλου (sic).

Η πλάκα είναι ότι οι Έλληνες είναι καλοί δάσκαλοι (ή οι μετανάστες καλοί μαθητές). Προ μηνών είχαμε το κλείσιμο κεντρικών σημείων της πρωτεύουσας στη μεσημβρινή μουσουλμανική προσευχή. Αυτές τις μέρες είχαμε την κατάληψη της Νομικής. Τα μαθήματα που παραδίδονται τόσα χρόνια, βρίσκουν ανταπόκριση, κάποιοι μαθητές τα αφουγκράζονται. Οφείλουμε όμως να σημειώσουμε πως όταν τέτοιες πράξεις γίνονται από Έλληνες, οι αντιδράσεις είναι οι γνωστές προπαγανδιστικές. Όταν όμως φτάνουν να πράττουν τα ίδια -και για δικαιότερα ίσως αιτήματα- οι μετανάστες τότε έρχονται στην επιφάνεια όλα τα γνωστά ρατσιστικά ένστικτα.

Οι μετανάστες που έμεναν κουλουριασμένοι σε μια τρύπα και δεν είχαν επαφή με κανέναν έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Στην αρχή ήταν κλειστές ομάδες ομοεθνών που αργότερα έγιναν συναντήσεις μεταξύ εθνικών προεδρείων και σήμερα πήραν τη μορφή συλλογικών δράσεων. Και μάλιστα κινούνται στην ίδια λογική που αναπτύσσουν τα ελληνικά σωματεία. Οι μετανάστες έχουν αρχίσει να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Αυτό όμως ενοχλεί.

Οι λειτουργικά αναλφάβητοι ιθαγενείς τούτης της χερσονήσου ήθελαν τους μετανάστες μόνο να δουλεύουν για να κάθονται εκείνοι, αλλά χωρίς δικαιώματα. Δεν επιτρέπεται ένας αλλοδαπός να έχει τα ίδια δικαιώματα με έναν ιθαγενή. 

Ως ένδειξη ανθρωπισμού, τους δίνουμε ένα πιάτο φαγητό, αλλά αυτοί απαιτούν αυξήσεις, ένσημα, κάνουν απεργίες (βλ. θερμοκήπια φράουλας στην Αμαλιάδα), κάνουν δημόσια προσευχή (καλύτερα σε τρύπες να μην τους βλέπουμε και μας θυμίζουν την παρουσία τους εκτός εργασίας), περπατούν δίπλα μας (ας σηκώσουμε ένα τείχος όπως στη Βαρσοβία ή στη Δυτική Όχθη), κάνουν καταλήψεις σε αχρησιμοποίητα κτίρια (ας τους πυροβολήσει κάποιος Κορκονέας, ποιος θα διαμαρτυρηθεί για πάρτη τους;)

Και μετά μου λέτε γιατί μιλάς για κανιβαλισμό[2].

Σας προτείνω επίσης να διαβάσετε 
τα πολύ καλά κείμενα του cynical,

της αριστερής στρουθοκάμυλλου 
και τα ενδιαφέροντα κείμενα του ανέμου, 
του jungle-report, της Εσκαρίνας και του Θανάση Ξ.

---

[1] Για λόγους αρχείου παραπέμπω στα σχετικά άρθρα της Ελευθεροτυπίας, του Έθνους, των ΝΕΩΝ και της Καθημερινής. 
[2] Για να μη κατηγορεί ο suspect ότι μένω στις διαπιστώσεις και δεν κάνω προτάσεις, παραπέμπω στις παλαιότερες δημοσιεύσεις μου: "Επενδύοντας στην ειρηνική πολυπολιτισμική συνύπαρξη", "με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα για τους Μετανάστες", "ο "φράχτης του αίσχους" και ο μετανεωτερικός εθνικισμός" και "αναπτύσσοντας το μεταναστευτικό κίνημα ισότητας".